หนึ่งเขนยเคียงปฐพี 2 เล่มจบ
ผู้แต่ง : จื่อเวยหลิวเหนียน
ผู้แปล : ตังตัง
สำนักพิมพ์ Princess
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
แนวจอมยุทธ์ ยุทธภพ ราชสำนัก พระเอก ซูเสวียน เป็นจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะ ศิษย์เอกของสำนักใหญ่สำนักหนึ่งที่เพิ่งลงจากเขาออกไปหาประสบการณ์ ระหว่างทางได้ประสบพบเจอกับภัยพิบัติที่ทำให้ผู้คนอดอยากไม่มีจะกิน รวมถึงเรื่องราวมากมายทั้งดีและไม่ดี ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนและสังหารโจรชั่วที่ก่อกรรมทำเข็ญ ทำให้ถูกพรรคพวกของกลุ่มโจรชั่วโกรธแค้นตามไล่ล่าสังหารจนต้องหลบหนี ส่วนนางเอกเป็นคุณหนูกุลสตรีในห้องหอ บุตรสาวคนเล็กของท่านอ๋องแห่งหลางหยาที่แสนสูงศักดิ์
ตอนนั้นนางเอกอายุ 13 ขณะเดินทางออกจากบ้านไปเยี่ยมพี่สาวที่แต่งงานไปยังเมืองอื่น นางก็ถูกคนโฉด1(ในยุทธภพ) หมายตาโดยไม่รู้ตัว แต่โชคดีที่พระเอกสังเกตเห็นก่อนจึงทำให้นางรอดพ้นจากการถูกโจรชั่วลักพาตัวไปได้หนึ่งครั้ง... ทว่าแต่ช้าแต่... ต่อมาก็เกิดภัยพิบัติ นางเอกออกมาข้างนอกพอดีแล้วเกิดพลัดหลงกับบ่าวไพร่ผู้ติดตามเลยถูกคนจับไปเป็นเสบียงอาหาร (ตอนนั้นบ้านเมืองอดอยาก ชาวบ้านต้องขุดรากไม้และแลกลูกกันกิน) พอหนีออกมาได้ นางก็ดันไปปะกะจอมโฉด1 เจ้าเดิม... หลังจากนั้นชีวิตของคุณหนูผู้สูงศักดิ์ก็ประหนึ่งร่วงตกสู่ขุมนรก นางเอกถูกจับกรอกยาทำให้เป็นใบ้ ถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจ ทำลายความมั่นใน จนทำให้นางไม่กล้าขอให้ใครช่วยเหลือ ... ทว่าในขณะที่กำลังสิ้นหวังถึงขีดสุด ใครบางคนก็หานางพบ และพานางออกมาจากขุมนรกนี้...
พระเอกเห็นนางเอกถูกโจรชั่วจับตัวไป แต่เพราะตอนนั้นกำลังสู้ติดพันกับคนอื่นอยู่เลยทำให้ตามไปช่วยไม่ทัน แต่พอสู้เสร็จพี่ก็รีบไล่ตามมาตลอดจนสุดท้ายก็ช่วยคนออกมาได้สำเร็จ ...จากนั้นก็เป็นมหากาพย์การหนีและพานางเอกส่งกลับบ้าน เล่มแรกนี่เป็นเหมือนช่วงอัพเลเวลของพระเอกเลย คือพระเอกอะเป็นคนมีพรสวรรค์ในด้านวรยุทธ์ เป็นกล้าไม้ชั้นเลิศของสำนัก อาจารย์ในสำนักรู้ว่าพระเอกเก่งแต่ยังขาดประสบการณ์ รู้ดีว่าศิษย์คนนี้เกลียดความอยุติธรรม ทนเห็นคนถูกรังแกไม่ได้ เลยเตือนๆ พระเอกเรื่องพวกนี้เวลาลงจากเขา เพราะในยุทธภพยังมีพวกโจรชั่วที่จิตใจอำมหิตเหลือคณาที่ฝีมือเหนือกว่าและไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยอยู่อีกมาก ....แต่เชื่อมะ ทุกคนที่อาจารย์เตือนมา...พระเอกคือเข้าไปซัดด้วยหมดจ้าา55
