เขาคือบรรพบุรุษน้อยของผม 2 เล่มจบ
ผู้แต่ง : ซุ่ยหมาง
ผู้แปล : More Chinese
สำนักพิมพ์ Lilac
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
พระเอก เฉาเฟิง เป็นชนกลุ่มน้อย(เผ่าเหมียว) อาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดารห่างไกลความเจริญ ฐานะทางบ้านยากจนมากกก แต่พระเอกเป็นคนขยันหัวดีเรียนเก่ง พ่อนายเอกเป็นนายธนาคารไปเจอพระเอกตอนเดินทางไปทำโครงการในถิ่นทุรกันดาร เห็นพระเอกแม้แต่รองเท้าก็ยังไม่มีใส่ เลยรับอุปการะช่วยส่งเสียค่าเล่าเรียนให้พระเอกมาเรื่อยๆ จนแม่พระเอกเสีย พ่อก็เลยให้พระเอกมาอยู่ด้วยกันที่บ้านและย้ายมาเรียนในตัวเมือง ความจริงพ่อนายเอกอยากพาพระเอกมาอยู่ด้วยตั้งนานแล้ว แต่ติดที่ลูกชายหรือนายเอกไม่ยอมสักที
วันแรกที่พระนายเจอกัน นายเอกเห็นพระเอกแต่งตัวโทรมๆ ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ สีซีดๆ สีผิวก็คล้ำดูสกปรกมอมแมม เลยเข้าใจผิดคิดว่าพระเอกเป็นขอทานก็เลยให้เงินไปซื้อไอติม พระเอกก็อาย แต่ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นใคร เพราะตอนนั้นยังพูดจีนกลางได้ไม่ค่อยชัด แถมนายเอกยังดูดีมาก เปล่งประกายสุดๆ ช่างแตกต่างจากตัวเองราวฟ้ากับดิน
ตอนแรกนายเอกยังไม่ค่อยชอบพระเอก เลยสั่งห้ามไม่ให้พระเอกบอกใครเรื่องที่อยู่บ้านเดียวกันและให้ทำเป็นไม่รู้จักกันตอนอยู่ที่โรงเรียน พระเอกก็เชื่อฟัง นายเอกว่าไงก็ว่าอย่างนั้น ...พระเอกคือมาจากหลังเขาจริงๆ ใสซื่อมาก ไม่รู้ว่าโลกภายนอกเขาใช้ชีวิตกันยังไง เข้าสังคมก็ไม่ค่อยเก่ง ตอนนายเอกพาไปตัดผมพระเอกยังไม่รู้เลยว่าที่นอนสระผมต้องหันหัวไปทางไหน ไม่เคยเห็นทีวี แต่ก็พยายามเรียนรู้และค่อยๆ ปรับตัว ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี พยายามรบกวนพ่อนายเอกให้น้อยที่สุด เวลาพ่อนายเอกจะให้เงินค่าขนมหรือนายเอกซื้อของอะไรให้ก็ไม่เอา เว้นแต่นายเอกกับพ่อจะบอกว่าเป็นของเหลือไม่ใช่แล้วหรือได้มาฟรี พระเอกถึงจะยอมรับ พระเอกเป็นคนประหยัดมาก แต่ใจป้ำกับนายเอกสุดๆ ของตัวเองซื้อแบบลดราคาแต่ของนายเอกคือต้องดีที่สุดเท่านั้น
