สามชาติผูกพัน แม่น้ำลืมเลือน

สามชาติผูกพัน แม่น้ำลืมเลือน / ผู้แต่ง : จิ่วลู่เฟยเซียง

สำนักพิมพ์ แจ่มใส

คำโปรยหลังปก

     นางคือก้อนหินสามชาติ 'ซานเซิง' ริมฝั่นแม่น้ำลืมเลือนในปรโลก

เป็นวิญญาณธรรมดาดวงหนึ่ง ไร้รัก ไร้เศร้า ไร้ทุกข์ ไร้สุข

จวบจนร้อยปีผ่านไปมีนักพรตหนวดขาวทักนางว่าดาวเคราะห์ของนางคือ 'เคราะห์รัก'

แล้วก้อนกินเช่นนางจะเกิดความรักได้อย่างไร

      นางเคยเชื่อมั่นว่านางไร้รัก ไร้จิตใจ จนกระทั่งวันหนึ่งนางได้พบ 'เขา'

เทพสงครามแห่งแดนสวรรค์ผู้ที่กำลังก้าวข้ามสะพานอนิจจังเพื่อไปเผชิญเคราะห์ของเขา

นางต้องการที่จะเกี้ยวเขา  เขาจึงให้โอกาสนางเกี้ยวเขาสามชาติ

เป็นสามชาติที่เขาต้องเผชิญเคราะห์กรรม

      เช่นนั้นนางจึงจำต้องหาวิธีการต่างๆ มาเพื่อเกี้ยวเขาให้สำเร็จจนได้

ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)

นี่คือเรื่องราวความรักของก้อนหินสามชาติ  'ซานเซิง'  จิตวิญญาณของก้อนหินที่ตั้งอยู่ข้างริมแม่น้ำลืมเลือนในปรโลก ก้อนหินที่ไร้รัก ไร้เศร้า ไร้สุข ใช้ชีวิตฆ่าเวลาด้วยการเดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำลืมเลือน และอ่านหนังสือนิยายที่มาจากโลกมนุษย์ 
หลังจากที่มีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนาน ก้อนหินก็ได้ก่อเกิดความรู้สึกต่อบุรุษผู้หนึ่งที่เพิ่งเคยพบหน้ากันเป็นครั้งแรก..บุรุษผู้เป็นเทพสงครามบนสวรรค์ซึ่งมีนามว่า 'โม่ซี' 
เนื่องจากท่านเทพต้องฝ่าด่านเคราะห์กรรม จึงต้องลงไปเวียนว่ายตายเกิดบนโลกมนุษย์เป็นเวลาสามชาติ  และเพื่อตอบแทนการคำนับอันโชกเลือดของนางเอก 
เขาจึงยื่นข้อเสนอให้นางลงไปเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์ได้เป็นเวลาสามชาติเช่นเดียวกัน 
แม้นางเอกจะไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่ตนมีต่อพระเอกในตอนนั้นมันคืออะไร 
แต่เพื่อให้ได้เกี้ยวอีกฝ่าย ดังนั้นนางจึงยินดีรับข้อเสนอนี้อย่างไม่ลังเล 55+
สามชาติที่ได้อยู่ข้างๆ กาย สามชาติที่ได้คอยปกป้องดูแลคนผู้นี้ 

และเป็นสามชาติที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้ต้องสั่นไหว  
ใครจะไปรู้ว่าการได้พบหน้ากันเพียงครั้งเดียวในวันนั้น จะก่อให้เกิดเรื่องราวอีกมากมายตามมาถึงเพียงนี้  กระทั่งแปรเปลี่ยนเป็นความรักความผูกพัน ที่โยงใยผูกมัดคนทั้งคู่เอาไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนาและลึกซึ้ง... ...

เรื่องนี้ส่วนใหญ่นางเอกจะเป็นฝ่ายปกป้องพระเอก
เพราะพอพระเอกลงไปเกิดเป็นมนุษย์แล้ว ก็จะไม่มีพลังเหมือนตอนเป็นเทพ ..
นางเอกเลยต้องตามไปเลี้ยงต้อย เอ้ย!! ตามไปปกป้องตั้งแต่ยังเด็กๆ เลย55+     
แถมเลี้ยงอีท่าไหนก็ไม่รู้ ถึงได้ทำให้ท่านเทพสงครามที่น่าเกรงขาม กลายเป็นหนุ่มพูดน้อยขี้อาย เอะอะก็ชอบหน้าแดงไปเลยนะจ๊า …  

พระ-นางในเรื่องนิสัยน่ารัก ไม่มีพ่อแง่แม่งอน  ไม่มีเรื่องให้โกรธเคืองผิดใจแล้วตามไปง้อ  
มีแต่การเสียสละปกป้อง คิดทำเพื่ออีกฝ่ายอย่างบริสุทธิ์ใจโดยไม่หวังอะไรตอบแทน มากไปกว่าการได้เห็นอีกฝ่ายสมหวังและมีความสุข   .... 
อ่านไปแล้วจะยิ้มกับบทสนทนาที่เรียบง่ายของทั้งสองคน
ธรรมดา เรียบง่าย ไม่ต้องใช้คำพูดที่สวยหรูอะไร แต่พอฟังแล้วกลับซึ้งกินใจดี   
สรุปเรื่องนี้มีหมดทั้ง หวานละมุนละไม ตลก สุขเศร้าเคล้าน้ำตากับตอนใกล้ๆ จะจบในบทสุดท้ายของแต่ละชาติ..และถ้าอยากรู้ว่าจะเกี้ยวติดไหมก็ต้องไปหาอ่านดูนะจ๊า >o< อิอิ~~ 

..............................................................................................

" โม่ซี ดูท่าคืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าเดือดร้อนแล้ว "

" สำหรับโม่ซี  มีเพียงซานเซิงเกิดเรื่องจึงจะเป็นความเดือดร้อนจริงๆ "

" ข้ารู้ว่าซานเซิงล้วนเป็นเช่นนี้เสมอ เพื่อข้าแล้วยอมเหยียบย่างเข้าไปในอันตราย 
ยอมแปดเปื้อนบึงโคลน ความจริงซานเซิงไม่รู้ว่าขอแค่มีเหมยแดง หิมะขาวรวมทั้งมีซานเซิง  ชาตินี้โม่ซีก็ไม่เสียใจแล้ว "

..............................................................................................

" โม่ซี  เจ้าบอกว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องการบัลลังก์  ถ้าหาก ...ถ้าหากข้าสามารถช่วยเจ้าชิงบัลลังก์แต่นับจากนี้ไปเจ้าจะไม่ได้พบซานเซิงอีก ใช้ซานเซิงแลกกับบัลลังก์ 
เจ้าจะแลกหรือไม่ "

เขาจ้องข้า แววตาราบเรียบเกิดการเปลี่ยนแปลงช้าๆ ราวกับว่ามีอารมณ์บางอย่างเตรียมระเบิดออกมา

..............................................................................................