ชิงชิง ยอดรักเจ้าชะตา เล่ม 2-4 (4 เล่มจบ)

ชิงชิง ยอดรักเจ้าชะตา เล่ม 2-4 ( 4 เล่มจบ ) / ผู้แต่ง : Xin Yong Ka
ผู้แปล : เหมยสี่ฤดู
สำนักพิมพ์ Happy Banana
ชิงชิง ยอดรักเจ้าชะตา เล่ม 1 https://marynlinsbook.blogspot.com/2019/10/1.html

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

" ชิงชิง เจ้าไม่รู้ว่าการที่ข้าได้พบเจ้าเป็นเรื่องที่โชคดีเพียงใด "

ชิงชิงคลี่ยิ้มงดงาม " หลายคนต่างพูดเช่นนี้ "

" ข้าอิจฉาพี่เสิ่นเหลือเกิน ข้าอยากไปสู่ขอเจ้าที่บ้านบ้าง "

ชิงชิงกอดหลังของจูจื่ออวี้ เขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูเขา " งั้นข้าจะรอเจ้า "

ในเล่ม 2 จากตัวอย่างที่สำนักพิมพ์ลงให้อ่านคู่ของพี่สาวนางเอกก็ไม่ผิดจากที่คาดเป็น ...นั่นแหละเอย ท่านทั่นฮวาหนุ่มโสดที่ดูตัวมาหลายครั้งแต่ก็ยังไม่เจอสตรีที่ถูกใจ 
พอเจอที่ถูกใจก็ทำคนทั้งบ้านดีใจน้ำตาไหล ไม่ต้องกลัวว่าลูกชายจะเป็นโสดไปชั่วชีวิตแล้ว55 แต่ใครก็สู้พระเอกไม่ได้ที่รู้ใจตัวเองและปักใจกับสาวเจ้ามาตั้งแต่อายุ 9 ขวบ วิ่ง-เข้าออกบ้านเขา วางแผนใกล้ชิด คอยเอาใจคนที่บ้านเขาตั้งแต่อายุน้อยๆ คอยเฝ้าระวังไม่ให้ไอ้หนุ่มหน้าไหนมาใกล้ชิดนางในดวงใจ จากตอนแรกที่ใสๆ พอได้นางเอกชี้แนะไปก็กลายเป็นฉลาดเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที ...อิอิ

จริงๆ เนื้อเรื่องไม่มีอะไรหวือหวา การดำเนินเรื่องเรียบง่าย แต่พอได้อ่านแล้วกลับวางไม่ลง ชีวิตของนางเอกและทุกคนในครอบครัวต่างก็ราบรื่นและปลอดภัยดีมากๆ ตั้งแต่นางเอกเกิดมาคนในบ้านทำอะไรก็สะดวกราบรื่นไปหมด จากชาวบ้านธรรมดาที่บรรพบุรุษเป็นชาวนามีกินมีใช้ และมีฐานะมากกว่าคนในหมู่บ้านนิดหน่อย แต่ด้วยความโชคดี(โคตรรรๆ)ของนางเอก บวกกับความสมัครสมานสามัคคีของทุกคนในบ้านก็ทำให้ตระกูลธรรมดาๆ ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาใครเริ่มเป็นที่จับตามอง ทำการค้าอะไรก็เจริญรุ่งเรือง เปิดร้านอะไรก็ขายดี พ่อนางเอกเองก็เป็นขุนนางน้ำดี เพียงไม่กี่ปีตำแหน่งก็ก้าวพรวดๆ ประหนึ่งว่าสิ่งดีๆ บนโลกใบนี้มารวมอยู่ที่บ้านนี้หมด55 ถึงจะมีอุปสรรคบ้างแต่ก็นั่นแหละ ด้วยพลังความโชคดี(โคตรรรๆ)ของนางเอก เรื่องไม่ดี ใครที่คิดร้าย หากไม่ถูกจับได้ก่อน ก็ต้องมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยจัดการไปก่อนซะทุกครั้ง

ยิ่งพอพ่อที่แท้จริงของนางเอกได้รู้ความจริงเรื่องที่นางเอกเป็นลูกสาวของตนเท่านั้นแหละจ้า... จากชีวิตที่ดี๊ดีอยู่แล้วก็ยิ่งดีเวอร์ (เดี๋ยวเล่ม 2 ก็เฉลยแล้วว่าพ่อนางเอกคือใคร) แถมยังได้รับความโปรดปรานอย่างล้นเหลือจากไทเฮาและฮ่องเต้อีกด้วย ในขณะที่พระสนมหรือเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ไม่เคยมีใครได้รับ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกอิจฉาริษยา มีคนคิดไม่ซื่ออยากเล่นงานจัดการนางเอกกับคนในบ้าน แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ยับเยินกลับไป ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร? ใหญ่โตมาจากไหน? แต่ก็ไม่มีใครสู้...ของนางเอกได้ 55 (แอบจัดการลับหลังให้หมดแล้ว) คือตอนแรกก็คิดว่าจะมีดราม่าเรื่องพ่อไหม แบบพอเห็นว่านางเอกเป็นดาวนำโชคขนาดนี้ พ่อตัวจริงจะแสดงตัวอยากได้ลูกกลับไปไหม แต่ปรากฏว่าไม่มีจ้า ทุกคนต่างคิดและทำเพื่อนางเอกหมด ไม่อยากทำให้ครอบครัวนางเอกลำบากหรือทำให้นางเอกไม่สบายใจ เลยเลือกที่จะปกป้องแบบห่างๆ อย่างห่วงๆ ใช้วิธีอื่นทดแทนแสดงความรัก แม้ใจจริงจะอยากมากแค่ไหน แต่ก็เลือกที่จะอดทนไม่เปิดเผย เพราะถ้าความจริงเปิดเผยขึ้นมา ทั้งบ้านทั้งตัวนางเอกนี่แย่เลย ดีที่พ่อตัวจริงก็รักนางเอกด้วยใจจริง เลยเลือกส่วนรวมมากกว่าส่วนตน

เรื่องนี้ไม่มีมือที่สามหรือพระรอง (สบายใจได้) พระ-นางรักใคร่กันสุดๆ ไม่มีใครแทรกกลางได้เลย ในสายตาพระเอกตั้งแต่เล็กจนโตมีแต่ชิงชิงเท่านั้น ชิงชิงพูดอะไรทำอะไรพี่แกก็เชื่อฟังทำตามหมด บอกขวาไปขวา บอกซ้ายไปซ้าย เอาใจใส่รักใคร่ทะนุถนอมนางเอกยิ่งกว่าอะไรดี ส่วนนางเอกกับที่บ้านในตอนแรกๆ แม้จะรู้ว่าพระเอกคิดยังไงแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะกลัวบ้านพระเอกจะไม่ชอบ เนื่องจากฐานะกับชาติตระกูลที่แตกต่างกัน แต่ด้วยความหน้าหนาเอ้ย!! ...ด้วยความเพียรพยายามของพระเอกก็ทำให้ทุกคนยอมรับและใจอ่อนไม่ขัดขวาง  ประกอบกับตัวนางเอกที่ใครเห็นเป็นต้องเอ็นดู
เพราะนอกจากหน้าตาและนิสัย ไม่ว่าจะวาดภาพ ทำอาหาร การแพทย์หรืออะไรนางก็ทำได้ทั้งนั้น แล้วบ้านพระเอกจะไม่ชอบได้เหรอ ทั้งย่าทั้งน้องพากันติดนางเอกหมด55  

