ผู้แต่ง :
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
นางเอก จื่อถาน ภูตดอกถานน้อยที่บำเพ็ญเพียรมาได้ 900 ปี เหลืออีกนิดก็จะได้เป็นเซียนแล้ว วันหนึ่งนางเอกเบื่อความวุ่นวายที่บ้านจึงแอบหนีออกไปเที่ยวเล่นในดินแดนมนุษย์ และได้พบกับพระเอก ตงหลาย หลวงจีนหนุ่มที่รูปงามมากๆ แต่พระเอกกลับคิดว่านางเอกเป็นปีศาจไม่ดีจึงเผลอลงมือทำร้าย แต่พอรู้ว่าเข้าใจผิดก็รีบพากลับไปรักษา พอหายดีนางเอกก็หนีออกมา แต่ดันโชคร้ายไปเจอกับปีศาจร้ายตัวจริง ขณะที่กำลังจะเพลี่ยงพล้ำพระเอกก็มาช่วยไว้ได้ทัน นางเอกเลยหวั่นไหวใจเต้นกับพระเอกตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา...
ด้วยความที่เป็นภูตน้อยใสซื่อ ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชาย-หญิงหรือทางโลก
ไม่รู้แม้กระทั่งจูบคือสิ่งใด
นางเอกจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองในเวลานั้น และไม่เข้าใจว่ารักคืออะไร... ส่วนพระเอกก็เป็นเหมือนผู้มีบุญบารมี
มีชะตาเหมาะแก่การเป็นหลวงจีน ต้องเวียนว่ายตายเกิดบนโลกมนุษย์ให้ครบ 10 ชาติ
เผชิญความทุกข์ยากต่างๆ บำเพ็ญเพียรสะสมบุญบารมี
เพื่อจะได้ขึ้นไปเป็นเซียนบนสวรรค์ มาอีหรอบนี้แถมยังเป็นหลวงจีนด้วย แน่นอนว่าพระเอกจึงไม่อาจมีความรัก+ไม่อาจรักใครได้ และไม่ใช่แต่พระเอก นางเอกก็เช่นกัน ภูตกับมนุษย์ไม่อาจรักกันได้มันผิดกฏสวรรค์ มันจะทำลายเส้นทางในการเป็นเซียนของเธอ ...รู้ทั้งรู้แต่สุดท้ายนางเอกก็ยังไม่อาจหักห้ามใจ จนก่อให้เกิดเรื่องราวต่างๆ
ตามมามากมาย และต้องทุกข์ทรมานทั้งกายและใจไม่จบไม่สิ้น...
สองเล่มแรกจะเป็นช่วงที่พระเอกเวียนว่ายตายเกิดอยู่บนโลกมนุษย์เป็นเวลา 10 ชาติ โดยมีนางเอกคอยแอบตามไปเฝ้าดูและแอบช่วย (ในบางครั้ง) แปดชาติแรกนางเอกแอบตามไปเอง
แม้จะพร่ำบอกตัวเองให้เลิกให้ปล่อยวาง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
ต้องวนเข้าสู่วังวนเดิมทุกครั้ง ตามไปแล้วก็ต้องเสียใจเจ็บปวดเอง
เพราะไม่เคยสมหวัง เพราะพระเอกไม่อาจรักตนได้ แต่ก็ยังตามไม่เลิก จนหลังๆ ตัวพระเอกก็เริ่มหวั่นไหวเกิดความรู้สึกขึ้นมาจริงๆ ในชาติที่เป็นแม่ทัพพระเอกก็คิดจริงจัง อยากใช้ชีวิตอยู่กับนางเอก ถึงขนาดจะแต่งงานด้วย แต่พอจะเอาจริงนางเอกก็ลังเล ไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเอง ไม่รู้ว่าชอบพระเอกจริงๆ
รึเปล่า ..เป็นเล่มที่อยากจะหยุมหัวนางเอกมาก แบบจะเอาไงฟะ
พอเขาไม่รักไม่สนใจก็ใสเจียเสียใจ แต่พอเขารุกจะจริงจังเธอก็ถอยหนี
กลัวสวรรค์ลงโทษ กลัวทำลายเส้นทางของเขา แต่พอเห็นเขาจะลงเอยกับสตรีอื่นก็ปวดใจจนแทบอยากฆ่าสตรีผู้นั้น
(ตกลงจะเอายังง๊ายยยย)
แล้ววิธีการแก้ปัญหาของนางเอกในเรื่องพระเอกหลักๆ ก็มี อยู่ 2 อย่างคือ
