เสน่ห์รักขุนนางหญิง 4 เล่มจบ

 

เสน่ห์รักขุนนางหญิง 4 เล่มจบ
ผู้แต่ง : หลินจยาเฉิง
ผู้แปล : เสี่ยวเจินจู
สำนักพิมพ์ อรุณ

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
เฉินหรง หรือเฉินซื่ออาหรง เป็นลูกอนุของบิดาที่เกิดจากอนุ มีฐานะต่ำต้อยจึงทำให้ถูกคนดูหมิ่นเหยียดหยาม ด้วยความที่ไม่อยากถูกผู้ใหญ่ในตระกูลจับส่งไปเป็นของเล่นหรืออนุให้กับผู้ใด นางเอกจึงใช้อุบายแย่งชิงการแต่งงานของพี่สาวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองมา จนได้แต่งกับ หรานหมิ่น แม่ทัพใหญ่ผู้หล่อเหลาองอาจมากความสามารถ ที่พวกชาวหูขยาดหวาดกลัว แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่เคยรักหรือเหลียวแลนางเลย และท้ายที่สุดเขาก็แต่งพี่สาวผู้นั้นของนางเข้ามาเป็นภรรยาและหย่าขาดจากนาง..

นางเอกจึงเผาตัวตายในคืนแต่งงานของสามีเก่า และได้ย้อนกลับมาอยู่ในร่างเดิมตอนอายุ
14 อีกครั้ง เมื่อได้โอกาสใหม่นางจึงตั้งใจเก็บเก็บซ่อนนิสัยที่ไม่ดี ที่เคยทำให้ตัวเองพ่ายแพ้ในชาติที่แล้วลง กลายเป็นคนใหม่ที่สุขุมเยือกเย็นสงบนิ่ง พยายามสร้างชื่อเสียงที่ดีงาม เพื่อให้ได้รับคำชมจากพวกปัญญาชนชนชั้นสูง พยายามสร้างตัวตนใหม่ ลบเลือนภาพลักษณ์เก่าๆ ไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรือต้องตกเป็นอนุใคร เพื่อที่วันหนึ่งจะสามารถกำหนดชะตาชีวิตของตนเองได้...

นี่คือยุคสมัยที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก กิริยาท่าทางและรูปโฉมมีค่ามากกว่าความรู้ความสามารถและศีลธรรมจรรยา นี่คือยุคสมัยที่ชาติกำเนิดเป็นตัวตัดสินกำหนดชะตาชีวิตคน ต้องมีทั้ง 2 อย่างชีวิตถึงจะเจริญก้าวหน้าและไม่ถูกดูถูกเหยียดหยาม จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปไม่ได้ เพราะต่อให้เก่งมีความสามารถแค่ไหน แต่หากหน้าตาไม่ดีหรือชาติตระกูลต่ำก็ยากที่จะเจริญรุ่งเรือง... ชีวิตของนางเอกก็เป็นเช่นนี้แล แม้จะเกิดในตระกูลใหญ่แต่เนื่องจากชาติกำเนิดต่ำต้อย จึงทำให้ไม่อาจลิขิตชีวิตตัวเองได้ ต้องคอยดูสีหน้าผู้ใหญ่ในตระกูลหรือลูกพี่ลูกน้องที่มีชาติกำเนิดสูงกว่าตน...

นางเอกฟื้นขึ้นมาในช่วงที่กำลังเกิดสงคราม พวกตระกูลใหญ่ๆ หรือชนชั้นสูงกำลังอพยพหนีภัยลงใต้พอดี นางเอกรู้ว่าชาติที่แล้วในบ้านตนจะมีคนพาโจรมาปล้นชิงในขณะที่เดินทางอพยพ จึงชิงแบ่งทรัพย์สินที่มีให้พวกบ่าวไพร่แล้วเหลือติดตัวเอาไว้ไม่มาก เพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติและสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง ทั้งยังสามารถดึงดูดความสนใจจาก หวังหง หรือหวังชีหลาง บุตรสายตรงของสกุลหวังแห่งหลางหยาที่สูงส่ง ที่แม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องละอายได้อีกด้วย... 

