ปฐพีไร้พ่าย

ปฐพีไร้พ่าย 2 เล่มจบ

ผู้แต่ง : จิ่วลู่เฟยเซียง

สำนักพิมพ์ Hongsamut

คำโปรยหลังปก

สิงจื่อ ..มหาเทพมังกรดำซึ่งหลับไหลอยู่นอกฝั่งฟ้า ทรงอำนาจที่สุด ยุติธรรมที่สุดและเยือกเย็นที่สุด เขาใช้บารมีของตนพยุงทุกภพเข้าด้วยกัน  เพื่อรักษาสมดุลระหว่างเทพ ผี ปีศาจและมนุษย์

เขาไม่เคยมีความรู้สึก  ไม่มีรัก  และไร้ญาติขาดมิตร  ตลอดอายุไขของเขาช่างน่าเบื่อหน่ายเหลือเกิน เขาใช้เวลาว่างที่มีอย่างเหลือเฟือเพื่ออวตารลงไปท่องเที่ยวยังโลกมนุษย์

เสิ่นหลี ... หากเทียบกับเขาแล้ว ชีวิตของนางมีสีสันกว่ามาก

นางเป็นท่านอ๋องอันดับหนึ่งแห่งแดนอสูร  ทั้งองอาจ  กล้าหาญและไม่กลัวใคร

เพื่อให้สวรรค์และแดนอสูรเป็นพันธมิตรต่อกัน  ท่านอ๋องปี้ชางเสิ่นหลีจึงถูกจับแต่งงานกับเซียนหนุ่ม แห่งแดนสวรรค์  ที่ทั้งเจ้าชู้หลายใจ  และอ่อนแอราวกับสตรี

แล้วเหตุใดนางต้องยินยอม!

นางแอบหนีออกจากแดนอสูร  ผ่านการจับกุมอยู่หลายครั้ง  ถูกตีจนบาดเจ็บอ่อนแรงก็หลายหน

สุดท้ายก็ตกลงมายังโลกมนุษย์ในสภาพวิหคฟ้าตัวหนึ่ง

ทว่าผู้คนกลับคิดว่านางเป็นไก่เสียนี่  นางถูกจับถอนขนแล้วใส่กรงรอขาย

และแล้วมนุษย์พิการขาเป๋ผู้หนึ่งก็ซื้อนางมา  

เสิ่นหลีไม่รู้ว่าอนาคตของตนในเงื้อมมือเขาจะเป็นเช่นไร

รู้เพียงแต่ว่า  หลังจากนี้ชีวิตของทั้งสองถูกผูกเข้าด้วยกันอย่างแนบแน่นเสียแล้ว!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  ( อาจมีสปอยล์ )

เคยไปตามอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้ที่มีคนแปลไว้คร่าวๆ ปรากฏว่าชอบทุกเรื่องเลย
ผลงานส่วนใหญ่ที่เราไปอ่านมาจะเป็นแนวเทพเซียน ที่รู้คือตอนนี้มี 2 เรื่องที่ถูกซื้อลิขสิทธิ์มาแล้วคือเรื่อง “  7 ชาติ 7 ภพหนึ่งดลใจ  ” สำนักพิมพ์อรุณ  กับเรื่องที่นางเอกเป็นก้อนหิน
อันนี้แจ่มใสซื้อลิขสิทธิ์แล้ว หวังว่าจะได้อ่านไม่เกินปีหน้าเน้อ ....รอเสียตังค์อย่างใจจดใจจ่อเลยนะจ๊ะ 55+

ปฐพีไร้พ่ายเรื่องราวความรักแนวเทพเซียน ของ ‘อ๋องปี้ชางเสิ่นหลี’ หรือนางเอก
ซึ่งเป็นท่านอ๋องแม่ทัพหญิงแห่งดินแดนอสูร และมีหอกเงินเป็นอาวุธคู่กาย 
ส่วนพระเอกคือมหาเทพแห่งนอกฝั่งฟ้า เป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่เหลืออยู่เพียงองค์เดียวของทั้งหกภพภูมิ เพราะเหลืออยู่เพียงองค์เดียว ดังนั้นท่านเทพจึงต้องแบกรับภาระมากมายของทั้งหกภพภูมิ  ต้องปราศจากความอยาก ปราศจากความรักและความรู้สึก   
เพราะมีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนานจนแทบจะเป็นนิรันด์ แถมยังต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังที่นอกฝั่งฟ้า ท่านเทพจึงแสนจะเบื่อหน่ายก็เลยถอดจิตออกไปเที่ยวเล่นบนโลกมนุษย์ 
และทำให้ท่านเทพได้พบกับไก่ไร้ขนที่สุดแสนจะอัปลักษณ์ตัวหนึ่ง