หนีกับดื่มสุรา เป็นเรื่องที่นางเอกดื่มสุราหนักมากกก เอะอะก็คว้าสุรามาดื่ม ดีนะที่เป็นภูตถ้าเป็นคนธรรมดาคงได้เป็นตับแข็งตายไปนานแล้ว
..แล้วก็ลำไยความไม่ชอบฟังพระเอกพูด+อธิบายให้จบ ชอบตัดบทแล้วเผ่นหนีไปก่อน แต่นางโชคดีที่มีเพื่อนดีคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอด เพื่อนก็คอยเตือน
คอยหายา+หาของที่จะช่วยเพิ่มพลังฟื้นฟูตบะมาให้เสมอ
เพราะนางเอกชอบไปมีเรื่องแล้วทำให้ตบะลดลง เลยทำให้ไม่ได้เป็นเซียนกะเขาสักที
แถมยังชอบสร้างปัญหาให้เพื่อนตามไปช่วยอีก ...แต่บางทีก็แอบงงๆ กับเพื่อนเหมือนกัน คือทางหนึ่งก็บอกไม่เห็นด้วยกับเรื่องพระเอก คอยห้ามคอยเตือน แต่อีกทางก็ชอบเอาข่าวของพระเอกมาบอก (ตกลงเอาไงเนี่ยเพื่อน จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกันแน่) แต่ในสองชาติสุดท้ายนางเอกไม่ได้ตามแล้วนะ...ชาติที่ 9 บังเอิญไปเจอเอง(โลกโคตรกลม) เลยเริ่มตัดใจ+ช่วยให้พระเอกได้สมหวังอยู่กับสตรีที่รักในชาตินี้ แต่มันดันผิดกฎสวรรค์
นางเอกจึงถูกลงโทษจนคืนร่างเดิมและสูญเสียความทรงจำ ...แต่สุดท้ายก็มีคนมาแทรกแซงช่วยให้นางเอกฟื้นพลังกลับคืนร่างมนุษย์
(ช่วยทำม๊ายยย) และทำให้นางเอกต้องมาอยู่ข้างกายพระเอกในชาติสุดท้ายจนได้...เฮ้อ
เล่มสามเข้าสู่โหมดดราม่าที่แท้จริง
พระเอกความทรงจำกลับคืนเปลี่ยนเป็นคนละคนยังกับตัวร้าย 55 ...เพราะแท้ที่จริงแล้วร่างเดิมของพี่เขาคือท่านจอมมารแห่งดินแดนมารจ้าาาา ที่ลงไปเวียนว่ายตายเกิดสะสมบุญบารมีนั้นก็เพื่อจะได้เป็นเซียนขึ้นไปพบกับสตรีในดวงใจที่อยู่บนสวรรค์..แต่แผนกลับถูกทำลายเพราะเจ้าภูตดอกถานน้อย พระเอกโมโหมาก จึงพานางเอกกลับวังมารไปด้วยกัน และย้ายดวงจิตนางให้ไปอยู่ในร่างเปลือกซึ่งมีหน้าตาเหมือนคนที่ตัวเองรัก...กักขังนางเอกเอาไว้ในดินแดนมารไม่ยอมปล่อย
ปากก็ยังหลุดเรียกชื่อคนรักออกมา แถมยังไม่ยอมคืนร่างจริงให้นางเอก ตอนแรกนางเอกก็ไม่ยอม แต่พอรู้ว่าตนตั้งครรภ์ก็เริ่มใจเย็นและยอมอ่อนลงให้ ...
จนวันหนึ่งหลังจากที่คลอดลูกได้ไม่นาน นางเอกก็บังเอิญไปรู้ความจริงว่าใครคือคนที่พระเอกรักและร่างนี้หน้าตาเหมือนใคร
พอทุกอย่างเฉลยเท่านั้นแหละ!!!...นางก็บ้าคลั่งกรีดทำลายใบหน้าและทำร้ายร่างกายนี้ด้วยความอัปยศอดสู
...โคตรน่าสงสาร เป็นใครจะไม่โกรธไม่แค้น
แถมลูกที่คลอดออกมาก็ยังมีหน้าตาเหมือนสตรีคนนั้นแต่ไม่เหมือนนางเอกอีกอะ แต่นางเอกไม่ได้โกรธเกลียดลูกนะ
เพียงแต่อารมณ์ตอนนั้นคือไม่อยากเจอ ยังทำใจรับความจริงไม่ได้
(หลังจากเล่มสามเราจะอยากหยุมหัวพระเอกกับเทพธิดาแทน) สุดท้ายมีช่วงที่พระเอกพลังลด.. นางเอกเลยได้โอกาสชิงร่างจริงคืนและหนีออกจากแดนมาร จากนั้นนางก็ไปหาเพื่อนที่แดนนรกและขอดื่มนางแกงยายเมิ่งเพื่อให้ลืมทุกอย่างทั้งหมด...