ทว่าในขณะที่กำลังเดินทางอพยพ พวกตระกูลใหญ่ก็ยังทำตัวเหมือนตอนอยู่บ้าน กินทิ้งกินขว้างเรื่องมาก ไม่เหมือนหนีสงครามแต่กลับเหมือนมาเที่ยวเล่นมากกว่า

นางเอกจึงเอ่ยปากเตือนเพราะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไร แต่กลับไม่มีใครเชื่อ พอเกิดจริงถึงได้เชื่อขึ้นมาหน่อย ทว่าในใจก็ยังดูถูกดูแคลนอยู่ดี  กลัวเสียหน้าเสียฟอร์ม
หลังๆ นางเอกก็เลยบอกพอเป็นพิธี เชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ ...
เมื่อเป็นไปตามที่เตือนบ่อยๆ เข้า ชื่อเสียงของนางเอกจึงเริ่มเป็นที่เลื่องลือ แต่ก็ติดตรงที่เป็นลูกอนุ ดังนั้นต่อให้เก่งเลิศขนาดไหน ท้ายที่สุดก็ยังถูกคนใช้จุดนี้มาเล่นงานอยู่ดี
...เป็นยุคที่ชื่อเสียงโคตรสำคัญ นางเอกถึงต้องการสร้างชื่อเสียงที่ดีให้กับตัวเอง ทำอะไรดีๆ ก็ต้องป่าวประกาศให้คนรับรู้ เพราะถ้าทำให้พวกปัญญาชนชนชั้นสูงเอ่ยปากชื่นชมได้ นั่นก็เท่ากับได้รับการยอมรับ จะได้ช่วยเพิ่มโอกาสดีๆ ในการแต่งงานของตน..

แต่ชาตินี้ลุงของนางเอกก็ยังคิดจะส่งนางไปเป็นอนุอีกเหมือนเดิม ชาติที่แล้วพ้นภัยด้วยการแต่งกับสามีเก่า แต่ชาตินี้นางเอกไม่อยากซ้ำรอยเดิมจึงต้องเปลี่ยนแผน โดยการเข้าหาพระเอกและแกล้งทำเป็นว่าชอบ หวังยืมมือพระเอกจัดการ หลงคิดว่าพี่แกจะใจกว้างไม่ถือสา เพราะมาจากตระกูลใหญ่ที่ทรงอิทธิพลคำพูดมีน้ำหนัก ขอแค่เอ่ยปากชื่นชมหรือช่วยพูดสักหน่อย นางเอกก็สามารถหลีกหนีจากการเป็นอนุได้แล้ว... แต่กลายเป็นว่าพระเอกกลับสนใจนางเอกขึ้นมาจริงๆ เลยไม่พอใจที่นางมาทำให้ตนสนใจแล้วทิ้งกันไปดื้อๆ 
ชีวิตของพระ-นางเลยพัวพันหนีกันไม่พ้นตั้งแต่นั้นมา เพราะพระเอกไม่ยอมปล่อยมือ...

ความจริงนางเอกไม่ใช่คนงามตามแบบที่ยุคสมัยนั้นนิยมนะ สมัยนั้นชอบคนงามที่ดูขาวซีดบอบบาง งามสง่า สูงส่งบริสุทธิ์ แต่นางเอกเป็นพวกงามแบบเย้ายวนมีเสน่ห์ อกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกกลมกลึง ดูยั่วยวน แถมยังดุดันไม่ตรงตามแบบที่เขานิยมเลยสักนิด แต่ก็เป็นแบบที่พวกหนุ่มใหญ่วัยกลางหรือคนแก่ๆ ชอบอะ..
อีกอย่างถึงจะเคยตายมาแล้วรอบนึง แต่นางก็ไม่ได้เก่งกาจหรือใช่ว่าจะควบคุมทุกอย่างได้ 
รู้แค่เหตุการณ์ใหญ่ๆ แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อยู่ดี ทำได้แค่หลีกหนีกับวางแผนปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ และค่อยๆ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไป

