พานพบอีกครายามบุปผาโปรยปราย

พานพบอีกครายามบุปผาโปรยปราย (เล่มเดียวจบ) / ผู้แต่ง : สู่เค่อ
ผู้แปล : มิราทิพย์
สำนักพิมพ์ อรุณ

คำโปรยหลังปก
พันปีก่อนนางเป็นเพียงภูตน้อยดอกฉา
ขณะที่เขาเป็นผู้ปกครองสวรรค์
ณ งานชุมนุมบุปผาที่จัดขึ้นทุกร้อยปี
นางสารภาพรักกับเขาเบื้องหน้าธารกำนัล
" ข้าเพียงปรารถนาเป็นชายาของท่าน "
เขาแย้มยิ้ม " เช่นนั้นก็จงบำเพ็ญเป็นเซียน "
นับจากนั้นนางตั้งใจบำเพ็ญเพียร
ห้าร้อยปีต่อมานางถามอีกครั้ง
" เมื่อใดข้าถึงจะได้เป็นชายาของท่าน "
เขานิ่งเงียบครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วตอบ
" รอเจ้าได้ลงบันทึกในทะเบียนเซียนค่อยว่ากัน "
ภูตสาวที่ปรารถนาเป็นชายาของเขามีน้อยเสียที่ไหน
ในที่สุดนางก็เข้าใจสาเหตุที่เขานิ่งเงียบ

นางหันหลังให้เขาอย่างเด็ดเดี่ยว
ตัดสินใจเลือกวาสนารัก  "ใช้ตัวเคียงคู่" ในโลกมนุษย์
นางไม่ต้องการบำเพ็ญเป็นเซียน
นางเพียงต้องการลืมเลือนเขา!

บัดนี้ความรู้สึกผิดที่กัดกินจิตใจนับพันปีทำให้เขาฝืนลิขิต
เปลี่ยนชะตา  พานางในชาติใหม่หวนคืนอดีตชาติ
หมายมาดให้นางบำเพ็ญเป็นเซียนอีกครั้ง
ยามบุปผาโปรยปราย  ทั้งคู่พานพบอีกครา
วันนั้น สีแดงเจิดจรัสจับตา ดอกฉาผลิบานทั่วภูผา
สุดท้ายจะกรีดบาดนัยย์ตาผู้ใด

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์ )

ย้อนกลับไปเมื่อหลายพันปีก่อน ณ งานชุมนุมที่วังบุปผา  

ภูตดอกฉาน้อยตนหนึ่งได้ตกหลุมรักเทพเซียนผู้หนึ่งซึ่งมีรูปโฉมงดงามท่าทางสูงส่งเข้าให้   

ท่ามกลางงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยเหล่าเทพเซียนมากมาย นางใจกล้าถึงขนาดวิ่งเข้าไปสารภาพรัก
และถามเขาว่า นางสามารถเป็นเสินโฮ่วของเขาได้หรือไม่  
เขาเพียงยิ้มแล้วบอกให้นางเป็นเซียนก่อน   

แม้จะถูกผู้อื่นดูแคลนหัวเราะเยาะแต่เมื่อมีความปรารถนา...
นางจึงตั้งใจบำเพ็ญเพียรเพียงเพื่อหวังจะได้เป็นเซียนและครองคู่อยู่กับเขา

แต่เมื่อพันปีผ่านไปนางถึงได้รู้ว่าเขาไม่มีทางแต่งกับนาง  

และนางก็ไม่มีวันได้เป็นเสินโฮ่วของเขา...

เมื่อได้พบหน้ากันอีกครั้ง นางจึงแย้มยิ้มและบอกว่าตนจะลืมเลือนเขา   

นับแต่นี้ไม่ขอบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนอีกชั่วนิจนิรันดร์ เพียงแค่หวังได้ลงไปเวียนว่ายตายเกิด
เป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้นก็พอ….

นางเอกได้ลงไปเวียนว่ายตายเกิดกลายเป็นเป็นมนุษย์และลืมเลือนทุกสิ่งอย่าง 
ไร้ซึ่งความทรงจำใดๆ ได้เกิด แก่ เจ็บ ตาย  
แต่งงานมีบุตรธิดาและใช้ชีวิตเฉกเช่นมนุษย์ธรรมดาทั่วๆ ไป   

จริงๆ ก็ดีแล้วเพราะนี่แหละคือสิ่งที่ตัวนางเอกปรารถนา  แต่น่าเสียดายที่มีบางคนไม่ชอบ  

ไม่ต้องการให้นางเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา และต้องเวียนว่ายตายเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดไป   

เขาจึงยื่นมือเข้ามาขัดขวาง เพื่อหวังให้นางได้เข้าใจถึงความทุกข์ยากลำบาก 
และเลิกยึดติดกับความรักแบบมนุษย์สักที   

แต่จนแล้วจนรอดนางเอกก็ยังยึดมั่น ไม่ยอมแพ้  ยังคงมุ่งมั่นเดินต่อไปบนเส้นทางที่ตัวเองเลือก  

ไม่ว่าพระเอกจะโน้มน้าวพยายามเกลี้ยกล่อมยังไง นางก็ไม่สนใจและไม่เคยเหลียวหลังกลับมา  