ไก่น้อยไร้ขนวิ่งหนีตายเพราะจะถูกคนจับลงหม้อ แต่โชคดีที่พระเอกมาซื้อไว้ทัน
เจ้าไก่ไร้ขนจึงไม่ต้องกลายเป็นไก่ต้มแล้ว... นางเอกไม่อยากถูกจับแต่งงานก็เลยหนีมาอยู่บนโลกมนุษย์ บวกกับบาดเจ็บเลยทำให้ต้องกลับไปอยู่ในร่างจริง (จริงๆ ร่างจริงของนางเอกคือหงส์ไฟนะไม่ใช่ไก่เน้อ 55+)
ตอนมาอยู่บนโลกมนุษย์นางเอกตกหลุมรักพระเอกในร่างของ สิงอวิ๋น ที่เป็นมนุษย์อ่อนแอ+ยากจน เจ็บออดๆ แอดๆ ต้องเดินขากะเผลกตลอดเวลา  
ส่วนพระเอกก็ตระหนักดีว่าตัวเองเป็นใคร มีหน้าที่อะไร
ดังนั้นต่อให้นางเอกจะบอกชอบตนสักกี่ครั้ง...พระเอกก็ได้แต่นิ่งเงียบ (และคอยแอบตามนางเอก รักไม่ได้แต่ก็ชอบไปหึงเขานะ เขากลับบ้านดึกก็โกรธ หึหึ .. )

นางเอกเป็นแม่ทัพแห่งดินแดนอสูร เป็นผู้นำของกองทัพ นิสัยจึงเข้มแข็งและห้าวหาญยิ่งกว่าชายชาตรี เพราะอยู่ในฐานะของผู้ปกป้อง นางเอกจึงต้องแกร่งและยืนอยู่ข้างหน้าคนอื่นเสมอ  เพิ่งได้มาเป็นฝ่ายที่ถูกปกป้องกับเขาบ้างก็ตอนที่พบกับพระเอกซึ่งเป็นมหาเทพ
แต่ก็รู้ดีว่าด้วยฐานะนี้พระเอกจึงไม่อาจรักใครได้ ไม่สามารถอยู่ข้างกายนางได้
เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงนางก็ต้องปกป้องตัวเองอยู่ดี หลายครั้งที่ต่อสู้จนได้รับบาดเจ็บเกือบตาย ต้องถือหอกบุกตะลุยนำหน้า ต้องห้าวหาญยิ่งกว่าบุรุษ อ่อนแอไม่ได้เพราะไม่มีใครมาเป็นสิงจื่อให้นางนี่ (จะมีประโยคที่นางเอกพูดกับพระเอกว่า “ ก่อนหน้านี้ ...ไม่มีผู้ใดเป็นสิงจื่อให้ข้านี่นา “ ...เราว่าประโยคนี้น่าจะหมายถึงก็ไม่มีใครมาคอยปกป้องตัวเองนี่นา )    
ง่ายๆ ก็คือถ้าอยากมีชีวิตก็ต้องสู้  ถ้าไม่สู้ก็ตายเพราะไม่มีใครมาคอยปกป้องนางนิ่
ดังนั้นจึงต้องสู้ สู้เพื่อตัวเอง และเพื่อคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังด้วย 

ในเรื่องจะมีอีกคู่หนึ่งที่น่าสนใจอยู่ด้วย คือคู่ของเทพชิงเย่...
ซึ่งเป็นอดีตมหาเทพเหมือนกับพระเอก แต่เพราะไปหลงรักมนุษย์และเพื่อช่วยนาง
เขาจึงกระทำผิดกฏฟ้าจนส่งผลให้ถูกสวรรค์ลงโทษ ถูกริบพลังเทพคืน และต้องลงมาเวียนว่ายตายเกิดเหมือนกับมนุษย์ โดยถูกกำหนดให้ต้องพลัดพรากจากคนที่รักทุกชาติไป 
ตอนที่พระเอกไปเจอกับชิงเย่ในครั้งที่สองน่ะ...คือเราอยากรู้มากๆ ว่าตกลงชาตินี้ชิงเย่เลือกถูกไหม (ตอนอ่านเรื่องนี้เราว่าเรื่องของคู่นี้มันหน่วงๆ มากกว่าคู่ของพระ-นางอีกนะ)   
ครั้งแรกที่เจอในชาติของอ๋องยุ่ยก็เลือกผิด พอมาครั้งที่สองในชาติของจิ่งเหยียน
ตอนแรกเราก็เกือบจะเชื่อแล้วว่าเลือกถูก แต่พอมาเจอตอนจบที่เผยเรื่องปานดอกบัวนี่เราก็ชักไม่แน่ใจ.... แถมพระเอกยังบอกอีกว่าตอนที่ชิงเย่จะรู้ตัวว่าเลือกผิดก็คือ..ในชั่วพริบตาที่ได้พลัดพรากจากกันไปแล้ว
“ บางที ... อาจจะต้องไปจนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของทุกชาติภพ ชั่วพริบตาที่เขาได้พลัดพรากกับนางผู้นั้น เมื่อถึงเวลา ... เขาจึงค่อยรู้ว่านางเป็นใครกระมัง “ 
ตกลงเลือกผิดใช่ม้ายยยยยยยยย ...เพราะไม่งั้นชิงเย่จะมีเล่มแยกเป็นของตัวเองรึ 55+ .....
ใช่แล้วสนพ.ห้องสมุดซื้อลิขสิทธิ์ของนักเขียนคนนี้มาอีกเรื่องคือเรื่องของคู่ชิงเย่นี่แหละ 55+  ((( ทางสำนักพิมพ์เคยเล่าเรื่องย่อๆ ไว้ในเฟสไม่รู้ว่าชื่อเรื่องอย่างเป็นทางการคืออะไรแต่ขอเรียกว่า “ บัวอ้วน” ละกันเน้อ ....))))   รู้แค่ว่าเล่มนี้พี่ชิงเย่ของเรากลายเป็นจอมมารผมขาวไปแล้ว 55+ ( สงสัยคลั่งที่ตามหาคนรักไม่เจอสักทีเลยเข้าสายมารแทน ) ....หวังว่าปีหน้าคงจะได้อ่านเน้อ ซื้อแน่นอนเพราะติดใจเรื่องของพี่แกมาก  ( ออกไวๆ น๊า สาธุๆ )