ส่วนเรื่องรักแม้นางเอกจะมอบหัวใจให้พระเอกไปแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าถึงพระเอกจะมีใจให้จริงอย่างไร แต่ก็คงไม่มีทางแต่งนางเป็นภรรยาเอกได้แน่นอน..ถึงได้ตัดสินใจติดตามสามีเก่าไป เพราะสามีเก่าเป็นคนเดียวที่ไม่ยึดติดกรอบประเพณี ไม่แคร์เรื่องฐานะชนชั้น สามารถแต่งนางเป็นภรรยาเอกได้ แล้วหลังๆ นางเอกก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรแล้วด้วย ปล่อยวางแล้ว แม้จะไม่ได้รักแต่ก็สามารถอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีเรื่องหึงหวงปวดใจ ...ก็เลยโอเค

แต่สุดท้ายมันก็มีจุดพลิก ที่ทำให้นางเอกเคว้งแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วดันไปเจอพระเอกตอนที่เพิ่งเสพผงศิลาห้าสีมาพอดีอีก (ทำให้เกิดกำหนัด) ...ก็เลยมีอะไรกัน

พอนางเอกตื่นมาแล้วถามพระเอกว่าจะทำยังไงกับตัวเอง พระเอกก็ยืนยันว่าจะให้เป็นอนุเหมือนเดิม..นางเอกจึงเสียใจผิดหวัง

ประจวบกับที่ตอนนั้นข้าศึกกำลังยกทัพมาตีเมืองพอดี ก็เลยขี่ม้าออกไปรบพร้อมกับทหาร กะตายไปด้วยเลย...พระเอกเห็นก็แทบคลั่ง ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีวันปล่อยนางเอกไปได้อีกแล้ว

พอจบศึกนี้ก็เดินทางเข้าเมืองหลวง การกระทำของนางเอกทำให้ราชสำนักสนใจ ผู้ใหญ่ในตระกูลจึงหันมาให้ความสำคัญกับนาง คือนางสู้มากจริงๆ นะ ทำทุกวิถีทางเพื่อหลีกหนีจากการเป็นอนุ พยายามสร้างชื่อเสียงให้คนจดจำ เพื่อไม่ให้ถูกดูหมิ่นถูกตีตราด้วยคำว่าลูกอนุ ท่ามกลางสังคมที่เหลื่อมล้ำแบ่งแยกชนชั้นอย่างชัดเจน ท่ามกลางสัมคมที่ฟุ้งเฟ้อฟอนเฟะ สวยแต่รูปส่วนข้างในเน่าเหม็น ราชสำนักเหลวแหลก บ้านเมืองเกิดภัยสงครามแต่พวกชนชั้นสูงปัญญาชนยังคงจัดงานรื่นเริงทำเหมือนไม่มีอะไร ตระกูลใหญ่ๆ อยู่เฉย เพราะไม่อยากทำลายสมดุลหรือผลประโยชน์ที่เป็นอยู่ในขณะนี้..คือถ้าตัดขาดจากวงศ์ตระกูลด้วยยุคสมัยแบบนี้ก็คงไม่รอด แต่ถ้าไม่ตัดขาดก็ต้องถูกควบคุมและไม่อาจตัดสินใจเรื่องราวในชีวิตเองได้...

อ่านจบแล้วส่วนตัวชอบมากกกๆ  เริ่มแรกอาจจะงงๆ กับการเรียกชื่อคนหน่อย อย่างเช่นชื่อพระเอกที่จดๆ ไว้ก็เรียกได้ถึง 5 แบบเลยนะ..แต่อ่านๆ ไปเดี๋ยวจะเริ่มชิน(รึเปล่า)
สำนวนแปลดี ภาษาสวย อ่านลื่นมาก มีเรือหลายลำให้ลงแต่พระเอกตัวจริงคือร้ายที่สุด
ภายใต้รอยยิ้มที่หล่อเหลาและความสง่างามสูงส่งดุจเทพเซียน แต่ข้างในก็คือเสือร้ายดีๆ นี่เอง ฉลาด เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ ยากจะคาดเดา ตรงข้ามกับฝั่งสามีเก่าที่ดุดันดุจเปลวเพลิง แต่พระเอกคืออ่อนโยนนุ่มนวลราวกับแสงจันทร์ 

