เทียบท้าปฐพี

เทียบท้าปฐพี 3 เล่มจบ / ผู้แต่ง : เฉี่ยซื่อเทียนเซีย
สำนักพิมพ์ แจ่มใส

คำโปรยหลังปก
ท่ามกลางกลียุค
ข้างกระดานหมากที่เวิ้งว้างเพียงร้างรอ  ณ ยอดเขาชังหมังมีอักษรสลักไว้
' หมากจนบนชังหมัง เว้นอาสน์ร้างว่างรอรา  ฟ้าใหม่เหล่าผู้กล้า เทียบฤธาชิงปฐพี '

ยอดบุรุษมากมายวาดหวังจะกำปฐพีไว้ในมือ
ไม่ว่าจะเป็นเฮยเฟิงซีผู้ทีท่วงทีสูงส่ง  กิตติศัพท์ลือเลื่อง  เล่ห์กลลึกล้ำ
หวงเฉาผู้อหังการ  สูงศักดิ์และหยิ่งทระนง
เฟิงหลันซีผู้เก็บคมงำประกาย  งามสง่าดุจกล้วยไม้ในหุบเขาลึก
กระทั่งจอมยุทธ์หญิงไป๋เฟิงซีที่ท่องเที่ยวยืนหยัดเพียงลำพังไปทั่วแดน
ท่าทีผ่อนคลายไม่แยแสยังถูกม้วนเข้าไปสู่วังวนของการแย่งชิง

ทว่ากระดานหมากบนยอดเขาต้องการเพียงสอง
ยอดคนผู้ครองโลกหล้าต้องการเพียงหนึ่ง
พวกเขาจะจบหมากกระดานสำคัญนี้อย่างไร
ใครจะเป็นผู้เทียบฤธาท้าชิงปฐพี
และสุดท้ายใครจะเป็นผู้กุมผืนหล้าไว้ในฝ่ามือ!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ ( อาจมีสปอยล์ )

เทียบท้าปฐพีเนื้อเรื่องเข้มข้น แนวสงครามการสู้รบ แย่งเมืองชิงบัลลังก์ ....
เนื้อเรื่องกล่าวถึงจักรวรรดิต้าตงที่มีฮ่องเต้ปกครองและแบ่งดินแดนเป็น 7 แคว้น ให้อ๋องทั้ง 7 คนครอบครองดูแล แต่เมื่อเวลาผ่านไปจากรุ่งเรืองก็กลายเป็นเสื่อมถอย 
ฮ่องเต้อ่อนแอ โง่เขลาเบาปัญญาลง  ไม่ฉลาดปราดเปรื่องเข้มแข็งดังเช่นวันวาน  
ทำให้ขุนนางเอาใจออกหาก  ราษฎรทุกข์ยาก แผ่นดินระส่ำระส่าย 

รอคอยวันที่สงครามจะปะทุ  .... 
เมื่อสงครามบังเกิด  บ้านเมืองเข้าสู่กลียุค ก่อให้เกิดผู้มีความสามารถเหนือคน  
แม้ต่างฝ่ายจะมุ่งหวังในสิ่งเดียวกัน ปรารถนาในสิ่งเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ 
เพราะโอรสสวรรค์มีได้เพียงหนึ่งมิใช่สอง .........   
      เรื่องนี้สำหรับเราไม่มีใครดีและเลว ไม่มีตัวละครไหนที่ทำให้เราเกลียดหรือรู้สึกไม่ชอบ
เพราะทุกคนต่างก็มีเหตุผลในสิ่งที่ทำ  ทุกคนต่างก็จงรักภักดีต่อแผ่นดินและเจ้านาย  
ทำเพื่อชาติบ้านเมือง ปกป้องบ้านเกิดของตัวเอง  จะโทษก็ต้องโทษที่อยู่กันคนละฝั่งเท่านั้น

‘ไป๋เฟิงเฮยซี‘  หนึ่งสตรีอาภรณ์ขาวและหนึ่งบุรุษอาภรณ์ดำ  
สองจอมยุทธ์อันดับหนึ่งแห่งยุทธภพที่ได้รับการขนานนามร่วมกัน  
มิตรภาพของคนทั้งคู่ดำรงอยู่มาสิบกว่าปี  คบหากันดั่งสหายผู้รู้ใจท่องเที่ยวช่วยเหลือกันไปในยุทธภพ  ยามพบหน้าก็ไม่มีใครเคยเอ่ยถามถึงเบื้องหลังที่ไปที่มาของแต่ละฝ่าย 
จะนับว่าใกล้ชิดก็ไม่ใช่จะแปลกหน้าก็ไม่เชิง เพราะทั้งที่อยู่ใกล้เพียงตรงหน้า แต่แท้จริงกลับถูกกั้นกลางด้วยระยะห่างนับหมื่นลี้  

