อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!

อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด! / ผู้แต่ง : ชิวรั่วเยีย 秋若耶

ผู้แปล : กวงซิน
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
ฉืออิ๋ง รัชทายาทหรือว่าที่จักรพรรดินีคนต่อไป (เรื่องนี้สตรีเป็นผู้ปกครองแผ่นดินจ้า)  
นิสัยเอาแต่ใจ ซุกซน แสบเหลือหลาย ชอบกินชอบเล่นเป็นที่สุด แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงรัชทายาทแต่นิสัยอีกด้านกลับใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา เพราะถูกพ่อเลี้ยงดูมาแบบตามใจให้อยู่แต่ในทุ่งลาเวนเดอร์ ไม่รู้ถึงความโหดร้ายสกปรกโสมมของโลกภายนอก ....
เพราะถูกบันทึกว่าเป็นดาวหายนะ นางเอกจึงโกรธแค้น ไป๋สิงเจี่ยน หัวหน้าสำนักหลันไถผู้ดำรงตำแหน่งอาลักษณ์ หรืออาจารย์ของตนเองเป็นอย่างมาก จนต้องคอยวางแผนหาเรื่องกลั่นแกล้งอีกฝ่ายเสมอ แต่ทำม๊ายยยทำไมจนแล้วจนรอดคนผู้นั้นก็ยังอยู่ดี แต่กลับเป็นตัวนางซะอีกที่ต้องเพลี่ยงพลั้งกลับไปทุกครา

ไป๋สิงเจี่ยน หัวหน้าสำนักหลันไถ อาลักษณ์ผู้จดบันทึกเรื่องราวประวัติศาสตร์อย่างตรงไปตรงมา

จนสร้างหนี้แค้นไปทั่ว 55 เพราะครอบครัวถูกฆ่าจึงทำให้เขาต้องดั้นด้นพาร่างที่บาดเจ็บหนีมา

เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมที่เมืองหลวง อดีตคุณชายตระกูลหมอชื่อดังต้องกลายเป็นคนพิการ 

ต้องใช้ชีวิตอย่างอดทนอดกลั้นเพื่อรอวันสะสางหนี้แค้นของตระกูล 

เพราะนิสัยเย็นชา ตรงไปตรงมาทำอะไรไม่เคยไว้หน้าใครของพระเอก บวกกับตำแหน่งอาลักษณ์ที่ต้องจดบันทึกเรื่องราวในประวัติศาสตร์ จึงทำให้พระเอกรู้จุดอ่อนของขุนนางทุกคนรวมถึงจักพรรดินีด้วย ดังนั้นแม้เหล่าขุนนางทั้งหลายจะแค้นพระเอกแทบตาย แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าทำอะไร เพราะถูกกุมจุดอ่อนเอาไว้หมดแล้ว จะมีก็แต่นางเอกนี่แหละที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยังคอยตามหาเรื่องเล่นงานคนเขาไม่หยุดหย่อน ในขณะที่คนอื่นๆ พอเห็นพระเอกเมื่อไรก็ต้องรีบหลบรีบหนีไปให้ไกลๆ แต่นางเอกกลับวิ่งเข้าใส่และตามติดเหมือนข้าวเหนียวไปที่ไหนก็เจอ 55

นางเอกเรื่องนี้พลังทำลายล้างสูงมาก สมกับที่ถูกเรียกว่าดาวหายนะ ไปที่ไหนก็สร้างแต่ความปั่นป่วนวุ่นวายให้เขาไปหมด  แต่จะจับโยนออกไปก็ไม่ได้ จะทำอะไรรุนแรงก็คงไม่ดี เพราะนางดันมีฐานะเป็นถึงองค์หญิงของแคว้น น่าสงสารพระเอกจริงๆ ขาก็ไม่ค่อยดี แล้วยังต้องมาคอยปรนนิบัติรับมือกับนางหนูเอาแต่ใจนี่อีก55 ....ทว่าพอแกล้งมากๆ เข้า ไอ้ความเกลียดที่ว่าก็เริ่มเปลี่ยนกลายเป็นความสงสาร ความห่วงใยและความรัก  จากที่คิดอยากแกล้งก็กลายเป็นอยากไปอยู่ใกล้ๆ แทน 