คือไม่ใช่ว่าพี่แกหลงตัวเองหรือทะนงว่าตัวเองเก่งอะไรนะ เพียงแต่เป็นคนดี(มากก) ทนเห็นคนถูกรังแกไม่ได้จริงๆ ต่อให้ตอนนั้นฝีมือจะยังอ่อนกว่าสู้เขาไม่ได้ก็ตาม (เพิ่ง 16 ปี) แต่เห็นคนถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาอะ จะให้พี่ปล่อยผ่านได้ไง อย่างที่ตามไปช่วยนางเอกนั่นแหละ อีกฝ่ายเก่งกว่าแล้วไง คนกำลังจะตายต่อหน้าจะไม่ให้เมินเฉยไม่ทำอะไรได้เหรอ?? แบบนั้นมันไม่ใช่นิสัยพระเอกไง คนอื่นอาจทำได้แต่พระเอกคือทำไม่ได้จ้าาา ไม่ได้ตามไปเพราะหลงใหลในรูปโฉมหรือหวังชื่อเสียงใดๆ แค่อยากช่วยคนบริสุทธิ์จริงๆ ขนาดนางเอกถามชื่อยังไม่บอกเลย กว่านางเอกจะรู้ชื่อเสียงเรียงนามรู้ว่าผู้มีพระคุณเป็นใครก็ผ่านไป 3 ปี
พระเอกเรื่องนี้คือหล่อทั้งภายนอกและภายในจริงๆ ดีงามทั้งกาย วาจา ใจ เป็นคนเก่ง ฉลาด จิตใจไม่ซับซ้อน เข้าถึงง่าย ไม่เย็นชา ส่วนนางเอกถึงจะเป็นคุณหนูในห้องหอเจ้าน้ำตาไปบ้าง แต่ก็อ่อนหวานและมีจิตใจที่แข็งแกร่ง จิตใจดีไม่มีความอิจฉาริษยา เข้าใจในตัวพระเอกและไม่เคยอยากให้พระเอกเปลี่ยนแปลงอะไร คนภายนอกหรือครอบครัวนางเอกอาจจะมองว่าพระเอกไม่คู่ควรกับนางเอก แต่นางเอกกลับรู้ดีว่าตัวนางเองต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเขา เขาสูงส่ง เขาดีเกินไป ส่วนนางกลับช่วยอะไรเขาไม่ได้ นอกจากเป็นภาระและตัวถ่วง...
สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วคือดีมาก หวานมาก ไม่มีทะเลาะตัดพ้อหรืองอนเงินใดๆ (ฉาก nc มีนิดหน่อยแต่ภาษาสวยมาก) แรกๆ นางเอกคือมีใจอยู่ฝ่ายเดียว แถมเป็นฝ่ายสารภาพรักก่อนด้วย เพราะด้วยภาระที่หนักหนา ไหนจะเรื่องความต่างระหว่างชนชั้น พระเอกจึงไม่ได้ตอบรับนางเอกอยู่นาน กระทั่งนางเอกเกือบจะอายุ 20 หลังจบเหตุการณ์ที่พระเอกตามมาช่วยนางเอกประลองฉิน นางเอกก็ตัดสินใจไปหาพระเอกอีกครั้งเพื่อบอกการตัดสินใจของตัวเอง ว่าในภายภาคหน้านางจะไปสมัครเป็นนักพรตเพื่อกล่อมเกลาจิตใจที่สำนักของพระเอกนะ นางไม่หวังจะได้แต่งงานกับพระเอกหรอก แค่ขอได้เจอพระเอกบ้างก็ยังดี ...หลังจากนั้นพระเอกก็จูบคนเลยจ้า บอกว่าจะไปเป็นนักพรตทำไม ตัวเขาไม่ได้เป็นนักพรตเสียหน่อย แล้วก็ตกลงกันว่ารอให้นางเอกออกจากการไว้ทุกข์เมื่อไรพระเอกก็จะพาคนไปสู่ขอตามธรรมเนียมนะ...