คู่รองรอ 3 ปีได้แต่ง คู่พระเอกนี่หากนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ปาไป 9 ปี แล้วไหนยังต้องฝ่าด่านพ่อตากับพ่อตัวจริง(ที่ไม่อาจเปิดเผย) แถมยังขี้หวงลูกสาวมากพอๆ กันอีก แต่พระเอกก็ไม่หวั่น เพื่อให้ได้แต่งงานก็ยินดีออกไปเผชิญความยากลำบากสร้างผลงาน เพื่อที่จะได้แต่งนางเอกเป็นภรรยาอย่างสมเกียรติ 

เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องตั้งแต่นางเอกยังเป็นเด็กอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ค่อยๆ ขยับขยายย้ายจากหมู่บ้านไปสู่อำเภอ และย้ายจากอำเภอไปอยู่เมืองหลวง เราจะได้เห็นพระ-นางและตัวละครตัวอื่นๆ ค่อยๆ เติบโต ตั้งแต่เป็นเด็กสาว-เด็กชาย จนถึงวัยปักปิ่นเข้าพิธีแต่งงาน  มีบุตรธิดาเข้าสู่วัยกลางคน ได้เห็นวิธีจัดการกับเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของสตรีหลังบ้าน และบุรุษที่เป็นช้างเท้าหน้า โดยเฉพาะเรื่องสายสัมพันธ์ของครอบครัวและเครือญาติที่เห็นได้ชัดมากในเรื่องนี้ ครอบครัวไหนรักใคร่สามัคคีนี่มีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ โดยเฉพาะครอบครัวนางเอกที่น่ารักมากๆ ตั้งแต่คนแก่จนถึงเด็กน้อยรวมไปถึงคนรอบข้าง เพราะไปไหนก็เจอแต่คนดีๆ ส่วนคนที่ไม่ดีก็แพ้ภัยตัวเองไป แถมโชคดีของนางเอกก็ยังเผยแผ่ไปถึงคนรอบตัวที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันอีกด้วย ...ซึ่งในเล่มสุดท้ายจะมีเฉลยบอกที่มาที่ไปว่าทำไมนางเอกถึงได้โชคดีขนาดนี้ เป็นต้นว่าขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรก็เจอแต่โสมอายุร้อยปี (คนอื่นหาแทบตายยังไม่เจอ แต่นางเอกเดินไปทางไหนก็เจอ 55)  ไปเก็บก้อนหินก็เจอแต่หินล้ำค่าหายาก วาดยันต์คุ้มภัยก็ศักดิ์สิทธิ์ นี่แค่เบาะๆ นะที่เหลือต้องไปอ่านเองจ้า

พออ่านจบแล้วก็ใจหายนะ เพราะเรื่องนี้เล่ายาวตั้งแต่เกิดจนถึงวัยชรา กระทั่งหมดลมหายใจเลย มันเลยรู้สึกผูกพัน พอใกล้จะจบเลยต้องเปิดช้าๆ เดี๋ยวจบเร็ว55 แถมตอนจบยังมีเรื่องมาให้พีคอีก55+  เพราะภูมิหลังฐานะที่แท้จริงของนางเอกนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ชอบนะ จบแฮปปี้มากๆ อ่านแล้วอารมณ์ดียิ้มตลอดเรื่องเลย ใครสายสุขนิยมไม่ชอบดราม่าหรืออะไรหน่วงๆ ต้องจัดจ้า

ปล. โชคดีที่ได้เจอนางเอกตั้งแต่ 6 ขวบ โชคดีที่พระเอกใฝ่ดี จึงได้โตมาเป็นชายหนุ่มรูปงามมากความสามารถ สมกับเป็นทายาทตระกูลแม่ทัพ ทั้งยังกอบกู้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลกลับคืนมาได้ หากเชื่อแม่เลี้ยง มีหวังโตไปคงได้กลายเป็นคุณชายเสเพลไม่เอาไหนตามที่แม่เลี้ยงอยากให้เป็นจริงๆ และดีไม่ดีคงได้ตายตั้งแต่ยังเด็กด้วย

ปล. nc ใสๆ ไม่บรรยายมากค่ะ ^^

ปล. แปลดีมากค่ะ ลื่นไหลไม่ติดขัดเลย ตรงไหนที่ตลกก็ตลก ฉากไหนที่ซึ้งก็ทำให้เรารู้สึกได้ ที่สำคัญคือรอบนี้มาเร็วมากๆ ไม่ใช่ 3 เดือนเล่มแล้วนะ แต่แค่ 3- 4 เดือนก็ได้อ่านครบแล้ว เพราะฉะนั้นเรื่องหน้าขอแบบนี้อีกนะจ๊ะพี่กล้วย ^^

ชีวิตแฟนปลอมๆของไอดอลมหาลัย 2 เล่มจบ

ชีวิตแฟนปลอมๆ ของไอดอลมหาลัย 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : 羲和清零 (Xi He Qing Ling) 

ผู้แปล : Rosalina

สำนักพิมพ์  FIN Publishing

ความรู้สึกหลังอาจจบ (อาจมีสปอยล์) 

หลิงเข่อ เด็กหนุ่มรูปหล่อ หัวดี นิสัยเย็นชาไม่ค่อยพูด 
เพราะรักแรกในวัยเยาว์จึงทำให้เขารู้รสนิยมทางเพศของตนเอง 
กระทั่งพยายามปรับปรุงพัฒนาตัวเอง เพื่อให้คู่ควรเหมาะสมกับอีกฝ่าย 
สุดท้าย 6 ปีผ่านไปความฝันก็เป็นจริงเมื่อหลิงเข่อได้กลายมาเป็นเพื่อนร่วมคณะ 
เพื่อนมหาลัย และเป็นรูมเมทกับคนๆ นั้นที่เขาเฝ้าฝันถึงมาตลอดหลายปี

ชีเฟิง เด็กหนุ่มรูปหล่อ(มากกกก) บ้านรวย นิสัยดีเฟรนลี่สุดๆ 

ใครเห็นก็อยากเข้าใกล้ เปรียบเหมือนแสงตะวันที่ให้ความอบอุ่น 
ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดีมากๆ บวกกับหน้าตาหล่อเหลา ฉลาดหัวดี
จึงทำให้ชีเฟิงเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนโดยเฉพาะสาวๆ 
ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีแต่คนเข้ามาจีบ แต่ชีเฟิงกลับไม่เคยจีบหรือสนใจใคร 
จนกระทั่งวันที่เข้ามหาลัย เขาถึงได้รู้จักกับคำว่าตกหลุมรักเป็นครั้งแรก

