หงส์สังหาร

หงส์สังหาร  2  เล่มจบ  /  ผู้แต่ง : Yi Du Jun Hua

สำนักพิมพ์  Hongsamut 

คำโปรยหลังปก

แกร่งเหมือนมด อดเหมือนกา กล้าเหมือนหญิง
ฝันร้ายของ ‘อินจู๋หลี’ เกิดขึ้นในคืนอันมืดมิด
นางคือพยานหนึ่งเดียวที่แอบเห็นการลอบสังหารมารดาของตน
เรื่องทั้งหมดไม่ใช่อย่างที่หลายคนพยายามสรุปให้เป็น
แต่เด็กหญิงอย่างนางจะทำอะไรได้?
อินจู๋หลีหล่อเลี้ยงตัวเองด้วยความแค้น
สักวันหนึ่งเถิดนางจะเติบโตขึ้น จะแข็งแกร่ง อดทน และกล้าหาญ
เมื่อวันนั้นมาถึงนางจะฟันไม่เลี้ยงเลยสักคนเดียว!

ราชสีห์แสร้งสวมหนังแกะ
เสิ่นถิงเจียวเป็นท่านอ๋องเก้าที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เป็นรอยด่างหนึ่งเดียวของราชวงศ์
เขาห่างไกลจากราชบัลลังก์ ไร้อำนาจ ไม่ร่ำรวย เป็นม้านอกสายตาของทุกคน
ซ้ำยังโง่! ไม่น่าแปลกใจว่าใครๆมักมองข้ามเขาอยู่เรื่อย
แม้กระทั่งศึกชิงบัลลังก์ ยังไม่มีใครส่งนักฆ่าสักคนมาลอบสังหารเขา... ดูเอาเถอะ!

แต่แล้ววันหนึ่ง หญิงแกร่งกลับมาแต่งกับอ๋องห่วย
เสียงหัวเราะเยาะจึงดังท่วมเมือง

หากอินจู๋หลีต้องการชายงามไร้สมอง    เสิ่นถิงเจียวก็ต้องการมารดาคนที่สอง
เช่นนั้น... ก็ปล่อยให้พวกเขาจูบปากกันเถอะ

ความรู้สึกหลังอ่านจบ ( อาจมีสปอยล์ )

นางเอก ‘อินจู๋หลี’ เจ้าบ้านสกุลอิน ตระกูลคหบดีที่มั่งคั่งร่ำรวยที่สุดในแผ่นดิน 
กล่าวกันว่าทรัพย์สมบัติของตระกูลอินนั้นสามารถสร้างแคว้นได้แคว้นนึงเลยทีเดียว  
แต่เพราะความร่ำรวยที่มากจนเกินไป จึงนำพามาซึ่งโศกนาฏกรรมทั้งหลายทั้งปวง  
เริ่มจากสูญเสียมารดาไปตั้งแต่เด็ก ครอบครัวแตกแยก บ้านแตกสาแหรกขาด
มีญาติก็เหมือนไม่มี และเพราะความร่ำรวยนี้จึงทำให้วงศ์ตระกูลเกือบล่มสลาย
เพราะถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามต่อแผ่นดิน ในใจของนางเอกตั้งแต่เล็กจนโตจึงสั่งสมไปด้วยความแค้น  แถมตัวนางก็เป็นพ่อค้าแล้วมีหรือที่จะไม่ทวงคืน จะช้าจะเร็ว แต่ในเมื่อเรียกว่าหนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องทวง (เอา)คืน!

พระเอก ‘ เสิ่นถิงเจียว’ เป็นราชสีห์ที่สวมหนังแกะ เพื่อความอยู่รอดจึงต้องแสร้งทำตัวเป็นองค์ชายที่ไม่เอาไหน ใช้ชีวิตเสเพล วันๆ เอาแต่กินนอน เที่ยวเล่น เข้าหอนางโลม
ใช้เงินมือเติบ ทั้งตัวมีดีอยู่อย่างเดียวคือรูปโฉมหล่อเหลางดงาม (ถูกใจนางเอกมากเหมือนแมวน้อยขี้อ้อน)  เพราะราชสำนักเลี้ยงพี่แกไม่ไหว เลยพระราชทานสมรสให้แต่งงานกับนางเอกที่เป็นตระกูลคหบดีที่ร่ำรวยที่สุดในแผ่นดิน ให้นางเอาไปเลี้ยงแทนซะเลย 55+

เรื่องนี้พระ-นางเหมือนสลับบทกันเลย 55+  แถมนางเอกยังเป็นสายเปย์อีก แม่บุญทุุ่มมาก 
ให้อารมณ์เหมือนพี่สาว-น้องชาย (เพราะนางเอกเราจะแก่กว่าพระเอก 4 ปี เน้อ อิอิ )  
แรกๆ พระเอกจะอ่อนด๋อยมาก แทบไม่ได้โชว์ความสามารถอะไรเลย ┏(*´∀`)┛   