อยู่ไปอยู่มานายเอกก็เห็นว่าพระเอกนิสัยดีจริงทั้งยังทำอาหารอร่อยด้วย เลยค่อยๆ เปิดใจยอมรับและติดพระเอกมากขึ้นเรื่อยๆ พระเอกก็ตามใจน้องฝุดๆ เช่นรู้ว่านายเอกชอบกินเกาลัดที่ขายอยู่นอกโรงเรียนก็จะแอบปีนรั้วออกไปซื้อมาให้ ตอนที่พระเอกไปมีเรื่องกับคนอื่นแล้วเขาตามมาเอาเรื่องถึงที่ พระเอกก็ไม่ยอมบอกครู แต่เลือกไปจัดการเคลียร์เอง เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับนายเอกด้วย พระเอกเลยไม่อยากให้ใครรู้ พอไปถึงก็เจออีกฝ่ายยกพวกมาเป็นสิบแต่พระเอกมาแค่คนเดียว ตอนแรกนึกว่าต้องเลือดตกยางออกแน่ๆ แต่ไม่จ้า พระเอกคือชักมีดมาจี้คอตัวต้นเรื่องแล้วขู่เลย ฝั่งนั้นเห็นพระเอกใจเด็ด บวกกับสภาพร่างกายที่สูงใหญ่ก็เลยกลัว และรับปากว่าจะไม่ยุ่งกับนายเอกตามที่พระเอกบอกอีก... คือก่อนหน้านี้นายเอกนัดเพื่อนเก่า(ที่เป็นเด็กไม่ค่อยดี) ออกมาเลี้ยงข้าวในงานวันเกิดตัวเอง แล้วก็เล่มเกมที่ใครแพ้ต้องถูกตบหน้า พระเอกแวะเอาของมาให้แล้วเห็นตอนที่นายเอกโดนลงโทษพอดีเลยนึกว่าถูกรังแก ก็เลยพุ่งเข้าไปต่อยคน อีกฝ่ายเลยผูกใจเจ็บพระเอก แต่นายเอกไม่รู้นึกว่าเพื่อนคงไม่โกรธแล้ว
ก่อนหน้านี้พระเอกใช้โน้ตบุ๊กนายเอกแล้วเข้าใจผิดคิดว่านายเอกชอบผู้ชาย (แต่จริงๆ นายเอกไม่ได้ชอบ แต่เป็นเพื่อนน้องที่อยู่เมืองนอกต่างหากที่ชอบ) พระเอกไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้ไม่เคยเจอมาก่อนก็เลยไปค้นหาข้อมูลในเน็ตและปรึกษาคนอื่นดู ค้นไปค้นมารู้ตัวอีกที อ้าว..กลายเป็นตัวเองซะงั้นที่ชอบนายเอก พระเอกเลยพยายามหาอย่างอื่นทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองออกมา เช่นไปทำงานพาร์ตไทม์ แต่นายเอกเป็นเด็กติดคน ก่อนหน้านี้ติดพ่อแต่พอพระเอกดีด้วย(มากๆ) เลยหันไปติดพระเอกแทน พอรู้ว่าพระเอกไม่อยู่บ้าน ตัวเองอยู่คนเดียวตื่นมาไม่เจอใครก็ขอให้พระเอกเลิกทำงานนี้ได้ไหม(เดี๋ยวน้องจ่ายค่าจ้างให้เอง) พระเอกรักน้องมากเข้าใจปมในใจน้องที่ขาดความรัก เพราะตอนน้องอยู่กับแม่ที่เมืองนอก แม่ก็งานเยอะไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ตอนน้องอยากเจอน้าอยากให้น้ามาหาก็ลงทุนถึงขนาดยอมเรียนเปียโนที่ตัวเองไม่ได้ชอบเพื่อเรียกร้องความสนใจจากน้า ตอนมาอยู่กับพ่อ ช่วงแรกๆ ก็แกล้งป่วยเพื่อให้พ่อกลับบ้านมาอยู่ด้วย สุดท้ายหลังๆ งานหนักเกินพระเอกเลยยอมลาออก ...
จากนั้นพ่อจะให้ญาติคนหนึ่งย้ายมาอยู่ที่บ้านด้วย พระเอกไปแอบได้ยินเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินก็เลยขอย้ายออกไปอยู่หอพักโรงเรียน พ่อพระเอกไม่อยากให้ไปเพราะรู้ว่าลูกตัวเองติดพระเอกมากขนาดไหน เลยบอกให้พระเอกเป็นคนไปบอกนายเอกเอง ตามคาด พอนายเอกรู้ก็โกรธมาก งอนไม่ยอมพูดกับพระเอกและไม่ไปกินข้าวตอนพักกลางวันด้วย...
