คราแรกรัก

 

คราแรกรัก / ผู้แต่ง : จิ่วเยี่ยหุย
ผู้แปล : ดารินทิพย์
สำนักพิมพ์ Siam Inter Book

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
นางเอก เวินจิ้ง เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมานานถึง 7 ปี แต่ถ้ารวมระยะเวลาที่รู้จักกันมาตั้งแต่ม.ปลายด้วยก็คือ 10 ปี อีกฝ่าย move on มีคนใหม่แล้ว แต่นางเอกยังรักเขาอยู่และไม่เคยรู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน เป็นใครก็คงทำใจยากเพราะผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก
แถมยังไม่รู้เหตุผลที่เลิกอีก ก็คล้ายกับการดึงหนังยาง ใครที่ปล่อยมือก่อนก็เจ็บน้อยกว่า
แต่นางเอกปล่อยช้าแรงดีดจึงเยอะเลยเจ็บหนักแบบนี้
นางเอกได้มาเจอกับแฟนเก่าอีกครั้งในงานเลี้ยงรุ่น และก็ต้องพบกับความเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อได้รู้ว่าตัวเองไม่ใช่รักแรกของเขาอย่างที่คิดมาตลอด...

เมิ่งฟาน เด็กหนุ่มผู้เรียบร้อย เงียบขรึม ไม่โดดเด่น นักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา
เพื่อนสมัยเรียน ม.ปลายที่เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน เมิ่งฟานได้ทำงานที่นิตยสารแห่งหนึ่ง และได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับรักครั้งแรกของตนผ่านบทความในนิตยสารนั้น
เพื่อตามหาร่องรอยในอดีตของเมิ่งฟาน  ชายหนุ่มที่ไม่เคยลืมรักครั้งแรก
แม้จะมีแฟนสาวที่คบหากันแล้วแต่ก็ยังขอร้องเธอ เพื่อให้ตัวเขาได้เหลือพื้นที่มุมหนึ่งไว้สำหรับรักครั้งแรก นี่จึงยิ่งทำให้นางเอกที่เพิ่งเลิกกับแฟนไปหมาดๆ รู้สึกอิจฉาและทึ่ง
ไม่คิดว่าจะมีคนที่ยังมั่นคงกับรักครั้งแรกได้ยั่งยืนนาน ทั้งยังเก็บรักษาคนๆ นั้นไว้ในใจเสมือนเป็นสมบัติล้ำค่าของชีวิตได้ยาวนานขนาดนี้

และการตามหานิตยสารของเมิ่งฟาน ก็ทำให้นางเอกได้ย้อนกลับไปนึกถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ที่มีแฟนเก่าอยู่ร่วมด้วยเสมอ ความทรงจำนั้นช่างแสนงดงาม ความรักที่ปราศจากเงื่อนไข ที่ยังไม่ถูกกาลเวลาและความเป็นผู้ใหญ่ขัดเกลา คำสัญญามากมายแต่ทว่าสุดท้ายกลับต้องจบลงเมื่อพวกเขาโตขึ้นและได้ออกมาเผชิญชีวิตจริง อ่านไปก็เจ็บไป
อดีตยิ่งสวยงามมากเท่าไรก็ยิ่งตอกย้ำปัจจุบันให้เจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
เพราะอะไร? ทำไมถึงร่วมสุขในวัยเยาว์ด้วยกันได้แต่กลับไม่อาจร่วมฟันฝ่าความทุกข์ในวัยผู้ใหญ่ไปด้วยกันได้?

