ศิษย์พี่แต่งกับข้าเถอะ!

ศิษย์พี่แต่งงานกับข้าเถอะ! 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : เยวี่ยเพ่ยหวน
สำนักพิมพ์ everY

คำโปรยหลังปก
ยุทธภพกว้างใหญ่  ลิขิตสวรรค์ยากฝ่าฝืน
ก่อเกิดเรื่องราวบุญคุณความแค้นเหลือคณานับ
ทว่าจะมีสักกี่คนที่ติดค้างคนคนหนึ่งทั้งบุญคุณและความแค้น?

บุญคุณ ... ที่เขาช่วยชีวิตให้รอดจากเงื้อมมือมัจจุราช
สอนสั่งวิทยายุทธ์ ทั้งยังชี้แนะจนบรรลุหนทางแห่งยอดฝีมือ
ความแค้น .. เท่าที่บุรุษผู้หนึ่งจะย่ำยีข่มเหงบุรุษผู้หนึ่งได้  หมั่นป้อยอความหวานจนเขาตายใจ
สุดท้ายก็เป็นผู้ทำลายภาพวิมานอันงดงามนั้นลงด้วยมือตนเอง
ความรัก ... ความรักที่ ... เอ้ย! ไอ้บัดซบคนใดมันใส่ข้อนี้มาวะ!

ข้าขอบอกตรงนี้เลยนะ  ความแค้นนั้นถือว่าข้าสะสางกับเจ้าหมดสิ้นแล้ว
หากยังคิดว่าตนเองติดค้างหนี้บุญคุณข้าล่ะก็  จงไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าให้ไกลเท่าที่จะไกลได้เถิด
นั่นคือการทดแทนบุญคุณที่ดีที่สุดเท่าที่เจ้าจะให้ข้าได้  เจ้าศิษย์น้องเนรคุณ!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  ( อาจมีสปอยล์ )

ใครที่ชอบนายเอกแมนๆ เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอต้องขอแนะนำเรื่องนี้เลยจ้า  
อย่าดูจากภาพปกกับชื่อเรื่องเฉยๆ นะอาจจะถูกหลอกได้ 55+   
เรื่องนี้ 2 เล่มจบแต่หนังสือบางมาก จริงๆ ไม่ต้องทำเป็น 2 เล่มก็ได้นะ 55+  
( 2 เล่มรวมกันยังหนาไม่เท่าครึ่งเล่มของหงส์ฟ้อนมังกรเหินเล่มเดียวเลย  เง้ออ )

                                                                                                        

เปิดเรื่องมาด้วยความเศร้า เพราะครอบครัวของศิษย์น้องถูกคนสังหารตายหมดภายในคืนเดียว  
บ้านของศิษย์น้องคือพรรคเร้นภูผาที่มีพ่อเป็นเจ้าสำนัก  
ทุกคนในสำนักล้วนถูกฆ่าตายหมด  เหลือรอดเพียงบ่าวรับใช้สูงวัยหนึ่งคนกับลูกชายคนโต 
‘ ลู่จือหลิน ‘  บาดเจ็บสาหัสใกล้จะตายเต็มทีแต่โชคดีที่ได้  ‘ หวังเยวี่ย ‘ 
ลูกศิษย์ในนามของพ่อผ่านมาพอดีเลยช่วยไว้ได้ทัน  
หวังเยวี่ยมีวรยุทธ์สูงส่งและมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา 
เขาใช้พลังแทบจะทั้งหมดเพื่อรักษาชีวิตของลู่จือหลินเอาไว้ และทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บแทน     
รูปโฉมจากที่เคยหล่อหลางดงามก็กลายเป็นอัปลักษณ์  ส่วนร่างกายก็ซูบผอมลงเรื่อยๆ
จนทำให้คนตกใจกลัว  หวังเยวี่ยจึงตัดสินใจพักรักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายดี
และถือโอกาสนี้สอนวรยุทธ์ให้ลู่จือหลินไปด้วยเลย