จากนั้นข่าวที่พระนางคบกันก็ไปถึงหูตัวร้าย อิท่านโหวที่แอบชอบนางเอกมาตั้งแต่เด็กคือโกรธแค้นพระเอกมากกก (โกรธเพื่อออ?) เลยวางแผนลอบทำร้ายพระเอกโดยที่พระเอกและใครๆ ไม่ระแคะระคายสงสัยเลยสักนิด สุดท้ายพระเอกก็สติฟั่นเฟือนเกิดอาการคลุ้มคลั่งไล่ฆ่าคนในตอนที่ไม่ได้สติ และกลายเป็นศัตรูกับคนเกือบทั่วทั้งยุทธภพ
จริงๆ คืออิฝ่ายตัวร้ายน่ะแค้นที่ถูกพระเอกทำลายแผนการมาหลาบรอบเลยอยากกำจัดพระเอกทิ้ง เพราะก่อนหน้านี้มันมีสำนักอธรรมสำนักหนึ่งชื่อว่าสำนักเจามู่ผงาดขึ้นมา ผงาดโดยการไล่ฆ่าทำลายสำนักอื่นที่เห็นต่างไม่ยอมสวามิภักดิ์ืตน จนทำให้ยุทธภพตอนนั้นเหมือนตกอยู่ในนรก สำนักต่างๆ บ้างถูกทำลายบ้างถูกกลืนกิน ไม่มีใครกล้าต่อกรเพราะทุกคนที่กล้าสู้ล้วนถูกสังหารตายหมดอย่างโหดเหี้ยม ในงานชุมนุมกระบี่มีสำนักธรรมะหนึ่งถูกอิพรรคเจามู่หมายหัว พอถูกหมายหัวเพื่อนฝูงก็หายเรียบเพราะไม่อยากติดร่างแหไปด้วย คนในสำนักคือหน้าเศร้ารู้ว่าไม่รอดแน่... หารู้ไม่ว่าพระเอกกำลังตามปกป้องอยู่ อิพรรคเจามู่ก็พยายามกันพระเอกออกไปเพราะรู้ว่าพระเอกเก่งมาก (หลังช่วยนางเอกเสร็จพระเอกก็เก่งขึ้นเรื่อยๆ จนเก่งกว่าอาจารย์และเก่งที่สุดในยุทธภพ ถ้าไม่หมาลอบกัดพระเอกก็ชนะขาดอะ) หลังจบงานชุมนุมกระบี่ยุทธภพก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ อิพรรคเจามู่ก็เลยยิ่งแค้นและอยากกำจัดพระเอกสุดๆ
เล่ม 1 ว่าสนุกแล้ว เล่ม 2 ยิ่งไม่แผ่ว โคตรสนุกมันมากกก ลุ้นแทบทุกตอนว่าจะเกิดอะไรขึ้นในหน้าถัดไป คาดเดาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ นักเขียนเขียนเก่ง เขียนดีมาก คนแปลก็แปลดีมากเช่นกัน(ขอชื่นชมจริงๆ) เป็นแนวยุทธภพที่สนุกมาก การเมืองการต่อสู้เข้มข้น ลุ้นสุดๆ แต่ก็ยังไม่ทิ้งเรื่องความรักนะ มีทั้งความรักแบบคนรัก รักแบบศิษย์พี่ศิษย์น้อง สายสัมพันธ์ของลูกศิษย์กับอาจารย์และเหล่าสหาย คู่พระนางดีงาม คู่ลูกศิษย์ก็ดีไม่แพ้กัน ตัวละครมีมิติ มีครบทุกรส พล็อตแน่นเจ้มจ้นมาก ชอบมากจริงๆ ...
ในเล่ม 2 เราจะได้รู้สักทีว่าใครคือบอสที่อยู่เบื้องหลังที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้ คราวนี้จะได้เจอทั้งศึกนอกศึกในเลยจ้า มีศพเดินได้ที่ฆ่าแล้วไม่ตาย มีกู่และพิษร้ายสารพัด และยังมีเรื่องการก่อกบฏบลาๆ เยอะแยะมากมาย สรุปสั้นๆ สนุกมากกกก อ่านเถอะ^0^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น