ผู้แต่ง : หลันเส้อซือ (蓝色狮)
ผู้แปล : เชาว์เหลียน + เสวี่ยฉีหลิน
ปก : Rong Jing
สำนักพิมพ์ อรุณ
ความรู้สึกหลังอ่านจบ (อาจมีสปอยล์)
อ่านเรื่องนี้แล้วมันแบบอึนๆ รู้ว่าจะต้องมีการสูญเสียแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ เป็นแนวศึกสงครามการสู้รบฉ่ำๆ เลย บางตัวละครในเรื่องก็มีตัวตนจริงๆ ในประวัติศาสตร์ ...
นางเอกในเรื่องแอบให้ความรู้สึกเหมือนฮวามู่หลาน ทั้งเรื่องนิสัย ความเข้มแข็ง และเรื่องที่ต้องออกรบแทนพ่อ(ผู้มีพระคุณ) นางเอกสูญเสียคนในครอบครัวไปหมดแล้ว ได้ครอบครัวหนึ่งที่เป็นหมอดูแลเลี้ยงดูมา 6 ปี วันหนึ่งในหมู่บ้านมีการเรียกคนไปเกณฑ์ทหารเข้ากองทัพ นางเอกไม่อยากให้ผู้มีพระคุณไปเพราะอีกฝ่ายอายุเยอะแล้ว เลยแอบหนีไปเข้าร่วมกองทัพแทนพร้อมกับพี่ชายบุญธรรม(ลูกชายผู้มีพระคุณ)
นางเอกเป็นคนเก่งนะ วรยุทธ์ดี แรงเยอะ ยิงธนูก็แม่น แต่นางไม่อยากเป็นจุดสนใจเลยเลือกที่จะปิดบังความสามารถ หากไม่ใช่สถานกาณ์บังคับหรือเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ก็จะไม่เผยฝีมือให้ใครเห็น ...นางเอกกับพี่ชายบุญธรรมได้เข้าไปเป็นหมอในกองทัพเพราะในกองทัพขาดหมอพอดี เลยไม่ต้องนอนรวมกับคนอื่นแต่ได้อยู่กระโจมแยกของหมอกับพี่ชายสองคน โชคดีไป ...ทว่าถึงจะบอกว่าเป็นหมอ แต่พอมาอยู่ในกองทัพก็ต้องฝึกหนักไม่ต่างจากทหารธรรมดาทั่วไปอยู่ดี ใช่ว่าจะสบายนะเออ
นางเอกเป็นคนเงียบๆ จิตใจดี ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ สุขุมเกินวัย ใครใช้ให้ทำงานอะไรก็ทำไม่เคยเกี่ยง ไม่เคยเอาเปรียบใคร เน้นทำไม่เน้นพูด ถึงจะพูดน้อยดูเย็นชาแต่ใครได้อยู่ใกล้ก็อุ่นใจ พึ่งพาฝากชีวิตไว้ได้ แข็งแกร่งกล้าหาญยิ่งกว่าบุรุษอกสามศอกซะอีก... ส่วนพระเอกเป็นแม่ทัพ เป็นหลานฮองเฮา และเป็นคนสนิทคนโปรดของฮ่องเต้ เดิมนางเอกไม่ได้อยู่ในสายตาพระเอกเลย ตอนแรกพระเอกก็เคยสงสัยในฝีมือนางเอกเลยบังคับให้นางลงสนามต่อสู้แบบสองต่อสองกับทหารในกองทัพ ทว่านางเอกไม่อยากให้ใครรู้ความสามารถเลยเลือกที่จะถูกเขาซ้อมและยอมแพ้เอง ...
นางเอกอึด ถึก ทน มากจริงๆ ทั้งเคยถูกพระเอกเตะเข้าที่ใบหน้า ถูกคนซ้อม ถูกแทงถูกฟัน ถูกไฟลวก แบบมากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ ทั้งร่างกายมีแต่บาดแผลเพราะต้องออกรบ...นี่อ่านจนถึงกลางเล่มสองแล้วพระเอกก็ยังไม่รู้เลยนะว่านางเอกเป็นผู้หญิง ส่วนคนที่รู้ก็ช่วยกันปกปิดดีมาก(เพราะกลัวนางเอกถูกลงโทษ)
หลังจบศึกใหญ่ในเล่ม 2 แม้นว่าจะได้รับชัยชนะกลับมาแต่ก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของทหารมากมายเหลือเกิน พระเอกจึงได้เข้าใจคำพูดของท่านน้าที่กล่าวเอาไว้ก่อนไปรบถึงสิ่งที่จอมทัพต้องแบกรับก็ในยามนี้นี่เอง (ตอนอ่านนี่ก็ไม่มีความรู้สึกดีใจเหมือนกันนะ แม้ว่าฝั่งพระนางจะเป็นฝ่ายชนะก็ตาม) ดีใจกับคนที่ยังอยู่ ไว้อาลัยให้กับคนที่ต้องจากไป ... คนที่ยังอยู่ก็ทำหน้าที่และใช้ชีวิตที่เหลือกันต่อไป ใช้ชีวิตให้ดีเพื่อพวกพ้องที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ...
