ท่านเซียนอย่ามาหลอก
ผู้แต่ง : โม่เหยียน
ผู้แปล : เจินจูไหน่ฉา
สำนักพิมพ์ แจ่มใส
รีวิว ใต้เท้าอย่ามาหยอก + โจรหญิงอย่ามาเย้า
https://marynlinsbook.blogspot.com/2022/04/blog-post.html
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
พั่วเยวี่ย อดีตขุนพลหญิงเผ่ามารที่เก่งกาจและห้าวหาญไม่แพ้บุรุษ แม้ภายนอกจะดูเจ้าชู้เสเพลเลี้ยงชายบำเรอเอาไว้เป็นสิบ
แต่นางกลับเฝ้าตามไล่เกี้ยว ต้วนมู่ไป๋ เซียนกระบี่ผู้สูงส่งเย็นชามานานนับร้อยปี
ทว่าน่าเสียดายที่อีกฝ่ายกลับไม่เคยชายตาแลนางเลยสักกะนิด
แล้วสุดท้ายนางก็ถูกเขาสังหารตายภายในดาบเดียวในสงครามระหว่างมารกับเซียน ...
ทว่าพอลืมตาตื่นขึ้นมานางกลับพบว่าตนเองยังไม่ตาย แต่ได้กลายมาเป็น เยวี่ยเป่า
ภูตดอกบัวที่เป็นลูกศิษย์ของเขาไปเสียแล้ว แถมอาจารย์ผู้นี้ก็ยังชอบกินเต้าหู้ลูกศิษย์ตัวเองเป็นที่สุดอีกด้วย! ....
ในอดีตนางเอกต้องทำทีเป็นว่าชอบพระเอกและหาสารพัดวิธีเพื่อพิชิตใจเขา แสร้งทำหน้าหนาตามเกาะติดไล่ตามจีบอย่างหน้าไม่อาย
เพราะนี่เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้นางรอดพ้นและปลอดภัยจากการตกเป็นอนุของราชามาร แต่จีบไปจีบมาหัวใจนางก็เริ่มสั่นไหว
ทว่าพระเอกกลับไม่เคยใจอ่อนเลย ปฏิเสธทุกดอก ...พอได้เกิดใหม่นางเอกเลยคิดจะใช้ร่างนี้เอาคืน
แสร้งทำเป็นลูกศิษย์ที่แสนดี หลอกเอาวิชาเอาของวิเศษจากพระเอก แล้วตรวจสอบพื้นที่เพื่อวางแผนพาคนมาบุกโจมตีในอนาคต...วาดฝันสวยหรูมากกกก
แต่หารู้ไม่ว่าพระเอกนั้นรู้และเดาได้หมดทุกอย่างแล้ว เพราะทั้งหมดนี้คือแผนการที่พี่จัดเตรียมไว้เอง...อิอิ
ความจริงพระเอกไม่ใช่คนเย็นชาไร้หัวใจ นั่นเป็นภาพลักษณ์ภายนอกที่สร้างมาหลอกไม่ให้คนเข้าใกล้เฉยๆ หากพี่สนใจใครเมื่อไรนี่บอกเลย...ไม่รอดแน่นวลลล เล่ห์กลมากมายสารพัด เจ้าแผนการ ร้ายกาจยิ่งกว่าปีศาจหรือมารตนไหนๆ
ในโลกนี้เสียอีก...
ส่วนนางเอกก็คือคนที่ทำให้พี่สนใจ จนต้องเก็บมาใส่ใจได้ในรอบหมื่นปี (ชอบนั่นแหละ)
หลังจากนั้นพี่ก็วางแผนที่จะเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นเซียน เริ่มจากสังหารคนเขา (อย่างโหด)
แล้วไปตามเก็บดวงจิตกับจิตวิญญาณเขามาไว้ในดอกบัว ทั้งถ่ายทอดพลังบำเพ็ญเพียร 500 ปีของตนให้
จนทำให้นางได้เกิดใหม่ในฐานะภูตดอกบัว...
