สำนักพิมพ์ แจ่มใส
ลั่วจื่อ นักศึกษาคณะนิติ อดีตท็อปสายศิลป์ระดับชั้นม.ปลาย ของรร.มัธยมเจิ้นหวา
เด็กสาวพูดน้อย เย็นชา และไม่ชอบสุงสิงกับใคร จึงทำให้ใครต่อใครพากันคิดว่าเธอเป็นคนหยิ่งยโส แต่ภายใต้เปลือกนอกที่เย็นชาและไม่แยแสใครนี้ ลั่วจื่อกลับแอบชอบ
เซิ่งไหวหนาน หนุ่มหล่อ หัวดี ที่หนึ่งของสายวิทย์มาเนิ่นนานอย่างลึกซึ้ง
แต่ด้วยนิสัยแบบนี้ของเธอ นี่จึงเป็นเพียงการแอบรักข้างเดียว โดยที่อีกฝ่ายหรือคนรอบข้างไม่รู้เลยว่าสาวสวยที่เย็นชาอย่างเธอก็มีความรักเป็นเหมือนกัน ...
ประกอบกับเหตุผลบางอย่าง ลั่วจื่อจึงต้องปกปิดความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้อย่างมิดชิด
ทำได้แค่แอบมองเขาอยู่ไกลๆ และเขียนทุกอย่างลงในไดอารี่เท่านั้น...
เซิ่งไหวหนาน เด็กหนุ่มหัวดี รูปหล่อ มีแต่คนมารุมชอบ
เสน่ห์แรงจนอยากเห็นหน้าเลย
เติบโตมาอย่างราบรื่นมีพร้อมแทบทุกอย่าง อ่านสีหน้าคนเก่ง อัธยาศัยดี+สุภาพบุรุษดีเกินจนทำให้สาวๆ เข้าใจผิดน้ำตาตกในไปหลายราย
เสน่ห์แรงขนาดไหน..ก็ขนาดที่รูมเมทร่วมห้องต้องระแวงผู้หญิงที่มาสนิทกับตัวเองอะ
ว่าจะมาตีสนิทเพื่อใช้เป็นสะพานเข้าหาพระเอกหรือเปล่า เสน่ห์แรงขนาดที่แฟนเพื่อนมาเห็นหน้าครั้งแรกก็ชอบเลย 55 แถมพระเอกก็ชอบพูดจาแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
รักษาน้ำใจคน พยายามรักษาภาพลักษณ์
ซึ่งบางทีมันก็ทำให้คนฟัง(สาวๆ ที่แอบชอบ) เข้าใจผิดคิดว่าพระเอกมีใจให้ไง
(แต่หลังๆ พอชอบนางเอกก็เริ่มเปลี่ยนเป็นพูดตรงๆ แบบไม่ถนอมน้ำใจและ)
พระเอกเคยมีแฟนสาวหนึ่งคนเมื่อสมัยม.ปลาย แต่ก็ต้องเลิกรากันไปในตอนเข้ามหาลัย..(แฟนเก่าคนนี้แอบร้าย และจะมีส่วนทำให้พระ-นางเข้าใจผิดจนเกือบไม่ได้คบกันด้วย) และต่อมาเขาก็ได้พบกับเด็กสาวที่ชอบพูดจาแปลกๆ พูดน้อยแต่กลับปากร้ายไม่เบา
แม้ภายนอกจะดูหยิ่งเย็นชา
แต่เขาก็มองออกว่าเธอแอบชอบเขาอยู่..
พ่อของนางเอกเสียชีวิตตั้งแต่นางเอกยังเด็ก
จึงทำให้แม่ต้องกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว ต้องแบกรับภาระและความเครียดมากมาย
นางเอกจึงเหมือนถูกบีบให้รีบโตและกลายเป็นเด็กที่ชอบเก็บความรู้สึก พูดน้อย
ไม่ชอบคบหาใคร แต่ก็ไม่ได้หงิ๋มๆ ใสซื่อ
ถ้าใครมาว่า มาหาเรื่องก่อน เธอก็พร้อมฟาดกลับไปนิ่มๆ เหมือนกัน ฉลาดทันคนดี
นางเอกรู้ว่าพ่อพระเอกมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อตัวเอง
จึงไม่กล้าบอกแม่ว่าชอบพระเอก เพราะกลัวแม่จะโกรธและรับไม่ได้
จริงๆ นางเอกก็เคยแค้น เคยอิจฉา และอยากเอาชนะพระเอก อยากจะเรียนให้เก่งๆ เหนือกว่าอีกฝ่าย เพราะอยากให้แม่ดีใจเห็นว่าตัวเองเก่งกว่าลูกบ้านนั้น
พระเอกจึงกลายเป็นความยึดติดอย่างหนึ่งของนางเอกมาตั้งแต่เด็ก
แต่พอโตและได้มาเรียนที่เดียวกันตอนม.ปลาย นางเอกถึงได้รู้ว่าจริงๆ ตัวเธอน่ะชอบเขา
อยากได้ที่หนึ่ง อยากได้คะแนนสูงๆ ก็เพราะอยากให้เขาหันมามองหรือรู้จักตัวเองบ้าง ...
