ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
นางเอก หนานเซี่ยงหวั่น อดีตนักเรียนห้องคิงที่จบจากมหาลัยชั้นนำระดับ Top
ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลของบริษัทชื่อดังหรือบริษัทใหญ่ระดับประเทศ
ในขณะที่นั่งเครื่องบินกลับจากการทำงานที่ต่างเมือง
นางเอกก็ได้ย้อนเวลากลับไปตอนสมัยเรียนม.ปลาย แต่ทว่า ม.ปลายที่ย้อนกลับไปนั้น
กลับไม่เหมือนกับม.ปลายที่เธอเคยผ่านมา
เพราะคราวนี้นางเอกไม่ใช่เด็กห้องคิงที่ตัวเองเคยภาคภูมิใจ
แต่กลับเป็นเด็กห้องบ๊วยที่ผลการเรียนย่ำแย่อย่างที่ตัวเองเกลียดที่สุด
พระเอกหลินเซียวหรัน เป็นเด็กนักเรียนห้องบ๊วยที่อยู่ห้องเดียวกับนางเอก
นิสัยร่าเริงเป็นกันเอง อัธยาศัยดี แต่ตอนแรกพระเอกไม่ค่อยชอบนางเอกเท่าไร เพราะนางชอบเหยียดคนอื่นที่เรียนไม่เก่งอะ
ถึงจะย้อนเวลากลับมาแต่เหตุการณ์บางอย่างก็ไม่ได้เหมือนเดิม เช่นตัวนางเอกที่ควรจะอยู่ห้องคิงก็ต้องมาอยู่ห้องบ๊วย
พ่อกับแม่ที่ควรจะหย่ากันแล้วก็ยังไม่ได้หย่า
แถมพอย้อนกลับมาวันแรกก็ดันมีสอบเลย นางเอกก็ทำไม่ค่อยได้ เพราะจบม.ปลายมานาน
วิชาความรู้คืนครูไปเกือบหมดแล้ว ผลคะแนนที่ออกมาจึงต่ำเตี้ยตามคาด
พระเอกเห็นแบบนี้เลยได้โอกาสทับถม คอยตามมาพูดจากวนประสาททันที...หุหุ
แต่จะเหยียดคนที่มาจากห้องบ๊วยหรือมหาลัยธรรมดาที่ไม่มีชื่อเสียง
คำพูดติดปากของนางก็คือ “เด็กไม่เอาไหนก็คือเด็กไม่เอาไหน” เวลามีคนมาสมัครงานที่บริษัท ถ้าคนไหนจบจากมหาลัยธรรมดา นางก็จะโยนใบสมัครทิ้งทันที ไม่สนใจ
(สงสัยที่ย้อนกลับมาแล้วได้อยู่ห้องบ๊วยนี่คงเป็นเพราะสวรรค์ลงโทษแน่ๆ เลย ..55)
เรียนอย่างเดียวจริงๆ เพื่อนก็แทบไม่มี เพื่อนสนิทยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่ก็เข้าใจแหละว่าที่นางเอกเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแม่ด้วย แม่นางเอกไม่ให้ลูกทำกิจกรรมอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากเรียนๆ ฟังเพลง ดูทีวี เล่นกีฬาก็ไม่ได้ ให้เรียนอย่างเดียวเท่านั้น
สอบได้ที่ไม่ดี คะแนนตก ไม่ได้อยู่ห้องคิง ทำงานแล้วเงินเดือนไม่เยอะ ซื้อบ้านยังไม่ได้
ไม่มีเหมือนลูกคนอื่นเขา ก็ดุด่าบ่นว่า..เห็นแล้วก็เครียดแทนจริงๆ (ถึงจะรู้ว่าหวังดีก็เถอะนะ)
ทั้งหมดนั้นคืออาศัยความขยันหมั่นเพียรและความทุ่มเทของตัวเองล้วนๆ
เราจะได้เห็นความพยายามในการตั้งใจเรียนของนางเอก ตั้งแต่ที่ได้อันดับท้ายๆ ของห้อง
จนขยับมาเป็นที่สิบ และกลายมาเป็นที่หนึ่งของห้อง แต่นางเอกก็ยังไม่พอใจเพราะเป้าหมายของนางคือย้ายไปอยู่ห้องคิง เพราะเด็กห้องคิงมีอภิสิทธิ์และทรัพยากรที่ดีกว่าเด็กห้องธรรมดา แถมยังเป็นห้องที่มีโอกาสติดมหาลัยดีๆ มากที่สุดอีกด้วย เป็นห้องที่เด็กเรียนอย่างนางควรเข้าไปอยู่ ไม่ใช่พวกห้องบ๊วยที่วันๆ เอาแต่เล่น ไม่สนใจเรียน...ชิชิ
จากที่มักทำอะไรตามลำพังก็เริ่มมีคนช่วย ส่วนคนที่นางเอกเคยไม่ชอบและมองเป็นคู่แข่งมาตลอด พอย้อนเวลากลับมารอบนี้ก็ได้กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ..
พระเอกเองก็รู้ว่านางเอกเป็นคนอ่อนนอกแข็งใน จึงชอบมารบเร้าขอให้อีกฝ่ายเข้าร่วมกิจกรรมนั่นนู่นนี่ด้วย จับจุดได้แล้ว รู้ว่าถ้าขยันตื๊อบ่อยๆ เดี๋ยวนางเอกก็ต้องใจอ่อนยอมตกลง
ต่อให้มีเวลาเพียงน้อยนิดก็ยังสามารถอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนได้เสมอ
ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งนางได้ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเรียน ...นับถือๆ
แต่พอได้ทำอะไรด้วยกันมากขึ้น ต่างคนจึงต่างเริ่มมองอีกฝ่ายในมุมที่เปลี่ยนไป
ความสัมพันธ์ค่อยๆ พัฒนา แต่ก็ยังเป็นแบบเพื่อนกันมากกว่าอะ แบบรักวัยเรียนใสๆ
รู้ว่ามีใจให้กันแหละแต่ก็ไม่ได้แสดงออกแบบโจ่งแจ้งเท่าไร ยังไม่ได้ล้ำเส้น
ส่วนอนาคตเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที..แต่ก็สมหวังแหละ (หน้าท้ายๆ นู่นเกือบโดนนักเขียนหลอก55)
ปล.ตอนจบเหมือนต้องไปตีความเองอะ ว่าสรุปนางเอกได้ย้อนกลับไปจริงหรือแค่ฝันไป?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น