แต่พอถึงคิวได้โชว์ ก็โดนนางเอกแย่งซีนไปหมดแล้วแหละ 55+ ...
เพราะเรื่องนี้ชูนางเอกจ้า เพราะนางเก่งจริง+ฉลาดจริง ทั้งยังเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ  
มองการณ์ไกล ไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดหาทางหนีทีไล่เอาไว้ได้หมด  
ถึงจะพลาดแผนหนึ่ง แต่ก็ยังมีแผนสองแผนสามคอยรองรับ เรียกได้ว่าไม่มีขาดทุน  
(ทั้งเรื่องนี่เหมือนจะขาดทุนให้คนเดียวคือพระเอกนะ 55+) ...

เนื้อเรื่องโดยรวมเกี่ยวกับการแย่งชิงบัลลังก์+การเมือง และความหวาดระแวงของใครต่อใครที่มีต่อตระกูลอิน (เป็นตระกูลที่มีมิตรเยอะพอๆ กับศัตรู เพราะกุมความลับของคนอื่นเอาไว้แยะ)  ในระหว่างที่วางแผนแย่งชิงบัลลังก์ นางเอกก็จะวางแผนแก้แค้นคนที่เคยติดหนี้นางเอาไว้ไปด้วยพร้อมๆ กันเลย  ไม่สิ! ต้องบอกว่าการแย่งชิงบัลลังก์นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการ ในการแก้แค้นของนางเอกต่างหากเล่า 55+ ....

ความรักของพระ-นางในช่วงแรกๆ จะเป็นไปแบบหวังผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน  
ทั้งสองคนต่างก็แสดงละครด้วยกันทั้งคู่ แต่เราว่าแต่ละอย่างที่ทั้งสองคนทำให้กันเนี่ย
บางทีมันยิ่งกว่าคำว่ารักอีกนะ  ในเรื่องบทหวานน้อย ยิ่งเรื่องพูดจาหวานๆ ให้ตัดไปได้เลย 
ขอให้ดูที่การกระทำอย่างเดียวจ้า
เพราะถึงนางเอกจะโหด ถึงข้างในจะมีความดำมืดซุกซ่อนอยู่มากแค่ไหน แต่เพื่อให้พระเอกได้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างมั่นคงปลอดภัย นางก็ทุ่มเทและเสียสละไปมากมายจริงๆ
คือนางจะรู้ว่าเมื่อไรควรอยู่ เมื่อไรควรไป เพราะเมื่อถึงเวลาที่ต้องปล่อยนางก็ปล่อยจริงๆ 
(ทำเอาสามีร้องไห้เพราะไม่อยากให้เมียจากไป  แต่จะทำไงได้เพราะตอนนี้ตัวเองยังแข็งแกร่งไม่พอ และที่เมียต้องไปก็เพื่อตัวเองทั้งนั้น T^T )  และเมื่ออยู่ในจุดที่สูงที่สุด
พระเอกก็ต้องยืนอยู่ท่ามกลางคมหอกคมดาบมากมาย ทั้งซ้าย-ขวา หน้า-หลัง
ไม่ว่าใครก็พากันบีบคั้นเขา และพร้อมจะแทงข้างหลังได้เสมอ 
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไร เขาก็ยังคงเชื่อใจเมีย เชื่อโดยสัญชาติญาณ แม้ว่านางจะได้ชื่อว่าเป็นแม่ค้าหน้าเลือดก็ตาม ...จากที่คิดว่าจะไม่รัก ก็เลยกลายเป็นรักโดยไม่รู้ตัว
แม้ปากจะบอกว่าไม่ แต่การกระทำกลับปิดไม่มิด  
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ละครได้จบลง แล้วแปรเปลี่ยนกลายเป็นความรู้สึกที่แท้จริง ....

............................................................................................................

" นับแต่ข้าตัดสินใจเดินทางกลับฉางอันพร้อมกับอ๋องเก้า  

เจ้าก็มิใช่ตัวเลือกอันดับสองของข้าอีกต่อไป  เข้าใจหรือไม่ "

" อ๋องเก้าของข้าคือผู้ที่อยู่เหนือความคาดหมาย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ .... "

เสิ่นถิงเจียวอิงตัวอยู่ในอ้อมกอดของนาง  เวลาเจ็ดปีอาจจะไม่สามารถเติมเต็มในช่วงเวลา

ที่ขาดหายไปของเขา แต่เขายังมี 'เวลาเจ็ดปี' อีกมากมายที่จะอยู่เป็นเพื่อนนาง .....

" เจ้าไม่จำเป็นต้องลืมเขา แต่ข้าหวังว่าระหว่างเราสองคนจะไม่มีเขากั้นอยู่ตรงกลาง

ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่ดีต่อเจ้า  ...ข้าก็สามารถเช็ดน้ำตาให้เจ้าได้เช่นกัน " ...