ต่อมาญาติที่มาอยู่ด้วยก็บังเอิญไปเห็นตอนที่พระนายกอดกันก็เลยตกใจ ช็อก ไม่ยอมกลับบ้าน พอพ่อนายเอกโทรไปถามก็เอาแต่บอกให้คนในบ้านไปตรวจเอดส์ (ความรู้ติดลบมาก การศึกษาสำคัญจริงๆ) นายเอกรู้แล้วว่าญาติต้องเห็นแน่ๆ เลยไปลองพูดหยั่งเชิงพ่อดู ปรากฏว่าพ่อก็ดูเปิดกว้างดีไม่ได้คัดค้านอะไร นายเอกเลยเบาใจคิดว่าพ่อน่าจะรับได้ แต่ที่ไหนได้พอพ่อรู้ว่าทั้งสองคนชอบกันคือองค์ลงเลยจ้า รับไม่ได้ โมโหมาก โกรธพระเอกมาก ยื่นข้อเสนอว่าระหว่างให้นายเอกไปเรียนเมืองนอกแล้วพระเอกย้ายโรงเรียน แต่ไม่ส่งกลับบ้านเดิม(ยังส่งเสียเหมือนเดิม) กับนายเอกอยู่ต่อแต่ไล่พระเอกออกไปแทน จะเอาอันไหน ตอนแรกนายเอกคิดว่าบางทีพ่ออาจจะโกรธไม่นาน อาจยังมีหวัง แต่พอน้องไปแอบรู้ว่าแฟนสาวพ่อกำลังตั้งท้อง บวกกับได้รู้เรื่องที่เพื่อนตัวเองถูกพระเอกข่มขู่ไม่ให้เข้าใกล้ตน ทีนี้น้องเลยตัดสินใจไปเองเลยจ้า...
8 ปีผ่านไป นายเอกก็กลับมาเมืองจีนอีกครั้งเพราะเรื่องพ่อ ส่วนพระเอกก็กลายเป็นอาจารย์ในมหาลัยฯ เป็นนักวิจัย แถมยังป๊อปมากด้วยทั้งในหมู่ผู้หญิงและผู้ชาย สูงใหญ่คมเข้ม หล่อแบบแบดๆ จนต้องใส่แว่นเพื่อให้ดูซอฟท์เพื่อให้คนกล้าเข้าใกล้ ถึงจะหาเงินได้เยอะแล้วแต่ก็ยังทำตัวสมถะเหมือนเดิม บ้านไม่ซื้อรถไม่ขับ ใส่เสื้อผ้าตลาดนัด ชอบซื้อของตอนลดราคา ...ช่วง 8 ปีที่ผ่านมาพระเอกจะส่งจดหมายไปให้ทั้งพ่อนายเอกและนายเอกอยู่เสมอ ต่อให้ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับแต่ก็ไม่เคยท้อ พยายามสืบหาข่าวนายเอกอยู่ตลอด (พระเอกออกนอกประเทศไม่ได้เพราะงานวิจัยที่ทำสำคัญมาก รัฐบาลจึงไม่อนุญาตให้ออกนอกประเทศ) วันหนึ่งพ่อนายเอกเจอมรสุมชีวิตแล้วป่วยหนักด้วย พระเอกเลยลาออกจากที่ทำงานเก่าเพื่อกลับมาดูแลพ่อนายเอก มาแอบจ่ายค่ารักษาให้ แต่ต้องดูแลแบบห่างๆ แบบแอบๆ เพราะคุณพ่อไม่อยากเจอพระเอก ไม่ยอมรับความช่วยเหลือใดๆ จากพระเอกทั้งนั้น
ตอนนายเอกได้เจอพระเอกอีกครั้ง น้องก็เข้าใจผิดคิดว่าพระเอกคงแต่งงานแล้ว แต่เข้าใจผิดได้ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เคลียร์ใจกันได้ นายเอกย้ายมาอยู่ในบ้านพักอาจารย์ของพระเอก พอเห็นสภาพที่พักและการแต่งตัวของพระเอก น้องก็นึกว่าพระเอกจน (แต่จริงๆ พระเอกรวยแล้วนะ) ความจริงพระเอกแค่ไม่ยอมใช้เงินกับตัวเองแต่เก็บไว้รอให้นายเอกกลับมาใช้เฉยๆ พอคนกลับมาพี่แกก็ซื้อบ้านซื้อรถ ให้บัตรนายเอกไว้รูด สายเปย์คลั่งรักฝุดๆ รอนายเอกกลับมาตลอดไม่เคยมองใครเลย...
