ค่ำคืนนั้นลมวสันต์มาเยือน 3 เล่มจบ

 

ค่ำคืนนั้นลมวสันต์มาเยือน 3 เล่มจบ

ผู้แต่ง : เฟิงหลิวซูไต (Feng Liu Shu Dai)

ผู้แปล : หนิงอัน

สำนักพิมพ์ อรุณ 

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
ชาติที่แล้วนางเอกเกิดมาขาพิการเดินไม่ได้ แต่โชคดีที่มีพี่ชายฝาแฝดรักใคร่คอยดูแล  
ดังนั้นต่อให้พ่อแม่จะไม่สนใจหรือไม่รักเธอ อวี๋เซียงก็ไม่แคร์ แต่น่าเสียดายที่พี่ชายฝาแฝดที่เธอรักกลับมีหัวใจพิการแต่กำเนิด จึงทำให้อวี๋เซียงต้องสละหัวใจของตัวเองเพื่อต่อชีวิตให้กับพี่ชาย

เมื่อนางเอกตายก็ทะลุมิติมาอยู่ในหนังสือนิยายที่ตัวเองอ่านเพียงแค่คำโปรย ทั้งยังต้องมาอยู่ในร่างของตัวละครสมทบหญิง ที่่ดวงซวยที่สุดและมีชื่อเดียวกับตัวเอง
นางเอกเข้ามาอยู่ในร่างของ อวี๋เซียง บุตรสาวพ่อค้า ที่ถูกคนของบ้านพระเอกหยิบผิดสลับตัวกับน้องสาวพระเอกมา จึงทำให้นางกลายมาเป็นบุตรสาวสายตรงของจวนหย่งเล่อโหว และกลายเป็นน้องสาวของพระเอก อวี๋ผิ่นเหยียน
ส่วนน้องสาวตัวจริงของพระเอกหรือนางเอกในนิยาย ก็กลายไปเป็นบุตรสาวพ่อค้าแทน

เนื่องจากเจ้าของร่างนี้เคยช่วยชีวิตพระเอกเอาไว้ จึงทำให้ขาทั้งสองข้างเดินเหินไม่ได้ 
พอนางเอกทะลุมิติมาแล้วรู้ว่าร่างใหม่ก็ยังเดินไม่ได้อีก จึงไม่ได้เครียดอะไรเพราะชินแล้ว
และเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องมีจุดจบเหมือนในหนังสือ ดังนั้นนางเอกจึงต้องทำตัวดีๆ
เป็นน้องสาวที่ว่าง่าย+น่ารัก พยายามทำให้พระเอกซึ่งเป็นพี่ชายรักใคร่เอ็นดู เพื่อจะได้มีชีวิตที่สุขสบายและไม่ถูกไล่ออกจากจวน ยามที่นางเอกตัวจริงของเรื่องกลับมา

จากอวี๋เซียงที่โง่เขลาเบาปัญญา หูเบาเอาแต่ใจ ก็เปลี่ยนเป็นอวี๋เซียงคนใหม่ที่ฉลาดเฉลียวทันคน ทั้งยังปากหวานช่างเอาใจ เพียงไม่นานก็ทำให้ทั้งพระเอกและท่านย่าที่เคยรังเกียจตัวละครนี้ หันกลับมารักใคร่เอ็นดูได้สมดังใจ

แต่ชีวิตของพระเอกเองก็ใช่ว่าจะราบรื่นหรือสุขสบายอย่างที่ใครๆ คิด  ถึงจะได้เป็นผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์โหวต่อจากพ่อ ทว่ากว่าจะได้ตำแหน่งนี้มาก็ลำบากเลือดตาแทบกระเด็น
ไหนจะถูกวางยา ตกหลุมพรางคนอื่นจนต้องติดคุก แล้วตอนนั้นก็เพิ่งอายุสิบกว่า
แม่ก็พึ่งพาไม่ได้ มีเพียงย่าแก่ๆ ที่คอยวิ่งเต้นขายทรัพย์สมบัติจนแทบหมดจวนเพื่อช่วยหลานออกมา ต้องยัดเงินให้หลานได้เป็นเพื่อนเรียนกับรัชทายาทเพื่อปูทางสู่อนาคต  
ทั้งยังต้องรับมือกับพวกบ้านรองอีกกี่บ้าน ที่หวังจะแย่งชิงตำแหน่งโหวนี้ไป...

