ลิ่วเหยา เล่ม 3 (3 เล่มจบ)

ลิ่วเหยา เล่ม 3 (3 เล่มจบ) / ผู้แต่ง : Priest (พีต้า)
ผู้แปล : bou ptrn

สำนักพิมพ์  Rose Publishing

ลิ่วเหยา เล่ม 1 https://marynlinsbook.blogspot.com/2020/02/1.html
ลิ่วเหยา เล่ม 2 https://marynlinsbook.blogspot.com/2020/03/2_9.html

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

นานนับร้อยปีที่ต้องอดทนต่อการดูถูกเหยียบหยาม ไร้ที่พึ่งพา ต้องปกปิดชื่อสำนัก 

มีบ้านแต่ไม่อาจกลับ บางคนอยู่บางคนจาก บางคนกลับมา บางคนหลงทางจนไม่อาจหวนคืน 

ต้นเหตุของเรื่องราว เบื้องหลังของทุกอย่าง ใครหนอที่เป็นตัวการทำให้พวกเขาเดินมาถึงจุดๆ นี้

เพราะแผนการชั่วร้ายของคนบางกลุ่มหรือใครบางคน จึงทำให้พวกเขาที่ไม่รู้เรื่องราวบุญคุณความแค้นในอดีตต้องมาแบกรับหนี้เลือดของสำนักและถูกตามล่า  

บีบคั้นให้พวกเขาต้องปกปิดตัวตนและรีบเติบโต ละทิ้งความเยาว์วัยกลายเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถปกป้องตนเองและผู้อื่นได้ บีบให้พวกเขาคนหนึ่งต้องเดินเข้าสู่เส้นทางปีศาจ จนวันตายก็ไม่อาจหวนคืนกลับบ้านหรือสำนักได้อีกต่อไป

ศิษย์พี่ใหญ่ที่เคยเกียจคร้านไม่เอาอ่าว หลังจากผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ก็กลายมาเป็นที่พึ่ง 

เป็นต้นไม้ใหญ่ของศิษย์น้องได้อย่างภาคภูมิใจ สมตำแหน่งเจ้าสำนักที่แท้ทรู  

เป็นผู้ฝึกกระบี่สภาวะวิญญาณกระบี่ ที่ในวันนี้ไม่ว่าใครต่างก็ต้องเคารพยำเกรงและก้มหัวให้ 

ไม่มีใครกล้ารังแกหรือดูถูกพวกเขาเหมือนอย่างครั้งแรกที่ก้าวเท้าเดินทางลงจากเขาอีกแล้ว..
แม้แต่สิ่งที่อดทนเฝ้าเพียรพยายามมาตลอดก็สำเร็จสมดังหวัง  
เมื่อคนที่ห่วงหาอาวรณ์อยู่ตลอดร้อยปีกลับคืน และได้พาทุกคนกลับสู่บ้านที่แท้จริงอีกครั้ง

ฉากนี้น้ำตาจิไหล วันเวลาบนภูเขาถูกผนึกไว้ทำให้ไม่รู้การเปลี่ยนแปลงของโลกภายนอก 

จากไปร้อยปีแต่บนภูเขาคือเพิ่งจากไปเมื่อวาน จากเด็กอายุราวสิบกว่าที่รู้จักแต่กินเล่นในวันนั้น
ก็กลับกลายเป็นชายหนุ่ม+หญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถยิ่งใหญ่กันหมดแล้ว  

พวกเขาถูกวันเวลาและเรื่องราวทั้งหลายบนโลกขัดเกลาจนเปลี่ยนไป
แต่ทุกอย่างในสำนัก ตั้งแต่หน้าประตูทางเข้ากลับยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง 
เพียงแต่จำนวนคนที่กลับมากลับไม่เท่าเดิม เสมือนวันแรกที่จับมือกันลงจากเขาเท่านั้น... T^T

     
เป็นเรื่องที่บทบรรยายค่อนข้างเยอะ คำพูดบางคำหรือบางประโยคอ่านแล้วอาจต้องตีความอีกที 
ต้องใช้สมาธิในการอ่าน แบบค่อยเป็นค่อยไป รีบไม่ได้55
แนวบำเพ็ญเพียรฝึกฝนวิชา มีภูต ผี ปีศาจ มีเรื่องวางค่ายกล การผ่านด่านเคราะห์และของวิเศษ

ชอบนิสัยของตัวละครที่มีเอกลักษณ์แตกต่างกันอย่างชัดเจน
ชอบความนกยูงของศิษย์พี่ใหญ่ นานๆ ทีจะได้เห็นพระเอกนิสัยแบบนี้ (ฉีกทุกกฏ55)
ตอนแรกคิดว่าท่านอาจารย์คิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ให้พี่แกเป็นเจ้าสำนัก นิสัยนายน้อยมากกก
เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ รักสวยรักงามสุดๆ แต่สุดท้ายพี่แกก็ทำให้ทุกคนได้เห็นถึงพลังความสามารถ 
ความอดทน ความสามารถในการแบกรับความกดดันภาระทุกอย่างในฐานะศิษย์พี่และเจ้าสำนักได้อย่างแท้จริง สรุปอาจารย์ตาถึงจริงๆ ศิษย์ทั้ง 5 คน(เว้นน้องเฉียน) จากเริ่มแรกที่ดูจะไปไม่รอด
แต่พอผ่านความยากลำบากต่างๆ แต่ละคนก็กลายเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง 
ความเก่งเพิ่มพูนแต่จิตใจยังคงเดิม เดิมพระเอกเป็นเจ้าแม่ หยิ่งผยองยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น
ศิษย์น้องสี่แม้จะยิ่งใหญ่ในหมู่มารปีศาจอย่างไร แต่ข้างในจิตใจก็ยังเป็นศิษย์น้องที่ไม่เอาไหนของสำนักฝูเหยาคนนั้นเช่นเดิม ยังหวังว่าทุกคนจะให้อภัยและได้กลับบ้านด้วย T^T
ชอบความปากแข็งทั้งๆ ที่เอ็นดูศิษย์น้องหญิงเล็กมาก 
ทั้งๆ ที่รู้สึกผิดที่พลั้งปากพูดว่าจะเลาะกระดูกนางแต่ก็ไม่กล้าเอ่ย ได้แต่หลบหน้าไม่กล้าเข้าหา 
แต่จริงๆ เอ็นดูน้องมากกกนะ T^T

สำหรับเราฝูเหยาไม่ใช่แค่สำนัก แต่มันคือบ้านคือครอบครัว ไม่ว่าภายนอกจะเป็นยังไง แต่ข้างในคือเหนียวแน่นตัดกันไม่ขาด ไม่ทอดทิ้งกัน ... 

- nc คือรู้ว่ามีแต่ไม่บรรยาย55 ไปจินตนาการเอาเอง แต่มั่นใจว่าน้องเฉียนไม่รอดมือศิษย์พี่ใหญ่แน่ๆ
- ทุกคนรู้ว่าถ้าอยากได้อะไรจากศิษย์พี่ใหญ่ก็ต้องไปขอร้องศิษย์พี่สาม(หรือนายเอก) ก่อนนะ 55
- คนที่อยู่เบื้องหลังนี่แบบคาดไม่ถึงมากกกก....พีคในพีค