ทระนง

                                                                                             

ทระนง 3 เล่มจบ / ผู้แต่ง : ซื่อเยี่ยหลิงหลัน                                          
สำนักพิมพ์ Hongsamut

คำโปรยหลังปก

ขึ้นชื่อว่ารัก มักจะมาในหลายรูปแบบ ต่างช่วงเวลา ต่างคนต่างสถานที่

เข้ามาในชีวิตเรา ... หลอกล่อ ยั่วเย้า  และทำให้ติดกับ

เฉกเช่นเดียวกับบุรุษทั้งหกที่เข้ามาในชีวิตของฟางลั่วซี

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  (อาจมีสปอยล์ )

เรื่องนี้ทางสำนักพิมพ์ลงตัวอย่างให้ทดลองอ่าน 6 ตอน ลงไว้นานมากจนลืมเลย 
รู้ตัวอีกทีก็เอ้าเปิดจองหนังสือแว้วววว เลยกลับไปอ่านตัวอย่างใหม่อีกรอบ 55+
เคยลองถามไปว่าจะมีมาลงเพิ่มไหมเพราะปกติทาง สนพ.จะลงตัวอย่างให้อ่านเยอะกว่านี้  
แต่สนพ.บอกว่าบ่มีจ้า... แต่เราก็จองนะไม่พลาด 55+  
พอได้หนังสือมาอ่านถึงได้รู้สึกว่าดีแล้วที่ลง 6 ตอน....เป็น 6 ตอนที่กำลังดีจริงๆ นะ 

เรื่องนี้มีคนมาชอบนางเอกเยอะ หลักๆก็ 6 คนเลยจ้าา แต่ละคนโปรไฟล์ไม่ธรรมดาทั้งนั้น  
เล่มแรกจะกล่าวถึงตอนที่นางเอก ฟางลั่วซี และผองเพื่อนได้อยู่ร่วมกัน ใช้ชีวิตเรียนหนังสือด้วยกัน  เป็นช่วงชีวิตที่สวยสดงดงามเพราะไม่มีเรื่องบ้านเมืองหรือฐานะมาเกี่ยวข้อง  
นางเอกเป็นหญิงงาม งามล่มบ้านล่มเมือง แต่เพราะตอนเด็กๆ เคยมีคนทำนายไว้ว่า...
ใบหน้านี้ของนางจะนำภัยมาสู่ตัวเองรวมไปถึงคนรอบข้าง
พ่อของนางก็เลยให้คนมาสอนทำหน้ากากเพื่อปิดบังใบหน้า
ดังนั้นจึงมีน้อยคนมากๆ ที่จะเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางเอก
แถมครอบครัวนางก็ไม่เคยบอกลูกเลยว่าใบหน้าที่แท้จริงของลูกนั้น ความจริงแล้ว.. 
มันงามล่มบ้านล่มเมืองขนาดไหน ดังนั้นนางเอกจึงไม่รู้ว่าตัวเองงาม 55+  └(￣▽￣*)

นางเอกติดการใส่หน้ากากเวลาไปไหนมาไหน ขนาดอยู่บ้านนางก็ใส่หน้ากากตลอด  
ทว่าผู้ชายทุกคนที่มาหลงรักนางนั้นกลับได้หลงรักที่ใบหน้าเลย (ตอนแรกนางใส่หน้ากากเลยไม่มีใครรู้ใบหน้าที่แท้จริง )  แต่รักที่นิสัยและตัวตนของนาง ที่เป็นคนง่ายๆ  สบายๆ  รักอิสรเสรี นางเอกนั้นชอบออกเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว วรยุทธก็ไม่ได้เก่งกาจมากมาย
หากรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็หนี  (แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยคนอื่นเลยบาดเจ็บอยู่บ่อยๆ )  
นางกินอยู่ง่าย ของกินจะอร่อยหรือไม่อร่อย ถ้าหิวก็กินหมด  รักเพื่อนพ้องมาก
ถึงจะเป็นลูกคุณหนูสกุลใหญ่แต่คำพูดคำจากิริยาท่าทางห่างไกลคำว่าคุณหนูมาก 55+               

ผู้ชายในเรื่องล้วนดีงาม จนเราอาจจะลงเรือผิดลำเพราะเดาไม่ถูกว่าพระเอกเป็นไผ. ....