ส่วนแม่พระเอกก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เอาแต่เสียใจที่สามีตาย วันๆ มัวแต่นั่งร้องไห้กอดป้ายวิญญาณคร่ำครวญ ลูกเต้าไม่สนใจ จวนก็ปล่อยให้แม่สามีดูแล โนสนโนแคร์ทุกสิ่ง...
พอรู้ว่าลูกสาวถูกหยิบผิดสลับตัวไป ก็ร้องไห้โวยวายบังคับให้พระเอกรีบไปตามหาคนกลับมา จากที่ไม่ชอบนางเอกอยู่แล้ว เพราะคิดว่าเป็นตัวซวยที่ทำให้สามีตาย พอรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็ยิ่งเกลียดเลยทีนี้

คือตอนแรกทุกคนนึกว่านางเอกน่ะเป็นตัวซวย เพราะเคยเอาวันเดือนปีเกิดกับช่วงเวลาเกิดของนางไปให้พระดู พระก็ทำนายว่าเป็นดาวหายนะ ดวงขัดกับพระเอกผู้เป็นพี่ชายและจะทำให้ตระกูลโหวล่มจมประมาณนี้

แต่หลังจากที่นางเอกเข้ามาอยู่ร่างนี้ ย่าก็เริ่มคิดได้ว่า...ในเมื่อเด็กสลับตัวกัน  
งั้นไอ้ช่วงเวลาเกิดที่เอาไปให้ดูมันก็ไม่ใช่ของนางเอกสิ  โอ้..ที่แท้คนที่เป็นดาวหายนะตัวจริงก็คือหลานสาวแท้ๆ ของเราเองหรือนี่...ฉิบหายและ

ส่วนนางเอกก็ทำตัวดีขึ้นเรื่อยๆ รู้ความ ไม่สร้างปัญหาเหมือนเจ้าของร่างคนก่อน

ย่าจึงยิ่งชอบ ส่วนพระเอกก็ทั้งรักทั้งหลงน้องสาวคนนี้มากก ทุกคนในจวนจึงไม่มีใครกล้ารังแกนางเอก รวมถึงคนข้างนอกจวนด้วย แม้ชื่อเสียงของนางเอกจะติดลบย่ำแย่เพียงใด

แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไร เพราะนางมีแบ็คดี มีพี่ชายเป็นคนสนิทของรัชทายาท

แถมยังมีเพื่อนสนิทเป็นถึงองค์หญิงเก้าลูกรักของฮองเฮาอีก 

คือนางเป็นคนโชคดีเหมือนผู้มีบุญบารมีมาเกิดอะ เวลาจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดกับพระเอกก็จะมีฝันบอกลางเตือน ทำให้พระเอกรอดพ้นอันตราย และยังมีพรสวรรค์ในเรื่องการปลูกต้นไม้

แบบต้นอะไรที่ปลูกยากๆ ตายง่าย  ถ้าเอามาให้นางเอกปลูกหรือดูแลก็รอดหมดอะ

เพราะต้นไม้นี่แหละจึงทำให้นางเอกได้ผูกสัมพันธ์กับหมอเทวดา และได้ช่วยชีวิตของชายารัชทายาทเอาไว้ด้วยความบังเอิญ

ทว่าวันหนึ่งเรื่องที่นางเอกกลัวมากที่สุดก็มาถึง...เมื่อน้องสาวแท้ๆ หรือนางเอกตัวจริงของเรื่องกลับมา  แต่เพื่อชื่อเสียงในวันข้างหน้า จึงต้องกุเรื่องว่าทั้งสองเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน 
ซึ่งจริงๆ นางเอกก็ไม่อะไรนะ เป็นคนตรงๆ ใครดีมาก็ดีตอบ กับน้องสาวแท้ๆ ที่จะกลับมานางก็ไม่ขออะไรมาก ขอแค่พระเอกยังรักและเอ็นดูตัวนางเหมือนเดิมก็พอ
นอกนั้นถ้าน้องสาวแท้ๆ อยากได้อะไรก็เอาไป 

แต่น้องสาวแท้ๆ นี่แบบ....ทำตัวได้สมกับที่พระเอกให้คำนิยามไว้จริงๆ
" จิตใจคับแคบ จดจำความแค้นลืมเลือนบุญคุณ" สมกับที่เป็นดาวหายนะ
ไปที่ไหนที่นั่นวอดวายฉิบหายหมด ทำให้ตระกูลเสิ่นล่มสลาย บิดามารดาบุญธรรมตระกูลเสิ่นต้องตาย ทำให้พี่ชายบุญธรรมต้องขายตัวเป็นบ่าวรับใช้ (แต่พออิน้องไปพี่ชายแม่งสอบได้เป็นจ้วงหยวนทันที ชีวิตดีขึ้นทันตา55) .. แต่อิน้องก็ยังไปโกรธแค้นตระกูลเสิ่น

