เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน

เมืองจันทราดอกไม้ร่วง  มหาสมุทรดอกไม้บาน

นิยายเรื่องเมืองจันทราดอกไม้ร่วง  มหาสมุทรดอกไม้บาน 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : จวินจื่ออี่เจ๋อ

สำนักพิมพ์ อรุณ

คำโปรยหลังปก

หลังเหตุการณ์โจมตีเมืองจันทรา

"ลั่วเวย" องค์หญิงเล็กแห่งชาวซู่เจาต้องหนีตายจากมาตุภูมิที่รัก

ระหว่างความเป็นความตายนางก็ได้รับการช่วยเหลือจากบุรุษปริศนารูปงาม

ผู้ปรากฏตัวทุกครั้งที่นางมีภัยร้าย เขานำทางนางสู่สำนักเทพสมุทร

และที่นั่นนางก็ตัดสินใจฝากตัวเป็นศิษย์ร่ำเรียนวิชาเซียน

ไหนเลยจะคิดว่า มหาเทพอิ้นเจ๋อ เจ้าของสำนักเทพสมุทรกับบุรุษปริศนานั้นคือคนคนเดียวกัน !

จากองค์หญิงเล็กผู้สูงศักดิ์ ต้องตกต่ำหนีตาย ปกปิดฐานะของตน

ร่ำเรียนวิชาเซียนเพื่อที่วันหนึ่งนางจะกลับไปกอบกู้บ้านเมือง

การศึกษาวิชาเซียนมิใช่เรื่อง่ายสำหรับภูตวารีพลังเวทจำกัดอย่างนาง

"ท่านอาจารย์" ผู้สูงส่งของนางหรือก็ออกจะหยิ่งยโส โหดร้าย

บ่อยครั้งเพื่อเอาตัวรอด นางจึงต้องทำตัวเหมือนแตงโมเคลือบน้ำมัน ลื่นไหลไปทั่ว

ทว่าวันเวลาผ่านไป นางกลับคอยตามติดท่านอาจารย์ยิ่งกว่าหางเล็กๆ

หรือที่จริงนางชมชอบให้ตัวเองได้รับความเจ็บปวดกันแน่!

ความเห็นส่วนตัวหลังอ่านจบ ... (( อาจมีสปอยล์ )))

เรื่องนี้ตอนที่สำนักพิมพ์ลงตัวอย่างให้อ่านก่อน เราไม่ได้ตามไปอ่านอะ 
เพราะเห็นหลายๆ คนบอกว่าจบเศร้า เราเลยรอหนังสือออกแล้วค่อยไปซื้อมาอ่านทีเดียว 
จะได้เผชิญหน้ากับความเศร้าแบบเต็ม 100 ไปเลย ....55+

แล้วก็เป็นไปตามคาด ความเศร้าเริ่มมาเยือนตอนเล่ม 2 ... 
เล่มแรกยังตลกๆ กับนิสัยของนางเอก  แต่พอเริ่มเล่ม 2 เท่านั้นแหละ ก็เริ่มเห็นเค้าลางและ ...T^T  

แต่เราก็ยังอ่านต่อไป มาถึงขั้นนี้แม้น้ำตาจะไหลเป็นสาย แต่ตาของเราก็ยังเบิกกว้าง  
เราจะไม่กระพริบตา มาเลยความเศร้า <(￣︶￣)/

เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน เป็นเรื่องราวความรักของภูตวารี ‘ลั่วเวย’ 
องค์หญิงเล็กแห่งเมืองซู่เจา ที่หลงรักมหาเทพอิ้นเจ๋อ ซึ่งเป็นเทพสมุทร  
ในวัยเยาว์นางเอกชะตาชีวิตผกผัน บ้านเกิดเมืองนอนถูกโจมตี 
ผู้คนในดินแดนถูกกล่าวหาว่าเป็นปีศาจวารีต้องถูกทำลายล้าง   
ภายในชั่วพริบตานางก็สูญเสียพ่อแม่ แม้แต่บ้านเมืองของตัวเองก็เกือบล่มสลายและถูกคนหักหลัง  
แต่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญกับความยากลำบากหรือความเจ็บปวดใดๆ
ก็จะมีบุรุษคนหนึ่งมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเสมอ  เพื่อทำให้นางหายเศร้า
แต่เมื่อนางถามชื่อของเขาหรือถามอะไร เขาก็จะไม่ตอบ  นางเอกก็เลยคิดว่านี่คงเป็นภาพมายา

