หนึ่งบุปผากลางใจ

หนึ่งบุปผากลางใจ (เล่มเดียวจบ) / ผู้แต่ง : อวี๋ฉิง

สำนักพิมพ์ แจ่มใส

คำโปรยหลังปกหนังสือ

สามสกุล ‘จี’ ‘หลิน’ ‘เฟิ่ง’ ผูกพันเกี่ยวเนื่องกันมาแต่อดีตกาล ดังนั้นจึงรวมตัวกันเป็น ‘

วงศ์ตระกูลใหญ่’ นำเด็กน้อยจากสามสกุลมาเลี้ยงดู เพื่อหาหนทางที่ใช่ตั้งแต่วัยเยาว์ 

ก่อนจะถูกส่งตัวเข้าไปสร้างอนาคตและความสำเร็จอยู่ในสกุลที่ตรงกับหนทางซึ่งสมควรเลือกเดิน
 
เขากลายเป็น ‘หลินหมิงหย่วน’ ขุนนางหนุ่มผู้หล่อเหลา ความสามารถโดดเด่น 
หมั้นหมายกับบุตรีขุนนางใหญ่ อนาคตรุ่งโรจน์ หากแล้วทุกอย่างกลับพังพินาศลงในพริบตา 
กลายเป็นนักโทษประหาร ต่ำต้อยกว่าเศษดิน
 
นางกลายเป็น ‘จีเหลียนเหลียน’ นักพรตหญิงน้อย มีชีวิตเรียบง่ายอย่างที่สุด 

ใช้ชีวิตอย่างเข้มงวดเพื่อปกปิดความลับสำคัญ
 
ทั้งคู่กลับมาเจอกันในวันประหารชีวิตของเขา เพียงประโยคแรกพบหน้าหลังจากจากกันแสนนาน 

“ท่านจริงๆ ด้วยสิ...หลินหมิงหย่วน? ชื่อหลินหมิงหย่วนใช่หรือไม่” 

หลังจากนั้นวงล้อแห่งโชคชะตาก็หมุนพาให้ชีวิตของเขาและนางไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป...

ความเห็นส่วนตัวหลังอ่านจบ ... (( อาจมีสปอยล์ )))

           เป็นผลงานเล่มแรกของอวี๋ฉิงที่เราได้อ่าน แล้วหลังจากนั้นก็ตามเก็บผลงานของนักเขียนท่านนี้มาเรื่อยๆ  เราชอบนิสัยของพระเอกเรื่องนี้น่ะ  เป็นคนที่ทำผิดก็คือผิด ก็ยอมรับ 
ไม่มีการหาข้ออ้างหรือคำแก้ตัวใดๆ มาลดความผิด ไม่มีเรื่องทำนองที่ว่าเจ้าฆ่าพ่อข้า 
ฆ่าล้างตระกูลข้า ข้าเลยมาแก้แค้น หรือโทษนู่นโทษนี่ไปเรื่อย 
แต่นี่คือแม้รู้ว่าทางที่เลือกมันผิด แต่ก็ยังตั้งใจเลือกเส้นทางนี้อะ  
แล้วถ้าย้อนกลับไปได้ใหม่ ก็ยังคงเลือกเส้นทางนี้เหมือนเดิมอยู่ดี ...เออ แบบนี้ก็มีเน้อ
เห็นมีแต่ถ้ากลับไปเลือกใหม่ได้ ข้าก็จะไม่ทำแบบนี้อีกเด็ดขาด 55+

“ หลินหมิงหย่วน “ กับ “จีเหลียนเหลียน “  พระเอก – นางเอกในเรื่อง 
ต่างเป็นเด็กกำพร้าด้วยกันทั้งคู่  พระเอกเป็นคนฉลาด  รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา 
สติปัญญาดีกว่าใครๆ ในหมู่เด็กกำพร้า จึงได้ตัดสินใจเข้าบ้านสกุลหลินเพื่อเป้าหมายการเป็นขุนนางในอนาคต   ส่วนนางเอกนั้นตรงกันข้ามกับพระเอกแทบทุกอย่าง       
รูปร่างหน้าตาหรือ? ก็ธรรมดาไม่โดดเด่นอะไร  สติปัญญาก็ธรรมดาติดไปทางโง่หน่อยๆ ด้วยซ้ำ 
( เดี๋ยวในหนังสือจะมีบอกว่าทำไม ) และตัวนางเอกเองก็มีความลับบางอย่างที่บอกใครไม่ได้  
ไม่อยากให้คนอื่นรู้เลยเลือกที่จะโดดเรียน ทำตัวเกเรขี้เกียจสันหลังยาว 
ให้ใครๆ มองว่านางเป็นคนโง่ซะยังดีเสียกว่าให้ทุกคนรู้ความลับของนาง   
โดยเฉพาะหลินหมิงหย่วน...เขาก็คือคนที่นางไม่อยากให้รู้มากที่สุด ~(￣▽￣)~  

