หงส์ฟ้อนมังกรเหิน

หงส์ฟ้อนมังกรเหิน 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : หมิงเยวี่ยทิงเฟิง           

สำนักพิมพ์ แจ่มใส

คำโปรยหลังปก

แม้เฟิ่งหนิงจะโชคดีเหลือแสน

สามารถรอดชีวิตมาได้จากการถูกทำร้ายและได้รับความช่วยเหลือทันท่วงที

ทว่าสิ่งที่นางต้องสูญเสียไปจนไม่เหลือแม้แต่น้อยคือ ' ความทรงจำ '  ของตนเอง

และ ' ความเป็นห่วงเป็นใย ' จากคนรอบข้าง

น่าแปลกทั้งที่ใครๆ ก็เรียกนางว่า  ' ฮูหยิน'  ของนายท่านสามแห่งคฤหาสน์สกุลหลง

ไฉนนางกลับเป็นที่รังเกียจของผู้คน

กระทั่งสามีที่แต่งงานกันมาแล้วสามปีของนางก็ไม่เคยมาหานางเลยสักครั้ง

นี่มันออกจะผิดปกติเกินไปแล้ว

นางทำความผิดสถานใดกัน  ถึงกลายเป็นคนน่าสงสารเช่นนี้ได้

อดีตที่ผ่านมาจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร  สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออนาคตต่อจากนี้

ความผิดใดที่นางกระทำ  นางจะหาทางชดใช้คืน

แต่นางยอมรับไม่ได้เด็ดขาดกับฐานะ  ' ภรรยาผู้ถูกทอดทิ้ง! '

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  ( อาจมีสปอยล์ )

2 เล่มจบ เล่มหนาสะใจมาก โดยเฉพาะเล่ม 1 หนามากๆๆ (ยกหนังสือนอนอ่านแล้วเผลอทำหล่นนี่มีสิทธิ์หัวแตกได้เลยน ) หนามากจริงๆ ขอบอก ...
เล่ม 1 มี 640 กว่าหน้า  รวมๆ 2 เล่มประมาณ 1100 หน้าได้ …                                                                                                                                                               

หงส์ฟ้อนมังกรเหินเป็นเรื่องของน้องชายคนเล็กสกุลหลง “หลงซาน”    
ซึ่งก่อนหน้านี้แจ่มได้ออกเรื่องของพี่คนรอง ‘หลงเอ้อร์’ ไปแล้วเมื่อเดือนกุมภาที่ผ่านมา.....   
จริงๆ แล้วเรื่องนี้ถ้าตามลำดับน่าจะเป็นเรื่องของพี่คนโต ‘หลงต้า’ ก่อนตามด้วย ‘หลงซาน’   
และคนสุดท้ายคือ ‘หลงเอ้อร์’  แต่ถึงจะได้อ่านหลงเอ้อร์ก่อนก็ไม่มีปัญห
เพราะเนื้อเรื่องแยกไม่เกี่ยวกัน แต่แค่ตัวละครเกี่ยวข้องเป็นครอบครัวเดียวกันเฉยๆ ...
เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะอ่านเรื่องของใคร ก็จะมีอีกสองคนที่เหลือเข้ามาแจมด้วยตลอด... 

‘ หงส์ฟ้อนมังกรเหิน ‘ พระ-นางเรื่องนี้มีวรยุทธ์ด้วยกันทั้งคู่
พระเอกแต่งภรรยาเข้าบ้านมาสามปี แต่ตัวเองกลับไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่เคยเหลียวแลภรรยา 
จึงทำให้คนในบ้านรวมถึงบ่าวไพร่ต่างก็เย็นชา และพลอยไม่ชอบภรรยาพระเอกไปด้วย 
แต่งมาสามปีภรรยาก็ได้แต่เรียกสามีว่า ‘นายท่านสาม’  ...... 
แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อนางบาดเจ็บและความจำเสื่อม  พอฟื้นขึ้นมานิสัยก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ...กลายเป็นคนกินเก่ง ช่างพูด-ช่างคุย ใสซื่อซุกซนเหมือนเด็กๆ
คิดอะไรก็พูดออกไปแบบตรงๆ ซื่อๆ เหมือนเด็กน้อย แต่เรื่องกินต้องมาอันดับหนึ่ง
จนทำให้บาดหมางกับ ‘หลงเอ้อร์’ 55+   ………. 
เมื่อเมียเปลี่ยนไปก็ทำให้พระเอกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น หรือจะมีแผนการณ์อะไรแอบซ่อนอยู่เบื้องหลังอีก  เพราะทุกคนในบ้านล้วนรู้ดีว่าครอบครัวฝั่งภรรยานั้นแต่งเข้ามาเพราะมีเจตนาไม่ดีแอบแฝง พระเอกเลยต้องเริ่มจับตามอง และเข้ามาพูดคุยตีสนิทกับเมียมากขึ้นเพื่อหาทางจับผิด  