นางเอกหลบภัยมาจากบ้านเกิด  จับพลัดจับผลูได้ไปอยู่ที่เขาชิงหงดินแดนเซียน
แล้วได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของพระเอก  เรื่องนี้พระเอกไม่ได้เย็นชาเท่าไร 
คุณพี่ชอบดื่มสุราชมจันทร์แถมยังเจ้าชู้อีกด้วยด้วย 55 เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแต่ไม่จริงจังกับใครเลย 
1-2 เดือนก็เบื่อ พอเบื่อแล้วก็ให้นางเอกพาไปส่งขึ้นเรือ นางเอกก็ส่งไปพลางคอยปลอบไปพลาง

ตอนที่ได้เป็นศิษย์พระเอก ตอนนั้นนางเอกอายุประมาณ 40 ปี 
ถ้าเทียบกับพระเอกที่อายุเจ็ดพันกว่าปีและเทพเซียนคนอื่นๆ แล้ว นางเอกนี่ถือว่าเด็กมากกก  
นางก็เลยมีนิสัยค่อนข้างจะเด็กๆ หน่อย ชอบพูดจาประจบเอาใจ ซุกซน ปากหวาน 
ชอบบีบนวดทุบไหล่ให้พระเอก 

แล้วนางเอกก็มีพี่ชายบุญธรรมอยู่อีกคนชื่อ ‘ฟู่เฉินจือ’ ซึ่งเป็นเด็กที่พ่อนางเอกเก็บมาเลี้ยง 

จริงๆ เราชอบพี่ชายนางมากกว่าพระเอกอีกนะ เพราะคุณพี่ใส่ใจนางเอกมากๆ 
เป็นคนที่นางเอกอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เข้าใจนางเอกมากที่สุด 
เป็นพระรองที่แบบว่าดีอะ ถึงจะรู้ว่านางเอกเห็นตัวเองเป็นเหมือนญาติสนิทมากกว่าก็ไม่เป็นไร 
ไม่คิดจะทำให้นางเอกอึดอัดลำบากใจหรือทำตัวเหินห่าง 

ชอบตอนที่บอกว่า   
“ เวยเวย เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลไป ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะอยู่ข้างเจ้า 
แม้เจ้าต้องขึ้นครองบัลลังก์ซู่เจาต่อไป ต้องแต่งงาน ก็ล้วนไม่มีผลกับข้าเลยแม้แต่น้อย “

“ ถึงจะแต่งงานไปแล้วก็ไม่เป็นไร ขอเพียงไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร ก็ต้องพามาให้พี่ดูด้วยนะ 
ขอเพียงเขาดีกับเจ้า รักเจ้ามากพอ ในฐานะพี่ชายแล้วก็ย่อมต้องดีใจมากกว่าเจ้า 
อวยพรให้เจ้ามีความสุขจากใจจริงอยู่แล้ว “   
ดูสิคุณพี่ชายใจกว้างมากเลย ( แอบเชียร์ให้นางเอกมารักพี่ชายเถอะ แบบคุณพี่ชายวางตัวดีอะ 
แถมยังครองพรหมจรรย์รอนางเอกอีกนะ เริดดด 55+)

คือทั้งพระเอก-นางเอก ต่างก็ชอบกัน แต่ยึกๆ ยักๆ ไม่พูดออกมาสักที 
นางเอกก็กลัวเลยอยากคงสถานะแบบศิษย์อาจารย์ไว้ดีกว่า เพราะคิดว่าถ้าเป็นลูกศิษย์ก็จะได้อยู่ข้างกายพระเอกตลอดไป แล้วไหนจะเรื่องอายุที่แสนจะสั้นของนางเองที่ทำให้ตัวนางคิดมาก 
( 300 ปีเลยนะ... พอมาดูตัวเราที่เป็นมนุษยฺ์แล้วมีอายุไม่ถึง 100 ปีนี่ถึงกับพูดไม่ออก (=_=;) )  
ส่วนพระเอกก็ไม่พูด จะรอให้นางเอกพูดออกมาก่อน แต่ในขณะที่ไม่พูดก็ยังไปหึงเขาอีก ......โว๊ะ

ในเมื่อมีสุขแล้วก็ต้องมีทุกข์   นี่ถ้าไม่ได้อ่านตอนพิเศษที่เขียนบรรยายความคิดพระเอก
เราก็คงไม่เข้าใจความคิดของพี่เทพดอกเน้ออ แล้วนางเอกก็ไม่ได้อ่านเหมือนเราด้วย 
เพราะฉะนั้นหากนางจะเข้าใจพระเอกผิด แล้วเกลียดพระเอกก็คงไม่แปลกดอก 