สองหนุ่มหล่อ คนหนึ่งเป็นเดือนมหาลัยอีกคนเป็นเดือนคณะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหล่อขนาดไหน 
แถมยังเรียนอยู่คณะเดียวกันห้องพักเดียวกัน จะทำอะไรก็มีแต่คนจับตามอง
เลยเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกจับไปเป็นคู่จิ้น55 พระเอกชอบใจมากที่มีคนจับคู่ตัวเองกับนายเอก 
แต่นายเอกนี่เครียดมากเพราะแอบรักมาเงียบๆ หลายปี แอ๊บเป็นชายแท้มาตลอดก็กลัวความแตก 
กลัวเดี๋ยวความจริงเปิดเผยแล้วพระเอกจะรับไม่ได้ เดี๋ยวตีตัวออกห่าง 
กลัวไปหมดเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นชายแท้แน่นอน 
เพราะฉะนั้นขอแค่ได้เป็นเพื่อนแบบตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ส่วนสถานะอื่นไม่เคยหวัง  
แต่ความจริงคือพระเอกน่ะชอบนายเอกมาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามหาลัยแล้ว และก็คิดว่าอีกฝ่ายแมนเต็มร้อยเหมือนกัน แถมนายเอกก็เย็นชาซะขนาดนั้น เลยยิ่งไม่กล้าเผยความรู้สึก …
พระเอกก็เลยต้องวางแผนขอให้นายเอกแสร้งมาเป็นแฟนปลอมๆ เพื่อจะได้หาข้ออ้างปฏิเสธเวลามีคนมาจีบ แล้วก็ใช้สถานะแฟนปลอมๆ นี่แหละมาใกล้ชิดและหลอกตีเนียนแต๊ะอั๊งอีกฝ่าย
เนื่องจากไม่รู้ว่าจะหาวิธีเข้าใกล้นายเอกยังไงดี เพราะนางนิ่งและเย็นชามาก  
แต่ที่นายเอกเย็นชาน่ะนอกจากเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวแล้ว ก็ยังเป็นเพราะโกรธที่พระเอกจำตัวเองไม่ได้ ในตอนที่เจอกันครั้งที่สอง (เดี๋ยวอ่านไปจะมีเฉลยว่าเพราะอะไร) 
บวกกับชอบพระเอกมากๆ แล้วกลัวหลุด ก็เลยต้องยิ่งเย็นชากับอีกฝ่ายเป็นพิเศษ …

พระเอกพอรู้ตัวว่าชอบแล้วก็คอยหาจังหวะรุกตลอด 
ในขณะที่นายเอกภายนอกเหมือนภูเขาน้ำแข็ง แต่จริงๆ นี่เขินมาก ข้างในนี่คือละลายไปนานแล้ว
แต่ต้องเฉยไว้เพราะกลัวเป็นการเข้าใจผิดคิดไปเอง  แต่พอเป็นแบบนี้พระเอกก็เลยยิ่งเดาไม่ออก
ก็เลยต้องรุกๆ ถอยๆ แกล้งทำเป็นเรื่องตลกขำๆ ไปบ้าง เพราะกลัวนายเอกจะไม่พอใจ
ตลกดี ต่างคนต่างก็กลัวกันไปมาแล้วก็มโนกันไปเอง 
นี่ถ้าพระเอกไม่ได้คนมาช่วยชี้แนะ สงสัยคงอีกนานเลยกว่าจะได้ลงเอยกันจริงๆ ..

ปล. พอใจตรงกันแล้วพระเอกนี่จากลูกหมาน้อยน่ารักก็เปลี่ยนไปเป็นหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์เลยจ้า 
เผด็จการขี้หึงสุดๆ ตอนยังไม่มีแฟนคือโอเคฉันเลี้ยงน้ำเพื่อนทุกคนได้ ไม่มีปัญหา 
แต่พอมีแฟนแล้วคือฉันเลี้ยงแค่แฟนฉันคนเดียว คนอื่นซื้อกินเองสิ 55+

ปฐพีไร้อาลัย เล่ม 2

ปฐพีไร้อาลัย เล่ม 2 (3 เล่มจบ)  / ผู้แต่ง : ติงโม่

ผู้แปล : หยกน้ำแข็ง

สำนักพิมพ์ อรุณ

ไม่ ต้องไม่เป็นเช่นนี้! เย่ว์เอ๋อร์ของข้าควรจะน่ารักสดใส

ไร้ทุกข์ไร้กังวล อยู่ภายใต้การปกป้องดูแลของบุรุษ สองมือต้องไม่เปื้อนเลือด

ไม่ควรตกอยู่ในความแค้นเคืองอันโสมม

นางควรจะ .. บริสุทธิ์ไร้มลทิน

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

ต่อจากเล่มที่แล้วหลังจากที่ต้องแยกจากกันไป นางเอกก็ไปอยู่ในความดูแลของสำนักสิงถัง
ส่วนพระเอกก็หลบไปเก็บตัวฝึกวิชา แต่ผ่านไปได้แค่เดือนเดียวก็เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว
นางเอกเรื่องนี้ไปที่ไหนก็เจอแต่เรื่อง ระหว่างติดตามสำนักสิงถังไป ก็เจอสำนักอื่นตามไล่ล่า 
หลังจากรอดมาได้ พอไปเข้าร่วมงานชุมนุมชาวยุทธ์ก็เกิดเรื่องขึ้นอีก
แค่ศัตรูคนแรกก็ว่าแย่แล้ว แต่ล่าสุดนี่โดนคนจากทั่วทั้งยุทธภพหมายหัวเลยนะจ๊ะ จะรอดไหม?  
ถึงพระเอกจะเก่งขึ้นแต่ให้มาเจอคนเยอะๆ ตามล่าขนาดนี้ จะไหวไหม?

ซ้ำพอมีคนช่วยก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้  ถูกจับแยกออกจากกันทำให้ต้องพลัดพราก 
ต้องเข้าใจผิดห่างกันไปเป็นปี พระเอกตาเกือบบอด เจอตัดเส้นเอ็นต้องสูญเสียวรยุทธ์ 

ส่วนนางเอกได้พระรองช่วยไป และเพื่อให้หนีรอดจากเงื้อมือของตัวร้าย ก็ต้องแสร้งแต่งงานเป็นสามีภรรยากัน... เล่มนี้ปวดใจมากกก สงสารพระรองมากกก ทำไมต้องดีงามขนาดนี้ 
สงสารฮีนะทั้งๆ ที่เจอกับนางเอกก่อนแท้ๆ แต่เพราะดันหัวโบราณไปนิด รู้สึกตัวช้าไปหน่อย 
คนอื่นก็เลยได้คนงามไปครอง แม้ตอนที่พระเอกไม่อยู่จะมีโอกาสมากมายเพียงใด แต่สุดท้ายก็ต้องตัดใจ เพราะผู้หญิงเขาเลือกคนอื่นไปแล้ว T^T.. 