‘ไป๋เฟิงซี‘ จอมยุทธ์หญิงผู้มีวรยุทธ์สูงส่ง+เสน่ห์แรง ใครเห็นก็ต้องชอบ 
มักสวมใส่อาภรณ์สีขาว ไปมาไร้ร่องรอย รักในอิสรเสรี แต่ก็ให้ความสำคัญกับเรื่องกินมาก... 
ยามโลดแล่นอยู่ในยุทธภพ นางเปิดเผยจริงใจเป็นกันเอง เห็นคนถูกรังแกเมื่อไรก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่ตลอด ส่วนพระเอกนั้นตรงกันข้าม เหมือนขาวกับดำ เป็นคนฉลาดล้ำลึก 
ทว่าข้างในกลับเต็มไปด้วยกลอุบายและแผนการมากมายร้อยแปด 
ภายใต้รูปโฉมหล่อเหลางามสง่า ความสุภาพอ่อนโยนที่อบอุ่นเหมือนแสงจันทร์นั้นก็คือ....ความโหดเหี้ยมเด็ดขาดที่ไม่มีใครคาดถึง 

ในโลกใบนี้คงไม่มีใครรู้จักพระเอกดีเท่ากับนางเอก และคงไม่มีใครรู้จักนางเอกดีเท่ากับพระเอกเช่นกัน  ..... 
สองคนที่ต่างกันถึงเพียงนี้ จะอยู่ร่วมกันได้ยังไง?  จะเดินไปด้วยกันได้ไกลแค่ไหน? 

ยาวนานหรือไม่?  ในเมื่อสิ่งพระเอกต้องการคือแผ่นดินและอำนาจ 
ส่วนสิ่งที่นางเอกต้องการก็คืออิสระ การได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่วทุกแห่งหน และปรารถนาเพียงคนรักเดียวใจเดียว ไม่แบ่งใจเป็นสอง ไม่ขอใช้สามีร่วมกับผู้ใด   

เมื่อมีบุรุษผู้หนึ่งถามนางว่า 

  ‘หากวันหนึ่งเขาเป็นฮ่องเต้  นางยินดีจะเป็นฮองเฮาของเขาไหม‘   

นางถามเขากลับไป 

  ‘แล้วเขาจะรักนางมีนางเพียงคนเดียวหรือไม่’                    

เขาครุ่นคิดแล้วตอบกลับว่า 

   ‘แม้เขาจะมีสตรีหลายคน  แต่จะมีนางเพียงคนเดียวที่เป็นภรรยาของเขาเท่านั้น‘

พระ-นางต่างเป็นคนสำคัญของยุคสมัย มีความสามารถเหนือคนทั่วไป และมีภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับอย่างหนักหนาสาหัส  เมื่อเข้าสู่สงครามนางเอกเลือกยืนข้างฝั่งพระเอก 
จับมือเป็นพันธมิตรคอยช่วยเหลือกันภายใต้ความระแวดระวัง ต่างฝ่ายต่างไม่ไว้ใจกัน
คอยหวาดระแวงกันทุกฝีก้าว และรอยร้าวก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นไม่อาจประสาน 
เมื่อฝ่ายหนึ่งถูกโจมตี แต่อีกฝ่ายกลับยกทัพมาช่วยไม่ทัน และทำให้ฝ่ายนั้นต้องสูญเสียทหารคนสนิทไปอย่างโหดร้าย  ทว่าถึงรอยร้าวนี้ใกล้จะแตกเต็มทีแต่ก็จนใจ เนื่องจากไม่มีใครยอมเปิดปากพูดอธิบาย  เพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่า...มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว
ในใจของนางเอกนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลมากมายนับไม่ถ้วน  และท้ายที่สุดเมื่อนางถูกทำร้ายใกล้ตาย พระเอกถึงได้กระจ่างว่าสิ่งสำคัญ ..สิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุดคืออะไร..

เนื้อเรื่องหนักหน่วงพอควร บีบอารมณ์เป็นระยะๆ ภาษาสวยมากและมีบทกลอนเยอะพอสมควร มีคำศัพท์หลายคำที่ไม่ค่อยคุ้น จึงทำให้ต้องพยายามตั้งใจอ่าน   
ในเล่มแรกจะกล่าวถึงการตามล่าหาป้ายขั้วกาฬที่หายสาปสูญไป  ซึ่งกล่าวกันว่าหากใครได้ครอบครองคนผู้นั้นก็จะได้เป็นฮ่องเต้  มีคนมากมายที่ต้องบาดเจ็บล้มตายเพราะป้ายนี้ 
แต่พอรู้ว่าใครได้ไปก็ไม่เห็นจะมีคนตามไปแย่งชิงอีกเลย เงียบไปเลยแฮะ ??? ??    
ตกลงมันสำคัญจริงๆ เหรอเนี่ย เห็นพากันไปตายตั้งเยอะแยะ แล้วสุดท้ายก็สู้กันด้วยกำลังคนและสติปัญญากันอยู่ดี   .....
ตัวละครมีแต่คนเก่งๆ แต่ที่เก่ง+โดดเด่นที่สุดแน่นอนก็คือพระ-นาง และผู้นำของอีกฝ่าย 
ถึงจะมี 7 แคว้นแต่ที่เก่งกาจจริงๆ ก็มีแค่ตัวละครหลัก 4 คน  
แต่เราว่าในเรื่องพระเอกเก่งสุดนะ เพราะมีเล่ห์เหลี่ยมและอุบายล้ำลึกกว่าใครเขา ...
พระ-นาง มีบุคลิกและความสามารถที่ใครเห็นก็ตกหลุมรักได้ง่าย  มีแต่คนมารุมชอบ   
(แต่เราไม่ชอบ...เราชอบแม่ทัพโจวกับเหล่าขุนพลของนางเอก 55+ )  
ตอนที่อ่านเราเสียน้ำตาให้กับท่านแม่ทัพอิ๋งโจวและบทพิเศษของหลางหวา T^T