แต่ขอบอกว่าเราเดาถูก 55+ ( หัวเราะอย่างสง่างาม ヽ( ´ー`)ノ )  
ความรู้สึกมันบอกน่ะว่าคนนี้แตกต่างจากคนอื่นๆ แถมชื่อตอนก็เหมือนใบ้ๆ อยู่ด้วย...
แต่เราเสียน้ำตาให้กับตัวละครเกือบทุกตัวเลยนะ 
เพราะ 5 ใน 6 คนนี้แทบจะเป็นพระเอกได้หมดเลยจริงๆ  

แต่พระเอกอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นตรงที่มักจะมาถูกจังหวะถูกเวลา
แล้วก็เป็นคนที่เข้ามาโอบอุ้มดูแลในเวลาที่นางเอกต้องการใครสักคนอยู่เสมอ  
เพราะนางชอบไปไหนมาไหนคนเดียว จึงทำให้พระเอกถูกปฏิเสธบ่อยๆ แต่ก็เขาก็เดินหน้าต่อ  จนกระทั่งกลายเป็นคนที่เข้าใจนางเอกยิ่งกว่าตัวนางเอง   

รู้ทั้งรู้ว่านางไม่ได้รักเขา ใจนางมีคนอื่น แต่ก็ยังตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะยอมสละทุกอย่าง สังหารทุกคนเพื่อนาง ในขณะที่ผู้ชายคนอื่นๆ ที่เหลือกลับยังตัดสินใจแบบนั้นไม่ได้ในทันที ยังมีลังเล ไม่แน่ใจ ยังมีเรื่องที่เป็นห่วงกังวล ไม่กล้าทิ้ง 
หรือเป็นเพราะในเรื่องพระเอกโตกว่าคนอื่นๆ แล้วมีประสบการณ์ในชีวิตมากกว่าก็ไม่รู้
จึงทำให้สามารถตัดสินใจเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตและเลือกทางเดินเองได้  
ครั้งสุดท้ายที่จำใจต้องปล่อยนางเอกไปเขาเคยพูดเอาไว้ว่า      
"  หากครั้งหน้าเจอกัน  หากเจ้ากลับมาอยู่ข้างกายข้าอีก  ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไร  
ข้าก็จะไม่ให้เจ้าจากข้าไปอีกแล้ว !! " 