(แต่เราเลือกพระรองนะ นางเอกไม่เอาเราเอาเอง55 )

เล่มนี้ยังมีเรื่องให้ลุ้นและตื่นเต้นอยู่ ศัตรูก็ไม่ได้มีแต่เหยียนผู่ฉง เพราะหลังจากความลับเรื่องตานมนุษย์ถูกเปิดเผย นางเอกก็ถูกคนจากทั่วทั้งยุทธภพจ้องตาเป็นมันเลยจ้า

ดีที่พระ-นางต่างเก่งขึ้นกันทั้งคู่ ดีที่แม้จะเจอเรื่องเลวร้ายแต่พอถึงคราววิกฤติก็ยังได้เจอคนดีๆ อยู่ 

พระเอกพอถึงคราวตกอับก็มักได้พบเจออาจารย์เก่งๆ ถ่ายทอดวิชาให้ 
ส่วนนางเอกก็ฟลุ๊คเจอคนถ่ายทอดกำลังภายในให้ เลยก้าวหน้าเร็วพรวดๆ เช่นกัน(จนซูแล้ว55)  

เรื่องราวตอนนี้ไม่ได้มีแค่การเมืองในราชสำนัก แต่มันเริ่มขยายไปถึงสงครามการสู้รบระหว่างแคว้นแล้ว คาดว่าเล่มหน้าคงได้เห็นพระเอกกลับสู่บทบาทเดิมในฐานะแม่ทัพ 
ส่วนนางเอกเก่งขึ้นขนาดนี้ ต่อไปคงไม่ต้องรอให้ใครมาช่วยแล้วแหละ

ไม่นานคงได้กลายเป็นกำลังสำคัญของพระเอกอีกคน 

เพราะเล่มต่อไปนอกจากเรื่องจัดการกับศัตรูเก่า ก็คงได้เริ่มเข้าสู่สงครามกลียุคกันแล้ว

ปล. เล่มนี้เขาเฉลยเบื้องหลังชาติกำเนิดของตัวละครแล้วนะ 

แต่พอจะเฉลยก็บอกออกมาง่ายๆ โต้งๆ ไม่มีอะไรให้ลุ้นเลยอะ 

บทจะบอกก็บอก จะเจอก็เจอง่ายๆ ทีเรื่องอื่นปล่อยให้ลุ้นแทบตายเรื่องนี้ดันเฉลยง่ายๆ ซะงั้น 

มหัศจรรย์รักนายนกกระจอกเทศ 4 เล่มจบ

มหัศจรรย์รักนายนกกระจอกเทศ  4 เล่มจบ  / ผู้แต่ง : หานเยียน
ผู้แปล : เส้าเหวิน
สำนักพิมพ์ Siam Inter Book

ฉันหวังว่าคนคนนั้นจะเป็นเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าต้องเป็นเธอ

เพราะชีวิตคนเรามีตัวแปรมากเกินไป  แค่ผีเสื้อในป่าร้อนชื้นที่อเมริกาใต้

เพียงสะบัดปีกไม่กี่ครั้ง ก็ทำให้เกิดทอร์นาโดในเท็กซัสยาวนานถึงสองสัปดาห์

ดังนั้นฉันอยากบอกเธอว่า ...ฉันไม่ดึงดันต้องรั้งเธอไว้ข้างกายให้ได้แน่นอน

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

กู้หมิงซี หนุ่มน้อยผิวขาวรูปหล่อ หัวดี ฉลาดเฉลียว แต่เพราะอุบัติเหตุเมื่อตอนอายุ 6 ขวบ จึงทำให้ต้องถูกตัดแขนทั้งสองข้างทิ้งไป เขาร้องไห้ฟูมฟายต้องการแขนคืน แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจยอมรับความจริง และนับแต่นั้นทุกสิ่งที่เคยทำด้วยสองมือก็ต้องเปลี่ยนไปใช้สองเท้าแทน  ท่ามกลางความสงสารและสายตาเวทนาจากคนรอบข้าง แต่กลับมีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจและมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นเลย

ผังเชี่ยน สาวน้อยตัวอวบอ้วน ในชีวิตไม่เคยสนใจสิ่งใดนอกจากกินกับเล่น ไม่ได้ฉลาดเท่ากับเด็กหนุ่มบ้านข้างๆ แต่เพราะความพิการของอีกฝ่าย (ที่เธอก็มีส่วน) จึงทำให้เธอต้องกลายเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะ และเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับเขาตั้งแต่ประถมจนถึงม.ปลาย  ที่ไหนมีกู้หมิงซีที่นั่นก็มักจะมีผังเชี่ยนปรากฏตัวอยู่ข้างกายคล้ายเป็นเงาของกันและกัน

ไม่มีใครรู้ใจเขาเท่าเธอ และไม่มีใครเข้าใจเธอเท่ากับเขาอีกแล้ว 

ทั้งคู่อยู่บ้านข้างๆ กัน อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไป-กลับพร้อมกัน และนั่งเรียนอยู่ข้างกันเสมอมา 
จะสุขหรือเศร้า ดีใจหรือว่าเสียใจ ทุกช่วงเวลาในชีวิตของพวกเขาต่างก็มีกันและกันเสมอ  

ไม่ว่าใครก็รู้ว่านายนกกระจอกเทศชอบนางสาวปู....

แต่นายนกกระจอกเทศกลับเป็นคนเดียวที่รู้ว่านางสาวปูชอบใคร ...

นี่คือเรื่องราวความรักของหนุ่มสาวที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่วัยเยาว์ แต่เพราะฝ่ายหนึ่งต้องสูญเสียแขนไปทั้งสองข้าง ใครต่อใครจึงมองข้ามข้อดีในตัวเขาไปซะเกือบหมดและเห็นแต่เพียงข้อด้อย แต่เขาก็ไม่ใส่ใจเพราะโลกใบนี้ยังมีคนๆ หนึ่งที่ไม่เคยสนใจเลยสักนิดว่าเขาจะมีแขนหรือไม่มี  พระเอกเรื่องนี้ดีงามเป็นคนที่แข็งแกร่งมากๆ ทั้งร่างกายและจิตใจ ในเมื่อใช้มือไม่ได้ก็ฝึกเปลี่ยนมาใช้เท้าทำทุกอย่างแทนมือ แต่แน่นอนว่ามันก็มีบางเรื่องที่ใช้เท้าทำแทนไม่ได้ ก็ต้องขอให้คนอื่นช่วยบ้าง แต่หากไม่ใช่เรื่องส่วนตัวจริงๆ ก็เป็นนางเอกนี่แหละที่ทำให้  สำหรับนางเอกนี่เป็นความเคยชิน เป็นธรรมชาติ ไม่ต้องขอร้องหรือเอ่ยปากบอกนางก็ทำให้เอง  อย่างเวลากินอะไร นางก็จะป้อนให้พระเอกกินด้วย เวลาพระเอกเหงื่อไหลก็เช็ดให้ จัดเสื้อผ้า+ใส่รองเท้าให้ ตัดเล็บเท้า+นวดเท้าอีกมากมาย เป็นเหมือนแขนของเขาไปโดยปริยาย เป็นไปโดยธรรมชาติมาจากจิตใต้สำนึกเหมือนเรื่องปกติธรรมดา ส่วนพระเอกก็ยอมรับสิ่งเหล่านี้จากนางเอกเพียงคนเดียวเท่านั้น  ไม่ใช่ว่าไม่มีคนอื่นอยากทำให้ แน่นอนว่ามีเพราะพระเอกก็เสน่ห์แรงมีสาวๆ มาชอบไม่น้อยเลย หล่อที่สุดในโรงเรียนแถมยังฉลาดนิสัยดีขนาดนี้ใครจะไม่สน  แต่พระเอกกลับไม่แลไม่ยอมให้ใครทำเรื่องพวกนี้ให้นอกจากนางสาวปูของพี่แกคนเดียวเท่านั้น อิอิ