ทั้งๆ ที่ตระกูลเสิ่นก็เลี้ยงดูอิน้องดีมากๆ เปย์ทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจใดๆ

พอได้กลับคืนฐานะเดิมก็ไปโกรธเกลียดนางเอกอีก คิดว่าเขาเป็นคนแย่งทุกอย่างของตัวเอง

ไปยุแม่แท้ๆ ให้หาทางไล่นางเอก แต่นางเอกมีย่ากับพระเอกหนุนจึงไม่สำเร็จ

พอไม่สำเร็จ ก็ไปยุให้แม่เอาอำนาจในการดูแลจวนจากนางเอกกลับคืนมา  

แม่ก็รักอิน้องเหลือเกิน พูดอะไรมาก็เชื่อ+ทำตามหมด แต่กับพระเอกที่เป็นลูกแท้ๆ เหมือนกันกลับไม่เคยสนใจใยดีเลย จะเป็นจะตายไม่เคยสน จนพระเอกหมดใจ ไม่นับว่าเป็นแม่อีกต่อไป ตัดออกจากชีวิตเรียบร้อย มีแค่ย่ากับนางเอกเท่านั้นที่พี่แกนับเป็นคนในครอบครัว

แต่พอให้อิน้องดูแลจวนได้ไม่นานหายนะก็เริ่มบังเกิด อะไรที่เคยได้กำไรก็ขาดทุนย่อยยับ เงินในจวนหดหายเริ่มไม่พอ และด้วยความอยากเอาชนะ อิน้องก็ไปเปลี่ยนแปลงระบบที่นางเอก เคยวางเอาไว้ จนสุดท้ายก็พังๆ และเกือบทำให้ตระกูลพระเอกต้องซวย ...

ทว่าอิน้องก็ยังไม่เข็ด ไม่เคยสำนึก ใครจะตาย ใครจะล่มจม ก็ขอแค่ฉันได้มีชีวิตที่สุขสบายเป็นพอ ใครพูดไม่เข้าหู+ขัดขวางความสุข ก็วางแผนทำร้ายเขาหมด

ใครที่มีบุญคุณหรือเคยดีด้วย ก็ไม่แคร์ไม่เคยจดจำ แทงข้างหลังได้หมด ...

เมื่อรู้ว่าย่ากับพระเอกไม่ชอบตัวเอง ก็หันไปร่วมมือกับคนนอกใส่ร้ายพี่ตัวเองทันที.. 

เกือบลืมพูดถึงเรื่องของพระ-นางเลยติดลม 55
นางเอกเรื่องนี้ไม่ได้มาแนวอ่อนหวานเรียบร้อย แต่เป็นคนตรงๆ แรงๆ ด่ามาก็สวนกลับ
ดุ สวย โหด จะร้ายๆ และเอาแต่ใจหน่อย เป็นมาตั้งแต่ชาติที่แล้วเลย (อารมณ์คนเดินไม่ได้ก็อาจจะเอาแต่ใจโวยวายบ้าง บวกกับมีพี่รักและตามใจด้วย)
มาชาตินี้้ก็ยังมีพระเอกรักและคอยตามใจ คอยประคบประหงม คอยอุ้ม คอยนอนกอด
รักยิ่งกว่าน้องแท้ๆ ใครทำไรนางเอกพี่แกเอาตาย ...
ส่วนนางเอกก็รักและห่วงใยพระเอกด้วยใจจริงเหมือนกัน นานวันเข้าทั้งสองคนจึงเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กันเกินคำว่าพี่น้อง แม้ในใจของทั้งคู่จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ของตน
แต่ก็ไม่เคยพูดออกไป ทั้งยังหลงคิดว่าอีกฝ่ายคงเห็นเราเป็นพี่น้องแท้ๆ นั่นแหละ ...หึหึ  