แต่จนแล้วจนรอดนางเอกก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย
พระเอกเพิ่งได้มารู้จักนางเอกแบบจริงๆ ก็ตอนเรียนมหาลัย ในตอนที่นางเอกเข้าไปช่วยพระเอกแก้ไขสถานการณ์ตอนที่เจอผู้หญิงตามตื๊ออยู่ นับแต่วันนั้นจึงไม่ได้มีแต่นางเอกเพียงฝ่ายเดียวที่จดจำเขาได้ เพราะพระเอกก็จำเธอได้แล้วเช่นกัน
หลังจากวันนั้นทั้งสองคนก็ได้เจอกันอีกเรื่อยๆ
และนางเอกก็มักจะหาเรื่องที่สามารถดึงดูดจุดประกายความสนใจของพระเอกมาพูดคุยได้เสมอ
เรียกว่าทำการบ้านมาดีรู้จุดอ่อนจุดแข็ง
มองทะลุปรุโปร่ง เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของพระเอกแทบทุกอย่าง
เราถึงได้ใช้คำว่าลึกซึ้งมาบรรยายความแอบชอบของนางเอกงายย..
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็พัฒนาไปเรื่อยๆ
ยิ่งคุยก็ยิ่งถูกคอเหมือนคนรู้จักกันมานาน
ก็แน่ละ! เพราะที่ผ่านมาการสังเกตและเฝ้ามองพระเอกมันแทบจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งของนางเอกมานานแล้ว
แบบรู้ว่าต้องพูดยังไงถึงจะทำให้เขาสนใจ
ต้องเสแสร้งแสดงออกแบบไหนถึงจะทำให้อีกฝ่ายจดจำเราได้ไม่ลืม
ซึ่งตอนแรกๆ ที่ได้คุยกัน นางเอกก็จะเอาเรื่องในวัยเด็กของพระเอกมาพูด
ทำให้พระเอกสนใจ เข้าใจผิดคิดว่าเราสองคนมีอะไรเหมือนกัน
แต่ความจริงนั่นคือสิ่งที่นางเอกเคยแอบเห็นพระเอกทำเมื่อตอนสมัยเด็ก (ที่เคยเจอกัน)
ซึ่งตัวนางเอกไม่เคยทำ และไม่ได้เป็นแบบนั้นเหมือนที่พูด...
แต่ในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ได้ไปเดทด้วยกันสองคน ความสัมพันธ์เหมือนจะก้าวหน้าไปอีกขั้น ทว่าหลังจากนั้น....พระเอกก็ดันมาเงียบหายไปดื้อๆ ทุกที
ไม่ติดต่อ ไม่บอก ปล่อยให้นางเอกรอเก้อ งุนงง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไร
แต่พออารมณ์ดีก็กวักมือเรียกให้ไปหาใหม่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก
แรกๆ นางเอกก็ยังยอม แต่พอเริ่มมีครั้งที่ 2-3 ก็ชักไม่ไหวแล้ว ถึงจะชอบมากแต่ก็มีศักดิ์ศรี
ไม่ได้แบบหลับหูหลับตาชอบไล่ตามโดยไม่มีเหตุผล ถ้าปฏิเสธมาตรงๆ ก็จบ
แต่พระเอกกลับเดี๋ยวจับเดี๋ยวปล่อย มาให้ความหวังแล้วก็หายไป พอขอเหตุผลก็ไม่ยอมบอก สุดท้ายนางเอกเลยถอดใจพอแล้ว...
พอนางเอกเริ่มปล่อยวาง พระเอกก็เป็นฝ่ายเริ่มตามแทน
ตอนไปอ่านหนังสือสอบก็ไปอาคารที่มันหนาวๆ เงียบๆ ที่ไม่ค่อยมีคนมา เพราะคิดว่าจะได้เจอนางเอก (แต่ไม่เจอจ้านางเอกเปลี่ยนที่) ตอนนางเอกนั่งกินข้าวในโรงอาหารกับเพื่อน พี่แกก็มานั่งข้างๆ โดยไม่ได้เชิญ เริ่มมีอาการหึงหวงแต่กลับปากแข็งไม่พูดออกมาตรงๆ ...