ตอนแรกด้วยความที่ยังเด็ก นางเอกก็จะมีนิสัยเอาแต่ใจและปากไม่ค่อยดีไปบ้าง เลยเลี่ยงไม่ได้ที่จะพลาดทำให้พระเอกเสียใจ แต่ทุกครั้งพระเอกก็มักจะให้อภัยและตอบกลับด้วยรอยยิ้มเสมอ (จริงๆ ไม่ใช่เฉพาะกับนางเอกนะ แต่เป็นแบบนี้กับทุกคนเลย) เอาจริงๆ เราว่าพระเอกก็พอใจที่นางเอกเป็นแบบนี้แหละ เอาแต่ใจดื้อรั้นบ้าง ชอบเอะอะโวยวาย แต่ไม่ปฏิบัติกับพี่แกด้วยมารยาท หรือคอยระแวดระวังไปซะทุกอย่างเพียงเพราะเขาเป็นคนพิการ จึงทำให้พระเอกสบายใจและชอบที่ได้อยู่ใกล้ๆ นางเอก แต่เมื่อเริ่มโตและได้เห็นโลกมากขึ้น พระเอกถึงได้เข้าใจว่าโลกภายนอกที่แท้จริงสำหรับเขานั้นมันไม่ง่ายเลย และบางเรื่องก็ไม่ใช่ขอแค่พยายามแล้วทุกอย่างจะดี แต่พระเอกก็ไม่โกรธ ไม่โทษใคร .. 

เขาไม่โกรธที่พ่อไม่สามารถก้าวข้ามความพิการของตนเองได้และเลือกที่จะไปมีครอบครัวใหม่  

เขาไม่โกรธที่แม่นางเอกอยากให้ลูกสาวได้แต่งงานกับคนดีๆ ที่มีพร้อมและมีร่างกายครบ 32 เหมือนคนปกติทั่วไป เขาไม่โกรธที่แม้ตัวเองจะฉลาดทำคะแนนสอบได้สูงแต่ก็ยังถูกมหาวิทยาลัยและโรงเรียนหลายแห่งปฏิเสธ  เขาไม่โกรธที่เด็กสาวที่เขาชอบไม่ได้ชอบเขา และยินดีจากไปด้วยความเต็มใจเสมอ ..เขาไม่เคยโกรธใคร แต่เขาแค่เหนื่อยแล้วจริงๆ

นางเอกก็เหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปที่มี puppy love เฝ้าฝันถึงเจ้าชายขี่ม้าขาว แต่ดันหลงลืมของดีที่อยู่ข้างๆ ตัวไปเพราะความเคยชิน กว่าจะรู้ตัวพอหันมาอีกทีอีกฝ่ายก็หายไปในทะเลผู้คนซะแล้ว แม้ได้ทำตามความฝันแต่กลับต้องทำของสำคัญหล่นหาย ลึกๆ ในใจของนางเอกจึงไม่มีความสุขเลย ต่อหน้าผู้คนแม้นยังคงแย้มยิ้มหัวเราะแต่ในใจกลับคอยสอดส่องมองหาของชิ้นนั้นอยู่ตลอดเวลา แม้จะผ่านมานานหลายปีก็ไม่เคยยอมแพ้ จนได้มาเจอหนังสือเล่มหนึ่งที่ทำให้เธอได้กลับมาพบหัวใจตัวเองอีกครั้ง นี่จึงไม่ใช่จุดจบของเรื่องราวแต่คือการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งของเขาและเธอ ...

เราชอบเรื่องนี้มากกกกเป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆ ของปีนี้เลย ไม่ได้อ่านอะไรที่ทำให้น้ำตาซึมตลอดทั้งเรื่องแบบนี้มานานแล้ว มีครบทุกรสจริงๆ เรื่องนี้ กู้หมิงซีกับผังเชี่ยนเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ สุดท้ายกาลเวลาก็ทำลายสายสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ ห่างกันไปนานหลายปีมาเจอหน้ากันครั้งแรกก็ต่อกันติดแล้ว จริงๆ เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้นางเอกด้วยที่เป็นคนสบายๆ ไม่คิดอะไรมาก ไม่เคยสนใจเรื่องความพิการของพระเอก พระเอกไม่มีแขนเธอก็จะเป็นแขนให้เขาเอง ตั้งแต่เล็กปฏิบัติกับพระเอกแบบไหนโตมาก็ยังเป็นแบบนั้น เป็นเด็กสาวตัวอ้วนที่ชอบร้องไห้เอะอะโวยวายเหมือนเดิม เป็นคนที่พระเอกเชื่อใจและเข้าใจเขามากที่สุด ...พระเอกตอนที่ไม่มีนางเอกอยู่ก็เหมือนกับปลาขาดน้ำ ชีวิตอับเฉาซึมเซาไปหมด แต่พอนางเอกกลับมาก็เหมือนโลกทั้งใบได้เจอแสงอาทิตย์อีกครั้ง ยิ้มแย้มมีความสุข ไม่ใช่แค่ดวงตาที่ยิ้ม แต่หัวใจทั้งดวงก็ยิ้มตามไปด้วย ไม่ว่าใครก็สัมผัสได้

ดีที่เรื่องนี้ไม่ใช่มีดราม่าเจออุปสรรคมาทั้งเรื่องแล้วก็ค่อยมาแฮ้ปปี้เอา 2-3 หน้าสุดท้าย หรือสองบรรทัดท้ายๆ แล้วจบเลย  แต่นี่คือยังได้อ่านเรื่องราวหลังจากกลับมาเจอกันแล้วต่ออีก 1 เล่มกว่าๆ เลย จุใจมาก อิ่มเอมใจสุดๆ  บ้านนางเอกก็น่ารักมาก ผิดกลับฝั่งบ้านพระเอกลิบลับ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะพระเอกไม่ใช่เด็กอีกแล้ว ตอนนี้เขามีบ้านมีครอบครัวที่อบอุ่นของตัวเองให้กลับไปหาแล้ว ...