ประเด็นหลักๆ ของเรื่องก็คงเป็นเรื่องชาติกำเนิดของนางเอกที่เป็นลูกอนุนี่แหละ
ทำยังไงถึงจะก้าวผ่านปมเรื่องลูกอนุ และสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสง่าผ่าเผยโดยไม่ถูกคนดูแคลน ทั้งยังสามารถควบคุมกำหนดชะตาชีวิตของตนเองได้?
ตัวนางเอกก็ไม่ได้ซู ถึงจะเกิดใหม่รู้อะไรบางอย่างล่วงหน้าแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักเท่าไร
มีหลายครั้งที่เกือบพลาดท่าเสียที และต้องคอยมาแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเอา 
ตอนอ่านเราก็ต้องคอยลุ้นอยู่เรื่อยว่าจะมีใครยื่นมือมาช่วยไหม หรือจะมีจุดพลิกอะไรที่ทำให้นางเอกรอดจากตรงนี้ไปได้หรือเปล่า...

แต่นอกจากเรื่องพวกนี้แล้วก็ยังมีเรื่องการเมืองและศึกสงคราม

เป็นยุคสมัยที่สังคมบีบคั้นผู้คนมากแต่ก็เปิดกว้างในบางเรื่อง อย่างเช่นผู้ชายคนไหนที่หน้าตาดีมากๆ ผู้หญิงก็สามารถมารุมล้อมกรี๊ดกร๊าดขว้างปาสิ่งของให้ได้ ไม่ต่างกับดาราไอดอลในยุคปัจจุบัน แต่ขณะเดียวกันก็เข้มงวดเรื่องฐานะชนชั้นและชาติตระกูลสุดๆ
ชนชั้นสูงกับชนชั้นล่างแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน ขุนนางชั้นสูงไม่มีที่ฐานะต่ำต้อย
ส่วนขุนนางชั้นล่างก็ไม่มีพวกชาติตระกูลสูง ชีวิตคนธรรมดาชาติตระกูลต่ำต้อยแทบไม่มีราคา ส่วนพวกเชื้อพระวงศ์ชนชั้นสูงก็สูงซะจนเสียดฟ้า ยิ่งถ้าคนไหนมีอิทธิพลป๊อปมากๆ อย่างเช่นพระเอกนี่ แค่เพียงคำพูดเดียวก็สามารถทำลายชีวิตคนหรือทั้งตระกูลลงได้แล้ว อย่าให้พระเอกเอ่ยปากว่าหรือตำหนินะ..จบสิ้นทันที ทั้งชีวิตและชื่อเสียงที่สะสมมา

สุดท้ายเราพอเข้าใจนะ ว่าทำไมแรกๆ พระเอกถึงไม่อยากให้นางเอกเป็นภรรยาเอก
เพราะเป็นตระกูลใหญ่เก่าแก่อันดับต้นๆ ของแคว้น และยังเป็นบุตรสายตรงที่ถูกวางตัวให้เป็นผู้นำคนต่อไป คุณสมบัติครบถ้วนดีเลิศโดดเด่นเกินใคร แม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องเกรงใจยอมลงให้สามส่วน จะเป็นภรรยาเอกหรือก็คือนายหญิงของผู้นำตระกูลนี้ มันจึงยากลำบากยิ่งกว่าการเป็นฮองเฮาอยู่ในวังอีกนะ (พระเอกบอกไว้อยู่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งนางเอกคงไม่ไหวแน่นอน) ก็เลยอยากให้เป็นกุ้ยเชี่ยหรืออนุที่มีศักดิ์ฐานะสูงกว่าอนุทั่วไปมากกว่า
แต่นางเอกก็ไม่ต้องการ ชัดเจนมาตลอดว่าจะไม่เป็นอนุ จะไม่เรียกใครว่านายหญิง รู้อยู่แล้วว่าเป็นเมียเอกของพระเอกไม่ได้ ก็ไม่ได้ฝืน ก็แยกย้ายต่างคนต่างเดินสิ 
แต่พระเอกคือไม่ยอม หนีไปไหนก็ต้องลากกลับมา ทำให้นางเอกต้องผูกติดกับตัวเองตลอด ร้ายมากกก ข้าอยู่..นางก็ต้องอยู่ ข้ารัก..นางก็ต้องรัก ข้าไม่ปล่อยมือ..เจ้าก็อย่าได้คิดจากไปโดยเด็ดขาด  ท้ายที่สุดหลังจากที่เกือบสูญเสียนางเอกไปจริงๆ นั่นแหละ ถึงได้กระจ่างแจ้งถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างแท้จริงสักที...