เป็นนางเอกที่วิบากกรรมเยอะจริงๆ คือพอรู้เหตุผลที่มาที่ไปแล้วอยากจะบอกว่าขอโทษที่ตอนแรกลำไยอยากหยุมหัวเธอ
เพราะชีวิตนางเอกถูกคนควบคุมแทรกแซงมาตั้งแต่แรกแล้ว
เพียงเพราะโชคชะตาและสวรรค์กำหนดให้เธอกับพระเอกต้องคู่กัน
ใครบางคนจึงพยายามช่วยผลักดันให้เธอได้ลงเอยกับพระเอก
ต่อให้ตอนนั้นพระเอกจะยังไม่ได้รัก แต่สักวันก็จะเข้าใจตาสว่างรู้ว่าคนที่ตน(ควรต้อง)รักอย่างแท้จริงคือใคร?...เลยพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาได้ครองคู่กัน โดยไม่สนใจความรู้สึกของนางเอกเลยว่าต้องการรึเปล่า เขาต้องเจอกับอะไรบ้าง? ต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน? แค่เพราะสวรรค์กำหนดมาก็ต้องคู่ต้องรักกันแล้วอย่างนั้นเหรอ? เป็นเรื่องที่ข่อยเกลียดสวรรค์
เกลียดโชคชะตาและเกลียดเทพธิดาที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมาก ในเล่ม 4 ตอนที่พระรองด่ากลับคือสะใจ เพราะมันจริงทุกประโยค....
ความจริงพอนางเอกลืมพระเอกไปแล้วเราว่ามันดีมากเลยนะ นางก็แฮปปี้มูฟออนไปต่อจนมีรักครั้งใหม่
ได้แต่งงานกับพระรอง พอจำพระเอกได้นางก็ไม่ได้เสียใจร้องไห้ฟูมฟายหรืออยากกลับไปหาเลยสักนิด ไม่มีความรู้สึกโลเลหรือเหลือเยื่อใยใดๆ
อีก ปล่อยวางได้แล้ว (ห่วงแต่เรื่องลูก) ความจริงนางเป็นคนที่เด็ดขาด+ใจเด็ดมากนะ ต่างจากสองเล่มแรกเลย ....พระเอกก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกอะไรๆ บ้างแล้วแหละ
พอเห็นนางเอกอยู่กับพระรองก็จะโมโห มีแววตาแปลกๆ แอบมาตามดูเขาบ้าง
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ไม่แน่ใจว่าชอบนางเอกหรืออีกคนกันแน่ และส่วนตัวที่ไม่ชอบคือ เวลาที่พระเอกเอาเรื่องลูกมาเป็นข้ออ้างและต่อว่านางเอกเรื่องที่ทิ้งลูกไปเมื่อตอนนู้นอะ (โดยเฉพาะในตอนท้ายเล่ม 4 ที่หยิบเรื่องนั้นมาพูดและเรื่องข้อเสนอที่หากนางเอกอยากกลับมาอยู่กับลูกอะ)
คือนางก็แต่งงานมีคนรักใหม่ไปแล้ว ลูกก็เลยต้องไปๆ มาๆ เหมือนครอบครัวในยุคปัจจุบันที่ถึงพ่อแม่จะเลิกกันแต่ลูกก็ยังไปมาหาสู่กับทั้งสองฝั่งได้
แล้วลูกนางเอกคือแบบเด็กดีมากก น้องอยากให้พ่อแม่กลับมาอยู่ด้วยกันนะ
แต่พอรู้เรื่องที่พ่อเคยทำกับแม่ไว้ น้องก็บอกเลยว่าไม่อยากให้แม่กลับมา เพราะถ้าแม่อยู่กับพ่อ แม่ก็จะต้องเสียใจและเป็นทุกข์ น้องไม่อยากให้แม่เสียใจ
เพราะงั้นให้แม่อยู่กับพระรองเถอะ...คือแบบนี้ก็ดีนะ เพราะน้องก็เข้ากับพระรองได้ นางเอกก็มีความสุข
คงจะดีถ้าจบแบบนี้ไปเลย คงจะดีถ้าไม่มีเรื่องสงครามที่ยืดเยื้อมากว่าหมื่นปีของทั้งสามดินแดนเข้ามาเกี่ยว รวมถึงไอ้โชคชะตาเฮงซวยที่หนียังไงก็หนีไม่พ้นนั่น....