กลายเป็นพระเอกนั่นแหละที่ต้องคอยแวะเวียนมาหา  
พอนางเอกเกิดเรื่องอะไรก็รีบแจ้นมาอย่างไว  
พอเห็นเขาได้แต่งงานมีชีวิตธรรมดาก็เจ็บปวดใจจนข่มตานอนหลับไม่ได้เป็นปีๆ ..เฮ้อ 

สุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่ยังยึดติดไม่ยอมปล่อย  หรือไม่อยากให้เขาลืมเลือนตนไป   

ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายก็ยืนยันหนักแน่นแล้วว่าตัวเองต้องการสิ่งใด 
แต่พระเอกก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเสียที... เหอๆ

เรื่องนี้จบ Happy นะคะแต่ระหว่างทางก็จะมีน้ำตาซึมๆ บ้าง...

คือเราไม่ได้เสียน้ำตาให้กับคู่ของพระ-นางเลยนะ  
แต่ไปเสียน้ำตาให้คู่ของนางเอกกับหนุ่มคนอื่นและคู่ของคนอื่นๆ ที่อยู่ในเรื่องนี้แทน   
จริงๆ อยากให้นางเอกได้ลงเอยกับคนอื่นมากกว่า  
ถึงจะรู้ว่าพระเอกก็ทำอะไรหลายๆ อย่างให้นางเอกเหมือนกันก็เถอะ  
แต่ไม่รู้สิ คือพอดูจากการกระทำของพี่แกแล้วก็ไม่ค่อยน่าประทับใจด้วยมั้ง  
แล้วพี่แกชอบพูดอะไรคลุมเครือด้วย  คือก็ไม่ได้โกหกนะ แต่ก็ไม่ได้พูดความจริง  
ไม่ได้ตอบรับนะแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรประมาณเนี่ย  แล้วด้วยนิสัยนางเอกคือเป็นคนตรงๆ  
ถ้าบอกไปชัดๆ ตั้งแต่แรกเรื่องมันคงไม่บานปลายมาถึงขนาดนี้หรอก

นี่มันเหมือนกับไปให้ความหวัง แล้วเดี๋ยวก็ไปทำลายความหวังเขา  
พอเขาตัดใจแล้วก็ยังตามไปยุ่งวุ่นวายอีก  คือนางเอกก็บอกอยู่ว่านางพอใจกับชีวิต 
จะดีจะร้ายนางก็เต็มใจยอมรับผลที่จะตามมาเอง   

ปฏิเสธไปตั้งหลายที พูดดีๆ ก็แล้ว ประชดประชันก็แล้ว แต่พระเอกก็ยังไม่ยอมเลิกยุ่งสักที  

อ้างแต่เป็นมนุษย์มันไม่ดีอยากให้กลับมาเป็นเซียนอยู่นั่นแหละ  

ขนาดตัวเองมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วด้วยนะ ก็ยังเทียวไปเทียวมาอยู่ได้  ..เฮ้อ ..

คู่หมั้นก็หึง นางเอกก็รำคาญ แต่พี่แกก็ยังหน้ามึนไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น 55+

- พระเอกเรื่องนี้เหมาะกับตำแหน่งนักการทูตหรือนักเจรจามาก  
มีจิตวิทยาในการพูดสูงมาก สามารถเปลี่ยนเรื่องคอขาดบาดตายให้กลายเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วได้ภายในประโยคเดียว ...โดนนางเอกต่อว่าพูดจะประชดประชันใส่ไปตั้งกี่ที แต่พี่แกก็ยังคงนุ่มนวลอ่อนโยน สีหน้าไม่มีเปลี่ยนเหมือนเดิม ไม่เคยหลุด (แต่ไปหลุดตอนท้ายนะ 55+)  
ไม่มีตะคอกหรือพูดจาแย่ๆ อะไรออกมาเลยด้วยนะ  ใจเย็นมาก  อ่อนโยนสุดๆ ...นับถือๆ ๆ 
( เอาจริงๆ ก็หมั่นไส้พี่แกนะแต่ก็โกรธไม่ค่อยลง เอ๊ะ ยังไง!!! 555 )

.................................................................................................

" ความรักของมนุษย์ล้วนประดุจหมอกควัน  จะเทียบวีถีแห่งเซียนอันเป็นนิรันดร์ได้อย่างไร
หากเจ้ายังเอาแต่ใจเช่นนี้ต่อไป  แม้แต่ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้ "

เอาแต่ใจ?  นางเงียบไปครู่หนึ่ง พลันถามขึ้น  " ข้าไม่มีวันได้เป็นเสินโฮ่วใช่หรือไม่ "

เขานิ่งอึ้ง

" เซียนระฆังบอกข้าหมดแล้ว ท่านหลอกข้ามาตลอด " นางขอบตาแดงเรื่อเชิดหน้าอย่างทระนง

" แท้จริงท่านรักข้าหรือไม่  ข้ายังเป็นเสินโฮ่วของท่านได้หรือไม่ "

เขามองนางเนิ่นนาน  เอ่ยตอบเพียงคำถามสุดท้าย " ไม่ได้ "

นางหมุนตัวเดินจากไป