คือไม่เข้าใจว่าท่านเทพติสไปเปล่า มีอะไรไม่พูดอะ ( เบื่อจังฮู้ เทพนี่เป็นแบบนี้เหมือนกันหมดเปล่า 

จะได้ไม่หาสามีเป็นเทพ 55)  ชอบคิดเองเออเองสรุปเอง  
สรุปว่าทำอย่างนี้แล้วเธอจะต้องมีความสุข ต้องทำให้เธอมีชีวิตต่อไป แม้เธอจะเข้าใจผิด  
หรือเกลียดตัวเอง ก็ขอแค่ให้เธอได้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอ ...
จริงๆ คุณพี่เทพก็ทำเพื่อนางเอกเยอะมากเลยนะ (หลังจากที่เราได้อ่านตอนพิเศษมา55)

คือนางเอกก็เดาใจพระเอกไม่ถูกเหมือนกัน  คือบางทีพระเอกก็ให้ความหวัง  
ทำให้คิดแต่แป๊บๆ เดี๋ยวก็พูดดับฝันซะอย่างนั้น อย่างตอนที่พระเอกกลายเป็นมารอะ  
ตอนนั้นขนาดนางเอกจำพระเอกไม่ได้แต่นางก็ยังยอมรับได้  แล้วในขณะที่นางเปิดใจยอมรับได้พระเอกก็ดันมาพูดดับฝันซะได้ ...อยากประเคนเขาให้คนอื่นนักเป็นไงล่ะ หึหึ  
ในขณะที่พี่ชายจะเป็นตัวละครที่แบบคงเส้นคงวา  หนักแน่น ...แบบพระรองจริงจริ๊งงง 55+

หลังจากนั้นก็มีเรื่องที่ทำให้พระเอกรู้สึกผิดจนไม่กล้ากลับไปเจอนางเอกอีก
แล้วยังถูกเง็กเซียนฮ่องเต้เพ่งเล็งอยากหาเรื่องกำจัดตัวเองทิ้ง 
รวมถึงยังมีเรื่องที่น้ำกำลังจะหมดโลก ไม่ว่าแม่น้ำสายไหนก็พากันแห้งขอดไปหมด     
แม้แต่เมืองซู่เจาบ้านของนางเอกก็แย่ไปด้วย ส่วนลำน้ำที่อยู่บนสวรรค์ก็กำลังจะแห้งไม่ต่างกัน
และแล้วมหาเทพอิ้นเจ๋อ เทพสมุทรที่ถึงโลกจะไม่มีน้ำ คนอื่นอาจจะอยู่ไม่ได้ แต่เขาก็ยังอยู่ได้  
เขาหาแคร์ไม่ ทำไมเขาต้องสนใจ ...แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อเขารักใครคนหนึ่ง
และมีสิ่งให้อาลัยอาวรณ์ ปรารถนาอยากให้คนผู้นั้นได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ....

เรื่องนี้พี่เทพใจร้ายเหลือเกินทำอะไรไม่ยอมบอก  เลือกที่จะแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียว  
ไม่ปริปากสักคำ …นางเอกก็มารู้เอาที่หลังตอน....แล้ว  แต่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่รู้แล้วจะมีความสุขนะ 
แต่ก็แค่ทำให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้   พอมาถึงตอนนี้มันก็จะเฉลยว่าบุรุษที่ชอบไปปรากฏตัวเวลานางเอกเศร้านั้นมีที่ไปที่มายังไง (ร้องอีกรอบ T^T )  

สปอยล์สุดๆนะ.....(ไม่อยากรู้อย่าเลื่อนจ้า)
+
+
+
+
+

เรื่องนี้คนเขียนไม่เหลือทางลงให้เราไปจินตนาการต่อเลยอะ  
นี่มันอารายยยย  ... ╮(╯_╰)╭  ลั่วเวยนางเอกเป็นภูตวารีพอหมดอายุขัยก็กลับคืนสู่ลำน้ำลั่ว
ไม่เข้าสู่วัฏจักรสงสาร  อิ้นเจ๋อพระเอกเป็นเทพสมุทร เป็นเทพบรรพกาลพอตายก็กลับคืนสู่โลก
ไม่เข้าสู่วัฏจักรสงสารอีก...อยากให้ไปเวียนว่ายตายเกิดแล้วได้กลับมาเจอกันอีกจัง... เฮ้อ (╯▂╰)