ส่วนนางเอกก็ไม่รู้ นึกว่าวิญญาณหลงเข้ามาอยู่ในร่างนี้เฉยๆ
...พระเอกก็ไม่บอก
แกล้งเนียนกินเต้าหู้คนเขาไปเรื่อย นางเอกขออะไรก็ทำเหมือนให้ แต่จริงๆ
คือหาเรื่องแอบกินเต้าหู้เขาอยู่...ตอนพานางเอกไปข้างนอกแล้วเจอเซียนสาวที่หลงรักตัวพระเอกมานาน
นางเอกกำลังจะบอกว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ แต่พระเอกกลับชิงตัดหน้าบอกเลยว่าเป็นคนรักแล้วจับนางเอกจูบต่อหน้ากลุ่มสาวๆ
เลยจ้า หน้าเหวอกันเป็นแถบๆ เพราะที่ผ่านมาพระเอกเย็นชามากกกก ไม่เคยสนใจใคร
พอเห็นแบบนี้ก็อึ้งใจสลายกันหมด...
แต่นางเอกก็คิดเสมอนะว่าคนที่พระเอกชอบคือลูกศิษย์ไม่ใช่ตัวเอง
จนมาวันหนึ่งที่มีเรื่องแล้วต้องกลับไปแดนมาร นางก็นึกว่าอีกนานกว่าพระเอกจะรู้ว่าหนีมา...แต่ๆ ที่ไหนได้พระเอกรู้หมดแหละ ไปตอนไหน ไปทำอะไร...เดาความคิดนางเอกออกทุกอย่าง มีสายไว้ตามสืบเยอะ จะทำอะไรก็อยู่ในสายตาพี่หมด (มานานแล้ว) ...
ถ้าไม่รักก็คือไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น
แต่ถ้าปักใจรักแล้วคือโคตรคลั่งรักกกก ใครก็ห้ามแตะต้องคนของข้า ส่งลูกน้องตามไปบอกว่านี่อนุญาตให้กลับมาเยี่ยมบ้านนะ
อย่าให้ผู้ชายคนไหนมาแตะต้องล่ะ ไม่งั้น.......หึหึ
นางเอกก็เอ้ย! พระเอกรู้ได้ไง
รู้แล้วเหรอว่าตัวเองเป็นใคร ...อาวุธวิเศษคู่กายนางก็มาบอกใช่! เขารู้หมดแหละ รู้มาตั้งนานแล้ว เขารักเจ้าไงไม่รู้เหรอ ...นางเอกยังงงๆ รักได้ไง รักตอนไหน ไม่ใช่ว่าเกลียดเหรอ สุดท้ายถึงได้รู้ว่าโดนหลอกมาตั้งนาน พระเอกมานแหลเก่ง 55
คือพระเอกอะโคตรเก่งโคตรฉลาด เวียนว่ายตายเกิดมาเป็นหมื่นๆ ปีแล้ว รู้ไส้รู้พุงทุกเผ่าไม่ว่าจะเซียน
มาร ปีศาจหรือมนุษย์ มองทุกสิ่งได้อย่างกระจ่างแจ้ง ปัญหาไหนที่ว่ายากถ้าพระเอกลงมือก็ขี้ปะติ๋ว
...อย่างนางเอกนี่ถึงจะเป็นขุนพลแดนมาร แต่พอมาเจอพระเอกก็คือเด็กน้อยไปเลย
ไม่ว่าจะเป็นกลอุบาย พลังฝีมือ คารมคำพูด...ไม่รอด แพ้ทุกทาง