ลู่จือหลินจำใจต้องยอมรับหวังเยวี่ยเป็นศิษย์พี่อย่างไม่เต็มใจนัก
เพราะรู้ว่าตัวเองนั้นอ่อนด้อยสู้ใครเค้าไม่ได้  
ศิษย์พี่เคี่ยวกรำสอนสั่งศิษย์น้องอย่างเย็นชาและหนักหน่วง  โดยคิดว่านี่คือชะตาฟ้าลิขิต  
ส่วนศิษย์น้องก็ก้มหน้ารับฟังสิ่งที่ศิษย์พี่สอนอย่างไม่มีบิดพริ้ว  
เพราะคิดว่านี่คือความรักความห่วงใยจากศิษย์พี่ที่แสนจะเย่อหยิ่งเย็นชา   
แต่คิดไปคิดมาอีท่าไหนก็ไม่รู้สุดท้ายถึงได้งาบศิษย์พี่ลงท้องซะอย่างนั้น 55+ ..... 
ศิษย์พี่ทั้งโกรธทั้งอับอาย  จนอยากจะฆ่าเจ้าศิษย์น้องเนรคุณนี่ให้ตายๆ ซะ 
แต่ติดตรงที่ตอนนี้ร่างกายยังบาดเจ็บสาหัสทำให้ไม่มีพลังพอ
เลยได้แต่กัดฟันยอมอดทนถูกกินต่อไป 55+ ( 3 วัน 3 คืนเลยนะจ๊ะ 55+ )

เรื่องนี้อ่านไปก็ขำไปเพราะศิษย์น้องมันขี้มโนจริงจริ๊งงงง  
ศิษย์พี่ทำอะไรน้องแกก็จะคิดเข้าข้างตัวเองหมดว่าทำไปเพราะรักเราแน่ๆ เลย 
 เขาพูดมาอย่างก็คิดไปอีกอย่าง ...สุดยอดของการมโนจริงๆ         
ตอนที่เนื้อเรื่องเหมือนจะมีความดราม่า+นองเลือดแต่พอน้องแกมโนเท่านั้นแหละอย่างฮา       
ศิษย์น้องนี่เป็นตัวละครที่มีความสุขจริงๆ นะ
เหมือนที่ศิษย์พี่เคยบอกไว้ว่ายิ่งโตก็ยิ่งใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนเด็กๆ    
เป็นคนที่มีความคิดเรียบง่ายไม่ยุ่งยากซับซ้อน แต่พูดออกมาแล้วตรงประเด็น  
ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นด้วย (ถ้าศิษย์พี่ไม่บอกให้ไปล้างแค้นให้คนในบ้านนี่ก็อาจจะไม่ไปนะ )  .....
แต่นิสัยของศิษย์พี่นี่ตรงข้าม เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขี้โมโห+เย็นชาเพราะวรยุทธ์สูงมาก
เลยทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แค่สัมผัสได้ถึงพลังปราณก็ถอยห่างแล้ว  
มีแต่ศิษย์น้องนี่แหละ  ‘ ศิษย์พี่ขอหอมหน่อย  ศิษย์พี่ขอกอดหน่อย ‘ 55+    
คือใจน้องแกก็กลัวนะแต่หนังหน้ามันหนากว่าไงบวกกับใช้ความมึนเข้าสู้   …. 
ดีนะที่ตอนนั้นศิษย์พี่ป่วยอยู่เลยได้จับกินไม่งั้นตาย!!! 
เพราะวรยุทธ์ของศิษย์พี่นี่สูงที่สุดในยุทธภพเลยนะจะบอกให้  ไม่มีใครสู้ได้เลย

ศิษย์พี่เห็นนิสัยแข็งๆ โหดๆ แบบนี้แต่ในเรื่องก็นี่มีแต่คนมาแอบชอบนะ แถมยังเป็นผู้ชายด้วย  
เพียงแต่ไม่มีใครหน้าด้าน หน้ามึน ตามตื๊อเท่าศิษย์น้องเท่านั้นเอง 
เพราะทุกคนเห็นพี่แกสูงส่งเลยไม่กล้าแตะต้อง    
พอรู้ว่าโดนเด็กจับกินแล้วเท่านั้นแหละ  เสียดายกันใหญ่รู้งี้น่าจะรุกตั้งนานแล้ว 55+  .....

