ลูบคมองครักษ์สวมรอย เล่ม 1-2 (6 เล่มจบ)
ผู้แต่ง : จิ่วเยวี่ยหลิวหั่ว (九月流火)
ผู้แปล : เม่นน้อย
สำนักพิมพ์ แจ่มใส
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
นางเอก หวังเหยียนชิง เป็นบุตรสาวบุญธรรมตระกูลฟู่
เพราะบิดาเคยช่วยอดีตเจิ้นหย่วนโหวหรือท่านผู้เฒ่าฟู่จนถึงแก่ชีวิต
ท่านผู้เฒ่าฟู่จึงให้คนไปรับนางเอกที่ไม่เหลือคนในครอบครัวแล้วกลับมาดูแล เลี้ยงไว้ข้างกายคู่กับหลานชายตัวเองกลายเป็นคู่เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ รู้ว่าเด็กทั้งสองชอบพอกัน ก่อนตายเลยสั่งเสียไว้ว่าให้ทั้งสองคนรีบแต่งงานกัน.. แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากท่านผู้เฒ่าฟู่จากไป
'พี่รอง' ที่นางเอกเคารพรักและมอบใจให้กลับไปพยักหน้าตอบตกลงแต่งงานกับคุณหนูสูงศักดิ์ที่มารดาจัดหาให้อย่างเงียบๆ ปล่อยให้นางเอกถูกคนในบ้านพูดจาดูถูกข่มเหงได้รับความไม่เป็นธรรม
และยังบังคับให้นางต้องยอมรับฐานะอนุแบบกรายๆ นางเอกไม่คิดเป็นอนุ และผิดหวังที่พี่รองไปตกลงรับปากเรื่องการแต่งงานกับสตรีอื่นจึงคิดที่จะจากไป
...
แต่ก่อนไปนางเอกอยากเห็นหน้าสตรีที่พี่รองจะแต่งงานด้วย
จึงยอมรับปากไปไหว้พระที่วัดกับคนในบ้าน(พี่รอง)ด้วย (บ้านพี่รองกับบ้านเจ้าสาวนัดกันไปไหว้พระเพื่อหมายจะให้คู่หนุ่มสาวได้เห็นหน้ากันก่อนแต่ง
บ้านฝั่งเจ้าสาวรู้ว่าเจ้าบ่าวมีน้องสาวบุญธรรมคนงามที่โตมาด้วยกันความสัมพันธ์ไม่ธรรมดาก็อยากเห็นหน้าไว้ก่อน
เพื่อจะได้เตรียมแผนรับมือ) ...แต่ขากลับขบวนรถม้าถูกลอบโจมตี
นางเอกเห็นพี่รองกำลังจะถูกลูกธนูยิงใส่จึงรีบเข้าไปช่วยจนทำให้ตัวเองพลัดตกหน้าผาได้รับบาดเจ็บ
ศีรษะกระทบกระเทือนส่งผลให้ความจำเสื่อม จำสิ่งที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้
ทว่าถึงจะลืมทุกอย่างในอดีตไปหมด แต่ลึกๆ ในใจของนางเอกกลับยังจำได้ว่าตนเองมีพี่รองอยู่หนึ่งคน..
พระเอก ลู่เหิง รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร นิสัยเด็ดขาด ขี้ระแวง ไม่เคยไว้ใจใครแม้แต่คนในครอบครัวตัวเอง ได้รับตำแหน่งสูงตั้งแต่อายุยังน้อย เป็นคนสนิทของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน โตมาด้วยกัน เพราะแม่พระเอกเคยเป็นแม่นมของฮ่องเต้สมัยที่อยู่ในจวนอ๋อง
พระเอกกับพี่รองของนางเอกไม่ถูกกัน และก็เป็นพระเอกนี่แหละที่เป็นคนลอบโจมตีรถม้าหวังทำร้ายพี่รองนางเอก
แต่ดันได้นางเอกมาแทน พระเอกรู้ว่านางเอกเป็นใคร ตอนแรกกะจะเอาคนมาไว้ใช้ต่อรองกับพระรอง
แต่พอรู้ว่าคนเขาความเสื่อมก็นึกสนุกเปลี่ยนใจมาสวมรอยเป็น 'พี่รอง' นางเอกแทน
ส่วนพี่รองตัวจริงก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ วิ่งวุ่นตามหาคนไปทั่ว พอมาถามพระเอก
พระเอกก็แกล้งเซ่อทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ยอมคืนคนให้
ทำให้พี่รองตัวจริงไขว้เขวหลงคิดว่านางเอกเป็นฝ่ายหนีหายไปเอง
...ปั้นน้ำเป็นตัวโกหกเก่งมาก ขนาดนางเอกที่มีสกิลในการอ่านสีหน้าคนก็ยังถูกหลอกจนหลงเชื่อ
คิดว่าพระเอกคือพี่รองของตัวเองจริงๆ...
