สุดหัวใจ

สุดหัวใจ / ผู้แต่ง : Yi Du Jun Hua

สำนักพิมพ์ Hongsamut 

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

จั่วชางหลาง เด็กสาวที่เติบโตอยู่ในฝูงหมาป่า แต่ชะตาชีวิตกลับต้องพลิกผัน

เมื่อได้พบตัวซวย..เอ้ยๆ เมื่อได้พบกับองค์ชายรอง มู่หรงเหยียน ในขณะที่เข้าป่าไปจับม้า 

นางถูกจับกลับมาและถูกโยนเข้าไปฝึกให้เป็นนักรบเดนตายท่ามกลางเด็กทั้งหลายกว่า 300 ชีวิต 

จนในที่สุดนางก็คือหนึ่งในผู้ที่เหลือรอดและได้กลายเป็นคนสนิทติดตามอยู่ข้างกายเขา  

ฉากหน้านางคือแม่ทัพหญิงผู้องอาจและเก่งกาจในสนามรบ 

เป็นที่กลัวเกรงไม่ว่าย่ำทัพออกศึกไปที่ใด 

แต่เบื้องหลังนางคือทาส คือเมีย คือคนรับใช้ และที่ใช้ระบายอารมณ์ของเจ้านาย
ผู้ที่เปรียบเสมือนโลกทั้งใบ แต่กลับเห็นนางเป็นแค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของตนเท่านั้น

มู่หรงเหยียน องค์ชายรองของแคว้นต้าเหยียนเก่งกาจทั้งบู๊และบุ๋น  

เขาไม่เคยสนใจในราชบัลลังก์ จนกระทั่งเมื่อได้รู้ว่าสตรีในดวงใจกำลังจะแต่งงานกับรัชทายาท

ซึ่งเป็นพี่ชายตน  มู่หรงเหยียนจึงยกทัพก่อกบฏและกลายเป็นเจ้าเหนือหัวองค์ใหม่พร้อมทั้งได้หญิงงามมาครองสมดังใจหมาย 

เรื่องนี้มีแค่ร้อยกว่าหน้าเล่มไม่หนาบางๆ อ่านแป๊บเดียวก็จบ แต่ความรันทด+ดราม่ามีตั้งแต่หน้าแรกยันจบหาความสุขไม่ได้เลยสักนิด 55+ ..ใครสายสุขนิยมควรข้ามแต่ถ้าชอบดราม่าก็จัดเลยจ้า  

นางเอกเรื่องนี้เป็นแม่ทัพที่ประชาชนเทิดทูนรักใคร่ ดังนั้นเพื่อจะเอาชนะใจชาวประชา 

พระเอกจึงต้องแสร้งแต่งตั้งนางเป็นชายารัชทายาท เพื่อให้ตนได้ขึ้นครองบัลลังก์  

แต่พอได้ดังหวังอิพี่ก็ถีบคนเขาหัวส่ง และแต่งตั้งนางในดวงใจขึ้นเป็นฮองเฮาแทนทันที   

เหมือนจะดีนะที่นางเอกกลับไปเป็นแม่ทัพเต็มตัวแต่เปล่าเลย เพราะอิพี่ดันมอบจวนที่พักใกล้ๆ วังให้นางอยู่อาศัย อารมณ์แบบหิวเมื่อไรก็แวะมาเซเว่นอีเลฟเว่น  

หลังจากนั้นก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เดี๋ยวก็ถูกจับเข้าคุกหลวงพอหายโกรธก็ปล่อยออกมา 

แล้วก็ส่งไปรบพอชนะกลับมาก็เข้าสู่วังวนอีหรอบเดิม ...

พระเอกเรื่องนี้ไม่เคยเห็นค่านางเอกเลยสักนิด  รักและอ่อนโยนแต่กับนางในดวงใจ

ส่วนนางเอกนี่เห็นเป็นสัตว์เลี้ยงเท่านั้น  

แล้วอิพี่ก็ชอบทำลายความสุขดับฝันคนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่ใช่คน  ...

ส่วนนางเอกก็ไม่เคยปริปากบ่นหรือต่อว่าใดๆ สักคำ ก้มหน้ารับทุกอย่าง ว่าอะไรสั่งอะไรมาก็ทำ

ไม่โต้แย้ง  ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่นางเองก็เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ รบทัพจับศึกมาก็ตั้งมาก

แต่ทำไมถึงไม่เลือกทางเดินที่ดีกว่านี้ ทำไมถึงงมงายในรักและยอมถูกพระเอกเหยียบย่ำขนาดนั้น 

ทำไมยังใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เล่ห์เหลี่ยมอยู่อีก เหมือนเก่งแต่ในสนามรบแต่พอมาใช้ชีวิตปกติธรรมดานี่ใสมาก ไม่มีชั้นเชิงใดๆ ตกหลุมพรางคนอื่นจนถูกลงโทษก็บ่อย 

มันผิดวิสัยของคนที่ออกรบมานานนะเนี่ย!!!

แถมเวลาเป็นอะไรขึ้นมาก็ไม่มีใครช่วยได้เลย ไม่มีใครออกหน้าให้ได้เลยสักคน 

ลูกน้องที่ว่าจงรักภักดีก็ช่วยไรไม่ได้  ขนาดบาดเจ็บจะตายพวกหมอหลวงในวังยังไม่มีใครกล้ามารักษาสักคน จนต้องออกไปหาหมอข้างนอกแทนอ่ะคิดดู ... อิหยังวะ 

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วคิดว่าถ้านางเอกตายเราก็ไม่เสียใจเลยสักนิด 

เหมือนนางเกิดมาเพื่อให้คนทำร้ายโดยแท้  เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นพระเอกก็ไม่เคยยื่นมือเข้าช่วย

กี่ครั้งแล้วที่นางต้องทุกข์ทรมาน  กี่ครั้งแล้วที่ส่งนางไปตาย ...

รู้อยู่แก่ใจว่าคนรักตัวเองน่ะมันสตอแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น

เพราะมัวแต่ยึดติดอยู่กับคำสัญญาในวัยเด็ก  รู้นะว่าคนรักตัวเองเป็นยังไงตีสองหน้าแค่ไหน 

แต่ก็ยังยอมเสียสละนางเอกเพื่อนางในดวงใจได้ทุกครั้ง  

จนนางเอกสิ้นหวัง ไม่คาดหวัง ไร้ความรู้สึกแบบไม่ไหวแล้วจริงๆ  

แต่พระเอกก็ยังคิดไม่ได้เพราะฉะนั้นก็ดีแล้วแหละที่จบแบบนี้ ....

ปล. ถึงจะเขียนมาเยอะขนาดนี้แต่อ่านแล้วเราก็เฉยๆ นะ ถึงจะดราม่ารันทดทั้งเรื่องแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกหน่วงอะไร เราว่ามันพยายามให้ดราม่ามากเกินไป รวมถึงบทลงโทษพิสดารพันลึกด้วย
บางทีมันไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้  ไม่น่าเขียนให้นางเป็นแม่ทัพเลย ไม่เห็นเก่งเหมือนที่คุย 
แต่ในเมื่อคนเขียนเขาอยากให้เป็นแบบนี้ก็ต้องตามนั้นแหละเนาะ55

ปล. หลายคนอาจสงสัยว่าพระเอกเรื่องนี้แซ่มู่หรงจะเป็นอะไรกับ มู่หรงลี่ ในเรื่องเต้าหู้ไซซีหรือเปล่า ... คุณคิดถูกแล้วจ้าอิพี่เป็นปู่ของมู่หรงลี่เองจ้า