ป.ล.ตอนพิเศษจุใจมาก ครึ่งเล่มเลย ชอบลูกๆ พระ-นาง แต่ละคนแสบจริงๆ
รักแม่หวงแม่กันทุกคน คนโตถ้าได้ยินใครพูดจาไม่ดีหรือพูดว่าร้ายแม่ก็เตรียมซัดทันที แม่ข้าใครอย่าแตะ!!..ส่วนลูกฝาแฝดก็ทั้งแสบทั้งเจ้าเล่ห์ ชอบแกล้งชอบยั่วโมโหพ่อ แต่กับแม่คือขี้อ้อน คอยปกป้องสุดๆ ผู้หญิงคนไหนมาเข้าใกล้อยากเป็นอนุพ่อ น้องจัดการเรียบ  
ทว่าถึงแม้นางเอกจะได้แต่งงานเป็นภรรยาเอกของพระเอกแล้ว แต่จนแล้วจนรอดก็ยังมีคนดูถูกเหยียดหยามเรื่องชาติกำเนิดเหมือนเดิมอยู่ดีนะ เพียงแต่ตอนนี้นางเอกมีพร้อมทุกอย่างแล้ว มีสามีที่ดี มีลูกที่รักและกตัญญู มีคนที่พร้อมออกหน้าปกป้อง ไม่ต้องเค้นสมองคอยรับมือสู้เองอยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา ดังนั้นคำพูดเหล่านั้นในวันนี้ จึงทำอะไรนางไม่ได้อีกต่อไป  เป็นครอบครัวสุขสันต์ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีตระกูลคอยหนุนหลัง แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้อย่างสง่าผ่าเผย ไม่ต้องค้อมหลังให้ใคร สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ลูกๆ สามัคคีปรองดอง แล้วแบบนี้จะไม่ให้นางเอกถูกคนอื่นอิจฉาริษยาได้ยังไงไหว...หุหุ

- มีตอนพิเศษของสามีเก่าที่ฝันถึงอดีต ในชาติที่นางเอกเผาตัวตายด้วย ต้องให้ฝันก่อนนะถึงดูออกว่าใครรักจริงใครหลอก ใครมารยาเสแสร้งแกล้งรัก ...
จริงๆ สามีเก่าก็ดีนะเพียงแต่บื้อเรื่องความรักไปหน่อย ผู้หญิงมาบีบน้ำตาทำตัวน่าสงสารใส่ก็ใจอ่อนยอมรับเป็นอนุแล้ว เก่งแต่เรื่องงาน แต่เรื่องในบ้านนี่ห่วยแตก เพิ่งมาฉลาดตาสว่างก็หลังจากที่เสียนางเอกไปนี่แหละ

Unrequited Love ระยะแอบรัก 2 เล่มจบ

Unrequited Love ระยะแอบรัก 2 เล่มจบ

ผู้แต่ง :  ปาเยว่ฉางอัน (八月长安)

ผู้แปล : ลู่เผิ่งฮวา
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
ลั่วจื่อ นักศึกษาคณะนิติ อดีตท็อปสายศิลป์ระดับชั้นม.ปลาย ของรร.มัธยมเจิ้นหวา
เด็กสาวพูดน้อย เย็นชา และไม่ชอบสุงสิงกับใคร จึงทำให้ใครต่อใครพากันคิดว่าเธอเป็นคนหยิ่งยโส แต่ภายใต้เปลือกนอกที่เย็นชาและไม่แยแสใครนี้ ลั่วจื่อกลับแอบชอบ
เซิ่งไหวหนาน หนุ่มหล่อ หัวดี ที่หนึ่งของสายวิทย์มาเนิ่นนานอย่างลึกซึ้ง
แต่ด้วยนิสัยแบบนี้ของเธอ นี่จึงเป็นเพียงการแอบรักข้างเดียว โดยที่อีกฝ่ายหรือคนรอบข้างไม่รู้เลยว่าสาวสวยที่เย็นชาอย่างเธอก็มีความรักเป็นเหมือนกัน ...
ประกอบกับเหตุผลบางอย่าง ลั่วจื่อจึงต้องปกปิดความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้อย่างมิดชิด
ทำได้แค่แอบมองเขาอยู่ไกลๆ และเขียนทุกอย่างลงในไดอารี่เท่านั้น...