นักเขียนใจร้ายกับนางเอกมาก ไหนจะต้องพลัดพรากไม่สมหวัง ต้องทุกข์ทรมาน ต้องเผชิญกับอุปสรรคต่างๆ มากมาย เดี๋ยวตายเดี๋ยวเจ็บหนักตั้งกี่ครั้ง ถ้าไม่บอกก็เข้าใจว่าทั้งหมดที่เจอนี้มันอาจเป็นบททดสอบหรือการฝ่าเคราะห์เพื่อให้นางได้ขึ้นไปเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่บนสวรรค์อะไรรึป่าววะ? วิบากกรรมจะเยอะไปไหน ชีวิตนางตั้งแต่เจอพระเอกเนี่ยเหมือนมีแต่ทุกข์นะ สุขไม่ค่อยมี ตกลงใครกันแน่ที่เป็นตัวหายนะ55 รักแรกก็ผิดหวังเขาไม่รัก รักครั้งที่สองก็ต้องแยกจาก อ่านเล่มสี่แล้วน้ำตาไหลพรากT^T ทำไมๆๆ ทั้งๆ ที่นางกำลังมีความสุขแล้วแท้ๆ แต่ทำไมยังต้องมีเรื่องสงครามนี้เกิดขึ้นมาอีก จอมปีศาจตัวต้นเรื่องก็นะ ทำคนตายไปตั้งมากมายมหาศาล ทำคนเขาเดือนร้อนไปทั่วดินแดน แต่คนต้นเรื่องสุดท้ายกลับไม่ตายแถมยังได้ลูกชายคืนอีก...อารายเนี่ยยย คือเอ็งควรจะเป็นคนที่ได้รับผลกรรมมากกว่าใครเพื่อน และสมควรจะถูกสวรรค์ส่งสายฟ้าลงมาฟาดตายมากที่สุดเลยนะ..แต่พอเป็นนางเอกนิดๆ หน่อยๆ ก็ผ่าและ ยุติธรรมมากกก
นางเอกก็เหมือนเดอะแบก เป็นตัวเสริม ตรงไหนขาด ใครอยากให้ช่วยอะไรตรงไหนก็ต้องไป ภารกิจเยอะ ยุ่งวุ่นวายสุดๆ เลยไม่ค่อยได้อยู่ที่ไหนนานๆ ดีที่เป็นภูตจะไปไหนก็เลยเร็ว หมื่นลี้ก็แค่หน้าปากซอย ..ส่วนพาร์ตความรักของพระ-นาง กว่านางเอกจะยอมเปิดใจก็เกือบหน้าสุดท้ายเลย คือเราว่านางน่าจะชอบพระเอกตอนพาร์ตที่เป็นตงหลายบนโลกมนุษย์มากกว่านะ ตอนกลับไปเกิดใหม่รอบหลังพอมาเจอกันอีกครั้ง คราวนี้พระเอกมีกลิ่นอายของความเป็นตงหลายบนโลกมนุษย์กลับมาด้วยไง มีความอ่อนโยน อบอุ่นนิดๆ แน่ชัดในความรู้สึก ไม่เหมือนตอนเป็นจอมมารที่เหมือนผีเข้าผีออกอยู่ตลอด บวกกับได้พระเอกช่วยปกป้องเอาไว้อีกครั้งเหมือนคราแรกที่พบกัน บวกกับหมดหวังเรื่องพระรองแล้ว จำต้องตัดใจปล่อยไปตามลิขิตสวรรค์ สุดท้ายนางเอกก็เลยยอมกลับมาหาพระเอกอีกครั้ง(มั้ง) ...(อันนี้เราคิดเดาเองเน้อ)
สุดท้ายก็เป็นไปตามหินเนื้อคู่ ไม่อาจฝ่าฝืนโชคชะตาได้
...คำว่าลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตนใช้กับเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะพยายามแค่ไหนก็ถูกตีกลับ
สุดท้ายจึงได้แต่ต้องยอมรับในชะตากรรม
สรุปพยายามยังไงก็สู้ปลายปากกานักเขียนม่ายล่ายยดอก55 ก็นักเขียนเขาเขียนมาแบบนี้เราก็ต้องยอมรับอะนะ55 แบบถ้าเป็นพระ-นางก็จะอึดถึกตายยากกว่าชาวบ้าน หวิดจะตายแต่ก็ไม่ตาย ตายแล้วเดี๋ยวก็มีคนช่วยให้ฟื้นกลับคืนมาใหม่ ส่วนคนไม่สำคัญโดนที่เดียวคือจบ55
อ่านจบแล้วส่วนตัวเราชอบพระรองมากกว่านะ ชอบตอนนางเอกอยู่กับพระรอง มันดูเหมือนคู่รักกันจริงๆ มากกว่าตอนอยู่กับพระเอกอะ นางเอกได้ออดอ้อนออเซาะ ได้ทำตัวอ่อนแอ เวลาเจ็บก็ร้องไห้ออกมาแล้วมุดอกพระรองให้เขาโอ๋ปลอบ ไม่ต้องคอยทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลา เหนื่อยอยากได้กำลังใจก็กางแขนออก พระรองก็เดินเข้ามากอดตอบแล้ว ในตอนหลังๆ สถานที่ที่นางเอกกลับไปอยู่ ก็มีแต่ที่ที่นางเคยอยู่กับพระรองนะ ...อยากให้จบแบบในตอนพิเศษจัง เฮ้อออ