ไม่รู้ตัวเลยว่าขณะที่ตนไล่ตามจีบเขาอยู่ เขาก็จับตาดูตนเองอยู่เหมือนกันนะ
เช่น พอรู้ว่านางเอกสนใจอาวุธหรือของวิเศษอะไร
อิพี่ก็จะไปตัดหน้าแย่งชิงมา นางเอกจะไปไหนพระเอกก็ไปที่นั่น แต่ทำทีเป็นว่าบังเอิญเจอ...คอยวนเวียนอยู่ข้างกายมานานแล้ว
วางแผนมานาน จนสุดท้ายก็ได้คนเขามาครองสมใจพ่อคนคลั่งรักเขาล่ะ...อิอิ
ปีศาจจิ้งจอกอย่ามาลวง
ผู้แต่ง : โม่เหยียน
ผู้แปล : เฉินซี
สำนักพิมพ์ แจ่มใส
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
นางเอก เหยาเหนียง อดีตคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่เพราะดันไปหลงรักและแต่งงานกับบุรุษที่ฐานะต่ำกว่า
ที่่เป็นเพียงบุตรชายของคนเลี้ยงม้าในจวน จึงทำให้ถูกที่บ้านตัดสัมพันธ์
สามีเก่าของนางเอกเป็นคนทะยาน หลังไปรบกลับมาก็พาสตรีใหม่เข้ามาเป็นอนุด้วย
นานวันเข้านางเอกก็ถูกอีกฝ่ายยึดอำนาจและใส่ร้ายว่าคบชู้สู่ชาย
จนสุดท้ายก็ถูกสามีหย่าต้องออกจากจวนไป แต่อีกฝ่ายกลับยังไม่เลิกรา ยังส่งคนตามมาฆ่าและทำให้นางต้องจบชีวิตลง
นางเอกเคยช่วยชีวิตจิ้งจอกเก้าหางนามว่า อาเจียว เอาไว้ด้วยความบังเอิญ เพราะคิดว่าเป็นจิ้งจอกธรรมดา ส่วนอาเจียวก็ติดใจในรสมือของนางมากจึงเกาะติดไม่ยอมไปไหน เมื่อเห็นนางเอกถูกฆ่าตายก็มอบหางตัวเองให้นางเอกหนึ่งหาง เพื่อต่อชีวิตและตอบแทนบุญคุณ ทำให้นางเอกกลายเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจตั้งแต่บัดนั้น
พระเอก จิ้นเสวียน เจ้าสำนักจี้อวิ๋น หรือนักพรตปราบปีศาจที่ภูตผีปีศาจต่างหวาดกลัว
พระเอกตามไล่ล่าจิ้งจอกเก้าหางจนมาพบนางเอก
และเข้าใจผิดคิดว่านางคือปีศาจจิ้งจอกตัวนั้น (เพราะบนร่างนางมีกลิ่นปีศาจจิ้งจอกเก้าหางติดอยู่)
จึงจับนางเอกกลับไปขังไว้ในหอผนึกมาร แต่ปรากฏว่านางเอกกลับฝ่าอาคมและหนีออกไปได้
พระเอกเลยสั่งให้ลูกศิษย์ปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพราะกลัวจะเสียชื่อเสียง
แล้วไปตามจับนางเอกกลับมาใหม่...
แต่ความจริงคือนางเอกไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เดินออกมาเฉยๆ เพราะนางเป็นสตรีที่เกิดในปีหยางเดือนหยาง
เวลาหยางและสถานที่หยาง จึงทำให้คาถาอาคมหรืออาวุธจับปีศาจต่างๆ ของพระเอกไม่มีผลกับนาง แต่พระเอกไม่รู้ หลงคิดว่าเขาเป็นปีศาจที่มีพลังตบะสูงมาก
55
ส่วนนางเอกก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนได้กลายเป็นปีศาจไปครึ่งนึงแล้ว
พอเห็นหางจิ้งจอกโผล่มาก็ตกใจแต่สุดท้ายก็ยอมรับชะตากรรม และยอมตามพระเอกกลับไปแต่โดยดี
พอรู้ที่มาที่ไปนางก็กลายเป็นเพื่อนกับจิ้งจอกเก้าหาง
ส่วนพระเอกก็ส่งศิษย์คนโตที่ซื่อๆ
มาเฝ้านางเอกเพื่อให้คอยจับตาดู แต่ไปๆ มาๆ ศิษย์ตัวเองกลับไปผูกมิตรเป็นเพื่อนกับพวกนางเอกซะอย่างนั้น 55 ...แล้ววันหนึ่งจิ้งจอกเก้าหางที่ซ่อนตัวมาตลอดก็ถูกพระเอกจับได้
นางเอกรู้ว่าสู้เขาไม่ได้ ไม่รู้จะทำไง เลยกะจะเดินไปหาของมาใช้ขู่พระเอก ระหว่างที่เดินก็ไม่มีใครห้ามหรือขัดขวาง เพราะทุกคนต่างเข้าใจว่านางคือภรรยาของพระเอก ขนาดเข้าไปเขตหวงห้ามก็ยังไม่มีใครหยุด
พวกปีศาจที่ถูกขังไว้ก็พากันบอกว่าอะไรคือสิ่งที่พระเอกหวงแหนที่สุด
ไม่ใช่อาวุธหรือยาลูกกลอนที่โชว์ๆ แต่เป็นตั๋วเงิน 10000 ตำลึงที่เก็บไว้ใช้เพื่อปรับปรุงสำนักต่างหากนะจ๊ะ
55 ...
ตอนเห็นตั๋วเงินพระเอกก็ลนแต่ต้องทำเป็นนิ่ง สุดท้ายนางเอกขู่ไม่สำเร็จ เลยต้องลงนามในสัญญาทาสและทำงานเป็นแม่ครัวอยู่ในสำนัก
เพื่อแลกกับการให้พระเอกปล่อยจิ้งจอกเก้าหางออกมา...
พระเอกถูกอาจารย์มัดมือชกให้รับดูแลสำนักต่อ เลยต้องอยู่เป็นนักพรตต่อไป เพื่อหาทางสร้างชื่อเสียงและหาเงินมาฟื้นฟูสำนักให้รุ่งเรือง
ในชีวิตพี่จึงมีแต่เรื่องปราบปีศาจกับหาเงินมาฟื้นฟูสำนักเท่านั้น ซึ่งด้วยความพยายามของพระเอกสำนักก็ค่อยๆ
ดีขึ้น มีลูกศิษย์มากขึ้น ไม่ต้องอยู่อย่างซอมซ่อ อดๆ อยากๆ เหมือนในอดีตที่ผ่านมา
ส่วนนางเอกก็มีฝีมือในการทำอาหาร
พอมาเป็นแม่ครัวทีนี่บรรดาลูกศิษย์ในสำนักก็ติดใจในรสชาติกันตรึม
กินข้าวทีเหมือนทำสงครามเพราะอาหารอร่อยมาก ต้องรีบแย่งเดี๋ยวหมด
พอว่างก็หาเรื่องแวะเวียนไปแถวๆ เรือนนางเอก ขอช่วยทำงานนั่นนู่นนี่ ซึ่งนางเอกก็ยินดีที่มีคนมาช่วยทำงานหนักๆ ช่วยตักน้ำผ่าฟืนแทน เพราะพระเอกไม่เคยแก้ข่าว ทุกคนเลยเข้าใจว่านางเป็นคนรักของพระเอก เป็นอาจารย์หญิงของพวกตน แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ สายตาที่มองนางเอกก็เปลี่ยนไปทันที 55....