รักครั้งแรกของนางเอกจึงออกแนว puppy love  รักของเด็กสาวใสๆ มองโลกเป็นสีชมพู   
คิดว่าหนีมาอยู่ด้วยกันแล้วตัดขาดจากโลกภายนอกก็สิ้นเรื่อง 
แต่เมื่อความจริงมาอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายก็กลับทำไม่ได้  เขาทิ้งครอบครัว ทิ้งวงศ์ตระกูล 
ทิ้งอะไรหลายๆ อย่างไม่ได้  ทั้งๆ ที่รักนางเอกมาก แถมยามที่นางตกอยู่ในอันตราย
เขาก็มักจะเป็นคนแรกที่วิ่งออกไป แล้วช่วยนางไว้ได้เสมอ  
แต่พอเอาเข้าจริง เขากลับกลัวว่าโลกของตัวเองจะทำให้นางไม่มีความสุข  
กลัวว่าตนจะไม่สามารถปกป้องนางได้ สุดท้ายเลยยอมทำตามคำขอร้องของคนในบ้าน
เพราะคิดว่านี่เป็นหนทางเดียวที่จะสามารถปกป้องนางเอกได้ 
…คนนี้ชอบเก็บความรู้สึกไว้ในใจ มีอะไรไม่พูด ตัดสินใจเองคนเดียว  
มีเรื่องอะไรก็ไม่บอกนางเอก  แล้วไม่ต้องคิดเลยว่านางเอกจะเจ็บปวดมากแค่ไหน  
แถมเป็นรักครั้งแรกด้วย  นางใจกล้าบ้าบิ่นขนาดไปตะโกนถามเขาว่า  
“ วันนี้ที่ข้ามา เพียงอยากจะถามท่านหนึ่งประโยค 
ท่านยอมที่จะล้มเลิกการแต่งงานกับฉีซิน  ออกไปท่องโลกกว้างกับข้า   
ร่วมเดินทางไปสุดหล้าฟ้าเขียวตามคำสาบานของเราหรือไม่?”    
ถึงจะเจ็บช้ำแสนสาหัสแต่ก็ยังดีที่พระเอกตามมาทัน เลยได้คอยปลอบโยนดูแลอยู่ข้างๆ
จนหายดี (พระเอกนี่ก็เหมือนมีญาณนะ พอรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับนางเอกก็รีบขี่ม้ามาอย่างไว  ╮(╯▽╰)╭)

รักครั้งที่สองนั้นเริ่มต้นด้วยสถานะของเจ้านายกับลูกจ้าง  และเปลี่ยนเป็นเพื่อน  
ต่อมาก็กลายเป็นความผูกพันจนกลายเป็นความรัก ... คนนี้ก็ดีงาม ภายนอกดูกะล่อนเจ้าชู้ 
ชอบใช้เงินแทนน้ำ แต่เบื้องหลังกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน โดนตามฆ่าบ่อยเหลือเกิน  
ต้องให้นางเอกคอยปกป้องอยู่บ่อยๆ  เป็นคนแรกที่ได้เจอและได้ใกล้ชิดกับนางเอก
จนเกือบทำให้เราลงเรือผิดลำแล้วไหมล่ะ 55  คนนี้อยู่กับนางเอกเยอะ
แต่เวลาโดนตามฆ่าแล้วนางเอกบอกให้พี่แกหนีไปก่อน พี่แกก็หนีไปแล้วทิ้งนางเอกไว้อะ... (ถึงเราจะรู้ว่านางเอาตัวรอดได้ก็เถอะ)  คือเราก็เข้าใจนะว่าคุณพี่โดนพิษ คุณพี่ใช้วรยุทธม่ายล่าย คุณพี่มีเบื้องหลังที่ซับซ้อนไม่ธรรมดา แต่มันก็ยังแหม่งๆ อะ (T.T) ...
แล้วในเวลานางเอกมีอันตราย คุณพี่ก็ไม่ไปช่วยด้วยตัวเองเหมือนคนอื่นๆ
แต่ส่งคนไปช่วยแทนอะ ......เราว่ามันแหม่งๆ นะ(T.T)   
อยากจะบอกว่าคุณพี่นี่มีโอกาสเยอะแต่ทำหลุดมือบ่อยนะ....แต่เราควรจะมองข้ามไป
เพราะสุดท้ายคุณพี่ก็ได้กลับไปช่วยนางเอกด้วยตัวเองจริงๆ สักทีชิมิ ....โอเคๆ
เพราะฉากนี้ทำให้เราเสียน้ำตามากนะ T^T ...เพราะงั้นเราจะมองข้ามทุกอย่างไป  
เราจะเห็นแก่ที่คุณพี่มีปณิธานอันยิ่งใหญ่ต่อแผ่นดิน เห็นแก่ที่สุดท้ายคุณพี่ก็ได้พบว่าปณิธานอันยิ่งใหญ่ของคุณพี่นั้นจะงดงามได้ก็ต่อเมื่อมีนางเอกอยู่ด้วย ดังคำพูดของคุณพี่   
“  วันที่ข้ามีความสุขมากที่สุดในชีวิตก็คือวันวานที่ได้อยู่กับเจ้า    
หากชาตินี้ข้าไร้บุญวาสนาไม่สามารถอยู่ร่วมกับเจ้าไปจนแก่เฒ่าได้ 
ชาติหน้ามีจริงข้าก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากเจ้าเป็นอันขาด แผ่นดินนี้ ... 
เพราะมีเจ้าถึงงดงามดังภาพวาด...”