พระเอกเห็นว่านางเอกอ่านสีหน้าคนออกจับโกหกคนได้ ก็เลยขอให้นางเอกไปช่วยงานตน นางเอกไม่คิดว่าพี่รองจะไว้วางใจถึงขนาดขอให้ตัวเองไปช่วยงานด้วยก็ดีใจมาก... พระเอกให้การดูแลและใส่ใจนางเอกที่เป็นน้องสาวบุญธรรมปลอมๆ เป็นอย่างดี เช่นตอนนางเอกเข้าไปสอบปากคำ พระเอกก็ยืนรออยู่ข้างนอกท่ามกลางลมหนาวไม่จากไปไหนจนกระทั่งนางเอกออกมา พอนางเอกออกมาเห็นก็ทั้งดีใจและตกใจเพราะจิตใต้สำนึกเหมือนจะจำได้ว่าพี่รองไม่เคยรอตัวเองแบบนี้ ตอนนางเอกมีอาการปวดท้องประจำเดือน พระเอกเห็นท่าทางนางเอกตอนหลับดูไม่โอเคเลยให้คนไปตามหมอมา หมอเข้าใจผิดนึกว่าพระเอกเป็นสามีนางเอก พอตรวจเสร็จเลยต่อว่าพระเอกที่ไม่ใส่ใจดูแลภรรยา นางเอกเป็นหนักขนาดนี้ไม่รู้ได้ไง หมอก็แจกแจงต้นตอที่มาที่ไปของโรคและวิธีรักษา พระเอกถึงได้รู้ว่านางเอกดื่มยานอนหลับชนิดแรงเข้าไปเพื่อให้ตัวเองหลับจะได้ไม่ต้องทนปวดอีก และนางเอกก็ใช้วิธีนี้มาตลอดจนเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ พระเอกก็แอบด่าพี่รองตัวจริงในใจไปร้อยรอบที่ไม่เคยสนใจดูแลนางเอกเลย ทำให้นางเอกต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้มาตั้งนาน
ความจริงพี่รองตัวจริงก็รักนางเอกแหละ
แต่รักน้อยกว่าหน้าที่การงานและความความรุ่งโรจน์ ก็เลยไปรับปากตกลงแต่งงานกับคุณหนูตระกูลขุนนางที่จะทำให้อนาคตตนเองก้าวหน้าได้
คิดว่านางเอกคงเข้าใจไม่ว่าอะไร เพราะที่ผ่านมาก็เห็นรู้ความมาตลอด
ตามใจตัวเองทุกอย่างไม่เคยขัดใจ ...ไม่เคยรู้เลยว่านางเอกชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร
ไม่เคยสนใจความรู้สึกนางเอก ปล่อยปละละเลยมาตลอด มีแต่นางเอกที่รู้ว่าพี่รองชอบหรือไม่ชอบอะไร
ชอบกินอาหารแบบไหน ชอบทำอะไร แล้วนางเอกก็จะพยายามเรียนรู้ทำตามความชอบของพี่รองทุกอย่างไม่ว่าตัวเองจะชอบหรือไม่
ไม่เคยปริปากบ่น อดทนมาตลอด
พี่รองก็รู้ทั้งรู้ว่านอกจากท่านผู้เฒ่าหรือท่านปู่กับตัวเองแล้ว
คนในบ้านที่เหลือโดยเฉพาะพวกผู้หญิงก็ล้วนแต่ไม่ชอบ+อิจฉาริษยานางเอกกันหมด
พอปู่ตายก็ยิ่งได้ที นางเอกก็ได้แต่อดทนๆๆ
คิดว่าถึงแม่พี่รองจะอยากให้ลูกชายแต่งงานกับผู้หญิงอื่น แต่ขอแค่ตัวพี่รองไม่ตกลงก็จบ