นางเอกก็ทำอาหารปลูกผักเลี้ยงไก่ไป
พระเอกก็คอยจับตาดูว่าเมื่อไรนางจะใช้พลังปีศาจหรือเสน่ห์ของจิ้งจอกมายั่วยวนใครรึเปล่า
แต่ดูไปดูมาดันหลงเสน่ห์เขาเองซะงั้น
เลยต้องหาข้ออ้างไล่ลูกศิษย์ที่มาช่วยงานไปให้พ้นๆ
แล้วตัวเองก็เนียนมาทำแทน ชอบเขาแล้วแต่ไม่รู้ตัว...จนหลังๆ ลูกศิษย์คนรองที่้เจ้าเล่ห์ฉลาดๆ เริ่มจับทางได้ เวลามีอะไรเลยชอบเอาชื่อนางเอกมาอ้าง เพราะรู้ว่าพระเอกต้องยอมไม่ปฏิเสธ
...
แต่ก่อนหน้านั้นทำกับเขาไว้เยอะไง ทั้งขู่ ทั้งบังคับให้เขาลงนามสัญญาทาส ชอบหาว่าเขาเป็นปีศาจบ้าง จนเขาไม่ชอบหน้าไม่อยากคุยด้วย ยิ่งพอมารู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองเข้าใจผิดหมด
ทีนี้แหละหงอเลย ไม่กล้าสู้หน้า
แต่พอมีโอกาสจะกู้หน้าแล้วก็ดันทำพังอีกเพราะจีบผู้หญิงไม่เป็น
สุดท้ายเลยต้องให้ลูกศิษย์คนโตมาชี้แนะถึงได้เบิกเนตร ถึงได้เก็ตว่าต้องทำยังไง
จากนั้นพี่ก็ตามตื๊อ
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ด้านได้อายอด จนนางเอกใจอ่อนเพราะจริงๆ
ก็แอบรู้สึกดีกับพระเอกอยู่เหมือนกัน และก็ชอบชีวิตสงบๆ เรียบง่ายที่นี่ด้วย
พอใจตรงกันพระเอกก็อยากจะรีบจัดงานแต่งเร็วๆ
อยากรีบกินคนงาม เพราะเก็บกดมานานยังเวอร์จิ้นอยู่ ตบะใกล้แตกเต็มทีแล้ว ข้างนอกเคร่งขรึมเย็นชาแต่ข้างในนี่ไฟลุกแว้ววนะจ๊ะ....
ป.ล. อ่านจบแล้วส่วนตัวชอบ 2 เรื่องนี้ที่สุดในเซ็ตเลย มีความรู้สึกว่าถ้าเอาไปเขียนต่อเป็นเรื่องยาวได้ก็คงจะดี
เราว่ามันไปได้อีกนะ ปมมันยังขยายได้อีกอะ พล็อตโอเคเลย เรียบง่ายแต่ก็สนุก นิสัยของตัวละครแต่ละคนก็น่าสนใจ
มีคาแรคเตอร์ ไม่ใช่แค่ตัวประกอบที่อ่านจบแล้วก็ลืม นอกจากคู่พระ-นาง เราก็ยังชอบคู่อื่นๆ
ที่อยู่ในเรื่องด้วย(ชอบทุกคู่อะ) โดยเฉพาะคู่ของอาวุธวิเศษในเรื่องท่านเซียนอย่ามาหลอก
มาแรงมากก ทั้งแรงทั้งตรง...จนต้องร้องอือหืออๆ แบบด้วยความที่ร่างจริงเป็นอาวุธ เป็นสิ่งของ ไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์
เวลาอยากได้อะไรก็จะพูดตรงๆ ไม่อ้อม เช่น "ข้าอยากเสียบเจ้า.....-_-“ ไม่ใช่ใช้กระบี่เสียบแต่เป็นอันนี้...ชี้ไปที่ตรงกลางหว่างขา 55 ...หื่นทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลยเรื่องนี้...
(หื่นทั้งคู่หลักคู่รองเลย 2 เรื่องสุดท้ายนี้ ส่วน
nc ก็แซบที่สุดสมกับเป็นงานท่านโม่เหยียนและ 55)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น