สุดท้ายตอนนางเอกไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อน พอเห็นนางเอกนั่งอยู่คนเดียว
(เพื่อนไม่อยู่แล้ว)
ก็เปิดประตูเข้ามานั่งในห้องด้วยเฉยเลย ทำตัวเหมือนเด็กแบบผิดวิสัยพระเอกอย่างแรง ...แต่ตอนขากลับดันไปเจอกลุ่มเพื่อนพระเอกซึ่งมีแฟนเก่าพี่แกอยู่ด้วย
นางเอกเลยคิดว่าถ้าพระเอกยังทำเหมือนที่ผ่านมาและกล้าปล่อยมือตัวเองในเวลานี้
ต่อไปนางเอกก็จะไม่ให้โอกาสพี่แกอีกแล้ว
นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย
...หึหึ
หลังจากนั้นก็ปรับความเข้าใจจนได้คบกัน แต่ผ่านไปไม่นานบ้านพระเอกก็เกิดเรื่อง
ทำให้เงียบหายไม่ยอมติดต่อนางเอกอีก
แต่รอบนี้นางเอกไม่ได้โกรธนะเพราะรู้สาเหตุ....
เพราะพ่อพระเอกโกงกิน+ทุจริตในที่ทำงาน และการโกงกินนี้ก็มีส่วนที่ทำให้พ่อของนางเอกต้องเสียชีวิตด้วย แต่ดีที่เรื่องนี้ไม่ได้เอาประเด็นเรื่องที่พ่อนางเอกเสียมาสร้างดราม่าระหว่างพระ-นาง
ถึงพ่อพระเอกจะมีส่วน แต่นางเอกก็แยกชัดเจน
พ่อก็คือพ่อไม่เกี่ยวกับลูก เพราะพระเอกเองก็ไม่รู้เรื่องที่พ่อทำ
ส่วนแม่นางเอกพอลูกเริ่มโตก็เริ่มปล่อยวางได้ และรู้สึกเสียใจที่ทำให้ลูกกลายเป็นคนไม่ร่าเริง
เป็นเด็กเก็บความความรู้สึก กลายเป็นคนเงียบๆ แบบนั้น
พอรู้ว่าลูกชอบพระเอกก็ไม่ได้ขัดขวาง..ไม่งั้นคงได้มีดราม่าเรื่องครอบครัวอีกยาวแน่...
สรุปคือจบดีแฮปปี้ๆ ไม่ปลายเปิดเน้อ
....เป็นเรื่องแอบรักอีกแว้ววว
ไม่รู้ทำไมชอบอ่านแนวนี้จังเรา55
เรื่องนี้จะเล่าผ่านมุมมองนางเอกในตอนปัจจุบันที่กำลังเรียนมหาลัย
และมีเล่าย้อนสลับกลับไปตอนสมัยเรียนม.ปลาย ตอนอ่านช่วงย้อนก็มีแอบเนือยๆ เอื่อยๆ บ้าง
บทบรรยายเยอะ
ส่วนใหญ่ก็จะบรรยายอารมณ์ความรู้สึกที่นางเอกมีต่อพระเอก หรือเวลาที่ได้เจออีกฝ่ายในช่วงที่ยังเรียน แต่น่าเสียดายที่พระเอกกลับไม่เคยมองเห็นหรือรับรู้เลย
แม้จะเคยเห็นหน้านางเอกมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะไม่ได้คิดอะไร ดังนั้นพระเอกจึงจำไม่ได้เลยสักนิด
....
พอจำได้แต่ก็ไม่รู้ชื่อและไม่เห็นหน้าอีกว่าเป็นใคร เลยทำให้คลาดเคลื่อนไปมาอยู่แบบนี้
จริงๆ ในเรื่องยังมีความรักของอีกหลายคู่ หลายความวุ่นวาย ซับซ้อนยุ่งยาก
พออ่านจบแล้วเราเลยชอบความรักของเพื่อนร่วมห้องพระเอกที่ตัวดำๆ มากกว่า เรียบง่ายดี พยายามแล้วแต่ถ้าเขาไม่ชอบก็ตัดใจ
เดี๋ยวถึงเวลาก็เจอเอง ไม่ต้องยึดติดหรือฝืนใจใคร
วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย
สุดท้ายก็ได้เจอกับคนที่รักเราและเราก็รักเขา
ทำไมต้องไปดันทุรัง ไปยึดติด หรือทำอะไรให้มันยุ่งยากซับซ้อนขนาดนั้นด้วย ...
อ่านแล้วเครียดเด้ 55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น