AIN’T NO SUNSHINE ตราบสิ้นแสงตะวัน

AIN’T NO SUNSHINE ตราบสิ้นแสงตะวัน 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : FENGNONG

สำนักพิมพ์ Hermit

คำโปรยหลังปก

" ปล่อยฉัน  ปล่อย  ฉันไม่ต้องการนาย! ไสหัวไป "

" นายไม่ต้องการฉันไม่ได้หรอก  ฉันเป็นของนาย เป็นได้แค่ของนาย  นายจำเป็นต้องต้องการฉัน "

ความอดทนของเขาเปรียบเหมือนกระบี่

ตอนเขารักผม  เขาใช้มันทำร้ายตัวเอง

แล้วเมื่อเขาไม่รักผมแล้วล่ะ?

เปลวไฟลุกไหม้ ... แผดเผาทุกสิ่งเป็นจุณ

ทว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่เปลวไฟไม่อาจเผาผลาญ

อยากเปลี่ยนเพลิงร้อนแรงในตัวให้เป็นแค่แสง

...แสงแดดอาบไล้ให้ความอบอุ่น

แม้สัมผัสก็ไม่เกิดอันตรายใดๆ 

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  ( อาจมีสปอยล์ )

เรื่องนี้ถ้าจำไม่ผิดเหมือนหนังสือออกมาเมื่อประมาณกลางๆ ปีที่แล้วมั้ง  
ตอนนั้นไม่ได้ซื้อขนาดเห็นคนเอามาขายมือสอง 400 กว่าบาทก็ยังไม่ซื้อ ...แบบเฉยๆ  
มาตอนนี้สิโอ๊ยๆ ราคา 900+...อยากจะด่าตัวเองจริงๆ ว่าทำไมตอนนั้นไม่ซื้อฟะ 
งานสัปดาห์หนังสือเดือนตุลาปีที่แล้วก็ไป ก็เห็นวางอยู่แบบมี box ด้วยทำไมไม่หยิบว๊า (=_=;)    
 ได้มาตอนต้นเดือนกันยาแบบกัดฟันเลยว่าถ้าเกินราคานี้ชั้นไม่ซื้อนะเฟ้ยยยยย  //(ㄒoㄒ)//

เรื่องนี้อ่านวันเดียวจบ ชอบนิสัยพระเอกกับลูกน้องคนสนิทของพี่แก แต่ขัดใจกับนิสัยนายเอกมาก 
อยากจะเข้าไปตบกะโหลกมันจริงๆ 55+  ทำไมมันถึงได้งี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ไม่เอาไหน   

ขี้โวยวายแบบนี้  มีดีอย่างเดียวแค่หน้าตากับไอ้ตรงใสซื่อ+โง่ล่ะมั้งเนี่ย  .......
นางเป็นลูกมาเฟียแต่เป็นลูกคนสุดท้อง เลยมีแต่คนตามใจ+เอาอกเอาใจ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ 
อยากได้อะไรก็ต้องได้  ใครขัดใจไม่ได้  พ่อกับพี่ชายรักประคบประหงมเป็นแก้วตาดวงใจสุดๆ   
ถึงจะเป็นลูกมาเฟียแต่ก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับงานในโลกมืด เพราะฉะนั้นเลยไม่ใช่แบบถือปืนฆ่าคน  
โหดเหี้ยมเย็นชา  แต่เป็นลูกคนรวยแบบคุณหนูเอาแต่ใจ ใช้เงินฟุ่มเฟือย กินดื่มเที่ยวเล่น 
ไม่ค่อยมีสมอง ทำตัวไร้สาระไปวันๆ อะไรแบบนี้  ส่วนพระเอกน่ะหรือพี่แกเป็นคนดูแลใกล้ชิดของน้องนาง  สมัยที่พี่แกยังไม่ดาร์กก็คอยตามอกตามใจคุณน้องนาง 
คอยดูแลปกป้องชนิดที่ว่า แค่เห็นใบไม้ร่วงลงมาถูกนายเอกฉันก็เจ็บแทนแล้ว ....เหอๆ (T.T) 

