รักไม่ได้ลิขิต : Unsuitable Lover

รักไม่ได้ลิขิต : Unsuitable Lover 2 เล่มจบ + เล่มพิเศษ  / ผู้แต่ง : ไป๋อวิ๋น
สำนักพิมพ์ ฝู

คำโปรยหลังปก
อะไรนะ!?
คู่นัดดูตัวของผู้ชายหล่อเหลาเลิศเลอเปอร์เฟ็กต์ที่สุดในโลกหล้าอย่างเขา
ดันเป็นผู้ชายพันธุ์ไดโนเสาร์ที่ทั้งขาเป๋แล้วก็น่าเบื่อเนี่ยนะ?
บ้าเอ๊ย  หน้าทู่เหมือนหัวมันแบบนี้ก็ควรอยู่แต่ในบ้าน  
อย่าออกมาสร้างมลพิษทางสายตาให้ชาวโลกสิ!
ต่อให้ผู้ชายตายหมดโลก  เขาก็ไม่มีวันชอบหมอนี่แน่นอน!
เฮอะ .... ไปตายซะเถอะไป

แค่เห็นเผิงอี้หานแวบแรก  หลินซีไห่ก็ตัดสิน ' โทษประหาร ' ให้เรียบร้อยแล้ว
แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าไดโนเสาร์หน้าทู่จะทำอาหารอร่อยสุดยอด
เจอผู้ชายทนมือทนเท้า  ละเอียดลออ  แถมยังอ่อนโยนทั้งที
ไม่จับมาเป็นคนรับใช้พ่อครัว  พ่วงสุนัขเฝ้าบ้านแบบฟรีๆ อย่าไรไหว?
โอเค  ตกลงตามนี่แหล่ะ!
เผิงอี้หาน  นายต้องใช้ผลบุญที่สะสมมาหลายชาติเลยนะ
ถึงได้อยู่ร่วมบ้านกับหนุ่มหล่ออย่างฉัน  แต่บอกไว้ก่อน
อย่าริิ่านทำตัวเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์ฟ้าเชียวล่ะ!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ  ( อาจมีสปอยล์ )

ขอบคุณสำนักพิมพ์ที่ reprint และทำให้เราได้มีโอกาสอ่านกับเขาสักที 
( เพิ่งมาตามงานของฝูเลยเก็บได้แค่ 3-4 เรื่องเอง สงสารตัวเองยิ่งนัก (￣▽￣;)  )

รักไม่ได้ลิขิต 2 เล่มจบ เรื่องนี้นายเอกนิสัยนางพญาจริงๆ 55+ ( *゜▽゜ノノ ........ 
โดยเฉพาะเล่มแรกอ่านไปก็สงสารพระเอก เพราะนายเอกเค้าโปรไฟล์ดีจริงๆ 
ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หน้าที่การงาน ฐานะการเงิน ก็สมควรที่นางจะสวย เริด เชิดหยิ่งอะนะ 
ไม่แปลกที่อยากได้คู่ครองที่มีโปรไฟล์+รสนิยมเดียวกับตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องการรักแท้ 
รักที่มั่นคงไม่ใช่รักๆ เลิกๆ เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า (นายเอกเค้าหวงตัวนะยังเก็บครั้งแรกไว้ให้สำหรับคนที่ใช่จริงๆ เท่านั้น)  ส่วนพระเอกน่ะหรือ ก็ตรงข้ามกับนายเอกเลยยังกับมาจากคนละโลก  
พระเอก “ เผิงอี้หาน ”  เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย หน้าตาธรรมดา แต่งตัวเชยๆ 
ไม่มีอะไรโดดเด่นแถมขาก็เป๋อีก  แต่มีนิสัยอบอุ่นอ่อนโยนและใจดี  
เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนด้วย เพราะทำอาหารกับทำความสะอาดบ้านเก่ง    

ได้มาเจอกับนายเอก “ หลินซีไห่ “ เพราะเพื่อนนัดให้มาดูตัวกัน แต่ก็เป็นไปตามคาด
เพราะนายเอกแทบไม่แลพี่แกเลย  แถมยังพูดจาดูถูกทำร้ายจิตใจอีก  
นิสัยนายเอกนี่มันจริงจริ๊ง เป็นคนมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองมากเลยไม่ค่อยเห็นใครอยู่ในสายตา 
ด้วยนิสัยแบบนี้ช่วงแรกๆ นางเลยทำร้ายจิตใจพระเอกไปค่อนข้างเยอะ 
ตอนแรกๆ พระเอกก็ทนไหวนะ จะจิกกัดหรือใช้เหมือนทาสแค่ไหนพี่แกก็รับได้   
แต่หลังๆ มันมีเรื่องเข้ามาอีกไง เลยทำให้พี่แกแบบไม่ไหวแล้ว 
อยู่กับนายเอกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว    .... (*￣m￣)  