ส่วนนางเอกนั้นก็เสียใจมากที่ตัวเองมีสภาพเหมือนภรรยาที่ถูกทอดทิ้ง   คนในบ้านก็ไม่มีใครชอบนางเลยสักคน ....แถมสามีก็ไม่สนใจ  อยากพบสามีก็ยาก...มีแต่คนคอยจับตาดู  
คอยระแวดระวังนางไปหมด  ....นางจำไม่ได้ ไม่รู้ว่าอดีตที่ผ่านมาตัวเองเคยไปทำอะไรไว้
ทุกคนในบ้านถึงได้ตั้งแง่รังเกียจนางขนาดนี้ ...ดังนั้นนางจึงเริ่มสืบหาความจริง 
หาตัวตนในอดีตเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด และพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนอื่นคิด   โดยมีพระเอกเป็นพันธมิตรคอยช่วยเหลือ โดยตกลงกันว่าเมื่อทุกอย่างคลี่คลายนางจะหย่าและกลับบ้านไป

หลังจากนั้นก็จะเป็นเรื่องของการสืบหาความจริง หาคนร้าย หาสมบัติ
เพื่อคลายปมความแค้นของสองตระกูล และหาเบื้องหลังอดีตของนางเอก
ที่ดูเหมือนว่าพอความจำเสื่อมแล้วก็จะเปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง 
จนพระเอกสงสัยว่านางใช่ 'เฟิ่งหนิง'  ในอดีตคนนั้นจริงหรือ?
เขาอยากจะรักภรรยาในตอนนี้มากเหลือเกิน แต่ก็กลัวว่าถ้านางจำอดีตได้ขึ้นมาแล้วเปลี่ยนกลับไปเป็นคนเดิม เช่นนั้นเขาจะทำอย่างไร?  ตัวตนในอดีตที่ผ่านมาของนางทำเรื่องราวไม่ดีเอาไว้มากมายนัก และบางเรื่องเขาเองก็รับไม่ได้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อาจเปิดใจให้ภรรยาคนใหม่ได้เต็มที่ แต่ถ้านางไม่ใช่  'เฟิ่งหนิง'  ในอดีต
 ...นางจะยังยอมอยู่กับเขา และไม่ทิ้งเขาไปหรือไม่?                        
                                                                                                           
พระเอกมีวรยุทธ์สูง มีเพื่อนฝูงเยอะ เพราะอยู่ในยุทธภพ ไปที่ไหนก็เจอแต่คนรู้จัก
เลยมีคนคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอด  ถึงจะอยู่ในยุทธภพแต่ก็เป็นคนใจเย็น  
สุภาพอ่อนโยน ทำอะไรรอบคอบ ไม่ใจร้อน....
ส่วนนางเอกก็นิสัยเหมือนเด็ก ชอบเอาแต่ใจอยู่บ้าง   
พูดอะไรไม่ค่อยคิด ชอบต่อปากต่อคำ ซึ่งบางทีมันก็น่ารักดี แต่บางทีมันก็ดูเยอะไปหน่อย   
ถ้าคนชอบก็คงมองว่าน่ารัก แต่ถ้าคนที่ไม่ชอบก็คงมองว่าน่ารำคาญ เพราะบางทีมันเยอะไป นางเอกเป็นคนเปิดเผยไม่เจ้าเล่ห์ โกหกไม่เก่ง เพราะทุกอย่างมันแสดงออกมาหมดทางสีหน้า แล้วบางคำพูดก็คือพูดออกมาซื่อๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่พออ่านแล้วเราว่าตลกดี  