‘ไป๋หลางหวา’  เด็กสาวไร้เดียงสา อ่อนต่อโลกไม่เคยออกไปเผชิญโลกภายนอก 
ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้วหลงคิดว่าตัวเองเก่งกาจสามารถยิ่งกว่าใคร   
แต่ฝันอันงดงามไม่นานก็ต้องสลาย เมื่อบ้านเมืองพังพินาศ
จนเหลือเพียงนางกับข้ารับใช้สองคน..
เมื่อออกไปเผชิญโลกภายนอกและใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี  
ถึงได้รู้ว่าการใช้ชีวิตแบบอิสรเสรีนั้นไม่ใช่ง่ายดายอย่างที่ใจคิด 
โลกภายนอกแสนโหดร้ายทารุณ ทำให้นางสูญเสียความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาไปจนหมดสิ้น
ใช้ชีวิตที่เหลือเหมือนคนตาย หัวใจก็เหี่ยวแห้งเหมือนคนชรา  ...
แต่ท้ายที่สุดสวรรค์ก็ยังใจดีส่งคนที่รักและถนอมจากใจจริงมาให้  
ถึงจะไม่นานแต่ก็ทำให้นางยิ้มได้อีกครั้ง  
และหลับไหลไปในอ้อมกอดของบุรุษที่รักทะนุถนอมนางด้วยใจจริง

“ หลางหวาข้าจะพาเจ้าไป  ปกป้องเจ้า  รักถนอมเจ้าไปชั่วชีวิต  ไม่จากไม่ทอดทิ้ง “                

“ ดี “  

คนในอ้อมกอดเผยยิ้มบางๆ ทว่าอิ่มเอม น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากดวงตา ผ่านจมูกเรื่อยไปถึงปาก

‘แม่ทัพใหญ่แห่งต้าตง’ จักรวรรดิต้าตงเมืองหลวงที่ประทับของฮ่องเต้ควรจะล่มสลายไปนานแล้ว  หากไม่มีสกุลตงคอยปกป้องรักษา  ถึงปู่แกจะรู้ว่าฮ่องเต้ไม่เอาไหน
แต่เขาก็จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ซึ่งเป็นนายเหนือหัวเพียงผู้เดียว  
ปู่เป็นแม่ทัพที่เก่งมาก  แม้จะรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องแพ้แต่เมื่อเป็นคำสั่งปู่ก็ยินดีทำตาม  
ในสายตาปู่ตัวอ๋องทั้ง 3 คน  ซีอวิ๋นจู่กง  หลันซีกงจื่อ หวงเฉากงจื่อถึงจะได้ชื่อว่าเป็นผู้มีความสามารถแห่งยุค แต่สำหรับปู่ก็แค่ขุนนางขบถเพราะปู่มีนายเดียวเท่านั้นคือ ฮ่องเต้  

‘แม่ทัพอิ๋งโจว’ ออกมาไม่มาก ไม่กี่ตอนแต่เอาใจข่อยไปโลดๆ  
ออกมากี่ทีก็ทำให้เราน้ำตาซึม ...ถ้าเรื่องนี้พระเอกไม่ใช่ ... เราจะเชียร์คนนี้แล  

................................................................................................

" ข้ามาเพื่อถามอีกครั้งก่อนท่านไปเขาเทียนจือ  ท่านยินดีแต่งกับข้าหรือไม่ "

" ในเมื่อท่านพูดจริง  เช่นนั้นข้าก็ขอถามท่านอย่างจริงจังสักคำ  

หากข้าแต่งเป็นภรรยาของท่าน  เช่นนั้นท่านก็ห้ามรับผู้อื่นเป็นภรรยาอีก  

ชั่วชีวิตทีีข้าได้เพียงผู้เดียว  ท่านยินยอมหรือไม่ "

" ...ไม่ว่าข้าจะมีสตรีมากแค่ไหน  แต่ภรรยาของข้ามีเพียงท่านและภายภาคหน้า

หากข้าได้เป็นฮ่องเต้  ตำแหน่งของฮองเฮาก็จะเป็นของเจ้าอย่างแน่นอน "

.................................................................................................

' ....มือของทั้งสองคนจูงไว้ด้วยกันตลอด  ฝ่ามือร้อนผ่าวอยู่ตลอด  

ฝืนมองกันเป็นครั้งคราว 

สายตาสบกันเป็นบางครั้ง  ส่งยิ้มบางเบาแก่กันเป็นบางหน  

...คล้ายกับสามารถเดินเช่นนี้ไปได้ตลอด

ทว่า ...หนทางมีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดสิ้นสุด '