วสันต์ที่สายเกินหวนคืน 4 เล่มจบ
ผู้แต่ง : เถิงหลัวเหวยจือ
ผู้แปล : กอหญ้า
สำนักพิมพ์ Inktreebook
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
ผลงานของคุณนักเขียนจันทราอัสดง เรื่องจันทราพระเอกเป็นจอมมาร ส่วนเรื่องนี้พระเอกเป็นราชันปีศาจพ่วงด้วยตำแหน่งราชาผี เรื่องราวเกิดหลังยุคจันทราอัสดงหลังท่านจอมมารถานไถจิ้นพาลูกเมียเร้นกายหายไปเรียบร้อยแล้ว แต่พี่ท่านกลับทิ้งปัญหาเอ้ยยยๆ พลังของจอมมารไว้ในโลกจนทำให้เกิดเรื่องราวและปัญหาตามมาในภายหลัง ...หากใครอ่านเรื่องจันทราอัสดงแล้วสงสารท่านจอมมาร บอกเลยว่าเรื่องนี้ก็แทบไม่ต่างกันหรืออาจจะมากกว่าอีกด้วยซ้ำ55 ทำม้ายทำมายยยชะตาชีวิตของพระเอกสองเรื่องนี้มานถึงได้อาภัพ+โหดร้ายขนาดนี้หว่า อ่านแล้วก็ไม่แปลกใจเลยที่โตมาจะมีนิสัยเย็นชาเลือดเย็นและโหดเหี้ยมอำมหิตแบบนี้ ToT
นางเอกเรื่องนี้เป็นหญ้าเซียนน้อย ใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสา มองโลกในแง่ดี อ่อนแอขี้กลัว กลัวความเจ็บ แต่คุณน้องไปรักใครไม่รัก กลับดันไปหลงรักราชันปีศาจที่ควบตำแหน่งราชาผีด้วยซะงั้น นางเอกหลงรักเขาหมดใจ จึงตัดสินใจแต่งงานกับเขาและติดตามสามีไปอยู่ที่แดนผี สถานที่ที่ไม่เหมาะกับการดำรงอยู่และฝึกบำเพ็ญเพียรของนาง ทั้งๆ ที่ในใจหวาดกลัวสุดขีดแต่เพราะสามีอยู่ที่นี่นางจึงอยากติดตามอยู่ข้างกายเขา ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมีความสุข(เอง) มา 100 ปี จู่ๆ สามีก็ทำตัวแปลกไปหลังกลับจากทำศึก เริ่มไม่แวะเวียนมาหา ไม่นอนค้างด้วย และไม่แตะต้องนาง ราวกลับกำลังรักษาระยะห่างเพื่อใครบางคน แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวสามีเสมอ แม้ 700 ปีก่อนหน้านี้ในชีวิตของเขาจะไม่มีนาง แต่นางเอกก็เชื่อว่าสามีไม่เคยมีสตรีอื่นในใจหรือชอบพอผู้ใดมาก่อนนอกจากตน...
แต่สุดท้ายนางก็ถูกความจริงตีแสกหน้า เพราะสามีพาใครบางคนกลับมาด้วยจริงๆ แถมยังแอบซ่อนไว้ไม่บอกนาง เขาถึงขนาดปล่อยนางทิ้งไว้กลางทางท่ามกลางดงผีร้ายหิวกระหายที่หมายจะรุมทึ้งนางเป็นชิ้นๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่านางอ่อนแอขนาดไหน...คนที่ทำให้เขาทอดทิ้งนางต้องสำคัญปานใด? เขาถึงขนาดยอมยกเลิกงานฉลองวันเกิดอันยิ่งใหญ่ โดยไม่สนว่าจะทำให้ปีศาจน้อยใหญ่ต้องขุ่นเคืองหรือไม่พอใจก็ตาม เพียงเพื่อไปดูแลใครบางคนที่อยู่ในเรือนลับหลังนั้น ...
และสุดท้ายก็เพราะคนผู้นั้น เขาจึงไม่ยอมเชื่อนาง ถึงขนาดจับนางขังไว้ในทะเลหลอมโลหิต ...ที่แท้เขาก็ไม่เคยรักนางเลย ทว่าเพราะใบหน้านี้จึงได้ยอมแต่งนางเป็นภรรยา ความหวังสุดท้ายถูกทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี นางเอกจึงขอเลือกสะบั้นสายสัมพันธ์และจากไป เลอะเลือนโง่เขลามา 100 ปี โชคดีที่สุดท้ายนางก็ตื่นแล้ว นางจะกลับบ้าน ตั้งใจบำเพ็ญเพียร ไม่ฝากชีวิตและหวังพึ่งพาผู้ใดอีกต่อไป...