" ไม่ได้  ... เมื่อครู่เดินจากมาแบบลับๆ ล่อๆ กลับไปอีกก็คงขายหน้า ข้าให้เงินเจ้า เจ้าไปเอง "
" ไม่เอา  ข้าหน้าบาง ไม่กล้ากลับไป "
" ข้าหน้าหนาอย่างนั้นหรือ "
" หนากว่าข้าแน่นอน "
" ไปเถอะ  ปเถอะ ต้องอาศัยท่านแล้ว  ท่านเป็นคนดีมาก ป้าเจ้าของแผงจะได้เก็บแผงกลับบ้าน ไปพักผ่อนเร็วขึ้น  พี่ทหารเติมท้องให้อิ่มก็จะได้เฝ้าประตูเมืองได้ดี  ทุกอย่างอยู่ที่ท่านแล้ว "
นางพูดจนการซื้อซาลาเปาเป็นเรื่องที่สำคัญมาก  ในที่สุดมือกระบี่หนุ่มก็ถูกนางบีบให้กลับไปที่แผงอาหารเช้าจนได้
.........................................................................................

" ข้าได้รับบาดเจ็บ  ท่านไม่ได้มาเยี่ยมข้าเลย "
หลงซานไม่สบายใจขึ้นมา
" เหตุใดท่านจึงไม่สนใจข้า "
" .......... "
หลงซานทำหน้าจนปัญญา
หญิงสาวที่กำลังโศกเศร้าผู้นี้เปลี่ยนสีหน้าในทันที  นางทำท่ากางกรงเล็บอย่างดุร้าย  
พุ่งเข้ามาเตะน่องเขาอย่างแรง
" คนเลว! คนหลอกลวง "
เตะเสร็จด่าจบนางก็ทิ้งเขาเอาไว้แล้วหมุนตัวเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว

คำพูดง่ายๆ เหตุผลง่ายๆ ไม่ต้องพูดจาสวยหรูแต่กลับทำให้คนฟังถึงกับพูดไม่ออกอยู่หลายที...ตอนแรกนางเอกเหมือนจะตามติดพระเอกแจ แต่พอมีเรื่องเป่าเอ๋อร์เข้ามา
นางก็แกร่งและตัดสินใจทิ้งทุกอย่างแม้แต่พระเอกได้ทันที เป็นคนใจเด็ดอยู่เหมือนกันนะพระเอกเรื่องนี้เลยเหมือนเป็นสามีพ่วงตำแหน่งพี่เลี้ยงเด็กไปด้วย 55+  ......... 
ดีนะที่หลงซานเป็นคนใจเย็น ใจดี ไม่ขี้โมโห เลยรับมือกับนางเอกได้ ((( ลองเปลี่ยนเป็นท่านหลงเอ้อร์ดูสิ 55+ ...บ้านแตกชัวร์  ))

ในเล่มนี้จะมีตัวละครจากเรื่องสามคราวิวาห์รักโผล่มาอยู่หลายคนเหมือนกัน    
มีท่านหมอที่เคยมารักษาภรรยาของท่านหลงเอ้อร์ด้วย ....ก็พอได้รู้อดีตของท่านเจ้าเมืองที่ต้องนั่งรถเข็นเพิ่มมาอีกหน่อย ว่าทำไมพี่แกถึงนิสัยไม่ดี +โมโหร้ายนัก แต่เราว่าคู่ของท่านหมอก็น่าสนใจเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่านักเขียนมีเขียนออกมาเป็นเล่มแยกด้วยหรือเปล่า..... 
แล้วก็มีเรื่องของเป่าเอ๋อร์ด้วย ....เป่าเอ๋อร์นิสัยน่ารักมากๆ  
ตอนที่อ่านในเรื่องสามคราวิวาห์รัก ตอนอ่านเจอตัวละครตัวนี้เราเฉยมาก    
แต่พอมาอยู่ในเล่มนี้รู้สึกเป่าเอ๋อร์น่ารักมาก นิสัยคล้ายๆ แม่แต่ดีกว่าแม่ 55+ ......
โดยเฉพาะในตอนพิเศษที่เป็นตอนของเป่าเอ๋อร์ตอนโตแล้ว 
เป็นตัวละครที่เรียกได้ว่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจริงๆ ท่ามกลางการเลี้ยงดูของบ้านสกุลหลง 55 
เป็นเด็กที่จิตใจดีมากเหมือนผ้าขาวเลย  มองโลกในแง่ดีเสมอจนทำให้คนรอบข้างอึ้งไปเลย มองในมุมที่คนอื่นไม่สนใจมอง  แต่จะเรียกว่าโง่ก็ไม่ใช่นะ  .......