**  เนื้อเรื่องโดยรวมก็สนุกดี  ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับยุทธภพการฝึกวิทยายุทธ์ 
เคล็ดวิชาเพลงดาบ  บวกกับพลังในการมโนของศิษย์น้องที่ทำให้เรื่องมันไม่น่าเบื่อ 
อ่านไปยิ้มไป  อาจจะสงสัยว่าศิษย์พี่ดุขนาดนี้  วรยุทธ์ก็สูงกว่าศิษย์น้องแบบนี้จะถูกจับกดได้ไง   
ไม่ต้องห่วงจ้าเรื่องนี้น้องแกเอาอยู่ 55+  ทำเอาศิษย์พี่แทบลงจากเตียงไม่ไหว 
( ไม่ใช่แค่ 1-2 ชั่วยามนะ เพราะพระ-นายเค้ามีกำลังภายในสูงทั้งคู่เลยอยู่ได้เป็น1-2 วัน แบบไม่ต้องกินอะไรเลย 55+  โดยเฉพาะศิษย์น้องอึดมากกกก )  
ศิษย์พี่ขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์สุดท้ายน้องแกก็ปีนขึ้นเตียงสำเร็จทุกที อิอิ ~~~ 

..............................................................................................................................

" ข้ามอบความรักลึกซึ้งให้เจ้า?  ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนั้น "

" ศิษย์พี่ถ้าท่านไม่ชอบข้าทำไมถึงดีกับข้าขนาดนั้น  
อีกทั้งยังขอหยกพกประจำตระกูลจากข้า "

" ที่แท้เป็นเพราะหยกพกนั่น? "

" ในเมื่อเจ้ากับแม่นางเฝิงมีใจให้กันก็พูดจาให้ชัดเจน  ไยต้องปิดบังข้า  เจ้าทำผิดแล้วกลับปล่อยเลยตามเลย  คงถูกสวรรค์กลั่นแกล้งเป็นแน่ถึงได้สามารถอดทนต่อคนป่วยที่หน้าตาอัปลักษณ์เยี่ยงข้า "
" ในชีวิตของข้าหวังเยวี่ย  ยังมีวันที่ได้รับความสงสารเห็นใจจากคนอื่น? "
" ศิษย์พี่ ... อย่าไป! "
..............................................................................................................................

" บอกไว้ก่อนนะว่าคราวนี้ห้ามทำนานเกินไป  อย่างมากห้ามเกินหนึ่งวัน "
" ถ้าอย่างนั้นควรจะนานแค่ไหน "
" คนปกติทั่วไปอย่างมากก็หนึ่งถึงสองชั่วยามกระมัง "
" ศิษย์พี่เราเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ ท่านจะเอาไปเปรียบเทียบกับคนปกติทั่วไปได้อย่างไร                 ฝึกวรยุทธ์มานานขนาดนี้ยังต้องยึดถือทุกเรื่องเหมือนคนปกติทั่วไป  
แล้วชีวิตจะมีรสชาติอะไร "
" เจ้าฝึกวรยุทธ์เพื่อทำเรื่องพวกนี้? "
................................................................................................................................

" เรามาดีดพิณกันก่อน  จากนั้นพลอดรักกันสักหน สุดท้ายค่อยฝึกวรยุทธ์ "
" มีครั้งไหนบ้างที่เจ้าทำเสร็จแล้วไม่ร้องขอครั้งที่สองที่สาม!?  
ไหนเลยจะมีแรงไปฝึกวรยุทธ์ต่อ "
" ถ้าอย่างนั้น ... คงต้องตัดการดีดพิณทิ้งแล้ว "
" ศิษย์พี่ ... ข้าไม่ได้แตะต้องท่านมาสามวัน คิดถึงแทบตายแล้ว  
ยังจะดีดพิณอะไรอยู่อีก มาให้จุมพิตดีกว่า "
" ไปตายเสีย! "