อ่านของนักเขียนท่านนี้จบทีไร ต้องรีบไปหาเรื่องเบาๆ หวานๆ มาอ่านต่อทุกที
คือมันเรียล มันอึนๆ นข.เขียนเก่ง ขยี้อารมณ์เก่งมาก สำนวนการแปลก็ดีทำให้เราคล้อยตาม
เราว่านิสัยของแฟนเก่านางเอกเรื่องนี้แอบคล้ายๆ พระเอกเรื่องกาลครั้งหนึ่งรักของเราอยู่นะ
แบบเป็นคนหน้าตาดี สดใสร่าเริง เป็นศูนย์รวมของเพื่อน เข้ากับคนง่าย
แต่เรื่องนี้จะไม่หน่วงเท่าเรื่องนั้น เพราะทุกคนสามารถ move on ไปต่อได้หมด
ไม่จมปลักอยู่กับอดีตและไม่เลือกทางที่ทำร้ายตัวเอง แต่อ่านจบแล้วเก็ยังแอบหน่วงๆ อยู่ดี
เพราะเวลานางเอกนึกถึงเรื่องในอดีต ความทรงจำในนั้นส่วนใหญ่ก็มีแต่เรื่องของตัวเองกับแฟนเก่าทั้งนั้น มีแต่ความทรงจำดีๆ คำสัญญาอันงดงาม  แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มที่เคยส่องประกายเจิดจ้า ที่เคยให้คำมั่นสัญญามากมายกลับเลือกที่จะปล่อยมือเธอไป
คำสัญญางดงามเกินไป เมื่อเขาไม่อาจทำได้จึงกลายเป็นความกดดันและความรู้สึกผิด
จนสุดท้ายก็รู้สึกกลัวและท้ายที่สุดก็หมดรักเธอ..

ความรักในเรื่องมีหลายแบบและความเสียใจก็เช่นกัน ในตอนที่นางเอกคบกับแฟนเก่าอย่างมีความสุข ใครบางคนที่กำลังแอบรักเธออยู่ก็อาจจะกำลังทุกข์ และได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ
แอบทำอะไรเพื่อเธออยู่เงียบๆ โดยที่เธอไม่มีวันรู้  
และในขณะที่เมิ่งฟานขอเหลือพื้นที่มุมนึง เพื่อไว้สำหรับเก็บความทรงจำของหญิงสาวที่เป็นรักครั้งแรก แฟนสาวคนปัจจุบันที่อยู่ข้างกายของเขาก็อาจจะกำลังเป็นทุกข์เช่นกัน
ต้องใจกว้างขนาดไหนเมื่อคนที่ตัวเองรักขอแบบนี้
ต้องสตรองแค่ไหน เมื่อได้เห็นคนรักเขียนความทรงจำที่มีต่อรักแรกผ่านบทความในนิตยสาร ขนาดตกลงว่าจะแต่งงาน ก็ยังต้องรอให้รักครั้งแรกของตัวเองแต่งไปก่อน
ให้แน่ใจว่าเธอคนนั้นมีความสุขแล้ว ถึงจะจัดงานแต่งของตัวเองได้...เฮ้อออ

แต่เรื่องนี้ก็มีพระเอกอยู่นะ(น่าจะใช่แหละ) พระเอกเป็นรุ่นพี่มหาลัยของเมิ่งฟาน
ที่นางเอกได้รู้จักตอนกำลังตามหานิตยสาร ตอนแรกพี่แกยังไม่ชอบนางเอก
เพราะมองความรักในมุมมองของผู้ใหญ่ ต้องดูความเหมาะสม ต้องมีฐานะและหน้าที่การงานที่มั่นคง แต่ตอนนั้นนางเอกเพิ่งตกงานจึงไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี
แถมเสียงพูดตัวเองยังไปคล้ายกับเสียงแฟนเก่าของนางเอกอีก พอรู้แบบนี้ก็ยิ่งโกรธ
คิดว่าที่นางเอกมาตีสนิทด้วยเป็นเพราะเสียงนี้
แต่ก็ตกหลุมรักเขาไปแล้วอะเลยกลับมาใหม่ แต่คราวนี้บอกตรงๆ เลยว่าชอบ จะจีบนะ
แต่ตอนนั้นนางเอกยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ พี่แกเลยบอกว่าจะรอ
รอให้นางเอกตามหานิตยสารได้ครบก่อน แล้วค่อยให้คำตอบตัวเองอีกทีก็ได้
แต่ในขณะที่ความสัมพันธ์กำลังพัฒนาก้าวไปอีกขั้น
ทั้งสองคนก็กลับได้รู้ความจริงว่าใครคือคนที่เป็นรักแรกของเมิ่งฟานตัวจริง
ก็เลยทำให้ความสัมพันธ์นี้ต้องยุติลง...

ปล.เรื่องนี้จบแบบปลายเปิด แต่ถ้าอ่านจากตอนพิเศษเราว่าก็น่าจะ  Happy ending นะ

ปล. อ่านจบแล้วนึกถึงเพลง ความทรงจำ ของพี่แอมขึ้นมาเลย