ปล.เข้าใจแม่นางเอกที่อยากให้ลูกสาวได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดใจยอมรับพระเอก ถึงจะปากร้ายแต่คุณแม่ก็จริงใจนะ ชอบตอนตอกกลับพ่อพระเอกสาแก่ใจเราจริงๆ ...หึหึ

ปล. ส่วนพ่อนางเอกก็ดีมากๆ เพราะลูกสาวของตัวเองก็มีส่วนทำให้พระเอกกลายเป็นแบบนี้ ดังนั้นเมื่อไรที่พระเอกต้องเปลี่ยนโรงเรียนใหม่ เขาก็จะเป็นคนไปวัดขนาดโต๊ะและสั่งทำโต๊ะเรียนมาให้พระเอกทุกครั้ง เมื่อพระเอกอยากขี่จักรยานไปโรงเรียน เขาก็ยินดีเอาจักรยานไปปรับแต่งให้พระเอกขี่ได้ เขาเป็นเหมือนพ่อคนที่สองของพระเอก ในขณะที่พ่อแท้ๆ ของพระเอกจนแล้วจนรอดก็ยังไม่อาจก้าวข้ามปมในใจเรื่องที่ลูกพิการไปได้เลย

เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม 2 เล่มจบ

เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : อีเหมยถงเฉียน 
ผู้แปล : เจินจูไหน่ฉา
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

                        ' เขาอยากจะมีชีวิตอยู่จนผมขาวโพลน แต่ชีวิตนี้ไม่อาจสำราญได้ดั่งหวัง

แล้วต้องอยู่จนผมขาวโพลนยังจะมีความหมายอะไร 

หากจะให้เขาอยู่จนผมขาวโพลนจริงๆ 

เงื่อนไขสำคัญคือต้องมีอวิ๋นจ้าวอยู่ดูแลกันและกันไปจนถึงช่วงเวลานั้นต่างหาก '

อวิ๋นจ้าว บุตรสาวตระกูลพ่อค้า เพราะความเข้าใจผิดจึงทำให้นางตัดสัมพันธ์กับ ลู่อู๋เซิง 

คนรักที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ กระทั่งสิบปีผ่านไปความเข้าใจผิดก็ยังไม่ถูกสะสาง

และกลับเป็นการจากลากันชั่วชีวิตแทน แต่ด้วยอภินิหารของไข่มุกราตรีที่พกติดกาย
จึงทำให้นางย้อนเวลากลับมาในคืนวันล่าปาเพื่อแก้ไขอดีตอีกครั้ง

เป็นแนวย้อนเวลาที่ต่างจากเรื่องอื่นๆ เพราะนางเอกไม่ได้ตายแล้วย้อนกลับมา 

แต่นางย้อนเวลากลับมาทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ โดยมีไข่มุกราตรีเป็นตัวช่วย 

และก็ไม่ได้ย้อนกลับมาเพียงครั้งเดียวแต่คือหลายครั้ง 

ตอนแรกคิดว่าฝ่ายนางเอกคงจะได้เปรียบเพราะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

แต่กลายเป็นว่าพอย้อนเวลากลับมาเรื่องราวก็ดันเปลี่ยนต่างไปจากเดิมทุกที  
พูดง่ายๆ คือการพยายามเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของนางเอกนั้น ส่งผลให้ชีวิตของคนอื่นๆ ต้องปรับเปลี่ยนตามไปด้วย  จากตอนแรกที่มีแค่พระเอก ไปๆ มาๆ สเกลก็เริ่มใหญ่ขึ้น ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวพัวพันกับผู้คนมากขึ้น จำนวนชีวิตของคนที่ต้องเข้าไปช่วยก็เยอะขึ้นตาม
ดังนั้นนางเอกก็เลยต้องย้อนเวลากลับมาหลายรอบ เพื่อช่วยชีวิตคนที่รัก+คนรอบข้าง
พร้อมกับสืบหาตัวการเบื้องหลังที่แท้จริงไปด้วย

นางเอกเรื่องนี้เดิมเป็นคนใจร้อน ไม่ละเอียดรอบคอบ (เห็นได้จากการด่วนรีบตัดสัมพันธ์กับพระเอกในตอนแรก) แต่พอได้ย้อนกลับมาหลายๆ ครั้งเข้า นิสัยที่เคยเป็นข้อเสียก็ค่อยๆ ถูกขัดเกลา 

ยิ่งได้พบการสูญเสียการลาจากบ่อยๆ เข้า ก็ยิ่งค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นคนใจเย็นสุขุมรอบคอบขึ้น  

ในเล่มแรกเราว่านางเอกน่าสงสารมากเลย เพราะกลับมาแต่ละทีก็ต้องมีคนตาย 

แม้จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขใหม่ได้แต่ความเสียใจความเจ็บปวด ที่ได้เห็นคนที่รักจากไปต่อหน้าต่อตาครั้งแล้วครั้งเล่าก็น่าจะยังอยู่  กลับไปแต่ละทีทุกอย่างก็ต้องเริ่มใหม่หมด ต้องพยายามทำทุกอย่างตามลำพังเพียงคนเดียว โดยไม่สามารถบอกกล่าวหรือปรึกษาใครได้เลย .. 

แต่พอเข้าเล่มสองถึงได้ยิ้มออก เพราะนางเอกไม่ต้องต่อสู้ตามลำพังอีกแล้ว 

ในที่สุดก็มีคนมาช่วยแบกรับปัญหาแบ่งเบาภาระสักที ....เพราะหลังๆ นี่ไม่ได้มีแต่นางเอกเท่านั้นที่ย้อนกลับมา แล้วแถมยังมีคนที่เคยย้อนกลับมาแล้วถึง 72 ครั้งด้วยนะ OMG!!!!

อ่านจบแล้วค่อนข้างชอบมากๆ ชอบนิสัยนางเอกที่ตอนแรกแม้จะดูห้าวๆ โผงผางไม่ค่อยฟังใคร

แต่พอเจอเหตุการณ์ต่างๆ เข้าไปก็เริ่มพัฒนาปรับปรุงตัว ทิ้งทิฐิ ทิ้งอีโก้ 

เลิกเก็บงำความรู้สึกที่มีต่อพระเอก พอเจอหน้าก็รีบตะโกนบอกก่อนเลยว่า “ข้าชอบท่าน” 

ส่วนพระเอกก็น่าร้ากกกกก พึ่งพาได้ นิสัยสมกับเป็นบุตรชายคนเดียวของท่านแม่ทัพใหญ่ 

เป็นทั่นฮวาหนุ่มรูปงามที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊  ชอบเวลาพี่แกเขินอายหน้าแดงเพราะถูกนางเอกหยอกเย้าและแอบกินเต้าหู้ (ปกติมีแต่พระเอกชอบกินเต้าหู้นางเอกแต่เรื่องนี้สลับบทกัน 55) 
ชอบความเชื่อใจกันของพระ-นางหลังจากที่แก้ไขความเข้าใจผิดกันแล้ว แบบไม่ต้องพูดมากแค่มองตาก็รู้ใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก็พร้อมอยู่เคียงข้างให้การสนับสนุน

ปล. ยังมีคู่รองอีก 2 คู่ที่คอยให้ความช่วยเหลือพระ-นาง  เป็นคู่ที่ไม่สมหวังกันในชาติที่แล้ว

นางเอกจึงมาช่วยให้สมหวังกันในชาตินี้ แต่เสียดายที่ไม่มีตอนพิเศษเลยไม่ได้เห็นชีวิตหลังจากกำจัดตัวร้ายได้ว่าจะเป็นยังไงต่อ  ก็รู้ว่าแฮปปี้แหละ แต่สู้วนลูปกันมาตั้งนานก็อยากเห็นแบบไม่ต้องเดาเองอะเนอะ 55