ทว่านางเอกที่ยังเด็กก็ไม่เข้าใจ ยังหลงนึกว่านั่นคือความเกลียด แต่คนอื่นๆ คือมองออกหมดแล้วน
พ่อกับแม่ก็ช่างแสนดีเปิดโอกาสให้ลูกไปหาคำตอบด้วยตัวเองว่าจะไปต่อหรือจะหยุด ถ้าไปต่อก็ต้องสละตำแหน่งเนื่องจากพระเอกพิการ คงไม่อาจดำรงตำแหน่งเป็นเฟิ่งจวินได้ หรือสามีของจักรพรรดินีได้   ส่วนพระเอกก็ตั้งใจว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่แต่งงาน เนื่องจากร่างกายพิการ ประกอบกับมีหนี้แค้นที่ยังต้องชำระจัดการอยู่ แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่ายิ่งตัวเองพยายามหนี สาวเจ้ากลับยิ่งตาม ...ใจที่แข็งเหมือนหินผาจึงค่อยๆ ถูกกระเทาะจนบางลงเรื่อยๆ และผลสุดท้ายอารมณ์ที่เพียรพยายามสะกดกลั้นมาตลอดก็พังทลาย....

ชอบเรื่องนี้ เราว่าสำนักพิมพ์แปลดีอะ เพราะปกติไม่ค่อยชอบนางเอกนิสัยแบบนี้นะเนี่ย  แต่เรื่องนี้แปลนิสัยของนางเอกออกมาได้น่ารักมาก อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกว่าน่ารำคาญเลย โกรธไม่ลง อ่านแล้วตลกอะ มีแต่สายฮา ทั้งเรื่องคงมีแค่พระเอกคนเดียวที่จริงจัง55
ส่วนบทหวานก็มีแทรกเข้ามาเรื่อยๆ อยู่นะ เพียงแต่แสดงออกโดยการกระทำไม่ได้ใช้คำพูดเฉยๆ 
อย่างตอนที่นางเอกถูกยุงกัดแล้วไม่ยอมทายาเองเพราะเหม็น พระเอกก็พับขากางเกงแล้วทาให้ 
หรือตอนที่ไม่ใส่รองเท้าเพราะมันเปียก พระเอกก็มาจับเท้าวัดแล้วไปสั่งตัดให้ใหม่เลย หรือตอนที่รู้ว่านางเอกกินดุหิวได้ตลอดดวลา พระเอกก็ไปเก็บผักมาล้างเตรียมไว้ให้โดยไม่ต้องบอก (ไม่งั้นสาวเจ้าถอนมาจากดินแล้วกินสดๆ เลยจ้า55) เวลาร้อนก็พัดให้ ไม่มีการหอมจูบแต่เราว่ามันหวานอยู่นะ 
นางเอกก็ค่อยๆ โต ปรับตัวเรียนรู้ไป อย่างตอนที่ถูกพิษจนตาบอดเราว่านางเอกก็รับมือได้ดีมาก 
ไม่ได้สติแตกโวยวายหรือเศร้าซึม ก็ยังมีความสุขและสนุกกับชีวิตได้เหมือนเดิม 
ชอบตอนจบแม้ว่าจะรวบรัดไปหน่อย ปมหนี้แค้นของพระเอกก็ยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร  
ขนาดหนังสือหนามากมีตั้ง 600 หน้า แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ 55+ ....
แต่ชอบฉากจบ ตอนที่พ่อตากับลูกเขยต้องเผชิญหน้ากัน ชอบตอนที่พ่อนางเอกเห็นหน้าหลานแล้วถามว่า “ บอกตาสิ พ่อสารเลวของเจ้าเป็นผู้ใด”  ท่านพ่อแค้นมากกกก ความแค้นที่ชิงตัวบุตรสาวไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้นะจ๊ะ 55+