สำนักพิมพ์ Angpao Books
พระเอกเริ่นหนิงหย่วน กับนายเอกฉวี่ถงชิว เคยเป็นเพื่อนเรียนมหาลัยเดียวกัน
ตอนนั้นนายเอกเป็นเด็กอ้วนซื่อๆ ยอมคน จึงทำให้ถูกคนรุมแกล้งและเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ
แต่นายเอกก็ไม่หือไม่อือ ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับความไม่เป็นธรรมเหล่านั้นอย่างสดุดี
มาวันหนึ่งพระเอกก็ได้ช่วยนายเอกเอาไว้ด้วยความบังเอิญ
ซึ่งจริงๆ มันเล็กน้อยมาก ทว่าสำหรับคนที่ไม่เคยได้รับสิ่งเหล่านี้จากใครมาก่อน
ไม่เคยมีใครพูดจาดีๆ ด้วย แต่วันหนึ่งกลับมีคนพูดกับเขาดีๆ และให้เกียรติ
ปฏิบัติกับเขาแตกต่างจากที่คนอื่นทำ จึงเป็นธรรมดาที่นายเอกจะรู้สึกดีกับพระเอกมาก
คล้ายแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ยอมส่องเข้ามาในยามที่ชีวิตเจอแต่ความมืด
นับแต่นั้นพระเอกในสายตานายเอกจึงเปรียบเสมือนเทพเจ้าและไอดอล
ทำอะไรก็ว่าดีไปหมด เคารพเทิดทูนอีกฝ่ายมาก มองเห็นแต่ข้อดี
นับแต่นั้นนายเอกก็กลายเป็นหางน้อยๆ คอยตามติดพระเอกอย่างจงรักภักดี
ขอเพียงอีกฝ่ายพูดด้วย หรือใช้ให้ไปทำอะไรก็มีความสุขแล้ว
ซึ่งตอนแรกพระเอกก็ไม่ได้ชอบหรอกที่ถูกตามติดแบบนี้
แต่ไปๆ มาๆ ก็เริ่มชินและชอบกับการมีอยู่แบบนี้ของอีกฝ่าย แต่ทว่าวันหนึ่งพระเอกก็เผลอทำร้ายร่างกายและจิตใจของนายเอกอย่างสาหัส
ทำให้นายเอกมีเงามืดในใจ โดยที่นายเอกก็ไม่รู้ว่าใครทำแต่ก็ไม่เคยสงสัยพระเอกเลย
ส่วนพระเอกก็แสดงละครเก่ง ทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้แล้วบอกว่าจะจัดการคนพวกนั้นเอง
(ทั้งๆ ที่ตัวเองนั่นแหละทำ) ...ต่อจากนั้นพระเอกก็รู้สึกผิดจึงพยายามแก้ไขชดเชย
พยายามทำให้นายเอกมีความสุข แม้ว่านั่นจะคือการโกหกหรือหลอกลวงก็ตาม
พยายามมอบสิ่งที่นายเอกต้องการให้ คอยช่วยเหลือทุกอย่างแม้จะไม่ได้ร้องขอ
แต่กลายเป็นว่ายิ่งทำมันกลับยิ่งแย่ และบางเรื่องก็เริ่มหลุดจากการควบคุม
เพราะสุดท้ายสิ่งที่เริ่มต้นขึ้นมาจากการโกหก มันจะจบสวยได้อย่างไร
ใช่ว่าทุกคนจะโอเคและยอมรับได้ ซึ่งนายเอกก็คือหนึ่งในนั้น
ดังนั้นทันทีที่ทุกอย่างเปิดเผย นายเอกจึงแทบพังทลายทันที...
ตอนนั้นนายเอกไม่สามารถอยู่กับพระเอกหรือเจอหน้าได้เลย เพราะจะคลุ้มคลั่งมาก
จนสุดท้ายก็ต้องหนีไป (กว่าจะหนีไปได้แทบบ้า)
แต่ว่ามันก็ดันกลายเป็นการหนีเสือปะจระเข้แทนอีก..เพื่อนนายเอกก็นะ เฮ้อ(เพื่อนจริงอะ?)
คือพระเอกกับเพื่อนนายเอกก็พยายามจะช่วยนั่นช่วยนี่นายเอกแหละ
อยากให้สิ่งดีๆ
แต่เผอิญว่าสิ่งที่พวกเขาคิดว่าดี สำหรับนายเอกมันไม่ใช่ไง
มันกลายเป็นการบังคับฝืนใจ
ไม่เคยถามว่าอีกฝ่ายต้องการไหม?
พูดอะไรไปก็ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีใครให้ค่าหรือเห็นความสำคัญ
ไม่ฟังเสียงของคนที่ถูกยัดเยียดให้ต้องรับสิ่งเหล่านั้นบ้างเลย..
พอมันสั่งสมมากๆ เข้า ท้ายที่สุดนายเอกเลยแกล้งตายหนีหายไป
ทีนี้แหละสภาพจิตใจถึงได้เริ่มดีฟื้นฟูขึ้นมาบ้าง...
ส่วนพระเอกก็ไม่เคยเชื่อว่านายเอกจะตายจริง ยังคอยสอดส่องมองหาอยู่ตลอด
สุดท้ายพอหาพบนายเอกก็ไม่กลับ พระเอกจึงขอโอกาสจากนายเอก
ขอให้ตัวเองได้แก้ตัวสักครั้งหนึ่ง...ถ้าโอเคก็ขอให้กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ ...
เรื่องนี้ไม่มีการบอกรัก พระเอกนิ่งๆ เย็นชา พูดน้อย ไม่เคยขึ้นเสียงดุด่า หรือหลุดแสดงอารมณ์โกรธฉุนเฉียวกับนายเอกเลย ทั้งๆ ที่เนื้อแท้คือหมาป่า แต่เพราะไม่อยากผิดต่อความเคารพชื่นชมที่อีกฝ่ายมีให้ เวลาอยู่ต่อหน้านายเอกพี่แกจึงเก็บเขี้ยวเล็บปกปิดสัญชาติญาณทุกครั้ง คนข้างตัวถึงได้ชอบบอกว่านายเอกโง่ ทำไมเห็นกงจักรเป็นดอกบัวอยู่ได้ 55
ปล. เรื่องนี้นายเอกไม่ได้นอนกับพระเอกคนเดียว เจอเพื่อนกดด้วย (นายเอกซื่อๆ ไม่ทันคนอะ บวกกับนิสัยและสภาพจิตใจตอนนั้นด้วย)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น