ปล. ไม่มี nc พระเอกสุภาพบุรุษมากกกๆ จ้า ..อิอิ

ปฐพีไร้อาลัย เล่ม 1

ปฐพีไร้อาลัย เล่ม 1 (3 เล่มจบ)  / ผู้แต่ง : ติงโม่
ผู้แปล : ชาดา บุนนาค
สำนักพิมพ์ อรุณ

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

" เจ้าฟังข้านะ  ในใจข้าถือว่าเจ้าเป็นภรรยาข้าแล้ว

จะสิบปี หรือยี่สิบปี  ต้องมีสักวันที่ข้าจะขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่สังหารไอ้โจรสุนัขนี่

ข้าจะรับเจ้ากลับมา ข้าจะ..ปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต "

นางคือ เยี่ยซี หญิงสาวจากยุคปัจจุบันที่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของ เหยียนพั่วเยว์ 

เด็กสาวที่ถูก เหยียนผู่ฉง แม่ทัพใหญ่เจิ้นกั๋ว ฟูมฟักเลี้ยงดูมาเพื่อให้เป็นอนุและตานมนุษย์

ที่ใช้สำหรับเพิ่มพูนกำลังภายในและยืดชีวิตตน 

ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม นางก็ตัดสินใจทันทีว่าต้องหนี 

ชีวิตที่ไม่ต่างอันใดกับสัตว์เลี้ยงเช่นนี้นางไม่ต้องการ! 

ทว่าหนทางการหลบหนีนั้นก็เต็มไปด้วยความยากลำบาก และต้องเจอคนจิตใจต่ำช้ามากมาย 

จนมีบางครั้งที่นางก็เกือบเอาตัวไม่รอดและต้องจบชีวิตลง 

คืนวันผ่านไปอย่างน่าหวาดผวาแต่ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา ถึงได้ส่งบุรุษผู้นั้นมาให้นางพึ่งพิง  

ท่ามกลางสงคราม การถูกไล่ล่า และการแก่งแย่งชิงดีในราชสำนัก

ความฝันที่จะมีอิสรภาพและได้โบยบินอย่างอิสรเสรีไปบนผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่นี้

กับคนผู้นั้นจะเป็นจริงหรือไม่ เมื่อนางกับเขาต้องถูกพัดเข้าสู่วังวนการต่อสู้ของเหล่าองค์ชาย

และยังถูกผีร้ายอย่าง เหยียนผู่ฉง คอยไล่ล่าตามติด

เล่มแรกเข้มข้นมากใครที่เป็นแฟนติงโม่ไม่ผิดหวังแน่นอน เนื้อเรื่องน่าติดตามมีอะไรให้ลุ้น 
ปกติของนักเขียนคนนี้เคยอ่านแต่แนวปัจจุบัน แต่พอเปลี่ยนมาเป็นยุคโบราณก็ยังสนุกเหมือนเดิม 
ถึงจะเป็นแนวทะลุมิติอีกแล้ว แต่นางเอกเรื่องนี้ก็มาแปลกแหวกแนวจริงๆ

เพราะโผล่ที่ไหนไม่โผล่ แต่ดันมาโผล่ในร่างของคนตายที่ถูกดองอยู่ในไหซะอย่างงั้น 

อ่านไปก็ลุ้นว่านางจะหนีพ้นไหม? หนีทันรึเปล่า?  

เพราะคนที่ดองนางนี่ ไม่ว่าจะตำแหน่งหรือวรยุทธ์ก็ล้วนเหนือชั้นกว่าพระเอกทั้งนั้น  

(พระเอกก็เดาไม่ยากเพราะสำนักพิมพ์บอกเอาไว้ตั้งแต่คำโปรยแล้ว คนนั้นแหละ55)

พระเอกเรื่องนี้ก็ช่างยียวนกวนประสาท มีนิสัยรักพวกพ้อง ไม่ได้เย็นชาแต่ออกจะขี้เล่น 

พี่แกมีความมุ่งมั่นที่จะเป็นทหารสร้างความดีความชอบและไต่เต้าไปเรื่อยๆ โดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับการเมืองหรือเรื่องในราชสำนัก  แต่ความจริงก็คือ...ต่อให้เราไม่ยุ่งแต่เรื่องก็จะเข้ามายุ่งกับเราเองอยู่ดี  ดังนั้นวันหนึ่งพระเอกก็ได้ตระหนักถึงความจริงข้อนี้

ทั้งยังได้เห็นความอ่อนแอไร้อำนาจของตัวเองที่ไม่อาจปกป้องสตรีในดวงใจได้  

ปกติจะเจอแต่พระเอกเก่งๆ มีอำนาจ แต่เรื่องนี้พระเอกมียศแค่ขั้น 5 แถมล่าสุดเหลือแค่ขั้น 8 เอง

กลายเป็นทหารเฝ้าเสบียงไปแล้ว (จะไหวเหรอออถามจริง 55+)  

นางเอกก็งดงามจับตา คิดว่านอกจากเรื่องร่างกายที่ไม่ธรรมดาต่อไปหน้าตาก็คงนำภัยมาสู่ตัวอีก 

ส่วนพระเอกแค่ลำพังตัวเองตอนนี้ก็ยังแทบเอาไม่รอด ไร้กำลังไร้อำนาจ แม้วรยุทธ์จะสูงแต่ถ้าเทียบกับฝั่งตัวร้ายที่ตามไล่ล่าแล้ว ก็ยังนับว่าด้อยกว่ามากอยู่ดี  

เล่มนี้จึงต้องจบลงด้วยการแยกจาก เพราะพระเอกนั้นยังไม่สามารถปกป้องนางเอกได้จริงๆ  

ก็ต้องมาคอยดูกันในเล่มต่อไปว่าพระเอกจะเก่งขึ้นได้ยังไง 

จะพานางเอกหนีรอดพ้นเงื้อมือของเหยียนผู่ฉงไปได้รึเปล่า

แล้วยังมีเรื่องของพี่น้องร่วมสาบานของพระเอกอีก ซึ่งหากให้เดาจากบทสุดท้ายก็คิดว่าเดี๋ยวต้องมีซัมติงแน่นอน ...แต่หวังว่าจะเป็นเรื่องดีเน้อ55+  (แบบว่าชอบคนนี้อะ 55+)

ปล.พระรองงานดี(อีกแล้วนะจ๊ะ) ไม่ได้ด้อยกว่าพระเอกเลยสักนิดแต่ผิดเองที่รู้ตัวช้า เพราะฉะนั้นก็ต้องแห้วไปตามระเบียบนะ

วาสนาคนเขลา 3 เล่มจบ

วาสนาคนเขลา 3 เล่มจบ / ผู้แต่ง : ขวงซั่งจยาขวง 狂上加狂
ผู้แปล : เบบี้นาคราช
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

 ' มีช่วงเวลาหนึ่งฉู่จิ้งเฟิงอยากนอนหลับเข้าสู่ความฝัน 

ไปพบหน้าท่านพ่อตาในปรโลกสักครั้งเพื่อขอคำชี้แนะจากท่านว่า 

ตอนนั้นอบรมเด็กหญิงที่ดื้อรั้นในอดีตให้เติบโตเป็นหญิงสาวที่มีกิริยาเหมาะสม

เก่งกาจผู้นั้นได้อย่างไร ...'