จากนั้นนางเอกและคนที่รอดกลับมาก็ได้รับรางวัลและบำเหน็จตามความดีความชอบ นางเอกได้เลื่อนขั้นเป็นขุนพล ติดตามพระเอกไปทำศึกอีกครา เพราะฮ่องเต้ในเรื่องกระหายสงครามเหลือเกิน สงครามจึงไม่มีทางจบลงง่ายๆ หลังกวาดล้างตรงนี้เสร็จก็ไปกวาดล้างตรงนู้นต่อ ชาวประชาทุกข์ยากทั้งจากภัยธรรมชาติและภัยสงครามที่ขูดรีดพวกเขาจนแทบหมดตัว หลายครอบครัวต้องสูญเสียบุตรชาย หลานชาย และบิดา บุรุษที่เป็นกำลังหลักสำคัญของครอบครัว... เฮ้อออ
หลังจบศึกครั้งที่สองนางเอกเลยตั้งใจว่าจะจากไปเช่นกัน นางรับปากกับสหายต่างแดนเอาไว้ว่าจะไปปกป้องดินแดนเล็กๆ กับเขา แต่อีกใจหนึ่งก็อดรู้สึกผิดต่อพระเอกไม่ได้ แล้วไหนจะเรื่องเพศสภาพที่ไม่อาจเปิดเผย (ตอนนั้นนางเอกยังไม่เข้าใจความรู้สึกที่ตนมีต่อพระเอก นางหัวช้าเรื่องความรัก) แน่นอนว่าพอพระเอกรู้ว่านางเอกกำลังจะไปก็โกรธไม่ยินยอม คือพี่แกชอบนางเอกแล้วนะ แม้เวลานั้นจะไม่รู้ความจริงและนางเอกยังอยู่สถานะผู้ชายก็ตามเถอะ แต่พระเอกก็ชอบ จะชายหรือหญิงก็ชอบ ขอแค่เป็นคนคนนี้ก็พอ นางเอกก็รู้สึกผิดที่ปิดบัง แถมเข้าใจผิดไปอีกคิดว่าพระเอกมีรสนิยมตัดแขนเสื้อ ถ้ารู้ว่าตนเป็นสตรีจะต้องผิดหวังเสียใจแน่ๆ เลย55
แต่สุดท้ายพระเอกก็ยอมปล่อยมือให้นางเอกไป หลังนางเอกไปได้ไม่นานลูกน้องพระเอกก็บังเอิญไปเจอนางเอกที่หอนางโลมเลยมาเล่าให้พระเอกฟัง พระเอกจากที่เซื่องซึมก็ฮึดฮัดไม่พอใจ แล้วก็ตามไปหาคนที่หอนางโลมเดี๋ยวนั้นเลยจ้า จริงๆ สมัยอยู่ในกองทัพนางเอกก็เคยถูกเพื่อนลากไปเที่ยวหอนางโลมนะ พอพระเอกรู้ก็ไม่พอใจสั่งลงโทษทุกคนที่ไปหอนางโลมกับนางเอกวันนั้น แล้วก็ลากนางเอกไปต่อว่าในกระโจมแต่ไม่ได้ลงโทษนะ55(ขนาดตอนนั้นไม่รู้นะว่าเป็นผู้หญิง) ลูกน้องก็ได้แต่งงว่าทำไมต้องลงโทษ ก็นี่มันวันหยุดให้ออกไปเที่ยวข้างนอกได้ไม่ใช่รึ55
จากนั้นก็มีเรื่องให้นางเอกกับเพื่อนต้องมาอยู่ในจวนพระเอกสักระยะ พอแม่พระเอกรู้ข่าวก็ตามมาดู แล้วก็อาศัยตอนที่พระเอกไม่อยู่เชิญคนออกจากจวนไปอย่างมีมารยาท นางเอกรู้แก่ใจดีว่าแม่พระเอกไม่ต้อนรับจึงยินยอมจากไปแต่โดยดี เพียงแต่รู้สึกผิดที่ไม่อาจอยู่รอพระเอกได้ตามที่รับปากไว้เท่านั้น แน่นอนว่าจนจบเล่มสองพระเอกก็ยังไม่รู้เลยว่านางเอกเป็นผู้หญิง55 ไปรู้เอาตอนเล่มสามได้ ส่วนนางเอกก็รู้ใจตัวเองช่วงท้ายเล่มสอง แต่ก็ตระหนักดีว่าเราสองไม่อาจอยู่ด้วยกันได้ ไหนจะฐานะพระเอกที่เป็นคนโปรดและเป็นเสมือนอาวุธของฮ่องเต้ บวกกับภูมิหลังของนางเอกที่ไม่อาจเปิดเผยได้ อีกอย่างคือ นางเอกไม่อยากเป็นฮูหยินแม่ทัพ มันไม่เหมาะกับนางจริงๆ หากให้นางอยู่ในเรือนเลี้ยงลูก+ดูแลจวนออกงานสังคม แบบนั้นมันเท่ากับเด็ดปีกนางชัดๆ ไม่ต่างกับอินทรีย์ที่ถูกขังอยู่ในกรงให้เป็นของเล่นของพวกชนชั้นสูงเลย ซึ่งมันไม่ใช่นางเอกอะ พระเอกก็เข้าใจแหละ เลยแบบไม่ต้องเป็นฮูหยินแม่ทัพก็ได้แต่ยังไงเจ้าก็ต้องเป็นภรรยาข้านะ
เพราะถึงพระเอกจะเป็นแม่ทัพใหญ่ เป็นคนโปรดของฮ่องเต้ แถมยังมีความดีความชอบจากศึกสงคราม แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่อาจทำตามใจตัวเองได้ เพราะยังไงพี่แกก็เป็นขุนนางเป็นข้ารับใช้ของฮ่องเต้ ยังมีหลายคนที่ไม่อาจล่วงเกิน(โดยเฉพาะเชื้อพระวงศ์) ช่วงกลับฉางอันนี่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่พระนางอึดอัดและไม่เป็นตัวของตัวเองมากที่สุดแล้วมั้ง นางเอกก็ถูกองค์หญิงลูกรักฮ่องเต้พูดจาดูหมิ่น ไม่ชอบขี้หน้า เพราะนางแอบชอบพระเอก(แต่นางเอกก็ไม่ถือสา เพราะเคยเจอมาหนักกว่านี้) แม่พระเอกก็ไม่ชอบ(แต่หลังๆ ก็โอเคตามใจลูก) น้าสะใภ้พระเอกที่เป็นองค์หญิงก็คิดว่านางเอกไม่เหมาะไม่คู่ควรกับหลานตน(คิดว่าอย่างมากนางเอกก็เป็นได้แค่อนุ) ฮ่องเต้แรกๆ เหมือนไม่สนใจ แต่ก็ให้คนไปสืบภูมิหลังนางเอกจนรู้ทุกอย่าง แล้วสุดท้ายก็วางแผนกำจัด พระเอกเปรียบเสมือนตัวกลาง แม้ไม่อาจล่วงเกินอีกฝั่ง แต่ก็ไม่ยินยอมให้ใครมารังแกนางเอกได้ง่ายๆ พยายามปกป้องสุดความสามารถ อยากให้นางเอกอยู่ข้างกายตนอย่างมีความสุข ไม่จากไปไหน แต่ด้วยความที่พระเอกคือดาบในมือของฮ่องเต้ ดังนั้นมีหรือที่ฮ่องเต้จะยอมปล่อยคนไปง่ายๆ... หึๆๆ
เรียลมากอะเรื่องนี้ ฉากตอนฝึกทหาร ตอนออกรบ ตอนสู้กันในสนามรบ โลกไม่สวยเลย ทำให้เราผูกพันธ์กับตัวละครไปพร้อมๆ กับนางเอกแล้วสุดท้ายก็ฉึกๆๆ ...ทุกคนไม่ว่าสูงหรือต่ำ ไม่ว่าตำแหน่งไหนต่างก็มีความหนักใจ+ภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับ ตอนอ่านเรื่องอื่นพอเห็นฉากที่ฝั่งพระเอกรบชนะกลับมาเราก็รู้สึกดีใจตามไปด้วย แต่เรื่องนี้มันอึนๆ โหวงๆ ยังไงไม่รู้ นักเขียนเก่งจริงๆ ทำให้เราอินได้ขนาดนี้ เป็นสามเล่มที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย อ่านจบแล้วยังอึนๆ โหวงๆ แม้สุดท้ายพระนางจะได้อยู่ด้วยกันแต่มันก็ยังรู้สึกแบบหน่วงๆ คงเพราะระหว่างทางมีหลายคนที่ต้องจากไปมั้ง ไม่จากไปเพราะสงคราม ก็จากไปด้วยเล่ห์กลการเมือง ...เฮ้อออๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น