มาถึงรักครั้งสุดท้ายอย่างที่โบราณท่านว่าไว้  “คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน”   
เราคิดมาตั้งแต่เล่มแรกแล้วว่าคนนี้แหละพระเอกชัวร์  
เพราะเราว่าคนนี้เหมาะที่จะเป็นพระเอกที่สุดแล้ว ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่ดีนะ ทุกคนดีหมด
เพราะทุกคนต่างมีวิธีและแนวทางในการปกป้องนางเอกตามแบบของตัวเอง  
และบางคนก็สละให้ได้แม้กระทั่งชีวิต   
แต่ว่าบางทีคู่แท้มันก็ต้องอาศัยจังหวะเวลา ต้องอาศัยโอกาสและสถานการณ์ 
และต้องอาศัยว่ามีวาสนาต่อกันด้วย  เพราะบางครั้งต่อให้มีโอกาส แต่ถ้าวาสนาไม่ได้ถูกสานต่อมันก็จบ  แล้วพระเอกก็ดูเหมือนจะโชคดีกว่าคนอื่นอยู่ตรงที่วาสนานั้นมันได้สานต่อเนื่องมาเรื่อยๆ แม้จะมีช่วงที่ห่างกันไปแต่สุดท้ายก็กลับมาได้ถูกจังหวะและได้สานวาสนานั้นต่อ 
                       
พระเอกคงเป็นคนที่เข้าใจธรรมชาติและนิสัยของนางเอกมากที่สุดแล้วล่ะมั้ง   
เป็นคนคอยอยู่ข้างๆ ข้ามผ่านช่วงเวลาที่เสียใจ เวลาที่ต้องการใครสักคน คือมาถูกจังหวะอะ
ถึงต้องเจ็บปวดที่รู้ว่าใจนางมีใคร แต่ก็ยังคงทุ่มเทไม่ยอมแพ้ รักแล้วก็รักเลย มั่นคง
สละได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรแอบแฝง  เวลาที่นางเจ็บปวดเจียนตายเขามักจะรีบตามมาอยู่ข้างๆ กายนางเสมอ ..ยอมทิ้งบัลลังก์ที่อยู่แค่เอื้อม หันหลังให้อำนาจเกียรติยศที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ลังเล และเมื่อรู้ว่านางกำลังพยายามฆ่าตัวตาย เขาก็เจ็บปวดใจยิ่งจนต้องหลั่งน้ำตา  
“ ตอนนี้ข้าสูญสิ้นทุกอย่างแล้ว  ข้าเหลือเพียงเจ้า 
หากเจ้าต้องการตายข้าก็จะไปกับเจ้าด้วย ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก ข้าก็จะตามเจ้าไป “

คนที่ 4 คู่หมั้นเก่า ที่ตอนแรกเขารั้งนางไว้ข้างกายด้วยยาพิษเพื่อให้นางเอกทำงานให้ตนเอง  แต่คนนี้ก็ดีนะนางเอกจะไปไหน แค่มาบอกว่าจะไปแล้วก็ปล่อยให้ไป
ไม่ฉุดรั้งบังคับให้อยู่ด้วย  อยากจะไปไหน ถอนพิษเสร็จแล้วจะจากไปก็ไป   
คอยแอบช่วยเหลือนางเอกแบบลับๆ อยู่ตลอด  กว่าจะมารู้ว่าผู้หญิงที่เขาชอบก็คือคู่หมั้นเก่าที่ตัวเองเคยถอนหมั้นไปนั้นก็สายไปเสียแล้ว พลาดโอกาสที่จะได้ครอบครองนางไปเสียแล้ว  และเมื่อพลาดครั้งแรกแล้ว ท้ายที่สุดยังไงก็ต้องพลาดอยู่ดี….