เพราะถึงยังไงตอนนี้พี่รองก็ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลแล้วใครจะกล้ามาบังคับ
แต่อิพี่รองดันไปตอบตกลงนี่สิ นางเอกเลยเสียใจมากๆ แถมยังมาบังคับให้นางเอกไปเจอหน้าคนที่ตัวเองจะแต่งด้วยอีก
...โคตรเศร้า
พอคนหายไปอิพี่รองถึงได้รู้สึกตัว รู้ว่านางเอกสำคัญกับตัวเองขนาดไหน
ที่ผ่านมาคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องเป็นแบบนางเอก
คือไม่ต้องพูดก็เข้าใจรู้ว่าตัวเองคิด+ต้องการอะไร แต่จริงๆ
มานม่ายช่ายยเน้อ เพิ่งมาเก็ตว่าบ้านตัวเองไม่น่าอยู่ขนาดไหน แล้วที่ผ่านมานางเอกทนได้ยังไง
ต้องอยู่แบบถูกทุกคนเมินเหมือนไม่มีตัวตนแบบนี้ทุกวัน พอนางเอกหายตัวไปคนในบ้านพี่รองก็ดีใจ
ฝั่งบ้านเจ้าสาวยิ่งโล่งใจ
มีตัวเองที่ทุกข์อยู่คนเดียว...ส่วนตัวใจนึงก็แอบสงสารอิพี่รองตัวจริงนะ แต่อีกใจนึงก็ไม่อะ
ถ้านางเอกต้องกลับมาอยู่ในสภาพบ้านแบบนี้ก็อย่าเลยดีกว่า ...อยู่อย่างอดทนอดกลั้นไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
ต้องคอยมองสีหน้าคนอื่นตลอดเวลา ต้องพยายามเอาใจอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เขาโกรธ
ส่วนความต้องการและความรู้สึกของตัวเองจะเป็นไงก็ไม่เคยมีใครมาถาม
...พอไปอยู่กับพระเอกถึงได้มีรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ ไม่ต้องฝืนทำตามใจคนอื่น เพราะพระเอกตามใจทุกอย่าง
อยากให้นางเอกเผยนิสัยดั้งเดิมที่เป็นตัวตนจริงๆ ออกมา
นางเอกก็แอบตงิดๆ ว่าทำไมพี่รองดีกับตัวเองจัง แต่พระเอกแหลเก่งมากนางเอกเลยจับโกหกไม่ได้สักที เพราะเวลาสงสัยอะไรพระเอกก็แถได้หมด แถมยังกุเรื่องใส่ร้ายพี่รองตัวจริงบอกให้นางเอกอยู่ห่างๆ อย่าเข้าใกล้คนนี้ นางเอกก็พยักหน้าเชื่อเพราะไม่คิดว่าพี่รองจะหลอกตัวเอง ตอนได้เจอพี่รองตัวจริงก็เลยแทงไปหนึ่งแผล ทั้งที่ในใจลึกๆ ก็รู้สึกแปลกๆ เวลาได้ยินน้ำเสียงของพี่รองตัวจริง...แต่ทำยังไงพระเอกก็ไม่ยอมคืนคน ทำตัวเป็นนกกาเหว่ายึดรังสาริกา หลังๆ คนเริ่มลือกันว่าพระเอกซ่อนหญิงงามเอาไว้ในจวน ลือจนเรื่องไปถึงหูไทเฮา ไทเฮาเอ็นดูพระเอกเหมือนลูกหลานตัวเองเลยอยากจะเห็นหน้าหญิงงามที่ว่า พระเอกถึงได้รู้ว่าตัวเองเริ่มจะเล่นเลยเถิดเกินไปแล้ววว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น