เส้นทางต่างกันนางเอกเลือกเข้าสำนักชิงเหมินแห่งยุทธภพ 
ส่วนพระเอกก็กลายเป็นขุนนางรุ่นใหม่ไฟแรงมีคู่หมั้นคู่หมายเรียบร้อย  
แต่ก็อย่างที่บอกอ่ะว่าพระเอกแกเลือกทางผิด รู้แต่ก็ยังเลือก 
พอเป็นขุนนางก็โกงกินหาวิธีรวยทางลัด ก็เลยโดนจับ 
พอไปขอให้พ่อตาช่วยเขาก็ไม่ช่วย แถมยังโดนตีจนขาหักกลับมาอีก ... 
พระเอกเรื่องนี้ตอนแรกเลยทำอะไรเองไม่ค่อยได้ เพราะเดินไม่ได้ต้องให้นางเอกแบกขึ้นหลังตลอด  นางเอกก็ถึกอึดจริงๆ  แบกขึ้นเขาลงห้วยไม่บ่นสักคำ  
จริงๆ พระเอกก็สงสารนางนะแต่ความเห็นแก่ตัวมันมีมากกว่า เพราะงั้นเลยไม่มีคำพูดทำนองที่ว่า 
‘ พอเถอะ ทิ้งข้าไว้ก็ได้ ... ไม่ต้องแบกข้าแล้ว...’  คำพูดอะไรแบบนี้ไม่มีเน้อ  
ก็ถ้านางเอกไม่ช่วย ในโลกนี้ก็ไม่มีใครช่วยพี่แกแล้วแหละ ... ╮(‵▽′)╭

แล้วถึงจะเป็นบัณฑิตอ่อนแอไม่เป็นวรยุทธ์ แต่อย่าได้คิดว่าพี่แกจะปกป้องนางเอกไม่ได้นะ  
ขาโหดนะเออ  ถึงจะเดินขาเป๋แต่ก็ฆ่าคนได้แบบตาไม่กระพริบเลย  
พวกตัวร้ายๆ ในเรื่องนี่พี่แกจัดการหมดนะจ๊ะ ...ส่วนนางเอกก็เป็นคนมองโลกในแง่ดี สบายๆ 
ไม่คิดมาก แค่หวังว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในสำนักชิงเหมินตลอดไปโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ความลับของตนก็พอ  ไม่ได้คิดจะรั้งพระเอกให้อยู่ด้วย เพราะรู้นิสัยพี่แกดีว่าเป็นคนทะเยอทะยาน 
จริงๆ พระเอกก็หวังให้นางพูดอะไรสักอย่างเพื่อรั้งตนไว้แหละ แต่ก็ปากหนักไม่ยอมพูด 
คืนสุดท้ายก่อนจากเพราะความที่ปากไม่ตรงกับใจเลยทะเลาะกับนางเอกอีก ... ((( เฮ้อออ พ่อหลินหมิงหย่วนของบ่าว  พ่อคนปากร้าย  └(￣▽￣*)   ))  ...
กว่าจะมาสารภาพความในใจก็ตอนที่นางเอกเกือบได้ไปโลกหน้าแล้วนู่น ในที่สุดก็ตัดสินใจได้สักที
ดีนะที่คราวนี้พี่แกไม่เลือกทางผิดอีก (( แต่ก็เกือบและ ...อีกนิดจะไปและ )  

เรื่องนี้ดำเนินเรื่องเรียบง่ายดี  เรื่อยๆ ไม่หวือหวา  ไม่มีฉาก18+  
พระ-นางแอบชอบกันมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร 
ก็ยังเด็กอะเนาะ ( ^^)人(^^ ) ...แต่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เราชอบนะ 
ทำให้ไปหาเก็บผลงานของนักเขียนท่านนี้มาอีกหลายเรื่องเลย

 “ ข้ากำลังบอกความในใจ ..... เจ้าไม่อยากฟังหรือ 

ที่แท้แล้วจีเหลียนเหลียนที่ข้ารู้จักเป็นคนโง่อย่างนั้นหรือ  

แต่เอาเข้าจริง .. เอาเข้าจริง ..ข้าก็แอบโล่งอกอยู่ในใจที่เจ้าไม่ได้รังเกียจว่าข้าขาเป๋  

ชาติกำเนิดของข้าสู้เจ้าไม่ได้อยู่แล้ว   ตอนนี้ยังมาอยู่ในสภาพนี้  

ขาซ้ายเดินกะเผลก   ซ้ำยังเป็นเดนมนุษย์ในสายตาเจ้า 

...หากเจ้าไม่รู้หนังสือจริงๆ ก็ไม่ได้ดีกว่าข้าเท่าไร 

.. นี่แหล่ะความคิดของหลินหมิงหย่วนที่คิดถึงแต่ตัวเอง ........  “