ทว่าระหว่างทางกลับ นางเอกกลับได้รับข่าวร้ายว่าบ้านของนางกำลังจะเกิดภัยพิบัติร้ายแรง นางเองรู้ว่าตนเองอ่อนแอไร้กำลังจึงกลับไปขอร้องให้เขาช่วยเหลือ แต่ไม่คาดว่าจะถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย จากนั้นนางก็ถูกคนจับตัวไปใช้ต่อรองเพื่อแลกสตรีนางนั้นคืนจากเขา ในใจยังโอบกอดความหวังเล็กๆ ว่าเขาจะมา หวังว่าเขาจะยังไม่สิ้นเยื่อใยกับตน แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังอีกครา เป็นอีกครั้งที่ตระหนักได้ว่าตนควรเป็นที่พึ่งแห่งตน ...สุดท้ายนางเอกเลยตัดสินใจทำลายหัวใจระเบิดพลังเพื่อหลบหนี ตอนนี้นางแค่อยากรีบกลับไปยังบ้านเกิดเพื่อช่วยสหายทั้งหลายที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัวเท่านั้น
ทว่าต่อให้รีบรุดกลับมามันก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว กระทั่งสหายที่ดีที่สุดก็จากไปโดยที่นางไม่รู้แม้แต่น้อย ...100 ปีที่ผ่านมาช่างสูญเปล่า เป็นครั้งแรกที่นางเอกรู้สึกเสียใจอย่างแท้จริงที่เลือกแต่งงานกับพระเอก...
หลังจากหัวใจถูกทำลาย เจ้าหญ้าเซียนน้อยก็ไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้ ไม่รู้สึกถึงความรักความเจ็บปวดใดๆ อีกต่อไป แถมยังต้องฝ่าด่านเคราะห์ต่อทันที ทว่าด้วยพลังตบะอันน้อยนิดทั้งยังปราศจากสามีคอยปกป้อง สุดท้ายจึงต้องลงเอยด้วยการสลายกลายเป็นผุยผง จากนั้นนางเอกก็ได้ย้อนกลับไปเมื่อ 700 ปีก่อน ในตอนที่แดนเซียนอื่นๆ ยังไม่ล่มสลาย ไปอยู่ในร่างของนายน้อยแห่งคงซางที่มีหน้าตาและชื่อเหมือนกับตัวเอง
นางเอกมาอยู่ในร่างของบุตรสาวผู้ปกครองแดนเซียนคงซาง ในสมัยที่ตระกูลเซียน 4 ตระกูลใหญ่ยังไม่ล่มสลาย(แต่ก็เกือบแล้ว) เพราะเส้นปรานวิญญาณที่หล่อเลี้ยงพลังเซียนใกล้เหือดแห้งเต็มที เหลือเพียงตระกูลเดียวที่ยังเฟื่องฟูไม่เดือดร้อนอะไรกับเขา นั่นก็คือตระกูลเฟิงของเทียนจวิน ...หลังได้ย้อนกลับมาและรับรู้ความทรงจำของร่างเดิม นางเอกก็ตั้งใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ให้คงซางต้องล่มสลาย และไม่ให้พระเอกหรือท่านราชันปีศาจกลับมาผงาดมีอำนาจอีกครั้ง
ส่วนพระเอกก็เป็นศิษย์อยู่ในสำนักคงซางของนางเอกพอดี ยังเป็นเจ้าปีศาจน้อยจิตใจดี มุ่งมั่นตั้งใจว่าจะบำเพ็ญเพียรเป็นเซียน ทว่าด้วยสายเลือดในตัว ไม่ว่าพระเอกจะตั้งใจเพียรพยายามสักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ยังถูกรังเกียจเหยียดหยามและกีดกันออกไปอยู่ดี ต้องทนถูกคนทุบตีรังแกได้รับความอยุติธรรมสารพัด แต่ก็ไม่มีใครเห็นใจสงสารหรือคิดจะเรียกร้องความยุติธรรมให้ เพียงเพราะสายเลือดปีศาจที่ไหลเวียนอยู่ในตัว ไม่เคยมีใครเข้ามาทำดีด้วยโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน เพราะทุกส่วนในร่างกายของปีศาจสามารถเอาไปทำยาทำอาวุธทำอะไรได้หมดตั้งมากมาย เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนพระเอกชาชินเย็นชาไม่เชื่อใจใคร ส่วนพวกที่ดีกับตนก็ล้วนถูกพวกนักพรต+เซียนฆ่าตายหมดแล้ว แต่ถึงกระนั้นพระเอกก็ยังใฝ่ดีอยากกราบเข้าสำนักเซียนและเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์เซียนสักคน ...