หลี่รั่วอวี๋ คุณหนูรองสกุลหลี่ หญิงสาวที่ผู้คนต่างยกย่องให้เป็นราชินีแห่งการต่อเรือและอัจฉริยะทางด้านกลไก แต่เพราะประสบอุบัติเหตุตกจากหลังม้า หญิงสาวอัจฉริยะจึงต้องกลายมาเป็นคนสมองเสื่อมในชั่วข้ามคืน  เมื่อนางโง่เขลาเบาปัญญาตระกูลหลี่ที่เป็นเจ้าแห่งการต่อเรือและร่ำรวยเงินทองก็ถูก เสิ่นหรูป๋อ คู่หมั้นหมายของนาง ใช้อุบายวางแผนฮุบแย่งชิงกิจการและบีบให้คุณหนูรองต้องแต่งงานด้วย ทั้งๆ ที่เขาแอบลอบมีความสัมพันธ์กับน้องสาวของนางอยู่แท้ๆ ในขณะที่กำลังอับจนหนทาง ฉู่จิ้งเฟิง หรือซือหม่าผู้เป็นเจ้าแห่งดินแดนทางเหนือ ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ โดยแลกกับการให้คุณหนูรองสกุลหลี่แต่งงานกับตนเอง

จากหญิงแกร่ง working woman ต้องกลายเป็นคนเขลาใสซื่อไร้เดียงสา แม้ไม่ได้ฉลาดเหมือนในวันวาน แต่ก็ยังเป็นที่หมายปองต้องการตัวของใครต่อใคร  ขนาดแต่งงานไปอยู่ทางเหนือก็ยังมีคนไม่กลัวตาย คิดจะชิงตัวนางไปจากสามีอยู่เรื่อยๆ ทั้งศัตรูใหม่ศัตรูเก่าขนกันมาหมด ส่วนพระเอกทางหนึ่งก็ต้องคอยต่อสู้รับมือกับตระกูลไป๋ของไทเฮาที่กำลังแผ่อิทธิพลขยายอำนาจ แล้วไหนจะต้องปกครองดูแลดินแดนทางเหนือของตัวเองอีก  แต่อีกทางก็ต้องคอยดูแลอบรมภรรยา และเฝ้าระวังเหล่าอดีตผึ้งภมรที่คิดจะเด็ดดอมภรรยาของตนไปอีกด้วย… 55+

แม้จะสมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้ แต่เรื่องการต่อเรือและกลไกก็ยังไม่เป็นสองรองใครเช่นเดิม ถึงจะไม่คล่องแคล่วหลักแหลมเหมือนเก่า แต่ก็ทำให้คนที่คิดจะเล่นงานต้องหน้าหงายถอยกลับไปได้ทุกราย  เสียก็แต่ไอ้นิสัยที่เปลี่ยนกลับไปเป็นเด็กนี่สิ ที่นึกอยากพูดอะไรก็พูด พอโกรธเกลียดไม่พอใจหรือชอบอะไร ก็แสดงออกมาหมดไม่ปิดบัง จึงทำให้พระเอกต้องรับบทหนัก เพราะนอกจากจะเป็นสามีแล้ว ก็ยังต้องเป็นทั้งพ่อ เป็นทั้งพี่อีกด้วย ต้องคอยอบรมสั่งสอนภรรยาตัวน้อยไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง ไม่ให้ไปก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายที่ไหน55  แต่พออ่านไปก็จะรู้ว่าจริงๆ แล้วนี่แหละคือนิสัยดั้งเดิมของตัวนางเอก แต่เพราะถูกพ่อสั่งสอนขัดเกลาอย่างหนัก ประกอบกับโตขึ้นและกลายมาเป็นผู้นำครอบครัว เลยทำให้ต้องเก็บอารมณ์ความรู้สึก จนกลายเป็นคนเงียบขรึมเย็นชาแบบนั้น  หากไม่สมองเสื่อมกลับไปเป็นเด็กซะก่อน ด้วยนิสัยแบบนี้พระ-นางก็คงยากที่จะได้ลงเอยกัน

เพราะนางเอกนั้นใช้สมองนำความรู้สึก เมื่อพิจารณาเหตุผลบลาๆ ก็ทำให้ต้องหักใจปฏิเสธความรู้สึกของพระเอกไป  พระเอกในตอนนั้นที่หยิ่งทะนงและรักศักดิ์ศรีมาก เมื่อคนเขาไม่รับรัก พี่แกก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา ไม่ยุ่ง ไม่ง้ออีกเลย  

แต่เวลานี้กลับเป็นพระเอกที่ยอมถอยและวางศักดิ์ศรีลงก่อน พออีกฝ่ายแข็งพี่ก็อ่อน ถ้าเขาซีเรียสจริงจัง พี่ก็ปากหวานพูดจาหยอกล้อ หยอดให้เขาใจอ่อน แล้วก็จบลงที่เตียง55 นางเอกที่ไม่เคยเห็นพระเอกเวอร์ชั่นนี้มาก่อนก็ตกใจ เพราะปกติพี่แกจะชอบทำหน้านิ่งเย็นชาวางตัวเป็นสุภาพชนอย่างเดียว ไม่เคยพูดจาหยอกเย้าหรือรุกขนาดนี้ ( พระเอกพอได้รู้รสแล้วก็หื่นมากจ้า55 ) ตกลงผู้ชายคนนี้คือใคร? ยังใช่ซือหม่าที่มีฉายาว่า ‘มัจจุราชฉู่’ อยู่หรือไม่55 แต่ความจริงพระเอกคิดได้แล้วไง ว่าถ้ายังทำเหมือนเมื่อก่อนเดี๋ยวคงได้จบเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นต้องหน้าด้านเข้าไว้ ด้านได้อายอดจะทำตัวเป็นสุภาพชนไปทำไม? ทำไปให้ใครดู?55 ด้วยความหน้าไม่อายของพระเอก นางเอกจึงค่อยๆ ใจอ่อนยอมเปิดใจ ค่อยๆ เผยความรู้สึก จนที่สุดก็ยอมรับหัวใจตัวเอง  ส่วนพระเอกเองก็ค่อยๆ บุกทะลวงทลายกำแพงของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ เพราะไม่ว่าจะโง่เขลาหรือเฉลียวฉลาด พี่แกก็รักและพร้อมจะอยู่เคียงข้าง ยินดีฝ่าคลื่นลมมรสุมทุกอย่างไปพร้อมกับนางเสมอ …สุดท้ายเทพธิดาจึงตัดสินใจไม่กลับขึ้นเรือเทพ 

แต่ยินยอมพร้อมใจอยู่ข้างกายเทพภูเขาไปตลอดกาล …อิอิ

ปล. คู่ของพี่สาวนางเอกน่ารักดี คู่นี้ดราม่าขำๆ 
ปล. ส่วนคู่ของอาจารย์กับฮ่องเต้นี่ถ้าเขียนเป็นเรื่องแยกคงดราม่าสุดๆ เลยมั้ง แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็คิดได้ล่ะนะว่าแผ่นดินกับหญิงงามน่ะต้องเลือกเอาสักอย่าง จะโลภมากเอาหมดเลยไม่ได้เน้ออ