เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม 2 เล่มจบ

เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม 2 เล่มจบ / ผู้แต่ง : อีเหมยถงเฉียน 
ผู้แปล : เจินจูไหน่ฉา
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

                        ' เขาอยากจะมีชีวิตอยู่จนผมขาวโพลน แต่ชีวิตนี้ไม่อาจสำราญได้ดั่งหวัง

แล้วต้องอยู่จนผมขาวโพลนยังจะมีความหมายอะไร 

หากจะให้เขาอยู่จนผมขาวโพลนจริงๆ 

เงื่อนไขสำคัญคือต้องมีอวิ๋นจ้าวอยู่ดูแลกันและกันไปจนถึงช่วงเวลานั้นต่างหาก '

อวิ๋นจ้าว บุตรสาวตระกูลพ่อค้า เพราะความเข้าใจผิดจึงทำให้นางตัดสัมพันธ์กับ ลู่อู๋เซิง 

คนรักที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ กระทั่งสิบปีผ่านไปความเข้าใจผิดก็ยังไม่ถูกสะสาง

และกลับเป็นการจากลากันชั่วชีวิตแทน แต่ด้วยอภินิหารของไข่มุกราตรีที่พกติดกาย
จึงทำให้นางย้อนเวลากลับมาในคืนวันล่าปาเพื่อแก้ไขอดีตอีกครั้ง

เป็นแนวย้อนเวลาที่ต่างจากเรื่องอื่นๆ เพราะนางเอกไม่ได้ตายแล้วย้อนกลับมา 

แต่นางย้อนเวลากลับมาทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ โดยมีไข่มุกราตรีเป็นตัวช่วย 

และก็ไม่ได้ย้อนกลับมาเพียงครั้งเดียวแต่คือหลายครั้ง 

ตอนแรกคิดว่าฝ่ายนางเอกคงจะได้เปรียบเพราะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

แต่กลายเป็นว่าพอย้อนเวลากลับมาเรื่องราวก็ดันเปลี่ยนต่างไปจากเดิมทุกที  
พูดง่ายๆ คือการพยายามเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของนางเอกนั้น ส่งผลให้ชีวิตของคนอื่นๆ ต้องปรับเปลี่ยนตามไปด้วย  จากตอนแรกที่มีแค่พระเอก ไปๆ มาๆ สเกลก็เริ่มใหญ่ขึ้น ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวพัวพันกับผู้คนมากขึ้น จำนวนชีวิตของคนที่ต้องเข้าไปช่วยก็เยอะขึ้นตาม
ดังนั้นนางเอกก็เลยต้องย้อนเวลากลับมาหลายรอบ เพื่อช่วยชีวิตคนที่รัก+คนรอบข้าง
พร้อมกับสืบหาตัวการเบื้องหลังที่แท้จริงไปด้วย

นางเอกเรื่องนี้เดิมเป็นคนใจร้อน ไม่ละเอียดรอบคอบ (เห็นได้จากการด่วนรีบตัดสัมพันธ์กับพระเอกในตอนแรก) แต่พอได้ย้อนกลับมาหลายๆ ครั้งเข้า นิสัยที่เคยเป็นข้อเสียก็ค่อยๆ ถูกขัดเกลา 

ยิ่งได้พบการสูญเสียการลาจากบ่อยๆ เข้า ก็ยิ่งค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นคนใจเย็นสุขุมรอบคอบขึ้น  

ในเล่มแรกเราว่านางเอกน่าสงสารมากเลย เพราะกลับมาแต่ละทีก็ต้องมีคนตาย 

แม้จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขใหม่ได้แต่ความเสียใจความเจ็บปวด ที่ได้เห็นคนที่รักจากไปต่อหน้าต่อตาครั้งแล้วครั้งเล่าก็น่าจะยังอยู่  กลับไปแต่ละทีทุกอย่างก็ต้องเริ่มใหม่หมด ต้องพยายามทำทุกอย่างตามลำพังเพียงคนเดียว โดยไม่สามารถบอกกล่าวหรือปรึกษาใครได้เลย .. 

แต่พอเข้าเล่มสองถึงได้ยิ้มออก เพราะนางเอกไม่ต้องต่อสู้ตามลำพังอีกแล้ว 

ในที่สุดก็มีคนมาช่วยแบกรับปัญหาแบ่งเบาภาระสักที ....เพราะหลังๆ นี่ไม่ได้มีแต่นางเอกเท่านั้นที่ย้อนกลับมา แล้วแถมยังมีคนที่เคยย้อนกลับมาแล้วถึง 72 ครั้งด้วยนะ OMG!!!!

อ่านจบแล้วค่อนข้างชอบมากๆ ชอบนิสัยนางเอกที่ตอนแรกแม้จะดูห้าวๆ โผงผางไม่ค่อยฟังใคร

แต่พอเจอเหตุการณ์ต่างๆ เข้าไปก็เริ่มพัฒนาปรับปรุงตัว ทิ้งทิฐิ ทิ้งอีโก้ 

เลิกเก็บงำความรู้สึกที่มีต่อพระเอก พอเจอหน้าก็รีบตะโกนบอกก่อนเลยว่า “ข้าชอบท่าน” 

ส่วนพระเอกก็น่าร้ากกกกก พึ่งพาได้ นิสัยสมกับเป็นบุตรชายคนเดียวของท่านแม่ทัพใหญ่ 

เป็นทั่นฮวาหนุ่มรูปงามที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊  ชอบเวลาพี่แกเขินอายหน้าแดงเพราะถูกนางเอกหยอกเย้าและแอบกินเต้าหู้ (ปกติมีแต่พระเอกชอบกินเต้าหู้นางเอกแต่เรื่องนี้สลับบทกัน 55) 
ชอบความเชื่อใจกันของพระ-นางหลังจากที่แก้ไขความเข้าใจผิดกันแล้ว แบบไม่ต้องพูดมากแค่มองตาก็รู้ใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก็พร้อมอยู่เคียงข้างให้การสนับสนุน

ปล. ยังมีคู่รองอีก 2 คู่ที่คอยให้ความช่วยเหลือพระ-นาง  เป็นคู่ที่ไม่สมหวังกันในชาติที่แล้ว

นางเอกจึงมาช่วยให้สมหวังกันในชาตินี้ แต่เสียดายที่ไม่มีตอนพิเศษเลยไม่ได้เห็นชีวิตหลังจากกำจัดตัวร้ายได้ว่าจะเป็นยังไงต่อ  ก็รู้ว่าแฮปปี้แหละ แต่สู้วนลูปกันมาตั้งนานก็อยากเห็นแบบไม่ต้องเดาเองอะเนอะ 55

ปล. ไม่มี nc พระเอกสุภาพบุรุษมากกกๆ จ้า ..อิอิ