สามคราวิวาห์รัก

สามคราวิวาห์รัก 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง ; หมิงเยวี่ยทิงเฟิง
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

คำโปรยหลังปก
" ไม่มีผลประโยชน์ข้าไม่ทำ "
คือคติประจำตัวของเขา ' หลงเอ้อร์ '  นายท่านรองแห่งคฤหาสน์สกุลหลง
แต่กลับมีหญิงสาวตาบอดคนหนึ่งมาหลอกใช้เลห์กล
ทำให้เขาต้องควักกระเป๋าออกมาทำสิ่งไร้ผลประโยชน์ตอบแทน
แล้วเขาจะปล่อยให้นางอยู่อย่างสุขสบายหรือ  ไม่มีทาง!

' จวีมู่เอ๋อร์ '  รู้ว่าเขามีกิตติศัพท์เรื่องความเห็นแก่เงิน  เจ้าคิดเจ้าแค้น  ซ้ำยังเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย
แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่เลิกราเสียทีเช่นนี้
แต่ละวิธีที่เขาสรรหามากลั้นแกล้งล้วนทำให้นางปวดหัวทั้งสิ้น
แล้วนางจะยอมให้เขารังแกอยู่ฝ่ายเดียวหรือ  ไม่มีทาง!

ปะทะฝีมือกันก็ลายครั้ง  ประฝีปากกันก็หลายครา
ทว่าเมื่อนางพูดประโยคหนึ่งออกมา
' ข้าอยากให้ท่านหลงเอ้อร์แต่งงานกับข้า '
นับจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป

ความรู้สึกหลังอ่าน  ( อาจมีสปอยล์ )

สามคราวิวาห์รักเป็นเรื่องของ ‘หลงเอ้อร์‘ นายท่านรองแห่งคฤหาสน์สกุลหลง  
ผู้ดูแลกิจการการเงินและทุกอย่างภายในบ้านสกุลหลง  นายท่านรองที่อายุปาเข้าไปยี่สิบหกแล้ว
แต่กลับยังไม่แต่งภรรยา  ทั้งๆ ที่มีหญิงสาวลูกผู้ดีมากมายอยากแต่งงานกับเขา  
แต่พี่แกกลับไม่อยากแต่งงานกับพวกนางเลยสักคน หึหึ .........  
และวันหนึ่งในขณะที่กำลังคิดหาทางหลบผู้หญิงที่มาตามตื๊อตัวเองอยู่นั้น    
ท่านรองก็ได้พบกับหญิงสาวตาบอดคนหนึ่งที่เข้ามาขอความช่วยเหลือ โดยมีเงื่อนไขแลกเปลี่ยน  
ที่ทำให้พระเอกสามารถสลัดหญิงสาวที่มาตามเกาะแกะได้  นางทำตามเงื่อนไขสำเร็จ  
แต่พระเอกกลับไม่พอใจและโกรธมากกก  ไม่ว่าอย่างไรพี่แกก็ต้องหาทางเอาคืนให้จงได้   
ถึงจะเป็นผู้หญิง ถึงจะตาบอด แต่พี่แกก็ไม่ละเว้นหรอกนะรู้ไว้ด้วย 55+

พระเอกเรื่องนี้เป็นคนฉลาด ทำการค้าเก่ง สกุลหลงเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพล ไม่มีผู้ใดกล้ายุ่ง
โดยเฉพาะนายท่านรอง ‘ หลงเอ้อร์ ‘ ที่ยิ่งไม่มีใครกล้าขัดใจ   ....
แต่นางเอกกลับกล้ามาแหย่หนวดเสือทำให้พี่แกโกรธเสียได้ 55+  ..... 
ต้องบอกก่อนว่าแต่เดิมนางเอกเป็นนักพิณ แต่เพราะป่วยจึงทำให้ตาบอด ไม่เป็นวรยุทธ์  
ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง แถมยังไม่ค่อยชอบเคลื่อนไหวอีก
ส่วนสิ่งที่นางชอบมากๆ และทำได้ดีที่สุดก็คือการนอนกับดีดพิณ และยังเป็นคนฉลาดมากๆ  
จึงสามารถทำให้พระเอกตกหลุมพรางของตัวเองได้เสมอ 55+

นางเอกต้องเข้าไปพัวพันกับคดีบางอย่าง และถูกบีบให้แต่งงานกับคนอื่น   
ดังนั้นนางจึงต้องการหาชายหนุ่มที่บ้านมีอิทธิพลใหญ่ ที่สามารถปกป้องนางกับครอบครัว
และต่อกรกับอำนาจมืดที่จะเข้ามาทำร้ายได้ และตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือ ....
 ‘ ท่านหลงเอ้อร์ ‘ นายท่านรองแห่งคฤหาสน์สกุลหลง  ที่แม้ว่าจะนิสัยไม่ค่อยดี นิสัยเหมือนเด็ก  
แถมยังชอบคิดเล็กคิดน้อย  เจ้าคิดเจ้าแค้น ชอบหาเรื่องแกล้งนาง
แต่สุดท้ายนางก็ยังต้องการแต่งงานกับเขาอยู่ดี  ผิดกับพระเอกที่ตอนนั้นยืดอกยอมรับเลยว่า
ยังไม่อยากแต่งงานจริงๆ  แต่พอนึกๆ ดูแล้วถ้าตัวเองไม่แต่งกับนางเอก นางก็ต้องไปแต่งกับคนอื่น
แล้วพี่แกก็ไม่อยากให้นางไปแต่งกับคนอื่น  ประกอบกับผู้หญิงที่เคยเจอๆ มาก็ไม่มีใครที่พี่แกชอบ
หรือทำให้รู้สึกสนใจได้มากเท่ากับนางเอก  ก็เลยโอเคแต่งก็แต่ง..... 
เพราะพระเอกคิดว่า แต่งกับตัวเองย่อมดีกว่ายกให้คนอื่น  
พอแต่งเข้ามาทีนี้ก็ได้อยู่เหนือนางเอกแล้ว เพราะภรรยาต้องเชื่อฟังสามีนิ่   55+