พอมาถึงเล่ม 2 พระเอกก็กลับมา....แต่ 5 ปีผ่านไปพี่แกไม่ได้กลับมาคนเดียวนะจ๊ะ
พี่แกกลับมาพร้อมกับแฟนใหม่จ้า ส่วนช่วงที่พระ-นายไม่ได้เจอกันนายเอกเค้าก็ปรับปรุงตัวนะ 
นางเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือกลายเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว เฝ้ารอพระเอกอยู่เงียบๆ
เพราะยังหวังอยู่ลึกๆ ว่าสักวันพระเอกจะยอมเชื่อตัวเอง แล้วหันกลับมารักนางอีกครั้งหนึ่ง .... 
นางยอมทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งเกียรติที่ตัวเองเคยภาคภูมิใจเพื่อพระเอก  
รู้ทั้งรู้ว่าพระเอกมีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ก็ขอแค่ได้เป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ 
ได้เห็นหน้าพี่แกสักนิดก็ยังดี แม้มันจะทำให้ต้องเจ็บปวดแต่นางก็ยอม .... 
ถ้าเล่มแรกสงสารพระเอก  เล่ม 2 ก็ต้องสงสารนายเอกนี่แหละจ้า.. 

เนื้อเรื่องหน่วงๆ พอประมาณ ต้องคอยลุ้นเอาใจช่วยว่าเมื่อไรพระ-นายจะได้ลงเอยกันสักที
ในเมื่อต่างก็รักกันแล้วทำไมจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ  ได้แต่มองกันอยู่ห่างๆ
ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ 
5 ปีผ่านไปนายเอกเปลี่ยนนิสัยตัวเองใหม่ แล้วเฝ้ารอพระเอกอยู่เงียบๆ 
หากอะไรที่ทำให้พระเอกสบายใจได้เค้าก็จะทำถึงจะเป็นเรื่องที่ไม่อยากทำก็เถอะ  
ส่วนพระเอกก็เอาแฟนใหม่มาเป็นเกราะกำบัง เพื่อกันนายเอกให้อยู่ห่างและไม่ให้ตัวเองต้องถลำลึก  ..นายเอกเราเห็นมั่นๆ เริดๆ เชิดๆ แบบนี้แต่ประสบการณ์เรื่องxx  แทบเป็นศูนย์เลยน๊าจ๊า  
เพราะถ้าไม่ใช่คนที่รักจริงๆ นางก็ไม่เอาจ้า นางเป็นคนถ้ารักใครรักจริงแล้วก็รักไปจนชั่วชีวิต   
หลังจากที่พระเอกจากไป ถึงมีคนโปรไฟล์เริดๆ มาตามจีบ นางก็ไม่เอาจ้า 
ต้องเป็นพระเอกเท่านั้นนางถึงจะยอม… (￣‥￣)=3 

…ปล. เหมือนจะดราม่าแต่ก็จบแฮปปี้เน้อ  

............................................................................................................................

" ไม่ต้องเสียใจไปหรอก  พวกเรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่นะ " เผิงอี้หานตบหลังฝ่ายตรงข้ามเบาๆ ใบหน้าสะท้อนความเจ็บปวด  ขณะที่ดวงตามีน้ำอุ่นเอ่อคลอด้วยความอาลัย

" ไม่เอา "  หลินซีไห่ปฏิเสธเสียงเครือ

เขาไม่อยากเป็นเพื่อน  เขาอยากเป็นคนรัก!

...............................................................................................................................

" ปล่อยนะ เผิงอี้หาน! ไอ้คนงี่เง่า กล้าดียังไงมาหลอกฉัน "

" ไม่ปล่อย  คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนายอีกเป็นอันขาด "

" พวกเราจบกันแล้ว ปล่อยฉัน  ฉันบอกลานายไปแล้วไม่ใช่หรือไง! "

" แต่ฉันไม่อยากเอ่ยคำลากับนาย "

" อย่าบอกลาฉันอีกนะ  ซีไห่  ฉันรักนาย! "

น้ำอุ่นที่เอ่อขึ้นมากบตาทะลักพรูลงมาราวกับทำนบแตกในวินาทีนั้น  ริมฝีปากของหลินซีไห่สั่นระริก ใบหน้าบิดเบี้ยว ...