นางเอกเรื่องนี้มีเรื่องให้ต้องเจ็บตัวตลอดเลย ไม่เหมือนพระเอกที่ชายเสื้อยังไม่เปื้อนเลยสักนิด 55+ ....คือท่านเทพนี่เก่งมากอะเทพสมชื่อจริงๆ (ถึงจะขี้แกล้ง+เกรียนไปหน่อยก็เถอะ)   คือนางเอกสู้เลือดตาแทบกระเด็น แต่ท่านเทพมาแป๊บเดียวราบคาบ .....
ทว่ากว่าท่านเทพจะยอมรับใจตัวเองได้ก็นู่น ต่องรอถึงตอนที่ได้สูญเสียนางเอกไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับนั่นแหละ ....

** มีตอนพิเศษในเล่มอีก 2 ตอน ตอนแรกเป็นเรื่องของพ่อแม่ท่านอ๋องอะ ...
โอ๊ยอยากจะบอกว่าอ่านมาจนจะจบเรื่องนี่สบายมาก แต่ดันมาน้ำตาซึมเอากับตอนนี้ ...
ชอบป๊ะป๋านางเอกอะ.....อ่านตอนพิเศษนี่รู้เลยว่าพ่อไก่รักแม่ไก่ขนาดไหน 
ทั้งชีวิตของพ่อนางเอกมีแต่แม่นางเอกเท่านั้นจริงๆ..เมียอยู่เขาอยู่ เมียไม่อยู่เขาไปด้วย T^T

** อ่านจบแล้วก็ได้รู้ว่าการเป็นเทพเซียนก็ใช่ว่าจะดีเท่าไร เป็นมนุษย์นี่แหละดีแล้ว 
ถึงจะไม่มีอายุไขยืนยาว ต้องเวียนว่ายตายเกิด...แต่ก็มีชีวิตอิสระกว่า มีสีสัน
อยากจะรักใครก็ได้  ไม่ต้องแบกรับภาระความเป็นความตายอะไรเยอะแยะ 
จะเห็นได้ว่าพระเอกในร่างสิงอวิ๋นน่ะมีความสุขมากว่าตอนเป็นมหาเทพสิ่งจื่อเยอะ 
ได้นอนอาบแดดอุ่นๆ อยู่ในลานบ้านแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก ทั้งยังได้ใช้ชีวิตสบายๆ อยู่กับคนที่ตัวเองรักอีกด้วย 

พระเอก-นางเอก

" ยามนี้ทั้งหกภพภูมิเหลือเทพอยู่เพียงองค์เดียวแล้ว  หากต้องสูญเสียเทพองค์สุดท้ายไป  
สิ่งที่เกิดต่อจากนี้คงไม่มีผู้ใดสามารถรับมือได้ "

" เพราะฉะนั้น ... เสินหลีข้ามิอาจรักเจ้าได้ "

พ่อไก่-แม่ไก่

" ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า "

" ถ้าอย่างนั้น .... เหตุใดจึงต้องไล่ข้าไปนอนที่อื่นเล่า? "

" ข้าไม่ได้โกรธ  ไม่ได้เกลียดอันใดทั้งนั้น  ที่ให้เจ้าอยู่อีกห้องหนึ่งก็เพราะว่าเจ้าโตแล้ว  
ชายหญิงมีความแตกต่างอยู่ใกล้กันไม่ได้ "

" ข้ายังเด็กอยู่ "

" เจ้าโตมากแล้ว "

" แล้วจะต้องทำเช่นไรเล่า  ที่ถึงโตแล้วก็ยังคงอยู่ร่วมกับท่านได้? "

ชิงเย่ - ???

" จู  จู .... "

" จู - เหอ - ชอบ จู - เหอ  ... "

" จู - ชอบ - ข้า - ไหม ? "

" ชอบ "

คำลวงที่ออกจากปากทำให้ดรุณีน้อยนางนั้นแย้มยิ้มงดงาม  ชั่วขณะนั้นคล้ายกับว่ารอยยิ้มงดงามของนางคือแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องทะลุถึงก้นบึ้งจิตใจอันดำมืดของเขา  
ทำให้เขาได้เห็นความหวังรางเลือนอีกครั้ง