พอยิ่งโตนางเอกก็ยิ่งงาม ส่วนเว้าส่วนโค้งส่วนไหนที่ควรจะมีก็มีหมด
พระเอกก็ยิ่งหวงยิ่งห่วง ไม่อยากให้ไอ้หนุ่มไหนมาเข้าใกล้ คลั่งรักสุดๆ ทั้งอุ้มทั้งกอด
ทั้งจับนั่งตัก ทั้งป้อนข้าว บางทีก็ไปนอนที่ห้องน้อง และบางทีก็มาอาบน้ำในห้องน้องอีกด้วยนาจา(มีฉากกั้น) ทั้งๆ ที่น้องก็จะอายุ 15 แล้ว แต่เวลาย่าเห็นพระเอกจับน้องนั่งตักป้อนของกินก็คิดว่าพี่น้องคู่นี้รักใคร่กันดี(ไม่ใช่นะคุณย่า)  มีเพียงสาวใช้นางเอกคนเดียวที่คิดว่ามันไม่เหมาะสมและกล้าเอ่ยปากเตือนผู้เป็นนาย
แต่ก็นะด้วยความที่นางเอกมาจากยุคปัจจุบันไง นางเลยไม่ถือ มองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา .. (แต่อันนี้เราเห็นด้วยกับสาวใช้นางนะรู้สึกว่าบางอย่างมันมากไปอะ  อ่านแล้วแหม่งๆ แปลกๆ ไม่อิน รวมถึงนิสัยตรงๆ ของนางเอกบางอย่างมันก็ไม่โอเคเท่าไรอะ ..เหอๆ)

แล้วพอพระเอกสารภาพความรู้สึก นางเอกก็ดันอยากให้เป็นแค่พี่น้องเว้ยเฮ้ยยยย

เพราะกลัวว่าถ้าเป็นสามีภรรยาความสัมพันธ์จะไม่ยั่งยืนเหมือนเป็นพี่น้อง

กลัวพระเอกจะมีสามภรรยาสี่อนุเลยขอคิดดูก่อน เอ้า! แล้วที่จับเนื้อต้องตัวใกล้ชิดกันก่อนหน้ามันคืออิหยังฟะ งงมากกก ...

สุดท้ายอิน้องกับแม่ก็ได้รับผลกรรมกันไป คนแม่ก็สำนึกได้และยินดีรับกรรม 
แต่อิน้องยังไปต่อได้อีกจ้าไม่เคยสำนึก ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่เคยสิ้นความทะเยอทะยาน
ความอยากได้อยากมี ซึ่งจริงๆ มันก็ไม่ผิดนะที่คนเราจะทะเยอทะยาน
แต่มันไม่ควรทำให้ใครเดือดร้อนหรือใช้ชีวิตคนอื่นเป็นฐานเหยียบขึ้นมาไง
จริงๆชีวิตอิน้องจะว่าดีก็ดีนะ ตระกูลเสิ่นก็ตามใจเลี้ยงมาอย่างดี ขนาดตระกูลตกต่ำลงก็ยังเลือกขายลูกชายคนโตไปเป็นบ่าว เพื่อเอาเงินมาดูแลอิน้องอะ
ตอนหนีออกมาตอนแรกก็ยังได้เจอคนดีๆ ช่วยเหลือรับเป็นสาวใช้
ตอนมาอยู่จวนโหวทำผิดก็ไม่ได้ถูกลงโทษหนักอะไร มีแม่คอยออกหน้ารับแทนด้วย
แต่สุดท้ายก็ไม่เคยสำนึก โทษแต่คนอื่น ฉันถูกคนอื่นนั่นแหละที่ผิด...
อ่านจบแล้วก็ไม่แปลกใจกับจุดจบอิน้องเลย ไม่เกี่ยวกับดาวหายนะหรอกคือทำตัวเองทั้งนั้น

ป.ล. การแปลสำหรับเราไม่ค่อยลื่นอะ ขอยกตัวอย่างบางจุดเน้อ
- เปิดมาเจอบทแรกๆ ตอนที่นางเอกยังไม่ทะลุมิติแล้วกำลังไล่แม่ออกจากห้อง แต่พูดว่า
" ออกไป ออกไปประเดี๋ยวนี้ " คำว่าประเดี๋ยวใช้กับยุคปัจจุบันแล้วมันดูแปลกๆ นะ

- ทำไมถึงไม่ใช้คำว่า 'สายเลือดตระกูลอวี๋' แต่ใช้คำว่า 'เลือดอวี๋' หรือ 'สายเลือดอวี๋ 'อะ55

- แล้วก็เวลาสาวใช้ตอบผู้เป็นนาย ทำไมถึงใช้คำขึ้นต้นว่า " ตอบฮูหยิน , ตอบคุณหนู" อะ
ที่อ่านๆ มามันต้องเป็น " เรียนฮูหญิง , เรียนคุณหนู" ไม่ใช่เหรอ ...หรือยังไง 55