พระเอกเป็นคนเงียบๆ ฉลาด ชอบอ่านหนังสือมากๆ  ถูกส่งให้คอยมาดูแลปกป้องนายเอก...
คอยอบรมสั่งสอนคุณน้องที่เอาแต่ใจแบบชนิดที่เกินเยียวยาจริงๆ แต่พระเอกก็ยังเป็นศรีทนได้   
ชีวิตนี้รักนายเอก เป็นของนายเอกคนเดียวเท่านั้น

คือเปิดเรื่องมาก็เป็นตอนที่นายเอกถูกพระเอกจับกลับมา แล้วหลังจากนั้นส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ฉากที่นายเอกถูกพระเอกลงโทษสั่งสอนอะนะ สรรหาสารพัดวิธีมาลงโทษน้องนาง  
ตอนแรกเราก็นึกว่าสงสัยพระเอกคงจะแค้นใครสักคนที่เป็นญาติโกโหติกาของนายเอกมั้ง
เลยเอามาลงที่นาง แล้วเรื่องก็จะดำเนินไปแบบนายเอกถูกพระเอกบังคับให้ทำนั่นนู่นนี่  
ถูกลงโทษ ถูกพูดจาทำร้ายจิตใจ  พระเอกก็เย็นชาโหดร้าย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแต่บีบบังคับให้นายเอกทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ถ้าผิดก็จะโดนลงโทษ .... นายเอกก็ขัดขืนบ้างยอมบ้าง เพราะไม่อยากเจ็บตัวเจ็บสะโพก 55+  รับไม่ไหวพี่แกดุดันเหลือเกินแต่ก่อนใจดีอ่อนโยนจะตาย พูดอะไรก็ฟัง ...
มาตอนนี้ร้องไห้อ้อนวอนเสียงแหบเสียงแห้งให้ตายก็ยังไม่สน  

ตอนแรกๆ เราก็ยังเห็นใจยังสงสารนายเอกอยู่บ้าง 
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าคุณน้องนางนี่ไม่พัฒนาเลยนะ 
ถูกลงโทษมาตั้งหลายทีก็ยังไม่เข็ด นิสัยอะไรก็ไม่พัฒนาเลย มีบางทีที่เหมือนจะดีขึ้นแต่สุดท้ายก็วนลูปเดิม ...ชีวิตนี้จะให้แต่คนอื่นมาปกป้อง ตัวเองไม่ออกหน้าไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง  
ไม่คิดจะพัฒนาตัวเองเล๊ย นิสัยเด็กเอาแต่ใจ ไม่พอใจอะไรไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายแล้วก็ร้องไห้  
อ่านมา 2 เล่มนี่น้ำตาคุณเธอแทบจะท่วมโลกอยู่แล้ว  ร้องอะไรนักหนาฟะ..... 
นับถือความรักที่พระเอกมีให้คุณน้องนางจริงจริ๊ง (( น่าสงสารจริงๆชอบไปได้ไงเนี่ย 55+)))

อ่านไปจนจบเราก็ยังไม่ค่อยเคลียร์ บางเรื่องก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไปทำไม??  
สรุปที่พระเอกต้องโหด  ที่ให้นายเอกโดนมาทั้งหมดเพื่อ.......?? (˙<>˙)//……….. 

ประโยคพูดติดปากของนายเอกคือ  “ ฉันเปลี่ยนได้ ฉันเปลี่ยนได้ อันหรันนายเชื่อฉันสิ “   
แต่ก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนได้เลย  คือนางก็โดนเยอะนะแต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเท่าไร  
นิสัยยังน่าโดนตบกะโหลกเหมือนเดิม สมน้ำหน้าที่โดนคนสนิทตบไปหนึ่งฉาด 55+...
สถานการณ์จะตายแหล่มิตายแหล่ยังมีหน้ามาถามเรื่องพระเอกอยู่ได้ เค้าจะโดนยิงตายกันหมดแล้ว
แล้วก็เป็นเพราะเอ็งนั่นแหละที่ลากให้คนอื่นเค้ามาโดนยิง ....
ใครให้คุณน้องนางเป็นหัวหน้านะบอกได้เลย...ลูกน้องตายหมดไม่มีเหลือ  55+

" จวิ่นเยว่ ทุกครั้งที่นายบอกกับฉันว่าฉันไม่ใช่อันหรันของนาย  
ฉันเหมือนตายไปหนึ่งครั้ง "

ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วว่าอะไรคือรักอย่างสุดหัวใจ

ผมร้องไห้