คนที่ 5 นี่ตอนแรกเราไม่คิดว่าพี่แกจะชอบนางเอกเหมือนกับคนอื่นๆ 
เพราะดูเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ชายมากกว่า...แต่สุดท้ายก็ชอบ
แต่ไม่แสดงออก เพราะรู้ว่านี่คือผู้หญิงที่เพื่อนรักหมายปอง   
...คนนี้แต่เดิมอยากเป็นหมอแล้วออกท่องยุทธภพไปรักษาคนมากกว่า  
แต่สุดท้ายดันมาได้ในสิ่งที่คนอื่นฝันถึง  อำนาจที่บุรุษทุกคนล้วนใฝ่ฝันแทน T^T  
( เพื่อเพื่อน.... เพื่อให้พระเอกได้พานางเอกไปใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี เขาต้องทำ )

เป็นอีกเรื่องที่ซาบซึ้งตรึงใจไปกับมิตรภาพความผูกพันธ์ของคำว่าเพื่อนของทุกตัวละคร  
ตอนแรกอ่านไปก็หัวเราะไป แล้วก็ค่อยๆ เติบโตไปพร้อมกับนางเอกและผองเพื่อน  
เสียน้ำตาไปตอนท้ายๆ เล่ม 2 ไปจนถึงเล่ม 3 เลยทีเดียว  
นางเอกถึงต่อให้หน้าตาไม่สวย แต่นิสัยแบบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องชอบ ( เรายังชอบเลย 55+ )                                                                                                                                               ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่ได้อยู่ร่วมกัน  .........
ช่างเปรียบเสมือนความฝันที่ค่อยๆ เลือนรางและไกลห่างออกไปทุกที   
เพราะใครเล่าจะไม่เติบโต ใครเล่าจะไม่เปลี่ยนแปลง.....
ไม่ว่าบุรุษหรือสตรี เมื่อถึงวัยอันควรก็ย่อมมีภาระหน้าที่และเส้นทางเดินที่แตกต่างกันออกไป   บางคนเปลี่ยนจากเพื่อนกลายเป็นศัตรู  บางคนจากศัตรูก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นมิตรภาพ
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่แม้ไม่อยากแต่ก็ต้องทำ และจำต้องยอมรับผลที่จะตามมา ....  
ความสุขในวัยเยาว์ได้กลายเป็นความทรงจำที่งดงามที่สุดในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต   
ที่ชวนให้คิดถึงคนที่ยังอยู่และจากไป ....
ทว่าสิ่งที่สูญเสียไปแล้วล้วนไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้   
จึงทำได้เพียงเดินต่อไป  มีชีวิตต่อไป   
ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเพื่อคนที่ยังอยู่และจากไปอย่างไม่หวนกลับเท่านั้น... m(_ _)m

 

( รูปประกอบของ Ibuki จาก internet )

“ รู้จักกันง่าย แต่รักกันนั้นยาก

รักกันง่าย  แต่อยู่ด้วยกันนั้นยาก

จากกันนั้นง่าย  แต่เจอกันอีกครั้งนั้นยาก

หวนคิดนั้นง่าย  แต่ลืมนั้นยาก

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ไยต้องคิดถึง ไยต้องเป็นห่วง ไยต้องอาวรณ์ 
คนไกลคนนั้น จะรู้บ้างหรือไม่   ”

"ความรักนั้นมีหลายรูปแบบ ข้าและสหายเก่าทุกคน  อยากเห็นเสี่ยวฮวามีความสุข....”