คือในเรื่องจันทราอัสดงตอนจบอะ ตอนนั้นปีศาจมารที่ดีสามารถอยู่ร่วมกับเซียนหรือผู้บำเพ็ญได้เป็นปกติแล้วนะ ไม่คิดว่ายุคต่อมาหลังท่านจอมมารเร้นกายเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตจะเกิดขึ้นอีก อ่านแล้วโคตรสงสารปีศาจทั้งหลายในเรื่อง เป็นยุคที่ปีศาจตกต่ำมาก ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่ามดปลวก ปีศาจทำร้ายฆ่าคน+ฆ่าเซียน+ผู้บำเพ็ญหรือใครไม่ได้เลย เว้นแต่พวกเดียวกันถึงไม่ผิด ต้องยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว แต่อีกฝั่งสามารถฆ่าปีศาจได้ ไม่ว่าจะปีศาจดีหรือเลวก็ไม่ผิดจ้าาา ตรรกะบ้าอะไรวะ สรุปดีชั่วไม่ได้อยู่ที่สายเลือดหรือชาติกำเนิด แต่อยู่ที่นิสัยสันดานล้วนๆ จ้า
ตอนแรกนางเอกก็คิดจะฆ่าพระเอกแหละเพื่อตัดเภทภัยในอนาคต แต่ต่อมาก็พยายามเปลี่ยนวิธีคือให้พระเอกสมหวังกับแสงจันทร์ขาวในใจแล้วออกจากสำนักไปเองดีกว่า พยายามลบล้างความแค้นที่พระเอกมีต่อสำนัก แต่ทำไปทำมาพระเอกกลับมาชอบตัวนางเอกซะอย่างนั้น พระเอกก็นึกว่าที่นางเอกช่วยตน+การกระทำต่างๆ ที่ทำมาคือชอบตัวเอง ต่างคนต่างเข้าใจผิด พอรู้ว่านางเอกไม่ได้มีใจให้พระเอกก็โคตรผิดหวังเสียใจ แล้วไหนจะเรื่องที่พ่อนางเอกต้องการสังหารพี่อีก (ทั้งๆ ที่นางเอกเคยขอร้องแล้วแต่พ่อกลับผิดคำพูด) พระเอกถึงขั้นต้องฝืนกลายร่างปฐมภูมิออกมาเพื่อหลบหนี นางเอกก็ไม่รักสำนักเซียนก็ไม่ต้อนรับ สุดท้ายไม่มีทางเลือกแล้วพระเอกเลยต้องออกจากสำนักไป ...
ท้ายที่สุดทุกอย่างก็คล้ายจะหวนคืนสู่เส้นทางเดิม แต่ที่ต่างคือชาตินี้พระเอกยังไม่ได้ทำอะไรผิดต่อนางเอกเลย รักและจริงใจต่อนางเอกมาก ไม่เคยทำร้ายนางเอกเลย โดนนางเอกหลอก+ทำร้ายกี่หนก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคือง จนในที่สุดนางเอกก็เริ่มเปิดใจให้ท่านราชันปีศาจในช่วงวัยรุ่น เริ่มหวั่นไหวใจเต้นคิดจะครองคู่กับอยู่กับเขา ทว่าสุดท้ายพวกเขาก็ต้องมาถึงทางตัน เพราะทั้งคู่ต่างก็เป็นคนสำคัญของเผ่าพันธุ์ มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ยิ่งอยู่สูงสิ่งที่ต้องแบกรับไว้ก็ยิ่งหนักหนาสาหัสมากกว่าคนทั่วไป ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้ทั้งหมด นางเอกต้องปกป้องแดนเซียน ส่วนพระเอกก็ต้องกอบกู้วงศ์ตระกูลและปกป้องเหล่าปีศาจทั้งหลายให้มีที่ยืนเหมือนกัน...
เนื้อเรื่องเข้มข้น+รันทด หวานปนขม ถูกใจสายดราม่าอย่างเรานักแล วิบากกรรมเยอะจัดแต่ก็จบแฮปปี้นะ ระหว่างทางแสนสาหัส(ยิ่งกว่าจันทราอัสดงอีกมั้งเนี่ย) อย่าลืมเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้คอยซับน้ำตาเป็นระยะ ชีวิตพระเอกน่าฉงฉานนมาก อ่านจบแล้วจะไม่เกลียดพระเอกเลย อ่านๆ ไปเดี๋ยวจะมีเฉลยว่าทำไมพระเอกต้องทำแบบนั้นๆ คือพี่แกก็พยายามสุดๆ แล้วแหละ ถึงขนาดไม่ยอมเป็นเทพแต่ขอฉีกกระชากมิติฝืนมติสวรรค์เพื่อไปตามหาพบหน้าเมียอีกสักครั้ง ...ดีที่มีตอนพิเศษปลอบใจ ได้เห็นช่วงที่ท่านราชันปีศาจไล่ตามจีบสาว ได้ใช้ชีวิตตามใจตัวเองแบบไม่ต้องแบกรับอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างกลับคืนสู่สมดุล ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายมีความสุขในโลกที่ไม่มีการแบ่งแยกเซียนกับปีศาจอีกต่อไป...จบบริบูรณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น