เซิ่งไหวหนาน เด็กหนุ่มหัวดี รูปหล่อ มีแต่คนมารุมชอบ เสน่ห์แรงจนอยากเห็นหน้าเลย
เติบโตมาอย่างราบรื่นมีพร้อมแทบทุกอย่าง อ่านสีหน้าคนเก่ง อัธยาศัยดี+สุภาพบุรุษดีเกินจนทำให้สาวๆ เข้าใจผิดน้ำตาตกในไปหลายราย
เสน่ห์แรงขนาดไหน..ก็ขนาดที่รูมเมทร่วมห้องต้องระแวงผู้หญิงที่มาสนิทกับตัวเองอะ
ว่าจะมาตีสนิทเพื่อใช้เป็นสะพานเข้าหาพระเอกหรือเปล่า เสน่ห์แรงขนาดที่แฟนเพื่อนมาเห็นหน้าครั้งแรกก็ชอบเลย 55 แถมพระเอกก็ชอบพูดจาแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
รักษาน้ำใจคน พยายามรักษาภาพลักษณ์
ซึ่งบางทีมันก็ทำให้คนฟัง(สาวๆ ที่แอบชอบ) เข้าใจผิดคิดว่าพระเอกมีใจให้ไง  
(แต่หลังๆ พอชอบนางเอกก็เริ่มเปลี่ยนเป็นพูดตรงๆ แบบไม่ถนอมน้ำใจและ)

พระเอกเคยมีแฟนสาวหนึ่งคนเมื่อสมัยม.ปลาย แต่ก็ต้องเลิกรากันไปในตอนเข้ามหาลัย..(แฟนเก่าคนนี้แอบร้าย และจะมีส่วนทำให้พระ-นางเข้าใจผิดจนเกือบไม่ได้คบกันด้วย) และต่อมาเขาก็ได้พบกับเด็กสาวที่ชอบพูดจาแปลกๆ พูดน้อยแต่กลับปากร้ายไม่เบา
แม้ภายนอกจะดูหยิ่งเย็นชา แต่เขาก็มองออกว่าเธอแอบชอบเขาอยู่..

พ่อของนางเอกเสียชีวิตตั้งแต่นางเอกยังเด็ก จึงทำให้แม่ต้องกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว ต้องแบกรับภาระและความเครียดมากมาย นางเอกจึงเหมือนถูกบีบให้รีบโตและกลายเป็นเด็กที่ชอบเก็บความรู้สึก พูดน้อย ไม่ชอบคบหาใคร แต่ก็ไม่ได้หงิ๋มๆ ใสซื่อ
ถ้าใครมาว่า มาหาเรื่องก่อน เธอก็พร้อมฟาดกลับไปนิ่มๆ เหมือนกัน ฉลาดทันคนดี 
นางเอกรู้ว่าพ่อพระเอกมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อตัวเอง
จึงไม่กล้าบอกแม่ว่าชอบพระเอก เพราะกลัวแม่จะโกรธและรับไม่ได้
จริงๆ นางเอกก็เคยแค้น เคยอิจฉา และอยากเอาชนะพระเอก อยากจะเรียนให้เก่งๆ เหนือกว่าอีกฝ่าย เพราะอยากให้แม่ดีใจเห็นว่าตัวเองเก่งกว่าลูกบ้านนั้น 
พระเอกจึงกลายเป็นความยึดติดอย่างหนึ่งของนางเอกมาตั้งแต่เด็ก
แต่พอโตและได้มาเรียนที่เดียวกันตอนม.ปลาย นางเอกถึงได้รู้ว่าจริงๆ ตัวเธอน่ะชอบเขา
อยากได้ที่หนึ่ง อยากได้คะแนนสูงๆ ก็เพราะอยากให้เขาหันมามองหรือรู้จักตัวเองบ้าง ...
แต่จนแล้วจนรอดนางเอกก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย

พระเอกเพิ่งได้มารู้จักนางเอกแบบจริงๆ ก็ตอนเรียนมหาลัย ในตอนที่นางเอกเข้าไปช่วยพระเอกแก้ไขสถานการณ์ตอนที่เจอผู้หญิงตามตื๊ออยู่ นับแต่วันนั้นจึงไม่ได้มีแต่นางเอกเพียงฝ่ายเดียวที่จดจำเขาได้ เพราะพระเอกก็จำเธอได้แล้วเช่นกัน
หลังจากวันนั้นทั้งสองคนก็ได้เจอกันอีกเรื่อยๆ และนางเอกก็มักจะหาเรื่องที่สามารถดึงดูดจุดประกายความสนใจของพระเอกมาพูดคุยได้เสมอ เรียกว่าทำการบ้านมาดีรู้จุดอ่อนจุดแข็ง
มองทะลุปรุโปร่ง เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของพระเอกแทบทุกอย่าง เราถึงได้ใช้คำว่าลึกซึ้งมาบรรยายความแอบชอบของนางเอกงายย..

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็พัฒนาไปเรื่อยๆ ยิ่งคุยก็ยิ่งถูกคอเหมือนคนรู้จักกันมานาน
ก็แน่ละ! เพราะที่ผ่านมาการสังเกตและเฝ้ามองพระเอกมันแทบจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งของนางเอกมานานแล้ว แบบรู้ว่าต้องพูดยังไงถึงจะทำให้เขาสนใจ
ต้องเสแสร้งแสดงออกแบบไหนถึงจะทำให้อีกฝ่ายจดจำเราได้ไม่ลืม
ซึ่งตอนแรกๆ ที่ได้คุยกัน นางเอกก็จะเอาเรื่องในวัยเด็กของพระเอกมาพูด
ทำให้พระเอกสนใจ เข้าใจผิดคิดว่าเราสองคนมีอะไรเหมือนกัน
แต่ความจริงนั่นคือสิ่งที่นางเอกเคยแอบเห็นพระเอกทำเมื่อตอนสมัยเด็ก (ที่เคยเจอกัน)
ซึ่งตัวนางเอกไม่เคยทำ และไม่ได้เป็นแบบนั้นเหมือนที่พูด...

แต่ในขณะที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ได้ไปเดทด้วยกันสองคน ความสัมพันธ์เหมือนจะก้าวหน้าไปอีกขั้น ทว่าหลังจากนั้น....พระเอกก็ดันมาเงียบหายไปดื้อๆ ทุกที
ไม่ติดต่อ ไม่บอก ปล่อยให้นางเอกรอเก้อ งุนงง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไร
แต่พออารมณ์ดีก็กวักมือเรียกให้ไปหาใหม่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก
แรกๆ นางเอกก็ยังยอม แต่พอเริ่มมีครั้งที่ 2-3 ก็ชักไม่ไหวแล้ว ถึงจะชอบมากแต่ก็มีศักดิ์ศรี 
ไม่ได้แบบหลับหูหลับตาชอบไล่ตามโดยไม่มีเหตุผล ถ้าปฏิเสธมาตรงๆ ก็จบ
แต่พระเอกกลับเดี๋ยวจับเดี๋ยวปล่อย มาให้ความหวังแล้วก็หายไป พอขอเหตุผลก็ไม่ยอมบอก สุดท้ายนางเอกเลยถอดใจพอแล้ว...

พอนางเอกเริ่มปล่อยวาง พระเอกก็เป็นฝ่ายเริ่มตามแทน
ตอนไปอ่านหนังสือสอบก็ไปอาคารที่มันหนาวๆ เงียบๆ ที่ไม่ค่อยมีคนมา เพราะคิดว่าจะได้เจอนางเอก (แต่ไม่เจอจ้านางเอกเปลี่ยนที่) ตอนนางเอกนั่งกินข้าวในโรงอาหารกับเพื่อน พี่แกก็มานั่งข้างๆ โดยไม่ได้เชิญ  เริ่มมีอาการหึงหวงแต่กลับปากแข็งไม่พูดออกมาตรงๆ ...
สุดท้ายตอนนางเอกไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อน พอเห็นนางเอกนั่งอยู่คนเดียว
(เพื่อนไม่อยู่แล้ว) ก็เปิดประตูเข้ามานั่งในห้องด้วยเฉยเลย ทำตัวเหมือนเด็กแบบผิดวิสัยพระเอกอย่างแรง ...แต่ตอนขากลับดันไปเจอกลุ่มเพื่อนพระเอกซึ่งมีแฟนเก่าพี่แกอยู่ด้วย นางเอกเลยคิดว่าถ้าพระเอกยังทำเหมือนที่ผ่านมาและกล้าปล่อยมือตัวเองในเวลานี้
ต่อไปนางเอกก็จะไม่ให้โอกาสพี่แกอีกแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ...หึหึ