‘ นางเป็นเด็กดีของสกุลหลง  มีความสามารถติดกาย  เป็นคนจิตใจกว้างขวาง 
การหนีออกจากบ้านไม่ยากเลยจริงๆ ล้าลาลา ... ‘    
 พี่ชิ่งเซิงอยู่ไกลสุดขอบฟ้า  แต่นางเข้าใกล้เขาเข้าไปหนึ่งเมืองครึ่งแล้ว  
ในใจรู้สึกยินดีเสียจริง ล้าลาลา....’

มีตอนพิเศษ 4 ตอน ( ประมาณ ครึ่งเล่มของเล่ม 2 ได้ )  
พออ่านจบก็ไม่รู้สึกคาใจแล้ว  ไม่ต้องมโนไปเองแล้ว  ได้รู้ความเป็นไปบทสรุปและชีวิตช่วงหลังของตัวละครที่เราสังสัยเกือบหมด ......
พออ่านจบไม่รู้เป็นไงเราจะชอบตอนพิเศษที่สุดเลย ทั้งเรื่องของหลงเอ้อร์แล้วก็หลงซาน
อย่างของหลงเอ้อร์เราก็ชอบตอนพิเศษของพี่ใหญ่หลงต้า ที่ได้เจอกับภรรยาครั้งแรก (ไม่รู้เรื่องของพี่ใหญ่ที่เป็นแม่ทัพแจ่มจะออกเมื่อไร อยากอ่านจังเลย ท่าจะสนุก >o< )))  .....
ส่วนเล่มนี้เราก็ชอบตอนของเป่าเอ๋อร์กับศิษย์พี่นางเอก  ...
ศิษย์พี่อุตส่าห์ลงจากเขามาตามหาศิษย์น้อง พอรู้ว่าศิษย์น้องตายแล้วก็ทำใจไม่ได้
จึงตามไปล้างแค้นถล่มคนที่ทำร้ายศิษย์น้องซะราบคาบเลย..
พอเห็นศิษย์น้องยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจ  แต่นางกลับจำเขาไม่ได้เสียแล้ว
แถมยังกลายเป็นภรรยาผู้อื่นไปแล้วอีก ...สงสารศิษย์พี่มาก  ศิษย์พี่ไม่ผิดนะ แต่ศิษย์พี่แค่ไม่มีวาสนาอะ T^T ....โชคดีที่มีตอนพิเศษของศิษย์พี่ให้อ่าน เราเลยไม่ต้องเศร้านาน

............................................................................................................

" ท่านไม่ต้องตามข้ามาแล้ว "
" ไม่ได้ "
" ทำไม "
" เพราะข้ามักจะคิดถึงเจ้า "
" ไม่ให้คิดถึง  ห้ามคิดถึง! "
" จะคิดถึง ชอบคิดถึง "
" หน้าไม่อาย "
" เจ้าก็เช่นกัน! "
" นายท่านสามหน้าไม่อาย  ขายหน้าจริง! "
" ฮูหยินสามหน้าไม่อาย  ดังนั้นนายท่านสามก็ต้องหน้าไม่อายไปด้วยไม่เช่นนั้นจะไม่เหมาะสมกัน "