เนื้อเรื่องมีที่มาที่ไป  ผูกปมและแก้ได้ดี  ในเล่มจะเป็นเรื่องความรักของพระ-นาง
ควบคู่ไปกับการสืบสวนคดีที่นางเอกต้องเข้าไปเกี่ยวข้องและหาตัวคนร้าย   
นางเอกถูกคนตามลอบฆ่าอยู่หลายที แต่อาศัยความฉลาดเลยทำให้รอดตายมาได้ทุกครั้ง  
ไม่ได้มีวรยุทธ์หรือพระเอกเข้ามาต่อสู้ขวางอะไรหรอก  แต่นางอาศัยสมอง สติ บวกกับประสาทสัมผัสของตัวเอง แล้วก็หาทางหนีเพื่อรอพระเอกมารับเท่านั้น  เพราะนางเชื่อว่าไม่ว่าตนจะไปหลบอยู่ตรงไหน พระเอกก็จะต้องตามหาจนเจอ ...........

มีตอนพิเศษ 3 ตอน  ...... ชอบทั้ง 3 ตอนเลยโดยเฉพาะตอนขององค์รักษ์พระเอก ‘หลี่เคอ’ 
กับคู่แค้นของนางเอก ‘ ติงเหยียนซาน ’                                                                                                                                    

‘ ติงเหยียนซาน ’  ชีวิตนางน่าสงสารนะ  นางเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ที่พ่อเป็นถึงเสนาบดี

แต่สุดท้ายกลับพบว่าไม่มีใครรักนางหรือหวังดีกับนางเลยจริงๆสักคน   
ตอนแรกนางหลงรักท่านหลงเอ้อร์ แต่เขากลับไปแต่งงานกับหญิงสาวตาบอดที่นางเกลียดชังมากที่สุด  สุดท้ายพอบ้านแตก  ครอบครัวสูญสิ้นอำนาจ ทุกคนก็พากันตีตัวออกห่าง ....
นางไม่สนใจอำนาจหรือชื่อเสียงเงินทองอะไรแล้ว  นางก็แค่หวังว่าจะได้เจอกับใครสักคนที่รัก
และทะนุถนอมนางจากใจจริงบ้างเท่านั้นเอง ถึงจะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ  อารมณ์ร้าย
แต่เราก็ยังอดที่จะเอาใจช่วยนางไม่ได้นะ..........เฮ้อ  T^T

" กฏสกุลข้อที่หนึ่งห้ามพูดจาประชดข้า  จำไม่ได้หรือ "
" แล้วข้อที่สองคืออะไร "
" ข้อที่สองคือห้ามทำให้ข้าเบื่อ "
" ข้าจะร่างกฏสกุลบ้าง " 
" กฏข้อที่หนึ่ง  ห้ามบิดติ่งหู "
" กฎข้อนี้ผิดต่อกฎสกุลข้อที่สองของข้า  ดังนั้นไม่อนุญาต "
" เช่นนั้นกฎสกุลข้อที่สามของท่านคืออะไร "
" ต้องเชื่อฟังคำของข้า "
" ข้อที่สี่ล่ะ "
" เรื่องที่ทำให้ข้าไม่มีความสุขล้วนห้ามทำ "
จวีมู่เอ๋อร์หัวเราะออกมาอีกครั้ง  หลงเอ้อร์ก็หัวเราะด้วยเช่นกัน  แต่ปากยังคงพูดต่อ
" หากเจ้าทำผิดกฎสกุล  ข้าก็จะจัดการด้วยบทลงโทษของสกุล "
" มู่เอ๋อร์ขี้ขลาดที่สุดเลย  กลัวบทลงโทษของสกุล  ดังนั้นไม่กล้าขัดความประสงค์ของท่านแน่นอน "
...................................................................................................................

" เงินนี้ข้าให้เจ้ายืม  รีบสร้างหลักปักฐานแล้วรีบกลับมารับข้า  จากนั้นค่อยคืนเงินให้ข้า "
" เพราะข้าไม่เอาไหน "
" ข้าไม่ชอบฟังสิ่งเหล่านี้  เหตุผลเรื่องดินตีนเขายอดเขาอะไรนั่นยังฟังดูดีกว่า "
" เจ้ารอข้านะ  ข้าจะรีบกลับมารับแน่นอน "
" เจ้าต้องเขียนจดหมายถึงข้านะ "
" ได้ "
" ข้ากลับไปจะตั้งใจเรียนรู้หนังสือ  เจ้ารอข้านะ "
" ข้าจะรอเจ้า  เจ้าต้องรีบมา "