หลังจากนั้นก็ปรับความเข้าใจจนได้คบกัน แต่ผ่านไปไม่นานบ้านพระเอกก็เกิดเรื่อง 
ทำให้เงียบหายไม่ยอมติดต่อนางเอกอีก แต่รอบนี้นางเอกไม่ได้โกรธนะเพราะรู้สาเหตุ....
เพราะพ่อพระเอกโกงกิน+ทุจริตในที่ทำงาน และการโกงกินนี้ก็มีส่วนที่ทำให้พ่อของนางเอกต้องเสียชีวิตด้วย แต่ดีที่เรื่องนี้ไม่ได้เอาประเด็นเรื่องที่พ่อนางเอกเสียมาสร้างดราม่าระหว่างพระ-นาง ถึงพ่อพระเอกจะมีส่วน แต่นางเอกก็แยกชัดเจน
พ่อก็คือพ่อไม่เกี่ยวกับลูก เพราะพระเอกเองก็ไม่รู้เรื่องที่พ่อทำ
ส่วนแม่นางเอกพอลูกเริ่มโตก็เริ่มปล่อยวางได้ และรู้สึกเสียใจที่ทำให้ลูกกลายเป็นคนไม่ร่าเริง เป็นเด็กเก็บความความรู้สึก กลายเป็นคนเงียบๆ แบบนั้น
พอรู้ว่าลูกชอบพระเอกก็ไม่ได้ขัดขวาง..ไม่งั้นคงได้มีดราม่าเรื่องครอบครัวอีกยาวแน่...
สรุปคือจบดีแฮปปี้ๆ ไม่ปลายเปิดเน้อ

....เป็นเรื่องแอบรักอีกแว้ววว ไม่รู้ทำไมชอบอ่านแนวนี้จังเรา55
เรื่องนี้จะเล่าผ่านมุมมองนางเอกในตอนปัจจุบันที่กำลังเรียนมหาลัย และมีเล่าย้อนสลับกลับไปตอนสมัยเรียนม.ปลาย ตอนอ่านช่วงย้อนก็มีแอบเนือยๆ เอื่อยๆ บ้าง บทบรรยายเยอะ  
ส่วนใหญ่ก็จะบรรยายอารมณ์ความรู้สึกที่นางเอกมีต่อพระเอก หรือเวลาที่ได้เจออีกฝ่ายในช่วงที่ยังเรียน แต่น่าเสียดายที่พระเอกกลับไม่เคยมองเห็นหรือรับรู้เลย แม้จะเคยเห็นหน้านางเอกมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะไม่ได้คิดอะไร ดังนั้นพระเอกจึงจำไม่ได้เลยสักนิด ....
พอจำได้แต่ก็ไม่รู้ชื่อและไม่เห็นหน้าอีกว่าเป็นใคร เลยทำให้คลาดเคลื่อนไปมาอยู่แบบนี้

จริงๆ ในเรื่องยังมีความรักของอีกหลายคู่ หลายความวุ่นวาย ซับซ้อนยุ่งยาก
พออ่านจบแล้วเราเลยชอบความรักของเพื่อนร่วมห้องพระเอกที่ตัวดำๆ มากกว่า เรียบง่ายดี พยายามแล้วแต่ถ้าเขาไม่ชอบก็ตัดใจ เดี๋ยวถึงเวลาก็เจอเอง ไม่ต้องยึดติดหรือฝืนใจใคร
วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย สุดท้ายก็ได้เจอกับคนที่รักเราและเราก็รักเขา 
ทำไมต้องไปดันทุรัง ไปยึดติด หรือทำอะไรให้มันยุ่งยากซับซ้อนขนาดนั้นด้วย ...
อ่านแล้วเครียดเด้ 55